คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เฮ้ย!!!! OoO
"ไม่ ฉันทำแบบนี้ไม่ได้"เสียงสั่นเครือจากสตรีผู้หนึ่ง เธอตัวสั่นเพราะแรงสะอื้น กอดเด็กน้อยไว้แน่น
"เราต้องทำโจเซฟิน"เสียงกระซิบตอบกลับมาจากผู้เป็นสามี
"แต่ลูกยังเล็กน่ะ จอร์จ"เธออ้าง
"เราต้องทำ นั่นเป็นทางเดียวที่ลูกเราจะปลอดภัยด้วย"จอร์จเอ่ยกับภรรยา"เค้าจะปลอดภัยในเอดินเบิร์ก"
"ตะ ตะ แต่"
"เชื่อฉันโจเซฟิน ลูกเราต้องปลอดภัย เราต้องรีบ พวกนั้นจะมาแล้ว"จอร์จเร่ง
"อืม....ป้อ แม่...."เสียงของเด็กในอ้อมแขนเอ่ยขึ้นอย่างงัวเงีย เด็กน้อยยกมือขยี้ตา"จะปายไหนคับ"เด็กน้อยเอ่ยถาม
"ฟังน่ะลูก"จอร์จเอ่ยกับบุตรชายในอ้อมกอดของภรรยา"ถ้าพ่อกับแม่ต้องไปทำธุระกันสักพักนึง แล้วต้องให้ลูกไปอยู่กับ พ่อแม่เลี้ยงสักพัก ลูกจะอยู่ได้มั้ย"
"ป้อ แม่เลี้ยง?.....ด้ายจิคับ"เด็กน้อยเอ่ยอย่างนึกสนุก
"ดีมาก"จอร์จเอ่ยชสบุตรชาย"แล้วห้ามให้พ่อแม่เลี้ยงมีปัญหาน่ะ"เด็กน้อยพยักหน้า
"เอาหละ เห็นมั้ยโจเซฟิน ลูกเค้าอยู่ได้ เราต้องไปกันแล้ว"
"ฮึก ฮือ ฮือ ดะ ได้ ฮึก"เธอเอ่ยพลางสะอื้น
"แม่ร้องไห้ทำมายคับ"โจเซฟินส่ายหน้า และยิ้มให้ลูกชาย
"ฝันดีน่ะลูก"เธอเอ่ย ก้มลงจูบหน้าผากลูกชายเบาๆ และเป่าผงสีฟ้าใส่หน้าของเด็กชาย เด็กชายสุดเข้าไปเต็มๆ นัยตาค่อยๆปรือลง และหลับในที่สุด
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างดำสองร่างฝ่าเวทย์ของปราชญ์เลโมธีเข้าไปยังตัวอาคารที่ได้ชื่อว่า โรงเรียนพระราชา ทั้งสองร่างหลบหลีกเหล่าผู้เฝ้ายามอย่างคล่องแคล่ว ว่องไว และเงียบสนิท.....
"ที่นี่แล้วกัน ป้อมอัศวิน"ร่างดำร่างนึงเอ่ยกระซิบ ก่อนทั้งสองร่างจะแอบเข้าไป ขึ้นไปยังชั้น 4 ......
ร่างดำสะเดาะกุญแจห้องแรกของชั้นและค่อยๆแง้มอย่างเงียบสนิท
"เข้าไป เบาๆล่ะ"ร่างดำกระซิบกับอีกร่าง ร่างอีกร่างย่องเข้าไปในห้อง มองไปที่ยังร่างสามร่างที่ยังคงหลับสนิทอยุ่ที่เตียง
"แม่ขอโทษน่ะ"เธอเอ่ยเบาๆในอ้อมกอดเธอมีเด็กน้อยนอนหลับอยุ่อย่างไม่สนใจสิ่งใด
"ฝันดีจ้ะ"เธอเอ่ย ก่อนจะวางร่างเด็กน้อยลงข้างๆเด็กสาวที่นอนอยูที่เตียงกลาง และวางกระเป๋าใบขนาดกลางลงข้างๆเตียง
"แม่จะมารับ"เธอเอ่ยและออกไปจากห้อง
ร่างมั้งสองออกจากหอ หลบหลีกจนออกมาจากตัวโรงเรียนพระราชาได้ และรีบวิ่งตรงไปยังเกวียนที่จอดอยุ่ข้างๆ ทั้งสองหันมาอมงโรงเรียนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะควบตะบึงเกวียนไปอย่างรวดเร็ว ออกเขตจากเอดินเบิร์กให้เร็วที่สุด
ลูกของพวกเค้าต้องปลอดภัย ลูกต้องปลอดภัย ภายใต้อาณาเขตของเลโมธี ลูกจะปลอดภัย.........
++++++++++++++++++++++++++++++++
และเวลาก็เคลื่อนคล้อย จันทราเริ่มให้พระอาทิตย์เข้ามาทำหน้าที่แทนที่ ก่อนที่มันจะค่อยๆลับขอบฟ้าไป และอาทิตย์ก็กางเขตลงบนพสุธา
แสงของอาทิตย์ยามเช้า ส่องผ่านหน้าต่างและม่านสีลาเวนเดอร์เข้ามากระทบลงบนใบหน้าขาวราวรูปสลักของบุรษผมสเงิน เค้าค่อยๆปรือตาขึ้นช้าๆ นัยตาสีฟ้าคู่สวยปรับสายตาก่อนจะลุกขึ้นบิดกาย
"คิล คิล ตื่นได้แล้ว คิล"คาโลเรียกเพื่อนซี้นักฆ่า เดินเข้าไปเขย่าตัวมันเบาๆ
"อืม เออๆ ตื่นแล้ว"คิลพูดลุกขึ้นบิดกาย หาววอด ขยี้ตาให้ตื่น คาโลเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว แต่ก่อนจะปิดประตูก็บอกว่า "ปลุกมันด้วย"
เวง คำแรกที่โผล่เข้ามาในหัวของนักฆ่า ไอ้น้ำแข็งเดินได้ทิ้งหน้าที่โคตใหญ่ให้กรูอีกแล้ว
"เฮ้ยๆ เฟริน ตื่นโว้ย!!"คิลปลุกเจ้าตัวยุ่งเพื่อนซี้ ขนาดมันเป็นผู้หญิงแล้วยังไม่เปลี่ยนนิสัยสักที
"เฟรินตื่นโว้ย!!!"คิลเขย่าตัวเฟริน แต่ทว่า.....
ปึก!!! แอ่ก!!!
เท้าน้อยๆ(หรือป่าว)ของเจ้าหญิงขี้เซาดันทีบเข้าให้ที่กลางหน้านักฆ่าเพื่อนซี้ จนล้มหงายท้องกลิ้งลุนๆ
"อืม"เฟรินครางน้อยๆและหลับต่อ
"โอ้ย~ ให้ตาย บ้าชิบ"คิลสบถลูบหน้าตัวเองที่โดนแม่เจ้าประคุณมอบตราให้
พอดีกับคาโลออกมาพอดี มองเจ้านักฆ่าซึ่งมันส่งสายตาไม่พอใจมาให้ก่อนมันจะพูดว่า
"แกปลุกมันเองเหอะว่ะ เป็นอย่างนี้ทุกทีเลยตอนกรูปลุก"คิลบ่นก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
คาโลมองแม่ยอดยุ่งผู้กุมหัวใจด้วยสายตาดุๆ ส่ายหน้าอย่างระอา เข้าแต่งตัวก่อนและปลุกเจ้าตัวยุ่งที่นอนคลุมโปงอย่างไม่สนใคร
"เฟรินตื่น"คาโลเรียก มันก็ยังนิ่ง
"เฟริน ตื่น"มันครางน้อยๆแต่ไม่ตื่น เค้าจึงโน้มหน้าเค้าไปใกล้ กระซิบข้างหู"ถ้านายไม่ตื่น ฉันจะจูบนาย"ดั่งวาจาสิทธิ์ เจ้าตัวยุ่งได้ยินแค่นั้นก็สะดุ้งลุกพรวด มองเจ้าคนพูดตาถลึง
"ไอ้บ้าแกอย่าแม้แต่จะคิดน่ะโว้ย"เจ้าตัวยุ่งด่า คาโลยักไหล่ส่ายหน้าน้อยๆ และนั่งลงอ่านหนังสือที่เตียงของตน
"หาวววววว-O-"เฟรินหาววอดอย่างไม่สมเป็นกุลสตรี บิดขี้เกียจ ก่อนจะรู้สึกว่ามีอะไรสักอย่างอยู่ข้างๆตัว เธอหันไม่มองด้วยสายตาที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ แต่แค่หันไปมองเท่านั้นแหละ ตาก็โต ตาที่ต้องแหกขี้ตาตื่นก็ตื่นขึ้นทันที
"เฮ้ย!!!!!!!!!! OoO"
+++++++++++++++++++++++++++++++++
แหะๆ ไม่รู้ว่าจัหนุกอ่ะป่าว ยังไงก็เม้นท์กันหน่อยน่ะค่ะ
ความคิดเห็น