คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เหตุเกิดเพราะน้ำหวานใส่เคี่ยม2
“มาๆ หยีมานั่ใล้ันมา”
แนเรีย
ยาหยีนั่ลใล้เพื่อนสายา็มอไปรอบๆ
ร้านอย่าสำรวบรรยาาศทั่วไป พลันสะุาับผู้ายโ๊ะ้าๆ
ลับล้ายลับลาว่าะเป็นนรู้ัแ่แสไฟในร้านเหล้ามันมืสลัวๆ
เลยมอเห็นไม่่อยัเน ยาหยีึไม่ไ้ใส่ใอะไรประอบับเพรเพื่อนในลุ่มมาถึพอีและร้อทัยาหยีมาแ่ไล
"หยีเพริถึมาเลย
ไม่ไ้เอหยีทั้นานมาถึนานยัรับ"
"แหมไอ้นี่
พวูนั่ันอยู่ทั้หลายีวิ ิใมึไม่ิะทัพวูบ้าเลยเหรอรับ"
ปิยพษ์พูึ้น
“็เออ
ู็ทัหยีเา่อน็เาเพิ่ัสินใะลับมาอยู่บ้านเราแบบถาวรไม่เหมือนพวมึลูหม้อ
เ้าถิ่นพวมึอยู่แล้วปะ" เพรเถียแบบแ้เิน
ทุนในโ๊ะพร้อมใันเออพร้อมันระอาับารแถไปเรื่อยอเพร
"เออว่าแ่หยีเถอะนะ
มาราวนี้ั้ใมาอยู่บ้านลอเลยหรือเปล่า" นราธรถามึ้น
"หยีอยู่เลย
แ่็ยัไม่ไ้หยิบับอะไรเป็นิ้นเป็นอัน
นี้็่วยพี่โทำบัีหยียัไม่่อยลัวเท่าไหร่ แ่็บ้านเราอะนะ
อยู่แล้วสบายใแ่ไปไหนมาไหนไม่่อยสะวหรอ พี่โุมหยีแเลย
นี่ืนนี้็แอบมานะอยู่ึไม่ไ้" ยาหยีบอแ่เพื่อนๆ
"เรื่อื่มมาแล้ว"
มะปราพูึ้น แ้วนี้อหยีนะ
"อบใ้ะ ว่าแ่มะปราเถอะเมื่อไหร่ะแ่านเห็นบับพี่้นมานานมาแล้วนะ"ยาหยีถามึ้น
"พี่้นยัอยู่นราธิวาสอยู่เลยหยี
รอให้พี่เาไ้ย้ายมารับราารแถวบ้านเรา่อน บอรๆ
มันเป็นทุ์นะเวลาเาออไปลาระเวนเราไม่เยไ้หลับานอนแบบหลับสนิทเลยสัวันเราลัวเาไม่ไ้ลับมา
เรื่อแ่ยัไม่ิเลยหยี"
มะปราบอเพื่อน ยาหยีพยัหน้ารับทราบอย่าเ้าใพร้อมับยแ้วึ้นื่ม
ยาหยีนึึ้นไ้ถึอฝาที่พ่ออแนฝามาให้
“แนอฝาันละ”
ยาหยีถาม
"เออ นี่ๆ
เอาไป" แนส่ระบอน้ำาลหวานให้ยาหยี
ยาหยีรับมา พร้อมับเปิุระบอไม้ไผ่แล้วยึ้นระื่มเลย
“อือ เอ๊ะๆ "
ยาหยีสำลัเพราะรสาิน้ำาลหวานที่ิไว้มันเปลี่ยนไปาเิม
แทนที่มันะหวานลับออเปรี้ยวๆ อนื่มเ้าไป็ร้อนลไปเป็นทาเลย
"แนทำไมวันนี้น้ำาลมันรสาิแปลๆ
ไปาเิม เหมือนมันบูเลยนะแนว่ามั้ย"
ยาหยีพูพร้อมับส่ระบอไม้ไผ่ให้แนู
"ไหนันูสิ
แันว่าันหยิบมาผิวะือระบอนี้พ่อันใส่ไม้เี่ยมแล้ว
อให้มันเป็นน้ำหวาแล้วละแเรียมไว้ินับนานนั่นแหละ”
"ว่าแ่แื่มเ้าไปเยอะแล้วยั
ายๆ ๆ " แนพู้วยวามใ
“็พอสมวร ันว่าไม่เป็นไรหรอร้อนๆ
เลือสูบีีออ” ยาหยีล่าว
"มาๆ
หยีเพรอลอูบ้า ไ้ยินมานานแล้วน้ำหวานี่ะแน่แ่ไหนเียว"
เพรรีบพูึ้นและรับไปื่มบ้า
หลัานั้นทุน็วนันพูุยเรื่อ่าๆ
อย่าสนุสนาน และนั่ื่มันไปพอสมวรนยาหยีเริ่มหน้าึๆ ร้อนๆ เวียนหัวาลาย
และอนนี้เวลา็ใล้ 4ทุ่มแล้วยาหยีึบอมะปราว่าอยาเ้าห้อน้ำและะ้ออัวลับแล้ว
“มะปราไปเป็นเพื่อนเ้าห้อน้ำหน่อยสิ
หยีว่าหยีเมา มันเวียนหัวหมุนๆ นะมะปรา"
ยาหยีพูึ้นอนพยุัวเอออาห้อน้ำพยายามประอัวเอมาที่โ๊ะสำเร็
"เฮ้ยหยีเป็นอะไร"
เพื่อนๆ พาันใ
หยีว่าหยีเมาน้ำหวาพ่อแนแล้วละ
่อนยาหยีะพูบทุน็้อใเพราะเพรไ้ลไปอนอนับพื้นเรียบร้อยแล้วทุนหยุิและลวามเห็นว่าเมาน้ำหวาแน่นอน
“หยีว่าหยีไม่โอเแล้วละ
หยี....” แล้วสิอยาหยี็ับวูบลพลัน็ไ้มีมือมาเี่ยวเอวสวยไว้ทัน
"อ้าว
พี่นายหัวพลนี่เอ" แนร้อทัึ้นมาื่ม้วยเหรอะมานานหรือยัะ
“มานานแล้วรับว่าะลับแล้ว
แล้วนี่มีอะไรันหรือเปล่ารับสสัยะื่มันหนัเลย พับไปสอ แล้ว"
พลวัพูพร้อมับมอหน้าสวยอนในอ้อมแน
"ออ
หยีับไอ้เพรมันเมาน้ำหวารับ" นราธรนายำรวหนุ่มล่าว
"ั้นะเอายัไ่อีรับให้ผม่วยอะไรมั้ย
เี๋ยวผมไปส่หยีเอ็ไ้นะรับ บ้านไอ้โผมเ้านอออในสบายมารับ"
พลวัรถามวามเห็น พร้อมทั้เสนอัวพายาหยีไปส่บ้านเอ
ทุนเียบรุ่นิว่าะให้ยาหยีไปับนายหัวพลวัรีมั้ย
แ่็เป็นที่ทราบันีว่านายหัวโมรับนายหัวพลวัรเป็นเพื่อนี้ันไม่มีปัหาอะไร
"ั้นเอาอย่านี้รับผมไปส่ไอ้เพรเอ"
นราธรล่าว
"ั้นผมไปส่แนับมะปรา"
ปิยพษ์ล่าว
เป็นอันลว่าพลวัระไปส่ยาหยีเอ เมื่อแยย้ายันแล้ว
พลวัร็โทรามลูน้อนสนิทให้มาับรถ๊อบเปอร์ลับบ้าน
เมื่อโทรบอลูน้อเสร็พลวัร็อุ้มยาหยีโยมีแนถือระเป๋าไปส่ที่รถมินิูเปอร์ันสวยอยาหยี
เมื่อัารพายาหยีเ้าไปนั่ในรถมินิสีแอหล่อนเรียบร้อย
พลวัร็อ้อมไปประำนับโยมีแนยืนรอส่ยาหยี้วยวามเป็นห่วเพื่อน
“พี่พล แนฝาส่เพื่อนแน้วยนะะ”
แนล่าวแล้วโบมือให้และยมือไหว้พลวัรอย่าอ่อนน้อม
“รับ
ไม่้อเป็นห่วรับ” พลวัรรับปาและับรถออไป
ระหว่าทาับรถลับ
นายหัวพลวัรเหลือบมอยาหยีเป็นระยะ ๆ
“ปารูประับ น่าูบเป็นบ้าเลยวะ”
เฮ้ยไอ้พลน้อสาวไอ้โพลันวามิฝ่ายี็เือนสิ
“มูโ่ หน้ารูปไ่
าววะ สวยวะ ไปเสริมั้เสริมนมมาหรือเปล่าวะ อนเ็ๆ ว่าัวเล็ๆ น่ารั
แ่แ่น่ารัประสาเ็ม.้น โเป็นสาวทำไมสวยแบบนี้วะ” พลวัริไปถึสมัยยาหยีเริ่มเป็นสาว
"พลแม่ว่า
พล็อายุเยอะแล้วนะลู ลูหมูเอ็โึ้นทุวันพ่อไปทาแม่ไปทา แม่สสารหลานนะลู
แม่ว่าลูลหลัปัานให้เป็นเรื่อเป็นราวีมั้ย" พลันเสียบ่นอแม่็เรียสิเาให้ลับมาิถึลูและิไ้ว่าเาวรทำอย่าไร่อึโทรหาลูน้อนสนิท
“เออไอ้โ
ูเอมึเอารถูไปอไว้ที่บ้านนะแล้วไม่้อพูอะไร” พลวัรโทรบอลูน้อนสนิท
“เออ
เรื่ออูอย่าถามมา” เมื่อโถามพลวัร็ุโที่ถามมาวาม
“นี่ลมึเป็นเ้านายู
หรือเป็นลูน้ออูวะไอ้โ ูสั่มึให้ทำอะไรมึ็ทำามทีู่บอ”
“รับๆ
นายหัวผมเ้าใแล้วรับ” โรีบรับำ
เมื่อวาโทรศัพท์นายหัวหนุ่ม็เหลือบมอยาหยีและรีบเร่เรื่อยน์ให้ถึที่หมายโยเร็ว
ความคิดเห็น