คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : โรงฝึกอินาบิคาริ& ท่าไม้ตายใหม่ (อีกแล้ว) : (แก้ไข 24 พ.ค.66)
ตอนนี้พวกเรามาซ้อมกันที่ลานหอคอยเหล็กริมแม่น้ำ สถานที่ในการเล่นฟุตบอลของเอนโด แต่ในระหว่างที่ซ้อมอยู่นั้น กลับมีสายตาของใครหลายๆคนจ้องมองมาที่พวกเรา ไม่ใช่แค่สายตา ทั้งกล้องวิดีโอ คอมพิวเตอร์ ทุกอย่าง พวกเขากำลังบันทึกการเล่นข้อมูลของทีมไรมง
" เอาล่ะ ส่งบอลไปเลยย"
" ทางขวาๆ ส่งไป"
ว้าววว
" คนพวกนั้น หรือว่าจะเป็น พวกสอดแนมของโรงเรียนอื่นสินะ" เธอพูดขึ้นมาเบาๆ แต่รู้สึกว่าจะไม่ใช่ เพราะคนข้างเธอดันได้ยินสะงั้น
" น่าจะใช่นะ" เขาตอบกลับมา
" เฮ้ยย! ชูยะ ตกใจหมดเลย " เธอสะดุ้ง และหันไปตีแขนเขา ข้อหาทำเธอตกใจ ใครให้พูดขึ้นมาโดยไม่บอกกันเล่า
" ขวัญอ่อนจังนะเดี๋ยวนี้ เป็นอะไรไป" เขายิ้ม และถามเธอ
" อ๊ะ ป่าวๆ ช่วงนี้คงนอนน้อย เบลอๆนิดหน่อย" เธอตอบปฏิเสธไป เมื่อกี้เพราะเธอมัวแต่ไปสนใจคนพวกนั้นมาก จนพอมีคนทำเสียงดังเธอก็เลยตกใจ
" งั้นหรอ"
" อืม แล้วคนพวกนั้นรู้สึกว่าจะเป็นพวกหน่วยสอดแนมจากโรงเรียนอื่นสินะ" เธอหันไปพูดกับเขาตรงๆและโกเอนจิก็เห็นด้วยกับความคิดนั้น ว่าน่าจะเป็นคนมาสอดแนมพวกเราเพื่อดูการเล่น
" คงจะใช่ล่ะ"
" แบบนี้ก็แย่สิ"
แต่ในขณะที่เธอกังวล คนอื่นๆกลับไม่คิดแบบนั้น พวกเขาคิดว่าคนมากมายที่มามุงดูตอนนี้คือแฟนคลับฟุตบอลของเขา
" ในที่สุดก็มีสินะ"
" อะไรหรอ"
" นั่นไง หรือว่าจะเป็นแฟนคลับของพวกเรา"
" ว้าว จริงๆหรอเนี้ย ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องมาคิดค้นท่าไม้ตายใหม่แล้วล่ะ"
ทุกคนต่างมีสีหน้าที่ดีใจ ขนเริ่มจะฝึกเต็มที่อีกครั้ง แต่ในขณะนั้นเอง เสียงรถยนต์ก็ดังไปทั่ว พร้อมกับมีรถคันหนึ่งวิ่งลงเนินมาหาพวกเรา
ปึงงง!!!!
สุดยอด ขับรถลงมาในสนามได้ด้วย เครื่องยนต์เป็นไรไหมนั่น เธอได้แต่คิดในใจ แต่ก็ไม่กล้าถามหรอกนะ
นัตสึมิก้าวลงมาจากรถคันนั้นและประกาศคำสั่งของเธอให้พวกเรารู้
" ฉันขอสั่งห้ามซ้อมท่าไม้ตาย!!"
" อะไร ทำไมอยู่ๆมาพูดแบบนี้หละ" เอนโดจึงรีบวิ่งไปถามทันที
" พวกนายไม่เห็นนั่นหรอ" นัตสึมิชี่ให้พวกเขาดูกลุ่มคนมากมายที่มองพวกเขาอยู่
" อะไร อ๋ออ นั่นหนะหรอ แฟนคลับของพวกเราไง" เอนโดที่เข้าใจว่าคนพวกนั้นเป็นแฟนคลับจึงตอบไปด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
" นั่นไม่ใช่แฟนคลับหรอกนะเอนโด แต่เป็นหน่วยสอดแนมจากโรงเรียนอื่นต่างหากล่ะ"
ห๋าาา!!!!
ทักคนตะโกนร้องออกมาด้วยความตกใจ
" ใช่แล้วล่ะ โรงเรียนโนเนมที่เอาชนะเทย์โคขุมาได้ แทบยังผ่านรอบแรกของฟุตบอลฟรอนเทียร์ ก็ต้องถูกจับตามองเป็นธรรมดา"
" เพราะอย่างงั้น ถึงห้ามซ้อมท่าไม้ตายสินะคะ" ฮารุนะที่เข้าใจคำสั่งรีบถามเธอทันที
" ใช่แล้วล่ะ เพราะถ้าซ้อม ก็จะถูกเห็นท่าไม้ตาย แล้วถ้าเกิดเขารู้ข้อมูลเรามากกว่านี้ ก็จะโดนโรงเรียนอื่นๆที่เราจะต้องแข่งด้วย หาวิธีป้องกันการเล่นของเราไง" เธอรีบบอกพวกเขาออกไป คิดว่าถ้าเป็นแบบนั้นเราจะเสียเปรียบในการแข่งมากๆเลยล่ะ
ห๋าาาาา!!!!!
" ถูกอย่างที่ซากุระพูด เพราะงั้นฉันถึงห้ามซ้อมไงล่ะ" นัตสึมิพยักหน้าเห็นด้วย และบอกพวกเขาถึงเหตุผลห้ามซ้อมทันที
" ถ้าถูกเห็นท่าไม้ตายเราก็เสียเปรียบ"
" แต่ว่าถ้าไม่ซ้อมท่าไม้ตายแล้ว" เอนโดพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
" เอนโด ฟุตบอลน่ะไม่ได้มีแค่ท่าไม้ตายหรอกนะ" โกเอนจิจึงรีบเดินมาสบทบด้วย
" ใช่ เทคนิคการเล่น การต่อบอล หรือส่งลูก ก็มีผลให้เราชนะเหมือนกันนะ"
" ซากุระ โกเอนจิ ถ้างั้น!! ก็ซ้อมในที่ที่ไม่มีใครเห็นสิ"
" แล้วมันจะมีหรอที่แบบนั้นน่ะ"
" ที่แบบนั้นจะไปหามาจากไหนล่ะ"
" แต่มันก็จำเป็นนี่นา"
พวกเราได้แต่ยืนคิดอยู่แบบนั้น เพราะการซ้อมเราต้องซ้อมบอลกันในสนาม ซึ่งอยู่กลางแจ้ง เพราะเราไม่มีสถานที่ฝึกใหญ่ๆเหมือนโรงยิม สุดท้ายในวันนั้นการซ้อมก็ถูกยกเลิกไป
วันต่อมา
พวกเราก็ออกมาซ้อมกันที่ลานหอคอยตามเดิม เพราะยังไม่มีสถานที่อื่นให้ฝึก แต่ถ้าไม่ฝึกเลยก็ไม่ใช่ เลยนกหน้าที่หาสถานที่ให้นัตสึมิ เพราะเธอคือลูกสาวผู้อำนวยการ จึงน่าจะรู้สถานที่ภายในโรงเรัยนเยอะกว่า
" เฮ้อออ" เสียงถอนหายใจของซากุระดังขึ้น จนทำให้ฮารุนะถึงหับต้องหันมาถามว่าเธอเป็นอะไร
" เป็นอะไรหรอคะ รุ่นพี่ซากุระ"
" อ๋ออ แค่คิดว่าอย่างน้อย ถ้าเราได้ฝึกท่าไม้ตายก็น่าจะมีแววชนะกว่านี้ แต่ว่าก็ไม่ได้เนี่ยสิ เฮ้อออ" เธอตอบกลับไป พร้อมกับนั่งรถบนม้านั่งแถวนั้น
" นั่นสินะคะ อ๊ะ นั่น!" ไม่ทันที่ฮารุนะจะพูดจบประโยค เธอก็รีบตะโกนออกมาด้วยความตกใจ จนทำให้ซากุระต้องหันไปมองตาม และเธอก็พบกลับรถยนต์คนหนึ่งที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์มากมาย
" อะไรหรอ เอ๊ะ!!"
มันอะไรอีกเนี่ย ทำไมโรงเรียนพวกนี้ถึงชอบเล่นใหญ่กันจังนะ รถโรงเรียนต้องขนาดนั้นเลยไหม เทย์โคขุก็โรงเรียนนึงล่ะ เฮอะ! พวกเงินเหลือใช้เอ๊ย
" นั่นมันอะไรน่ะ"
" ถ้าจะมาสอดแนมนี่ก็เล่นใหญ่ไปหน่อยนะ" เธอพูดขึ้นมา
" พวกนั้นเป็นใครน่ะ"
" คู่ต่อสู้ของเราไงคะ"
" แสดงว่านั่นก็คือสมาชิกทีมมิคาเงะเซนโนสินะ"
" ใช่ค่ะ ฉันน่ะสร้างฐานข้อมูลเอาไว้ค่ะ จากสถิติการแข่งกับทีมที่น่าจะได้แข่งกัน แล้วก็มาจริงๆด้วย เอสสไตรเกอร์ ชิโมสึรุ อารตะ ส่วนกัปตันกับผู้รักษาประตู คือสึงิโมริ ทาเคชิค่ะ" ฮารุนะรีบอ่านข้อมูลที่เธอค้นคว้ามาไว้ให้พวกเราฟังทันที
" มาสอดแนมแบบจริงจังเลยนะเนี่ย ลางไม่ดีเลย"
" แค่มาสอดแนมจะต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้เลยหรอไงเนี่ย"
" อย่าไปสนใจเลย ซ้อมลูกเตะต่อเถอะ" เอนโดหันไปบอกคนอื่นๆเพื่อให้เกิดความสบายใจ และเริ่มซ้อมกันต่อทันที
การซ้อมเริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่ว่าเป็นการซ้อมที่กดดันกว่าทุกครั้ง เพราะมีสายตาของคู่แข่งที่เราจะจเอคอยมองอยู่ตลอดเวลา
" พวกเราหยุดซ้อมก่อน"
เอนโดเมื่อเห็นแบบนั้นจึงสั่งให้หยุดซ้อม และหันไปพูดกับทั้งสองคนทันที
" นายน่ะ คือกับตันของทีมมิคาเงะเซนโนสินะ"
" ทำไมถึงไม่ซ้อมท่าไม้ตายหละ"
" ป่านนี้ซ่อนไปก็เปล่าประโยชน์ พวกเราน่ะวิเคราะห์ความสามารถของพวกนายไว้หมดแล้ว" ทางฝ่ายนู้นพูดออกมา
" ประเมินไว้ที่ ดีไมนัส ไม่มีทางชนะพวกเราได้100%"
" ยังไม่ได้แข่งแล้วจะรู้ได้ยังไงกัน" เอนโดตอบกลับไป
" แข่งงั้นหรอ นี่เป็นงานกำจัดแมลงเท่านั้นหละ"
" แมลงอะไรกัน!!"
" โหดร้ายมาก"
พวกเราหลายคนโมใหคำพูดของพวกเขาที่มาดูถูกพวกเรา
" อะไรของพวกเขากัน" เธอได้แต่แย้งในใจ คำพูดของพวกเขามันทำร้ายจิตใจกันมากๆ มาว่าพวกเราเป็นแมลงได้ยังไง อ๊ะ โทรศัพท์หรอ
" ขอโทษนะ อากิ ฉันขอไปคุยโทรศัพท์แปปนึงนะ" เธอหันไปบอกอากิที่ยืนอยู่ข้างๆ และแบกตัวออกมาทันที
" ฮัลโหลคับแม่" เธอกดรับสาย และกรอกคำพูดตอบรับออกไป
' ลูกชายหรือลูกสาวกันนะ' เสียงปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสดใส
" แหะๆๆ แม่มีอะไรหรือเปล่า"
' อ๋ออ แม่จะถามน่ะ ว่าวันนี้กลับเร็วไหม หรือจะอยู่ดูเพื่อนๆซ้อม'
" คงต้องอยู่ล่ะคะ ตอนนี้ก็มีปัญหาด้วย แม่มีอะไรหรือป่าว หนูขอกลับก่อนได้นะ"
' เปล่าๆ พอดีว่าเพื่อนแม่พาลูกสาวมาเที่ยวที่นี่เขาเลยมาเยี่ยมแม่น่ะ กะจะแนะนำให้ลูกรู้จัก แต่ลูกคงมาไม่ทัน เขาน่าจะกลับก่อน'
" ขอโทษนะคับบ ฝากขอโทษเพื่อนแม่ด้วยนะที่ไม่ได้เจอ"
' จ้าๆ แม่จะโทรมาแค่นี้หละจ้ะ'
" คับบ" เธอตอบรับและปลายสางก็ถูกตัดไป
ซากุระมานึกถึงคำพูดของแม่เธอ ลูกสาวหรอ ใครกันนะ
เมื่อเดินกลับมาก็พบว่าสมาชิกทุกคนออกมายืนข้างสนาม โดยมีแค่เอนโดที่ยืนอยู่ในสนามกับสมาชิกทีมโรงเรียนมิคาเงะเซนโนทั้งสองคน ทำให้เธอเหิดความสงสัยจึงได้ถามอากิไป
" ทำอะไรกันหรอ อากิ"
" อ้าว คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วหรอจ๊ะ" อากินหันมาหาเธอ
" อื้ม แม่โทรมาน่ะ แล้วนี่"
" ก็เอนโดคุงน่ะ จะแข่งกับทีมฝั่งนู้น เพื่อบอกว่าพวกเราน่ะไม่แพ้แน่ๆ"
" อ๋ออ งั้นหรอ" ถ้าจำไม่ผิดนะ สไตรเกอร์คนนี้ยิงท่าของชูยะได้นี่นา เพราะการสอดแนมการเล่นของทีมเรา และนำไปวิเคราะห์ด้วยคอมพิวเตอร์จนสามารถฝึกท่าของโกเอนจิได้
" มาเลย" เสียงเอนโดดังขึ้นมา เพื่อแสงความพร้อมในการแข่งครั้งนี้
อัคคีสลาตัน!!!!
ท่าเตะนั้นทำพวกเราทุกคนตกใจ แม้กระทั่งเจ้าของท่าเอง เพราะนั่นคือท่าของโกเอนจิ แต่ทีมคู่แข่งกับสามารถทำได้
" ห้ะ!!" ใช่จริงด้วยๆสินะเนี่ย
" อัคคีสลาตัน โถ่เว้ยย หมัดเพลิงเลือดเดือด!!" เอนโดเห็นแบบนั้นก็เกิดความตกใจจนหยุดชะงักในการเล่น ปต่ก็ดึงสติกลับมาได้
" อะไรกัน"
" แสดงว่านอกจากจะวิเคราะห์ข้อมูลของทีมเรา ยังสามารถเลียนแบบท่าไม้ตายเราด้วยสินะ" เธอพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล
โกเอนจิจึงเสนอตนเองเพื่อลงไปทำการแข่งขัน ตอนที่เราสลับจำแหน่งให้ทางไรมงได้ทำประตู เพระาตอนนี้ทางโรงเรียนมิคาเงะเซนโนได้ประตูไปแล้ว
" ฉันเตะเอง"
" โกเอนจิ ฝากด้วยนะ"
" เอาเลยครับ ท่านี้นะเป็นไม้ตายของนายนะ"
" ให้มันรู้ว่าของก๊อปสู้ของจริงไม่ได้หรอก"
เสียงเชียร์ของสมาชิกทีมไรมงต่างร้องตะโกนออกไป เพื่อเอซสไตรท์เกอร์ของพวกเขา
" จะยิงเข้าหรือป่าวนะ"
" อะไรหรอ ซากุระจัง"
" เปล่าๆ" วันนี้ฉันพูดเปล่าๆมากี่ครั้งแล้วเนี่ยย
อัคคีสลาตัน!!!!!
ชู๊ตพ็อกเก็ต!!!!
ลูกเตะของโกเอนจิได้เตะออกไปแล้ว แต่ก็เป๋นไปตามที่เธอคิดไว้ ลูกเตะนั้นไม่เข้าประตู สร้างความตกใจให้กับสมาชิกทีมเราทุกคนเป็นอย่างมาก
" ห้ะ!!"
" จบการพิสูจน์แล้ว"
ยิงไม่เข้าจริงๆด้วยสินะ รู้ว่าทางนั้นน่าจะได้ข้อมูลของเรามากพอสมควรเลยหละ แบบนี้การแข่งรอบหน้าก็ถือว่าหนักน่าดูเลย
หละงจากการดวลกับโรงเรียนมิคาเงะเซนโนผ่านไป พวกเราก็มาร่วมกันอยู่ที่ห้องขมรมเพื่อดูข้อมูลของโรงเรียนนั้น ว่าทำไมถึงทำท่าไม้ตายของโกเอนจิได้ โดยฮารุนะเป็นคนรายงานข้อมูลพวกนี้ทั้งหมด เพราะเธออยู่ชมรมหนังสือพิมพ์มาก่อน ทำให้การสืบค้นข้อมูลเธอจะเก่งที่สุด
" ดูจากข้อมูลจากทีมอื่นๆที่แข่งกับมิคาเงะเซนโน พวกเขาก็เล่นฟุตบอลด้วยความแม่นยำและก็สุขุมดีอะค่ะ"
" ดูแล้วไม่เคยเสียประตูเลยนะเนี่ย"
" ศูนย์ ศูนย์ ไม่เคยเสียประตูจริงๆด้วย"
" ค่ะ ตั้งแต่ได้สึงิโมริมาเป็นผู้รักษาประตูก็ไม่เคยเสียคะแนนเลยล่ะค่ะ ดีจริงๆเลย"
" ดีหละ งั้นเราจะเป็นทีมแรกที่ทำลายประตูนั่น เริ่มเครื่องร้อนแล้วล่ะ" เอนโดที่ได้ยินแบบนั้นก็ตะโกนออกมา เพื่อเสริมกำลังใจให้ทุกคน แต่โซเมโอกะก็ตัดคำพูดนั้นสะก่อน
" มันใช่เวลามาฮึดแบบไร้เหตุผลหรือไง"
" นอกจากจะก๊อปท่าอัคคีสลาตันแล้ว ยังรับลูกได้อย่างแม่นยำอีก"
" ที่บอกว่ารู้ข้อมูลของเราหมดแล้วน่ะ จริงหรือป่าวนะ"
" ไม่รู้สิ แต่เท่าที่ดูแล้ว ก็อาจจะจริงล่ะนะ ถ้าไม่รู้ข้อมูลของเราคงจะไม่สามารถเลียนแบบท่าอัคคีสลาตันได้หรอก" เธอพูดเสนอความคิดของตนเองออกไป ก็ถ้าไม่รู้ข้อมูลคงจะเตะท้าไม้ตายของโกเอนจิไม่ได้หรอก
" นั่นสิ"
" ถ้างั้นก็ต้องคิดท่าไม้ตายใหม่แล้วล่ะ" เอนโดพูดขึ้นมาอีกครั้ง
" ก็เพราะว่าทำไม่ได้ถึงกลุ้มอยู่นี้ไงเล่า"
" ถ้าเกิดไปซ้อมที่ริมแม่น้ำ หรือลานหอสูง ไม่นานต้องโดนรู้แน่"
พวกเราได้แต่นั่งกังวลอยู่ในห้องชมรม เพราะคิดไม่ออกว่าจะไปซ้อมที่ไหนดี
ครืดดด!!!
" ทุกคน คุณนัตสึมิเรียกน่ะ"
พวกเราเดินตามอากิและฮารุนะมาที่หลังโรงเรียน ซึ่งเมื่อมาถึงมันก็เป็นเหมือนเนินที่มีประตูเก่าๆอยู่ข้างหน้า
" อะไรเนี้ย เรียกมาแล้วก็ไม่อยู่หรอ"
" แต่ที่นี่ดูน่ากลัวแปลกๆนะ"
" นั่นสิ ดูหลอนๆ"
" ที่นี่ก็คือ7 สิ่งมหัศจรรย์ในโรงเรียน ประตูที่เปิดไม่ได้~"
" เปิดไม่ได้หรอ เอ่ออ"
" เมื่อก่อนมีข่าวลือว่านักเรียนหายตัวไปจากที่นี่ หลังจากนั้นใครก็ตามที่เขาไปก็จะกลับออกมาไม่ได้~" เมงาเนะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงยานคางทำให้บรรยากาศน่ากลัวกว่าเดิม ในระหว่างนั้นเอง ประตูที่บอกว่าเปิดไม่ได้ก็ถูกเปิดออกจากด้านใน พวกเราทุกคนต่างก็ตกใจ แต่ไม่มีใครที่จะวิ่งหนีออกไปเลย
แอ๊ดดดดดด!
แต่เมื่อประตูเปิดออกก็พบกับนัตสึมิที่ยืนอยู่ข้างในเป็นคนเปิดออกมา
" เฮ้อออ นัตสึมิเองหรอกหรอ"
" เอาหละ เข้ามาได้"
ตอนนี้พวกเราเข้ามาข้างในแบ้ว โดยข้างในเป็นเหมือนฐานทัพลับขนาดใหญ่ มีอุปกรณ์ในการซ้อมมากมาย
" ที่นี่คือ"
" โรงฝึกของอินาสึมะอิเลฟเว่นในตำนาน โรงฝึกอินาบิคาริ"
เอ๋!!!!
ทุกคนร้องออกมาด้วยความตกใจ
" จริงๆหรอ ของอินาสึมะอิเลฟเว่นจริงๆหรอ" เอนโดหันไปถามนัตสึมิด้วยความดีใจ
" ก็ใช่น่ะสิ"
" แล้วเธอรู้ได้ไง"
" ก็หาเจอน่ะสิ"
" ปรับปรุงแล้วนะ ในฐานะที่ฝึกซ้อมท่าไม้ตาย"
นัตสึมิหันมาบอกกับพวกเราทุกคน ว่าสถานที่นี้ได้รับการปรับปรุงแล้ว สามารถใช้ฝึกซ้อมได้
" จริงหรอ แล้วเราใช้ได้ใช่ไหม" เอนโดรีบถามต่อทันที ดูท่าทางของเขาแล้วน่าจะอยากซื้อมมาก
" มีแล้วไม่ใช้ก็เสียดายแย่สิ"
" ว้าว ขอบคุณนะ"
" ฉันก็แค่ไม่อยากให้โรงเรียนขายหน้าเพราะพวกเธอจะมาแพ้แบบหมดรูปต่างหากล่ะ" นัตสึมิตอบคำถามของเอนโดไป ถึงแม้อาจจะดูเหมือนประชด แต่นั่นก็คือสไตล์ของเธอล่ะนะ
" รู้แล้วล่ะน่า โอ้ยยย เครื่องร้อนขึ้นมาแล้ววว"
" ประตูนี่ล็อคเอาไว้ และจะเปิดต่อเมื่อเวลาหมด พยายามเข้าล่ะ"
นัตสึมิพูดขึ้นก่อนที่ประตูจะปิดลงไป แยกระหว่างพวกเราและคนในห้อง
" คุณนัตสึมิ แบบนี้จะดีหรอคะ" ข้างในดูจากของที่ใช้ฝึกแต่ละอย่าง ไม่อยากจะคิดตอนออกมาเลย
" เพื่อตัวพวกเขานั่นล่ะ"
นัตสึมิพูดไประหว่างที่ตั้งค่าเวลาให้ประตูเปิด
โอ้ยย!! เหวออออ เดี๋ยวสิ!!
เสียงตะโกนโวายวายของคนข้างในดะงออกมาถึงข้างนอก ทำให้พวกเธอรีบหันไปมองด้วยความตกใจ
" จะไหวไม่เนี่ย"
" ข้างในมีอะไรก็ไม่รู้"
" ไม่ต้องห่วงหรอก พวกเขาจะต้องออกมาอย่างเติบโตขึ้นแน่ เพราะโรงฝึกนั่นถูกสร้างมาเผื่อสิ่งนี้ไงล่ะ"
" ทุกคน" จะเป็นอะไรไหมนะ
ติ๊ดๆๆๆ
ครบตามกำหนดเวลา เสียงสัญญาณหน้าประตูดังขึ้น บ่งบอกว่าหมดเวลาในการซ้อมแล้ว ประตูได้เปิดออก พวกเราจึงรีบวิ่งเข้าไปทุกคนที่อยู่ในห้องทันที
" อ๊ะ ทุกคน เป็นยังไงบ้าง"
เทื่อเข้าไปในห้องก็เห็นสภาพแต่ะคนที่มีบสดแผล และนอนรวมกันอยู่ที่พื้นด้วยสภาพสะบักสะบอม
" แย่แล้ว"
" รีบไปเอากล่องปฐมพยาบาลเร็ว" เธอรับบอกฮารุนะ และวิ่งเข้าไปดูทุกคนทันที
" ฉันจะไปเอากล่องปฐมพยาบาลกับน้ำมาให้นะ"
หลังการฝึกซ้อม ตอนนี้เธอและโกเอนจิก็ได้กลับมาถึงบ้านแล้ว ส่วนตอนนี้เธอนั่งอยู่ในบ้านของโกเอนจิ เพราะปกติเธอก็มาเป็นประจำ โดยตอนนี้เธอได้นั่งทำแผลบริเวณข้อศอกให้กับเขา ซากุระหันไปมองบาดแผลส่วนอื่นๆแล้วก็ถอนหายใจ
" จะต้องซ้อมที่นั่นจนกว่าจะแข่งเลยหรอชูยะ"
" อืม"
" แต่นี้นายเจ็บตัวออกมาทุกวันเลยนะ เฮ้อออ เมื่อวานทำแผลให้ตรงนี้ วันนี้ต้องทำแผลที่ใหม่อีก เดี๋ยวก็จะเจ็บก่อนได้ลงแข่งหรอก" เธอพูด
" ไม่เป็นไรหรอก ฉันเชื่อนะว่าถ้าฝึกที่โรงฝึกนั่นเราจะต้องเก่งขึ้นแน่นอน"
" เฮ้อออ ฉันเคยห้ามนายได้หรือไง" เธอได้แต่ตอบกลับเข้าไปในใจก็คิดเหมือนตอนฝึกอัสนีบาตฟาดพิภพ ทำอะไรเกินตัวตลอด
" ฮึ" ตามสบาย ฝึกไปเลย ฉันค่อยทำแผลก็ได้
เช้าวันแข่งขัน
วันนี้เธอตื่นขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวไปดูการแข่งขันของไรมง โดยแต่งตัวชุดชุดนักเรียนตามปกติ และเมื่อลงมาข้างล่างก็เจอแม่ของเธอกำลังทำอาหารเช้าอยู่ วะนนี้เธอไม่ได้ไปพร้อมโกเอนจิ เพราะเขาล่วงหน้าไปเตรียมตัวก่อน
" วันแข่งแล้วสินะ"
" ซากุระ ไม่รีบไปหรอลูก" ปม่หันมาถามเธอที่ยืนอยู่ตรงบันได
" อ๋อ เดี๋ยวไปแล้วคับบบ"
" ไปก่อนนะคับ"
ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามแล้วล่ะ แต่ไม่ได้ลงไปข้างสนามหรอก พอดีว่าไปซื้อเครปญี่ปุ่นร้านใหม่แถวบ้าน จนมาช้าไม่ทันเข้าไปพร้อมคนอื่นๆ ก็เลนส่งข้อความบอกโกเอนจิว่าจะดูบนที่นั่งผู้ชมแทน
" อ้าว อะไรกัน นี่ฉันมาช้าขนาดนี้เลยหรอ แค่แวะซื้อเครปเฉยๆเนี่ยนะ "
มาถึงที่นั่งก็พบว่าตอนนี้ไรมงถูกนำไป1ประตูในครึ่งแรกแล้วล่ะ
" พลาดการแข่งไปตั้งเกือบ20นาที ฮือออ ไอไฟแดงบ้าเอ้ยย" ซากุระบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว แต่ไม่คิดว่าจะมีคนได้ยินเธอพูด ผู้ชายข้างๆได้พูดตอบกลับเธอมา
" บ่นอะไรของเธอ"
" เอ๊ะ! นาย คิโดหรอ" เธอรีบหันไปดูทันทีก็พบกับกัปตันทีมเทย์โคขุ
" ไม่ลงไปดูข้างล่างล่ะ เป็นผู้จัดการไม่ใช่หรอ" เขาถามเธอกลับมา
" ฉันมาช้าอะ แหะๆๆ มัวแต่ไปซื้อเครปร้านเปิดใหม่ พอจะมาสนาม ก็เจอไฟแดงเกือบทุกแยก"
" งั้นหรอ ถึงอย่างนั้นเธอก็เข้าไปได้อยู่นะ บอกเขาว่าเป็นเมเนเจอร์ของไรมงก็จบ"
" เอ๋!! ได้หรอ ฉันนึกว่าเข้าไม่ได้แล้วสะอีก" เธอหันไปถามเข้าด้วยน้ำเสียงตกใจ
" เฮ้ออ เธอนี่มันซื่อบื้อจังนะ"
" อะไร มาว่าทำไมเล่า ก็ฉันไม่รู้นี่นา ชิ ฉันไม่คุยกับนายแล้ว" เธอมุ่ยหน้าใส่เขาและหันหน้าหนีกลับมาทันที
" หึ" หมั่นไส้จริงๆเลย
ตอนนี้เกมฟุตบอลได้ดำเนินมาถึงเข้าครึ่งหลังมาได้10นาทีแล้วล่ะ ตอนนี้ในไรมงยังไม่สามารถทำประตูได้ เพราะผู้รักษาประตูทีมตรงข้ามสามารถรับลูกเตะของทีมเราได้หมด
" เอนโดวิ่งออกมาจากประตูครับ" เสียงประกาศของพิธีกรได้ดังขึ้นบอกว่าผู้รักษาประตูของทีมเราได้วิ่งออกมาเพื่อที่จะเตะลูกยิงท่ามกลางความตกใจของหลายๆคน เพราะว่าเมื่อผู้รักษาประตูวิ่งออกมาทำให้ประตูของเราว่าง ซึ่งจะเป็นปัญหาถูกโต้กลับได้หากเรายิงไม่เข้า
" เอนโด ถึงนายจะบ้าฟุตบอลแต่ทิ้งโกลเนี่ยนะ กลับปายยย" เธอรีบตะโกนร้องออกมาด้วยความตกใจ
" ไม่ลงไปแข่งเองเลยล่ะ ลุ้นขนาดนี้น่ะ" คิโดที่ได้ยินก็พูดแซวเธอขึ้นมา
" ถ้าลงได้ลงไปนานแล้ว ไม่มานั่งลุ้นแบบนี้หรอก" เดี๋ยว เราบอกจะไม่คุยกับคิโดนี่ ไม่ ต้องไม่คุย
ในระหว่างนั้นเองเอ็นโดและโกเอ็นจิก็ทำประตูตีเสมอได้ด้วยท่าไม้ตายใหม่เป็นการยิงต่อเนื่องโดยยิงพร้อมกัน
" โกลลล เข้าไปแล้วครับบบบ ลูกยิงต่อเนื่องของเอนโดและโกเอนจิ ทำประตูตีเสมอ"เสียงประกาศคะแนนดังขึ้นเท่ากับว่าตอนนี้ทีมไรมงและอีกทีมมีคะแนนเท่ากันโดยจะต้องมาตัดสินในคะแนนลูกสุดท้ายว่าทีมใดจะชนะ
" ไชโย!! เสมอแล้ว อีก1ลูกก ชูยะ! เอนโด เก่งมากกก ทุกคนนน สู้ๆ" เธอตะโกนออกมาด้วยความดีใจ
เวลาของเกมดำเนินผ่านไปตอนนี้ใกล้หมดเวลาแล้วจะเหลือเวลาตัดสินในลูกสุดท้ายในตอนที่เธอกำลังลุ้นกับการแข่งขันโกเอ็นจิและโซเมโอกะก็ได้เตะถ้าไม้ตายมังกรขย้ำ จนทำให้ไรมงขึ้นนำ
" โกลลล ตอนนี้ไรมงขึ้นนำด้วยท่ามังกรขย้ำของโกเอนจิและโซเมโอกะครับ!!!"
"นำแล้ววว!! ทุกคนเก่งจริงๆเลยย"
ช่วงใกล้หมดเวลาตอนนี้ทั้ง 2 ทีมได้เล่นเพื่อทำคะแนน ทั้งพยายามส่งลูกเพื่อทำประตู และป้องกันประตู ทั้งสองทีมก็ทำได้ดี ในเกือบตอนจบของเกมโกเอนจิได้วิ่งมาเพื่อทำประตูแต่ว่าอีกทีมก็ได้วิ่งมาสกัดเอาไว้ทำให้โกเอนจิ ไม่สามารถเตะท่าไม้ตายได้ ทำให้ทั้งสองคนเกิดอุบัติเหตุ
" อ๊ะ ชูยะ!"เธอตะโกนร้องออกมาด้วยความตกใจ
ใสนามนั้นมีการเกิดอุบัติเหตุขึ้น ทั้งโกเอนจิกับกองหน้าของทีมนั้น ที่ชื่อชิโมสึรุ ด้วยความที่โกเอนจิจะทำประตูแต่เขาก็ขึ้นไปเตะขวางเลยพลาดตกลงมาทั้งคู่ แต่ว่าจากที่ดูท่าจะบาดเจ็บทั้งสองคนเลย
" คิโด ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวต้องลงไปดูชูยะหน่อย ไปล่ะ แล้วเจอกัน" เธอรีบหันไปบอกคิโดที่อยู่ข้างๆและรีบวิ่งออกจากที่นั่งผู้ชมเพื่อไปที่สนามทันที
............❤❤❤❤❤............
ความคิดเห็น