คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กลับไปเล่นฟุตบอล & ท่าไม้ตายของโซเมโอกะ ( แก้ไข )
06.45
อรุณสวัสดิ์เช้าที่แสนสดใสค่ะทุกๆคน สดชื่นจังอากาศตอนเช้าดีมากๆเลยค่ะ ถ้าเป็นที่ไทยนะ ฉันต้องตื่นตี5 ค่ะ เพื่อให้ทันรถรับส่งแต่พอมาอยู่นี่ดีหน่อยที่ไม่ต้องตื่นเช้ามาก เด็กสาวลุกออกจากเตียง เดินไปเอาชุดที่จะใส่พร้อมกับผ้าขนหนูเพื่อเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว และเตรียมตัวที่จะไปโรงเรียน
" แม่ ให้หนูช่วยทำอาหารเช้าไหม หนูจะทำข้าวกล่องด้วย" เธอเดินเข้ามาในครัวเพื่อมาทำข้าวกล่องไว้ไปทานตอนเที่ยงที่โรงเรียน ก็เจอแม่ทำอาหารเช้าพอดี
" ตื่นเร็วขึ้นนะเราเดี๋ยวนี้น่ะ ทำข้าวกล่องของเราเลย ข้าวเช้าแม่ทำจะเสร็จแล้ว ว่าแต่ทำไมมี 2 กล่องล่ะจ๊ะ โฮะๆๆๆ" แม่หัวเราะแบบนี้คือต้องแซวเธออีกแล้วแน่ๆเลย
" ของชูยะกล่องนึงน่ะแม่ แล้วกล่องข้าวล่ะคับ"
" วางบนโต๊ะน่ะ"
ไม่ต้องแปลกใจค่ะ พ่อกับแม่ฉันในการ์ตูนกับในชีวิตจริงคล้ายๆกันเลย ทำให้เราสนิทกันเร็วมาก
" วันนี้ทำไรเป็นข้าวกล่องล่ะ"
" สลัดผักกับไก่ทอดคับ พ่อล่ะ"
" แม่ทำให้ เห็นบอกมีข้าวปั้น ไก่ทอด กับไส้กรอก มีผักสลัดของเราด้วยนิดหน่อย"
" อ๋อออ โอเครคับ"
เสร็จแล้ว ข้าวเที่ยงของเรา เป็นข้าวผัด สลัดผักกับไก่ทอดค่ะ ช่วงนี้กำลังหัดทำอาหารญี่ปุ่นอยู่ ปกติทำเป็นแต่อาหารไทย และยังทำเองกินเองเป็นส่วนใหญ่ด้วย
07.18
ตอนนี้เธอกำลังรอโกเอนจิเดินมาที่บ้านเพื่อจะไปโรงเรียนพร้อมกัน ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติแบบนี้อยู่แล้ว เพราะว่าครอบครัวของพวกเรารู้จักกัน แถมพวกเราก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ เดินไปกลับโรงเรียนด้วยกันตลอด
" ชูยะ อรุณสวัสดิ์~~" เธอพูดทักทายเมื่อเขาเดินมาถึงหน้าบ้านของเธอ แล้วพวกเราก็ออกเดินไปโรงเรียนพร้อมกัน
" อืม" ..... คือ แบบควรจะต่อว่าอะไรดีอ่ะ คือเธอทักสะยาว แต่ชูยะกลับตอบแค่อืม โอเครเลยค่ะ
" ตอบสั้นอีกแล้ว ช่วยตอบให้ยาวกว่านี้หน่อยสิ" เธอหันไปพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ยใส่เขา อุตส่าห์ชวนคุยนะเนี้ย ช่วยตอบให้เธอหน่อยก็ไม่ได้
" ก็ไม่รู้จะตอบอะไรดี"
" เฮ้ออ โอเคค่ะ ไม่ถามแล้วก็ได้ เอ้านี่ทำข้าวกล่องให้แล้วนะ" สุดท้ายเธอก็ต้องยอมเขา เพราะปกติโกเอนจิเป็นคนไม่ชอบพูดอยู่แล้ว ถึงจะช่วยพูดยังไงก็จะตอบอยู่ไม่กี่คำ จนเธอกลายเป็นคนพูดเยอะไปสะอย่างนั้น ซากุระที่นึกได้ว่าทำข้าวกล่องมาให้ จึงนำมันยื่นให้กับเขา
" อ๋อ ขอบใจนะ" โกเอนจิหันมารับกล่องข้าวจากเธอไป พร้อมกับนำไปถือเอง
" อาจจะไม่ค่อยอร่อยเท่าไรนะ พอดีพึ่งเริ่มทำ กะว่าจะทำให้คนอื่นๆในชมรมด้วย5555"
" ไม่เป็นไรหรอก ฉันกินได้หมดล่ะ"
" นี่ชูยะ ฉันย้ายชมรมแล้วนะ มาอยู่ชมรมฟุตบอล วันนี้คงจะไม่ได้เดินกลับบ้านด้วย เพราะต้องไปดูทุกๆคนซ้อม ขอโทษทีนะ"
" นี่ไปอยู่ชมรมฟุตบอลแล้วหรอ" เขาทำหน้าแปลกใจ
" ก็เห็นเอนโดเล่นฟุตบอลเมื่อวานแล้วมันก็ไม่อยากอยู่เฉยๆอ่ะ ถึงจะเป็นผู้จัดการแต่ก็ได้ดูแลทุกคนก็พอใจแล้ว ชูยะก็ต้องรีบหาชมรมอยู่นะพึ่งย้ายมาใหม่อาจจะหายากหน่อย เพราะส่วนใหญ่ขมรมเขาเปิดรับคนตั้งแต่เปิดเทอมแล้วน่ะ”
“ งั้นหรอ ฉันยังไม่รู้ว่าจะเข้าชมรมอะไรเลย”
“ ค่อยๆ ดูไปก็ได้ แต่ก็ยังอยากใก้มาอยู่ด้วยกันนะ” เธอหันไปยิ้มให้เขา น่า เผื่อเขาจะใจอ่อนบ้าง
“ ขอปฏิเสธ” เขาพูดพร้อมกับเดินเข้าโรงเรียนไป
“ ใจร้ายย รอด้วยสิชูยะ!” เธอที่เห็นแบบนั้นจึงรีบตะโกน และวิ่งตามเขาไป
___________________________________
ตอนเย็น ที่ห้องชมรมฟุตบอลอินาสึมะ
" ทุกคนยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันโนซากะ ซากุระ เรียกว่าซากุระก็ได้นะคะ จะมาเป็นเมเนเจอร์ตั้งแต่วันนี้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ"
วันนี้เธอมาแนะนำตัวกับสมาชิกทุกคนในชมรม พวกเขาตอนแรกก็ดูแปลกใจนะว่าฉันเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่กันแน่ แต่ยังดีที่อากิกับเอนโดช่วยบอก
" ยินดีต้อนรับสู่ชมรมฟุตบอลไรมงนะ ซากุระ"
" ขอบคุณนะคะทุกๆคน ฉันจะตั้งใจทำงานนะ" พร้อมกับยิ้มให้กับทุกๆคนในทีม
ทุกคนที่นี่เป็นกันเองมากเลยล่ะ นิสัยดีมากๆ อีกไม่นานก็จะมีสมาชิกใหม่มาเพิ่มเรื่อยๆ แค่คิดก็สนุกแล้วล่ะ
ในระหว่างที่เธอกำลังจัดการของในชมรมอยู่ อากิที่เข้ามาเก็บผ้าขนหนูพอดีก็เจอกับเธอ เลยบอกเรื่องการแข่งขันนัดต่อไป แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้ล่ะว่าคุณนัตสึมิมา หรือว่าตอนนั้นเธอไม่ได้อยู่ในชมรมกันนะ
" แข่งกับโอคารุโตะเหรอ" ซากุระถามออกไปด้วยความแปลกใจ
" ค่ะ คุณนัตสึมิมาบอกที่ชมรมน่ะ ว่าถ้าไม่ชนะก็ต้องยุบชมรม" อากิทำหน้าเป็นกังวล คงเพร่ะเครียดเรื่องการแข่งขันที่จะถึง
" แล้วทุกๆคนไปซ้อมกันที่ไหนหรอ"
" กัปตันพาไปซ้อมที่สนามริมแม่น้ำน่ะ ซากุระจังอยากไปไหม" อากิหันมาถามเธอที่ยืนอยู่
" ไปสิๆ ฉันเป็นเมเนเจอร์นะ ต้องอยากไปดูทุกๆคนซ้อมอยู่แล้ว" จะได้เห็นพวกเขาซ้อมด้วยล่ะ ยังไงก็ต้องไปดูอยู่แล้ว
สนามฟุตบอลริมแม่น้ำ
ตอนที่เธอมาถึงก็ซ้อมกันปกติดีอยู่หรอก แต่เล่นไปสักพัก โซเมโอกะก็เริ่มเล่นแรงขึ้น หรือบางครั้งก็เล่นผิดกฏกติกาจนทำให้เพื่อนๆคนอื่นเจ็บตัว
" เฮ้ โซเมโอกะ เล่นแบบนั้นมันฟาวล์นะ"
" โซเมโอกะ นายเป็นอะไรไปน่ะ"
" โซเมโอกะคุงแปลกไปจริงๆนะคะ อากิจัง" เฮ้ออ คงอยากจะทำท่าไม้ตายให้ได้สินะ เพราะเขาเป็นตำแหน่งกองหน้าก็ต้องเป็นคนทำประตูให้กับทีม
" นั่นสินะ"
" รุ่นพี่คิโนะ รุ่นพี่โนซากะคะ" ตอนที่ยืนอยู่ พวกเธอทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงเรียกขึ้นด้านหลัง ทำให้พวกเราต้องหันไปตามเสียงเรียก
" อ้าว น้องคนที่เจอกันตอนแข่งกับเทย์โคคุนี่" นี่มัน น้องคิโดนี่นา
" สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ โอโตนาชิ ฮารุนะ อยู่ชมรมหนังสือพิมพ์ค่ะ"
" สวัสดีนะ เรียกพี่ซากุระก็ได้ แบบโนซากะมันแปลกๆน่ะ"
“ สวัสดีจ้ะ พี่ชื่ออากินะ”
" วันนี้มาทำอะไรหรอจ๊ะ"
" เปล่าค่ะวันนี้มาดูการซ้อม คือฉันน่ะตั้งแต่วันนั้นก็เป็นแฟนของไรมงอิเลฟเวนแล้วล่ะค่ะ แหมก็ตอนที่ทุกคนตั้งใจเล่นแบบนั้นน่ะ มันเท่มากเลยนี่คะ" ฮารุนะพูดพร้อมกับทำสีหน้าชื่นชม ได้ยินแบบนี้ก็ดีใจนะเนี่ยที่มีคนชอบทีมฟุตบอลของพวกเราด้วย
" เรื่องนั้นขอบคุณนะ"
" แต่วันนี้ดูจะไม่ค่อยสามัคคีกันเลยนะคะ" พวกเราทั้งสามคนจึงหันไปมองในสนามตอนที่โซเมโอกะกำลังเถียงอยู่กับเพื่อนในทีม
" รู้สึกว่าโซเมโอกะ จะคิดมากเรื่องแข่งครั้งต่อไปน่ะ" หมอนั่นก็เป็นคนแบบนั้นล่ะนะ พยายามแล้วก็ต้องทำให้ได้
" ว่าแต่แข่งกับใครหรอคะ"
" โอคารุโตะน่ะ"
" โอคารุโตะเหรอคะ!" เมื่อฮารุนะได้ยินชื่อของคู่แข่งนัดต่อไปธอก็ตะโกนออกมาพร้อมกับทำสีหน้าตกใจ
" ทำไมหรอ" เธอไม่ค่อยแน่ใจเกี่ยวกับโรงเรียนนี้มากนัก แต่เป็นโรงเรียนที่ใช้วิชาเกี่ยวกับการสะกดจิตมาช่วยในการแข่งขัน
" รุ่นพี่ไม่รู้หรอคะ ว่าโอคารุโตะน่ะมีข่าวลือเรื่องสยองๆเยอะจะตายไป"
และต่อมาฮารุนะจัง ก็เล่าข่าวลือเกี่ยวกับโอคารุโตะให้ฟัง ว่าคนที่แข่งด้วยหลังจากนั้นจะป่วย ถ้ามีแววจะแพ้ก็จะมีลมแรงจนต้องหยุดการแข่ง หรือถ้าจะยิงประตูขาก็จะขยับไม่ได้ ทุกคนในทีมก็เลยกลัว บางคนก็อยากให้ไปชวนโกเอนจิมาร่วมทีม จนทำให้โซเมโอกะโกรธเอา พอซ้อมเสร็จกัปตันก็ให้ทุกคนกลับบ้าน แต่รู้สึกเอนโดจะไปฝึกอีกตามเคย
หลังจากดูแลอุปกรณ์เสร็จก็ต้องกลับบ้าน วันนี้เธอเดินกลับบ้านคนเดียว เพราะไม่ได้ไปโรงพยาบาลกับโกเอนจิตามปกติ รู้สึกแปลกๆเลยนะที่ไม่ได้กลับพร้อมกัน พอกลับมาถึงบ้านก็ต้องช่วยแม่ดูแลเรื่องอาหารเย็นกับพวกงานบ้านอื่นๆที่เธอพอทำได้ เพราะพอพ่อกลับมาจะได้ทานข้าวพร้อมกัน และจะได้ขึ้นมานอนเร็วด้วย
" ใช่ๆ หลังจากนั้นฮารุนะจัง ก็เล่าข่าวลือของโอคารุโตะให้ฟัง น่ากลัวเหมือนกันนะ แต่ถ้าให้นึกรู้สึกว่าจะเป็นพวกวิชาสะกดจิตอะไรสักอย่างอ่ะ เฮ้ออ ทำไมช่วงนี้ฉันขี้ลืมบ่อยจัง เริ่มจะจำเรื่องในการ์ตูนไม่ได้แล้วอ่ะ แย่จริงๆ แต่ฉันจำทุกอย่างตอนอยู่ที่นู้นได้หมดเลยนะ มันลืมแค่เรื่องการ์ตูนเรื่องนี้น่ะ อ้อ เจ้าเหมียว ถ้าเป็นแกจะทำไงเหรอ" ซากุระอุ้มเจ้าแมวน้อยที่นอนอยู่ข้างเตียงมานอนบนตักของเธอ ซึ่งปกติแล้วพ่อจะไม่ให้เธออุ้มแมวเข้ามาในห้องนอน แต่บางครั้งเธอก็จะแอบเอาเข้ามา
เหมียวววว!
" โทษทีๆ แกเป็นแมวนี่นา 55555" ซากุระพูดพร้อมกับหัวเราะ เธอลูบหัวแมวน้อยที่นอนอยู่บนตักเธอไปด้วย
" ซากุระ นอนได้แล้วนะ เอาเจ้าอ้วนออกจากห้องด้วยนะ" แม่ที่เดินขึ้นมาจึงตะโกนบอกเธออยู่หน้าห้องว่าให้เอาแมวออกจากห้อง
" ค่าาา"
" ฝันดีเจ้าเหมียว" เธอจึงรีบเปิดประตูเอาแมวออกจากห้องไป แล้วจึงเข้านอน
" วันนี้ก็จะไปดูพวกนั้นซ้อมหรอ" เช้านี้ก็เหมือนเดิม เธอก็เดินไปโรงเรียนกับโกเอนจิเหมือนกับทุกๆวัน เพียงแต่เช้านี้คนที่เปิดปากถามคนแรกกลับเป็นโกเอนจิ ที่ถามว่าเธอจะไปดูพวกเอนโดซ้อมฟุตบอลหรือไม่
" ไม่ล่ะ วันนี้กัปตันบอกพักก่อนน่ะเพราะเมื่อวานทุกคนเครียดๆกันก็เลยให้พัก ว่าแต่จะถามตั้งแต่เที่ยงเมื่อวานแล้วแต่ลืม ข้าวกล่องเป็นยังไงบ้างหรอ วันนี้เปลี่ยนเป็น้่วปั้น ไส้กรอก สลัดนิดหน่อย แล้วก็ไข่ม้วนหละ" วันนี้เธอก็ทำข้าวกล่องให้ชูยะอีกตามเคย ลองทำไข่ม้วนครั้งแรกด้วย แต่ก็ถือว่าดีนะกับครั้งแรก
" อร่อยนะ พึ่งเริ่มทำ ทำได้ขนาดนี้ก็ดีแล้ว"
" ดีใจนะเนี้ย ที่ชูยะชมว่าอร่อย5555 ต่อไปกะจะให้แม่สอนทำแกงกะหรี่ดูล่ะ เดี๋ยวจะเอามาให้ชิมนะ"
" ขอบคุณนะ"
" ไม่เป็นไร"
" ว่าแต่เธอมาชอบทำอาหารตั้งแต่เมื่อไร เมื่อก่อนเห็นบอกไม่ชอบงานผู้หญิงนี่ ชอบฟุตบอลมากกว่า"
" เอ๊ะ หรอ ยังงั้นหรอ แบบว่าอยากลองทำดูน่ะ ยังไงก็ผู้หญิงนี่นา"
" นั่นสินะ"
" ใช่แล้วล่ะ"
ฮือออ อยากจะบอกเหลือเกิน ว่าเล่นฟุตบอลไม่เป็น กีฬาไม่ได้สักอย่าง ส่วนทำอาหารน่ะชอบทำมานานแล้ว
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว เรามาที่โรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมยูกะจัง เธอนั่งพักบนโซฟาในห้อง เพื่อรอโกเอนจิเปลี่ยนดอกไม้ในแจกัน
" เฮ้อออ เหนื่อยจังเลยอะ เรียนหนักจัง"
" ขนาดนั้นเธอยังตอบคำถามของอาจารย์ได้เลยนะ"
" อ๋อ คงฟลุ๊คเปิดเจอหน้านั้นพอดีน่ะ เลยตอบได้" ก็ใช่สิเธอเรียนมาแล้วนี่ ถึงจะผ่านมาจนจบม.6 แล้ว แต่ก็พอจำได้นิดหน่อยเท่านั้นแหละ แต่แปลกมาก ที่ฉันโผล่มาที่นี่นะทุกคนก็พูดภาษาไทยกันหมดเลย ไม่ได้พูดญี่ปุ่นกันหรอกหรอ หรือมันเป็นเพราะว่าเธอพูดไทยโลกนี้ก็เลยเป็นภาษาไทยไปด้วย แต่เธอก็ไม่ชอบวิชาประวัติศาสตร์นะ ส่วนภาษายังพอได้อยู่บ้าง
" เอาดอกไม้มาเปลี่ยนให้แล้วนะยูกะจัง" โกเอนจิหันไปบอกน้องสาวของเขาที่นอนอยู่บนเตียง และหันกลับมาหาเธอเพื่อเจรียมตัวกลับบ้าน
" ไปเถอะ เย็นแล้วนะ"
" อื้ม"
ครืดด!
แต่ยังไม่ทันจะเดินออกไป เพียงแค่เปิดประตูเราก็เจอคนคุ้นหน้ายืนอยู่
" อ๊ะ นี่นาย"
" เอ่อออ คือ เอ่อคือว่า"
เอ๋? เอนโดคุงหรอ มาทำไมที่นี่นะเนี่ย ทำไมลืมอีกแล้วนะ
" นายมาทำอะไรน่ะ"
" คือแบบว่าเห็นว่านายเดินเข้ามาที่นี่ ก็เลยคิดว่าบาดเจ็บหรือไม่สบายเลยเลิกเล่นฟุตบอลน่ะ แต่ฉันเข้าใจนะว่านายจะเล่นให้แค่ครั้งนั้นครั้งเดียว ฉันก็ไม่ได้จะชวนหรอก แต่ว่าเป็นห่วงน่ะ รู้ว่ามันไม่เหมาะหรอก แต่ว่าขอโทษนะ"
" เอ่อ คนที่รักษาที่นี่"
" น้องสาวฉันเอง ให้ตายสิ ฉันละเบื่อนายจริงๆเลย เข้ามาสิ" ถ้าเบื่อเขาแล้วจะชวนเข้าห้องทำไมกัน ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
" เธอชื่อว่ายูกะน่ะ"
แล้วโกเอนจิก็เล่าเรื่องราวให้เอนโดฟัง ว่ายูกะจังประสบอุบัติเหตุในวันที่ชูยะต้องไปแข่งฟุตบอลฟรอนเทียร์พอดี เพราะยูกะจังน่ะจะไปเชียร์เขาที่สนาม ทำให้เกิดอุบัติเหตุแล้วเธอก็นอนหลับอยู่แบบนี้มา1ปีแล้ว
" ถ้าฉันไม่เล่นฟุตบอลยูกะก็คงไม่เป็นแบบนี้ ฉันก็เลยสาบานว่าจะไม่เล่นฟุตบอลจนกว่ายูกะจะฟื้น แต่ไม่รู้ทำไมตอนนั้นร่างกายมันก็ขยับไปเอง"
" เฮ้อ ทั้งที่นายเจอเรื่องแบบนี้แท้ๆ แต่ฉันกลับชวนนายให้เล่นฟุตบอลโดยที่ไม่รู้อะไร ขอโทษนะ เรื่องนี้ฉันจะไม่บอกใครหรอก ไปนะ"
" แล้วชมรมฟุตบอลจากนี้จะเป็นไงต่อไปหรอ"
" ก็ตัดสินในการแข่งนัดถัดไป เพราะลูกเตะของนายทุกคนเลยซ้อมกันใหญ่เลย ขอบคุณนะ"
แล้วเอนโดก็เดินออกจากห้องพักไป เธอที่ได้อยู่กับโกเอนจิจึงถามคำถามที่อยากรู้ไป
" ชูยะ"
" อะไรหรอ"
" แล้วตอนนี้ชูยะมีความสุขหรือเปล่าล่ะ"
" ..."
" ฉันว่านะ ยูกะจังคงอยากเห็นชูยะมีความสุขมากกว่านะ เอาเถอะยังไงซะคนตัดสินใจก็เป็นชูยะ เรากลับกันดีกว่า เดี๋ยวจะถึงบ้านค่ำนะ"
" อืม ขอบใจนะ"
" ไม่เป็นไรหรอก"
วันถัดมาหลังจากพักไปหนึ่งวัน พวกเอนโดก็กลับมาซ้อมกันอีกครั้ง
" อ้าว ฮารุนะจัง ย้ายมาอยู่ชมรมนี้แล้วหรอ"
" ค่ะ พึ่งมาอยู่วันนี้เอง"
" ก็ตอนนั้นซากุระจังต้องไปช่วยอาจารย์นี่นา เลยไม่ได้เข้าไปที่ชมรมตอนที่ฮารุนะจังแนะนำตัวน่ะ"
" จริงด้วยสิ5555 ว่าแต่เอนโดกับโซเมโอกะไม่ซ้อมหรอ"
" อ๋อ โซเมโอกะคุงน่ะซ้อมหนักมาก แถมดูเครียดๆ กัปตันเลยไปคุยด้วยน่ะ "
" อ๋อ อ๊ะ! เดี๋ยวมานะ" ชูยะนี่ มาดูการซ้อมอีกแล้วสินะ
" อยากเล่นหรอ" ซากุระที่เห็นโกเอนจิมาดูการซ้อมจึงเดินขึ้นมาหาเขาที่ยืนอยู่บนสะพาน แปลกนะปกติเวลานี้เขาต้องไปดูน้องสาวแล้วนี่นา
" เปล่า แค่มาดูเฉยๆ"
" เป็นไง ทีมไรมงน่ะ หลังจากที่ได้1แต้มวันนั้นพวกเขาก็ซ้อมกันเต็มที่เลยล่ะ"
" งั้นหรอ"
ระหว่างนั้นเองก็มีรถยนต์คันหนึ่งมาจอดด้านหลังเรา พร้อมกับกระจกรถที่ถูกลดลงมา
" สวัสดีค่ะ ฉันไรมง นัตสึมิ"
" หวัดดีครับ"
" สวัสดีค่ะ"
" ทางกลับบ้านนายไปทางนี้แน่เหรอ ขอโทษทีนะแต่ฉันไปสืบเรื่องของนายมาแล้ว แล้วก็เรื่องของน้องสาวนายด้วย จะปล่อยไว้แบบนี้งั้นหรอ เพราะว่าอยากเล่นกับพวกไม่ยอมถอดใจนั่นเลยเดินผ่านทางนี้งั้นสิ"
“ อย่ามายุ่งกับฉัน”
“ ชูยะ” เธอจึงรีบหันไปพูดกับโกเอนจิ เพื่อไม่ให้เขาโกรธจนเกินไป
" เลิกเล่นฟุตบอลแบบนี้คิดว่าชดเชยให้น้องได้หรอ รู้สึกว่านายจะเข้าใจผิดอยู่ คนที่อยากให้นายเล่นฟุตบอลมากที่สุดคือใครกันแน่"
" ยู กะ.."
" ขอตัวนะ"
แล้วนัตสึมิก็ให้คนขับรถขับออกไป
" เข้าใจไหมชูยะ คนที่อยากให้นายเล่นฟุตบอลน่ะ ใครกัน"
" ใช่ ยูกะ" ในที่สุดเขาก็เข้าใจ
" ไม่เป็นไรหรอก เพราะมันคือความสุขของนาย ยูกะน่ะก็คงจะมีความสุขเหมือนกัน ทางที่ดีแทนที่จะเลิกเล่น ฉันว่านายน่าจะเล่นมันนะ เล่นฟุตบอลที่นายรักต่อไปจนกว่าเธอจะฟื้น แล้วเอารางวัลไปให้เธอกัน ดีไหม"
" นั่นสินะ ขอบคุณมากนะ"
" อื้มม" ในที่สุด ชูยะจะกลับมาเล่นฟุตบอลแล้ว
" มังกรขย้ำ!!" ทำได้แล้วสินะท่าไม้ตายใหม่ของโซเมโอกะน่ะ
" ทำได้แล้วนะโซเมโอกะ"
" รู้สึกว่าลูกเตะเมื่อกี้เหมือนมีมังกรออกมาจริงๆเลยละ"
" อ้าว นั่น"
ตอนนี้เธอกับโกเอนจิก็เดินกลับเข้ามาในลานข้างแม่น้ำที่พวกเอนโดใช้ซ้อม ตอนแรกก็กะจะแกล้งให้ตกใจ แต่เอนโดกลับหันมาเห็นสะก่อน อดแกล้งเลยอะ
" อ้าว โกเอนจิ" เอนโดจึงวิ่งจากสนามมาหาเธอกับโกเอนจิที่ข้างสนาม
" เอนโด ฉันคิดว่า ฉันจะเล่น"
" โกเอนจิ"
"ไชโย!!!!!" คนอื่นๆในทีมที่ได้ยินแบบนั้นก็ต่างตะโกนออกมาด้วยความยินดี
ดีจังเลยน้าา ในที่สุดชูยะก็กลับมาเล่นฟุตบอลสะที แต่ปัญหาของฉันตอนนี้ก็คือ ฉันลืมเรื่องเกี่ยวกับอินาสึมะเกือบหมดแล้ว!! ไม่จริงน้าาา มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยยย!!!!!!!!
....................❤❤❤❤❤❤❤....................
ความคิดเห็น