คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ออกเดินทางสู่ฮอกไกโด
" ว่าแต่โค้ชจะไปที่ไหนต่องั้นหรอ"
หลังจากที่เธอล้างหน้าเสร็จก็เดินกลับมาที่รถ เพื่อเตรียมเดินทาง
" โค้ชบอกว่าจะไปที่ฮอกไกโดเพื่อตามหาฟุบุคุ ชิโร่"
" ฟุบุคิ ชิโร่" ที่อยู่โรงเรียนฮาคุเรน ผู้เล่นที่มี2บุคลิก แต่ในเรื่องนี่ชิโร่คือสุดของความน่ารักเลยนะ
เมื่อพวกเราสองคนกลับขึ้นมาบนรถก็พบว่าคนอื่นๆกำลังไปรวมกันอยู่ที่นั่งของกลุ่มเมเนเจอร์
" ทำอะไรกันหรอ"
" กำลังให้โอโตนาชิหาข้อมูลของฟุบุคิ ชิโร่น่ะ"
" อย่างนั้นหรอ"
" รู้แล้วค่ะ"
" ไหนๆ " ขอดูบ้างสิ เอนโดเอาหัวออกไปสิ
" ฟุบุคิผู้ฆ่าหมีงั้นหรอ"
" เคยทำถึง10 ประตู เพียงคนเดียวในการแข่งแค่ครั้งเดียวงั้นหรอ"
" ตัวใหญ่กว่าหมีงั้นหรอ"
ไม่เห็นเหมือนตัวจริงเลยนะ ตัวจริงของฟุบุคิน่ะออกจะน่ารัก สุภาพบุรุษ ตัวใหญ่กว่าหมีอะไรกัน เฮ้ออ เชื่อถือไม่ได้ๆ
" มีอีกชื่อว่า บริซาร์ดฟุบุคิด้วย"
" มีแต่ข่าวลือทั้งนั้นเลยนะครับ"
" โอ้ยย" ระหว่างนั้นเพราะเอนโดเอาหัวจ้ามไปดูข้อมูลของฟุบุคิ ทำให้นัตสึมิผลักหัวเขาออกไป
" แบบนี้ยังบอกว่ารู้จักฟุบุคิ ชิโร่อีกหรอ"
" แต่ว่าข้อมูลมันมีแค่นี้นี่คะ เพราะว่าไม่มีทั้งภาพ และสถิติการแข่งเลย"
" แล้วทำไมหมอนี่ถึงไม่ลงแข่งฟุตบอลฟรอนเทียร์กันนะ"
" ถ้าอย่างนั้น เราก็ไปพิสูจน์ด้วยตาคู่นี้เลย ความสามารถที่แท้จริงของฟุบุคิน่ะ"
" ง่วงหรอ"
" เอ๊ะ ก็นิดหน่อย"
ตอนนี้พวกเราอินาสึมะคาราวานกำลังออกเดินทางไปที่ฮอกไกโดเพื่อตามหาฟุบุคิ แต่เพราะระยะทางที่จะเดินทางไปถึงมันไกลมากรวมถึงพึ่งแข่งเสร็จก็เลยทำให้มีบางส่วนที่หลับไป เธอเองก็รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย อาจจะเพราะร้องไห้มากเกินไป เริ่มกลัวว่าถ้าไปถึงฮอกไกโดเธอจะป่วยน่ะสิ ยิ่งที่นั่นฮิมะตกด้วย
" นอนไปก่อนก็ได้นะ ถ้าถึงจุดพักฉันจะปลุก"
" ขอบคุณนะ"
เพราะตอนนี้เธอติดคิโดเขาเลยน่าจะเห็นตอนเธอสัปหงกได้ ตอนแรกก็เว้นที่นั่งแต่เพราะมีโทโกะมานั่งด้วยทำให้ต้องขยับเข้ามา
" จะป่วยหรือเปล่า เธอน่ะ"
" กลัวเหมือนกัน"
" เห ซากุระจังไม่สบายหรอ"
" เอ๊ะ เปล่าหรอก แค่เวียนหัวน่ะ แต่นอนพักก็น่าจะหาย"
เธอบอกกับโทโกะไป ตอนนี้แค่เวียนหัวนิดหน่อยเอง นอนสักหน่อยน่าจะดีขึ้น
" อะไรนะ เจอตัวปะป๊าแล้วหรอ!!"
" อืม ส เสียงอะไรน่ะ เกิดอะไรขึ้นหรอ" เมื่อกี้เหมือนเธอได้ยินเสียงตะโกน เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ
" นอนต่อเถอะ ไม่มีอะไร"
" อ่อ อืม"
ก็ไม่อยากจะลุกจริงๆน่ะนะ ตอนนี้มันง่วงมากเลยนี่สิ ยิ่งพอมีสัมผัสเหมือนมีใครมาลูบหัวอีก ยิ่งอยากนอนเข้าไปใหญ่
" อืมม ทุกคนไปไหนกันหมดน่ะ"
" ตื่นแล้วหรอคะ รุ่นพี่ซากุระ "
" อ้าว ฮารุนะจัง อากิด้วย มีอะไรหรอ "
" ก็ซากุระจังเหมือนจะไม่สบายน่ะสิ พวกเราเลยมาดู"
" แล้วคนอื่นๆล่ะ" ตอนนี้บนรถมีแค่เธอ ฮารุนะ และอากิ เพียงแค่3 คน แล้วคนอื่นหายไปไหนกันหมด หรือว่าถึงแล้วหรอ แต่ไม่เห็นมีหิมะตกเลย แล้วผ้าห่มนี่ของใครกัน
" ทุกคนลงไปข้างล่างแล้วล่ะค่ะ"
" ถึงแล้วหรอ!"
" เปล่าค่ะ พอดีว่าเอนโดคุงอยากให้โทโกะจังได้เจอคุณพ่อ ก็เลยขอให้ย้อนกลับมาที่โตเกียวน่ะ"
" อย่างนั้นหรอ"
" ว่าแต่ซากุระจัง ไหวหรือเปล่า ตัวเหมือนจะร้อนๆนะ"
" นั่นสิคะ ที่ฮอกไกโดต้องหนาวมากแน่ๆ รุ่นพี่จะไหวหรอคะ ถ้าเกิดไม่สบายขึ้นมา"
" ไม่เป็นไรหรอก ทานยาลดไข้เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ ขอบคุณทั้งสองคนมากนะ"
" ถ้าอย่างนั้น พวกเราจะลงไปข้างล่างนะ"
" ฉันไปด้วยสิ อยากเข้าห้องน้ำน่ะ"
ตอนที่เธอลุกขึ้นมา เธอก็สังเกตว่าฮารุนะจังมองมาที่ผ้าคลุมที่เธอห่ม
" มีอะไรหรอ"
" เปล่าคะ แค่สงสัยว่าทำไมรุ่นพี่ถึงมีผ้าคลุมได้"
" ฉันก็สงสัย อากิยิ้มอะไรน่ะ"
พอเธอหันไปมองอากิ เธอก็ยิ้มเหมือนมีอะไรบางอย่าง
" เปล่าๆ แต่เดี๋ยวซากุระจังก็รู้เองล่ะ"
" เอ๋???"
ตอนนี้เธอแยกกลับมาที่รถก่อน โดยให้เหตุผลว่าจะมากินยาแล้วนอนพัก แต่เมื่อเธอมาถึงรถก็เจอกลับโดม่อนเข้า
" อ้าว โดม่อนนายไม่ได้ไปกับอิจิโนเสะหรอ"
" ฉันลืมกระเป๋าตังนะ เลยกลับมาเอา ว่าแต่เธอดีขึ้นแล้วหรอ"
" กินยาแล้วล่ะ แต่กะว่าจะพักสักหน่อยกลัวไปถึงฮอกไกโดฉันจะไม่ไหวเอา"
" นั่นสินะ ที่นั่นฮิมะตกนี่นา"
" อื้ม ถ้างั้นฉันขอนอนก่อนนะ "
" โอเค แต่เธอเอาผ้าคลุมของคิโดมาได้ยังไงน่ะ"
" ห้ะ ?? อะไรนะ ผ้าคลุม" ผ้าคลุมของคิโด หมายความว่าไง
" ก็ที่เธอห่มน่ะ ฉันจำได้ มันเป็นผ้าคลุมของคิโด "
"... จริงจัง"
" ก็ใช่น่ะสิ เหๆๆๆ หรือว่า..." ทำไมนายต้องทำหน้าเจ้าเลห์แบบนั้นโดม่อน
" อะไร"
" เธอกับคิโดกำลัง"
" หยุด! หยุดเลย ไม่ใช่นะ อ อาจจะเพราะเข้าเห็นฉันไม่สบายเลยเอามาให้ อีกอย่างมันอาจจะไม่ใช่ก็ได้"
" ก็จริงนะ เพราะเขาก็ใส่ผ้าคลุมอยู่ แต่ไม่แน่หรอก คิโดอาจจะมีหลายผืน"
" ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่ฉันกับคิโดไม่ได้.."
" อะไรหรอ" พูดถึงปุ๊บ ก็โผล่มาปั๊บ นายนี่มันมีญาณทิพย์หรือยังไงคิโด
" เปล่าหรอก ก็แค่แกล้งยายนี่นิดหน่อยน่ะ"
" หรอ อิจิโนเสะเรียกนายน่ะ"
" อ้าวหรอ ขอบใจนะ"
แล้วโดม่อนก็เดินลงจากรถไป พร้อมกับที่คิโดเดินมานั่งที่เดิม
" โดม่อนถามอะไรเธอ"
" เปล่า เขาแค่บอกว่าผ้าที่ฉันใช้เหมือนผ้าคลุมของนาย แต่มันจะใช่ได้ยังไงละเนอะ ก็นายใส่อยู่นี่"
" ฉันไม่ได้มีผืนเดียวสะหน่อย อีกอย่างผืนนั้นมันเปื้อนน้ำลายเธอแล้ว ฉันเลยถอดไปห่มให้สะเลย"
"......!!!!!!"
อึ้ง จริงจัง นี่ผ้าคลุมคิโดหรอ บ้าน่าทำไมเขาถึงตอนเอามันมาห่มให้เธอด้วย แต่ปัญหามันอยู่ที่
" ฉันนอนน้ำลายไหลจริงหรอ!! แบบนี้นายก็เห็นภาพทุเรศๆของฉันน่ะสิ!! ฮืออออ" จบสิ้นแล้ววว นอนน้ำลายไหลต่อหน้าผู้ชาย
" ฉันล้อเล้นน่า ไม่มีหรอกน้ำลายน่ะ ใจเย็นๆก่อนสิ"
" จริงๆนะ" ถ้าโกหกล่ะงอนนะ บอกไว้ก่อนเลย
" จริงสิ เธอนอนผิงไหล่ฉันก็จริงแต่ไม่มีน้ำลายหรอกน่า แล้วฉันเห็นเธอหนาวก็เลยเอาห่มให้แค่นั้นเอง"
" หรอ "
" อืม สบายใจหรือยัง"
" อื้ม ข ขอบคุณนะ"
" ฮึ ไม่เป็นไร" ยิ้มอีกแล้วนะ แล้วหน้าเราเนี่ย จะร้อนทำไมกัน ไม่คุยด้วยแล้ว
หลังจากที่คุยกันแค่นั้น เธอที่ทนอยู่กับบรรยากาศชวนเขินไม่ไหวก็ต้องคลุมผ้าแล้วแกล้งหลับไปเพื่อไม่ให้เขาเห็นหน้าที่โครตจะแดงของเธอ
ตอนนี้อินาสึมะคาราวานกำลังเดินทางไปที่ฮอกไกโด แต่ว่าก็ถูกโค้ชสั่งให้หยุดกลางคันท่ามกลางป่าในภูเขา โดยให้เหตุผลว่านั่งอยู่ในรถอย่างเดียวคงจะไม่ดี เลยบอกให้ทุกคนลงไปฝึกซ้อม
พวกเราที่เป็นเมเนเจอร์ก็เลยต้องทำหน้าที่นั่นของพวกเรา ก็คือการช่วยดูแลพวกเขาที่ต้องฝึกซ้อมและทำอาหารไว้ให้พวกเขาทาน แต่ก่อนที่จะลงจากรถนั้น นัตสึมิก็หันไปถามฮารุนะเกี่ยวกับเรื่องตารางการฝึกนั่น
" ขอดูหน่อยได้ไหมตารางการฝึกนั่นน่ะ"
" เอ๊ะ! ม ไม่ได้ค่ะ"
" ไม่ได้เขียนอะไรไว้เลยใช่ไหม
" เป็นแผนของโค้ชเพื่อทำให้โซเมโอกะไปฝึกซ้อมด้วยตัวเองสินะ"
"รู้อยู่แล้วล่ะครับ ถึงจะบอกให้ไปฝึกซ้อมเองแต่ว่าพวกโซเมโอกะคุงไม่มีทางยอมทำตามง่ายๆแน่ แต่ว่าถ้ามีตารางฝึกก็คิดว่าไปซ้อมเองดีกว่าทำตามตารางฝึกของโค้ช อย่างนั้นสินะครับ"
" ค่ะ"
" แต่ว่าเมงาเนะคุง ไม่ไปซ้อมจะดีหรอ"
" ก็ผมน่ะเป็นฝ่ายบุ๋นของอินาสึมะคาราวานนี่นา เรื่องซ้อมคงไม่ต้อง"
" ถ้าอย่างนั้นมาช่วยกันหน่อยได้หรือเปล่าละ
แล้วพวกเราทั้งสามคนก็มารวมกันที่ท้ายรถอินาสึมะคาราวาน โดยนัตสึมิก็ได้ออกคำสั่งที่ทำให้เปิดออกมาเป็นโซนห้องครัวเคลื่อนที่ขนาดเล็กๆ
" ว้าววว สุดยอด"
" แม้กระทั่งอาหารฝรั่งเศษแบบฟลูคอร์สก็ทำได้สบายๆ ว่าแต่วันนี้จะทำอาหารอะไรล่ะ"
" แฮะๆๆ นี่ค่ะ"
" ข้าวปั้นอีกเหมือนเดิมค่ะ"
หลังจากนั้นพวกเราก็ต้องมาล้างข้าวเพื่อเตรียมหุง เพราะนี่เป็นครั้งแรกในการหุงข้าวด้วยหม้อพกพาของนะตสึมิทำให้เธอเทน้ำออกพร้อกับข้าว เกือบห้ามไม่ทัน
เมื่อล้างข้าวเสร็จก็ต้องก่อไฟเพื่อหุงข้าว หน้าที่นี้จึงตกเป็นของเมงาเนะคุงโดยปริยาย เพราะว่าเขาเป็นผู้ชายนี่นา
" ว้าวว เหมือนกับมีชีวิตเลยนะคะ"
" ได้ที่แล้วสินะ "
" ทุกคนคงหิวกันแล้วล่ะ"
ตอนนี้เธอก็ยืนล้างอุปกรณ์พร้อมกับภาชนะที่ใช้ใส่ข้าวปั้นอยู่คนเดียว ส่วนคนอื่นๆก็ไปอาบน้ำตามคำสั่งของโค้ชที่ห้องน้ำใกล้ๆสถานที่ฝึก คิดว่าโค้ชน่าจะรู้สถานที่นี้เพราะมันเหมือนกับสถานที่ตั้งแคมป์มากๆ มีทั้งห้องน้ำ ห้องอาบน้ำ และอาคารว่างที่เหมือนเตรียมไว้ให้ทำอาหารด้วย แสดงว่าโค้ชตั้งใจให้พวกเขาลงมาฝึก และพักผ่อนด้วย แต่เนื่องจากว่าเธอไม่กล้าอาบน้ำพร้อมคนอื่น ก็เลนอาสาล้างจานคนเดียว เพื่อที่จะไปอาบทีหลัง
" ทำไมอยู่คนเดียว"
" เฮ้ย!!!"
" เธอสาดน้ำใส่ฉันทำไมเนี่ย!"
" ข ขอโทษยูโตะ" ก็เธอคิดว่าทุกคนไปอาบน้ำหมดนี่ ใครจะคิดว่าเขายังอยู่
" ทำไมอยู่คนเดียว" เขาถามเธออีกครั้ง
" ก็คนอื่นๆไปอาบน้ำ ฉันไม่ชินกับการอาบน้ำกับคนเยอะๆ มัน..แปลกๆ"
" หรอ"
" ยูโตะล่ะ พึ่งกลัยมาหรอ ไม่เห็นมากินข้าวปั้นด้วยกัน"
" อืม พึ่งฝึกเสร็จน่ะ แล้วไปอาบน้ำที่ไหนกันล่ะ"
" ห้องอาบน้ำใกล้นี้น่ะโค้ชมาบอก ทุกคนก็เลยไปกันหมดเลย" เธอชี้ไปทางด้านที่เป็นห้องอาบน้ำ ซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของที่ที่เราอยู่ เธอเดินไปดูแล้วเดินตรงไปนิดหน่อยก็เจอ เป็นบ่อออนเซ็นกลางแจ้งล่ะ
" อย่างนั้นหรอ"
" นายไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนก็ได้ ฉันเก็บข้าวปั้นไว้ให้อยู่นะ"
" เก็บไว้?"
" ก็ไม่เห็นนายมาสักที ตอนแรกฮารุนะจังจะไปตาม แต่ฉันเห็นว่านายถ้าซ้อมก็จะซ้อมเต็มที่ แล้วก็กลัวเธอจะหลงทางด้วยก็เลยห้ามไว้ แต่ก็เก็บข้าวปั้นไว้ให้"
" งั้นหรอ ขอบใจนะ"
" ไม่เป็นไร ฉันเก็บไว้ 4 ชิ้น ไม่รู้นายจะกินเท่าไรน่ะ"
" แค่ไม่กี่ชิ้นฉันก็อิ่มแล้ว เธอก็กินด้วยสิ "
" อ่า ก็ได้"
แล้วทำไมเธอจะต้องมาเจอเขาที่ห้องอาบน้ำด้วยเนี่ย!! ตอนแรกคิดว่าไม่มีใครอยู่แท้ๆเชียว สุดท้ายก็ต้องมานั่งแช่บ่อน้ำพุร้อนกับเขาจนได้ แต่แปลกๆแหะ ตอนนี้เราแช่น้ำพุร้อนมาเกือบ 10 นาทีแล้ว ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา เธอที่ทนไม่ไหวก็เลยเป็นฝ่ายพูดก่อน
" นายมาทำอะไรที่นี่"
" ถามอะไรแปลกๆ ก็มาอาบน้ำไง"
" แล้วทำไมนายต้องมาพร้อมฉันด้วย"
" ฉันมาก่อนเธอนะ "
ทั้งๆที่ตอนกินข้าวเสร็จเธอเห็นเขาเดินไปตั้งนานแล้วแท้ๆ ทำไมถึงพึ่งมาอาบน้ำล่ะ
" นายน่าจะอาบเสร็จตั้งนานแล้วนี่นา หรือว่า... นายแอบไปซ้อมต่อ"
" ..... เปล่า" แล้วเขาก็หันหน้าหลบเธอ
" โกหก!! หลบตาแบบนี้ใช่แน่ๆ เดี๋ยวนะ"
เดี๋ยวสิ... ตอนนี้เขาถอดแว่นแล้ว เธอที่พึ่งจะมาสังเกตเมื่อสักครู่นี้ ว่าเขาไม่ได้ใส่แว่นเหมือนปกติ
" นายถอดแว่นแล้ว"
" แล้วใครเขาใส่แว่นอาบน้ำกัน นี่มันบ่อน้ำพุร้อนด้วยนะ ถามอะไรแปลกๆ"
" ก็จริง" จริงแหะ อาบน้ำก็ต้องถอดแว่นสิ แต่มาดูดีๆแล้ว พอเขาถอดแว่นก็หล่อเหมือนกันน่ะเนี่ย แถมสีตายังสวยมากเป็นสีแดงด้วยล่ะ
" มองอะไร"
" เวลาถอดแว่นนายก็หน้าตาดีนะเนี่ย แถมสีตาก็สวยด้วย"
" อ อะไร ชมฉันหรอ"
" จะว่าชมก็ได้นะ ก็นายหน้าตาดีก็ต้องชมสิ"
" ฉันจะขึ้นแล้ว"
" เดี๋ยวสิ ยูโตะ! รอด้วย!! ฉันไม่เดินกลับคนเดียวหรอกนะ" ไม่เอาอะ ในป่าน่ากลัวจะตาย!!
" หยุดเลย! เธออยู่ตรงนั้นนั่นล่ะ ฉันจะเปลี่ยนชุด"
" แล้วฉันก็อยู่คนเดียวสิ"
" ฉันจะรีบออกไป เธอค่อยเข้ามา ห้ามตามมานะ!!"
" อะไรกัน แค่ชมแค่นี้ หนีสะแล้ว"
เฮ้อออ เมื่อไรการต่อสู้นี้จะจบลงกันนะ ยิ่งต่อสู้นานขึ้น สมาชิกในทีมคนอื่นๆก็ยิ่งบาดเจ็บมากขึ้น ถึงจะมีสมาชิกใหม่มา แต่ก็ต้องแลกกับการที่สมาชิกเก่าหายไป แต่ถึงยังไงสุดท้ายพวกเขาทุกคนก็ได้กลับมาเจอกันล่ะนะ พอนึกถึงเรื่องนี้ก็นึกถึงเขา เพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงเขาต้องกลับมาแน่ แต่ตอนนี้ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เราไม่ได้ข่าวของเขาเลยมันเงียบมากๆ ติดต่อไม่ได้เลยสักทาง
" อย่างน้อย เราก็ได้มองจันทร์ดวงเดียวกันนะ" ไม่ได้อยู่ห่างกันขนาดนั้นสักหน่อย
ยังไงก็กลับมาเจอกัน ถึงจะหายไปสุดท้ายก็กลับมา แล้วตัวเธอล่ะ เธอที่มาอยู่ที่นี่ ในโลกนี้จะกลับไปที่โลกจริงได้ไหมนะ
" แช่น้ำนานจะไม่สบายเอานะ เธอยังไม่หายดี ขึ้นมาได้แล้ว" ตอนที่กำลังคิดถึงเรื่องตัวตนของตัวเอง อยู่ๆก็มีผ้าขนหนูสีขาวมาปิดหน้าของเธอ พร้อมกับคำพูดที่แสดงถึงความเป็นห่วง
" ยูโตะ"
" ฉันจะรออยู่ด้านหน้า รีบมาล่ะ"
" อื้มม"
เอาเถอะ อย่างน้อยที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ออกจะมีแต่เรื่องดีๆด้วยซ้ำ ทุกคนที่นี่ก็นิสัยดี อยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อยก็ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
..................❤❤❤❤❤❤..................
______________________________________
จากเราเอง
พรุ่งนี้มีเรียนสินะ มาถึงแล้วเปิดเรียนออนไลน์ที่ทำให้เราง่วงหนักมาก เรียน 8 โมงค่ะทุกคน ยาวจนถึงบ่าย 4 โมงเย็น เลยมาอัพตอนนี้ จะตื่นทันไหม ช่วยภาวนาให้เราตื่นทันด้วยค่ะ 555555555555
ความคิดเห็น