คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : คำท้าทายของเทพ ( แก้ไข )
" พวกเอนโดคุงน่ะ ฝึกหนักเลย"
" นั่นสินะคะ แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะคะ เหมือนกับว่า พวกเราน่ะช่วยอะไรไม่ได้เลย"" หงุดหงิดสินะ"
" แต่ว่าไม่เห็นต้องฝึกหนักขนาดนั้นเลย การเข่งรอบชิงจะเจออะไรก็ยังไม่รู้เลย" เจอหนักเลยล่ะค่ะ คุณนัตสึมิ ไม่อยากจะพูดเลย โดนเตะอัดๆอย่างเดียวเลยค่ะ
" คุณนัตสึมิพูดเหมือนไม่อยากให้ทุกคนลงแข่งเลยนะคะ"
" เอ๊ะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก"
" งั้นเพื่อทุกคนฝึกกันอย่างสดชื่นแจ่มใส มาทำกันไหม"
" อื้ม"
" ทำกันไหมคะ"
" เอ๊ะ? หมายความยังไงหรอ"
อ่า คิดว่าคงได้ทำความสะอาดกันยกใหญ่แน่ๆเลยล่ะ
ตอนนี้เราก็อยู่ในห้องชมรมของเราแล้ว ตรงหน้าพวกเรามีอุปกรณ์มากมายในการทำเจ้าสิ่งนั้นวางอยู่บนโต๊ะ
" นี่มัน"
" ก็ถ้าซ้อมเสร็จทุกคนก็จะเหนื่อยกัน เพราะงั้นเรามาทำข้าวปั้นให้พวกเขากันเถอะค่ะ" ใช่ เจ้าสิ่งนั้นที่ว่าก็คือข้าวปั้น
" เอ่อ " แต่นัตสึมิคงจะไม่เคยทำสินะ ส่วนเธอน่ะทำบ่อยจนชินแล้วล่ะตั้งแต่มาอยู่ร่างนี้
" นี่นะคะ ตักข้าวออกมาแบบนี้ แล้วก็ปั้นแบบนี้ ระวังร้อนนะคะ" อากิที่เห็นแบบนั้นจึงสาธิตให้นัตสึมิดูการทำ
" ร้อนๆ"
" คุณนัตสึมิลองดูสิคะ มันอาจจะร้อนสักหน่อย ระวังหน่อยนะคะ"
" จ้ะ " ดูท่านัตสึมิจะกังวลน่าดูเลยล่ะ ก็เธอเล่นจ้องหม้อข้าวขนาดนั้น แต่เดี๋ยว ตักเยอะไปแล้วค่ะ
" ไม่ต้องตัก.." ไม่ทันแล้วสินะ
" อ๊ะ! ร้อน! ๆๆๆ"
เห็นสภาพห้องชมรมและสภาพตัวเองแล้วก็ เฮ้ออ จะรอดไหมเนี่ย แต่ดูจากความตั้งใจของเธอแล้ว ข้าวปั้นวันนี้ก็น่าจะออกมาดีนะ
" คุณนัตสึมิไม่เคยทำข้าวปั้นสินะคะ"
" ก็คุณนัตสึมิเป็นคุณหนูนี่นา"
" เหมือนฉันตอนทำครั้งแรกเลยค่ะ ไม่เป็นไรนะคะ ไม่มีใครทำเก่งมาตั้งแต่แรกหรอกค่ะ ทุกคนมีครั้งแรกกันทั้งนั้นเดี๋ยวทำไปเรื่อยๆก็ทำได้ค่ะ " ใช่แล้วๆ ครั้งแรกน่ะมันก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น เธอยังปั้นข้าวไม่เป็นทรงเลย ตอนเริ่มแรกน่ะ แต่ก็ไม่ถึงกับสะบัดจนข้าวกระจายนะ
" งั้นลองแบบพวกผู้ชาย ชามคู่กู้โลก!!" พร้อมพรอพประกอบด้วยชามสองใบ
" แหะๆ ชื่อท่าแปลกๆนะ"
" ทำแบบนี้นะคะ ตักข้าวใส่เข้าไปแล้วก็เขย่า แบบนี้ไงคะ พอหายร้อนแล้วเราก็เอามือจุ่มน้ำ จุ่มเกลือเล็กหน่อยแล้วก็ปั้นค่ะ นี่ค่ะได้แล้ว ลองดูนะคะ"
" จ้ะ แบบนี้ใช่ไหม แล้วก็เขย่า"
" เอ่อออ เขย่าพอแล้วมั้งคะ"
" หรอ แล้วก็ปั้นใช้ไหม ทำได้แล้ว!! ทำได้ครั้งแรกเลยนะเนี่ย" เห็นนัตสึมิยิ้มดีใจก็ดีใจไปด้วยนะเนี่ย
" ยินดีด้วยนะคะ"
ตอนนี้เราก็ทำข้าวปั้นเสร็จแล้ว~~ ภูมิใจมากๆเลยล่ะ หวังว่านี่จะช่วยเป็นกำลังใจให้พวกเขาได้นะ
" ได้เยอะเหมือนกันนะคะเนี่ย ตั้งสี่ถาดเลย ของรุ่นพี่คิโนะกับรุ่นพี่ซากุระทำสวยจัง เท่ากันทุกลูกเลย"
" เอ๊ะ อ๋อ ฉันช่วยแม่ทำบ่อยๆน่ะ แล้วก็ทำใส่ข้าวกล่องบ่อยๆด้วย แบบเวลาใส่ในข้าวกล่องมันดูน่ารักดีน่ะ"
" อย่างนี้นี่เอง"
" แต่ของฮารุนะจังกับคุณนัตสึมิก็ทำได้ดีนะ ถึงแรกๆอาจจะไม่ค่อยชิน แต่สักพักก็ทำได้ดีเลยล่ะ"
" ขอบคุณค่ะ"
" เอาไปให้ทุกคนกันเถอะ"
" ทุกคนมาทานข้าวปั้นกันนะ"
" ว้าวว!!!"
เมือ่พวกเราบอกให้มาทานข้าวปั้น ทุกคนก็รีบวิ่งเข้ามาเหมือนกับหิวมาก แต่ยังไม่ทันจะหยิบ
" ข้าวปั้น กินข้าวปั้น"
เพี้ยะ!
" ไปล้างมือให้สะอาดก่อน"
" ครับบ!!"
เอนโดก็โดนคุณนัตสึมิตีมือสะก่อน
" ทานได้เลยจ้ะ" และทุกคนก็ต้องมายืนเรียงแถวให้คุณนัตสึมิตรวจดูความเรียบร้อย รู้สึกว่าโกเอนติกับคิโดจะเบื่อๆนะ ฮะๆๆๆ ก็คิโดน่ะไปล้างมือคนแรกเลยนี่นา
ตอนนี้ทุกคนกำลังทานข้าวปั้น เธอก็เลยลองเดินไปถามชูยะดูว่ารสชาติเป็นยังไงบ้าง
" เป็นไงมั่ง"
" รสชาติเหมือนข้าวปั้นในข้าวกล่องที่เธอทำ"
" จริงด้วย ไม่น่าถามเลยแหะ"
" แล้วทำไมถึงมาทำข้าวปั้นกันล่ะ"
" ก็ฮารุนะจังกับอากิจัง อยากจะทำอะไรให้ทุกคน พวกเราก็เลยคิดว่าจะทำข้าวปั้นให้ทุกคนทานกันตอนพัก จะได้ไม่หิวกันน่ะ"
" หรอ"
" แต่ก็ดีไปอีกแบบนะ ได้ทำข้าวปั้นกับคนอื่นๆด้วย คุณนัตสึมิที่ดูจะมีความสุขมากๆที่ได้ทำข้าวปั้นครั้งแรก แถมฮารุนะจังก็ตั้งใจทำให้ยูโตะเป็นพิเศษด้วยนะนั่น"
" นั่นสินะ"
" อะ นี่น้ำ"
" ขอบใจ"
หลังจากที่ล้างทำความสะอาดอุปกรณ์และทำความสะอาดชมรมเสร็จก็ได้เวลาแยกน้านกลับบ้าน
" ไปนะ"
" บายนะจ้ะทุกคน"
" อ้าว บ้านพวกนายกลับทางนั้นหรอ"
" เปล่าหรอก จะไปทำธุระต่อน่ะ"
" แล้วซากุระล่ะ ไม่กลับกับโกเอนจิเหรอ"
" วันนี้ฉันรีบกลับอะ เลยไปกับชูยะไม่ได้ ไปก่อนนะ" เดี๋ยวถ้าแม่กลับมาก่อนล่ะก็รู้แน่ ว่าเราลืมล้างจาน ฮืออ ตายแล้วเราา
ตอนนี้เอนโดคุงกำลังฝึกท่าใหม่อยู่ เป็นท่าหัตถ์มารสยบฟ้า ซึ่งแข่งแกร่งกว่าท่าหัตถ์เทวะเพื่อที่จะนำไปใช้กับเซอุสในรอบชิงชนะเลิศระดับประเทศ
โดยให้โกเอนจิ คิโด และโซเมโอกะช่วยยิงท่าไม้ตายพร้อมกัน แต่ก่อนที่เอนโดจะได้ฝึกรับลูกลับถูกใครบางคนเข้ามาตัดหน้าก่อน
มังกรสลาตัน!!!
คู่ประสาน!!!
" นั่นมัน!"
" สุดยอดหยุดมังกรสลาตันกับคู่ประสานได้ด้วย นายเป็นผู้รักษาประตูหรอ"
" ป่าว แต่ถ้าผู้รักษาประตูทีมฉันล่ะก็ คงหยุดลูกพวกนี้ได้ด้วยนิ้วเดียวเลยล่ะ"
สุดยอดดดด นี่มันแอฟรอไดทีแห่งเซอุส!! สวยมาก!! เสียงยังน่ารักอีก ผู้หญิงอย่างฉันนี่อายเลยอะ ฮือออ ทำไมการ์ตูนเรื่องนี้ผู้ชายถึงสวยกว่าผู้หญิงกันนะ แต่เดี๋ยวๆ เธอจะชมทำไมเรา
" ทีมที่นายบอกคงเป็นทีมเซอุสสินะแอฟรอไดที"
" เอ๋!!!"
" เอนโด มาโมรุคุงสินะ งั้นขอแนะนำตัวอีกครั้ง ฉันแอฟรอไดทีจากโรงเรียนเซอุส เรื่องของนายฉันได้ยินจากผู้บัญชาการคาเงยาม่าแล้ว"
" คาเงยาม่าหนุนให้กับเซอุสจริงๆสินะ" แสดงว่าคิโดก็สงสัยทีมนี้สินะ
" พวกนายน่ะ จะมาประกาศสงครามหรอ"
" ประกาศสงครามหรอ ฮึๆๆ"
" ขำอะไร"
" ไอการประกาศสงครามน่ะมันมีไว้เพื่อต่อสู้กัน แต่พวกฉันน่ะไม่คิดจะสู้กับพวกนายหรอกนะ"
" ทำไมล่ะ"
" เพราะมันจะแพ้น่ะสิ"
" ว่าไงนะ!"
" ให้เทพมาสู้กับมนุษย์มันก็เห็นผลกันอยู่"
" จะบอกว่าตัวเองเป็นเทพงั้นหรอ!"
" การแข่งน่ะ มันต้องแข่งก่อนสิถึงจะรู้ผล"
" ฮะๆๆ แอปเปิ้ลน่ะมันก็ต้องหล่นจากต้น โลกนี้น่ะมีสิ่งที่เรียกว่าความจริงที่ฝืนไม่ได้อยู่ เหมือนกับที่คิโด ยูโตะคนนั้นรู้ดีที่สุด"
" ฮึ่ย!"
" คิโด อย่า"
" เพราะงั้นเลิกซ้อมกันได้แล้ว ช่องว่างระหว่างเทพและมนุษย์ไม่สามารถเติมให้เต็มได้ด้วยการซ้อม มันเปล่าประโยชน์"
" หนวกหู การซ้อมเปล่าประโยชน์งั้นหรอ การซ้อมน่ะก็เหมือนข้าวปั้น มันจะกลายเป็นเลือดเนื้อของพวกเรา"
" การซ้อมก็เหมือนข้าวปั้นงั้นหรอ ฮะๆๆ พูดได้ดีนี่ ฮะๆๆๆ"
" ไม่ใช่เรื่องตลกนะ"
" งั้นฉันจะแสดงให้เห็นว่ามันเปล่าประโยชน์!!"
" อ๊ะ เอนโดคุง!!"
และตอนนั้นเองแอฟรอไดที ก็เตะลูกบอลไปที่เอนโด
" โอ้ย!!"
" เอนโด!!!"
" กัปตัน!!" ทุกๆคนจึงวิ่งเข้าไปเพื่อที่จะเข้าไปดู และคิโดก็พยายามพยุงเขาให้ลุกขึ้น แต่เอนโดกลับผลักออก
" ถอยไป!! เมื่อกี้น่ะไม่ได้ใส่สุดแรงใช่ไหมล่ะ ใส่มาให้เต็มแรงเลยสิ โอ้ย!!"
" เอนโดคุง!!" ขาก็แทบยืนไม่ได้แล้ว ยังไปท้าเขาอีก เธอล่ะเครียด
" ฮะๆๆๆๆ แบบนี้ค่อยสนุกขึ้นมาหน่อย แล้วเจอกัน"
แล้วแอฟรอไดทีก็หายไปจากสนามต่อหน้าทุกๆคน
" หายไปแล้ว"
" เอนโด มือยังอยู่ไหม"
" ฮะๆ อยู่ๆ แต้งกิ้ว ได้รับท่าเตะเมื่อกี้แล้ว เหมือนเห็นท่าใหม่เลย ต้องทำได้แน่"
แต่ในระหว่างนั้นโค้ชฮิบิกิก็เดินเข้ามา พร้อมกับพูดประโยคที่ทำให้พวกเราทุกคนต่างก็ตกใจ
" ไม่หรอก นายในตอนนี้น่ะ ทำไม่ได้"
เธอที่ไม่ได้ฟังตอนโค้ชสั่งให้เข้าค่ายก็ตกใจตอนที่โกเอนจิมาบอก กะทันกันเกินไปแล้ว ของเธอยังไม่ได้เตรียมเลยนะ
" เอ๋! เข้าค่ายหรอ??"
" ใช่ ฉันกะว่าจะกลับไปเก็บของแล้วก็ไปหายูกะที่โรงพยาบาลสักพักค่อยมาโรงเรียนน่ะ"
" งั้นหรอ แล้วทำไมถึงมีการจัดเข้าค่ายล่ะ"
" ไม่รู้สิ โค้ชมาบอกแค่นั้นน่ะ รีบกลับไปเตรียมของเถอะ"
" อื้ม"
แล้วก็ถึงตอนเย็น เวลาของการเข้าค่าย
" นอนรวมหรอคะ"
" ค่ะ ห้องผู้หญิงจะอยู่ที่ห้องพักบนโรงยิมชั้น2ค่ะ ส่วนผู้ชายจะนอนรวมกันที่พื้นโรงยิมชั้นล่าง"
" อ๋อ ค่ะ" มันแปลกๆอะ ปกติจะนอนคนเดียวตลอด แต่เข้าค่ายก็แบบนี้ล่ะนะ ต้องนอนกับเพื่อนๆ ไม่เป็นไรหรอกเรา
" แล้ววันนี้จะทำอะไรบ้างหรอ"
" คุณนัตสึมิบอกว่ามาเข้าค่าย1คืน แล้วก็ช่วยกันทำอาหารน่ะคะ"
" อ๋อ อย่างนี้นี่เอง งั้นเดี๋ยวฉันจะไปดูที่ครัวนะ"
" ค่ะ"
ตอนนี้เธอกำลังช่วยคุณครูฝ่ายกิจกรรมที่มาดูแลพวกเราระหว่างเข้าค่าย
" แย่ล่ะสิ"
" ทำไมหรอคะ"
" มันฝรั่งกับหอมใหญ่ไม่พอน่ะ"
" งั้นหนูไปซื้อเพิ่มให้นะคะ"
" ไปคนเดียวจะดีหรอ โนซากะ"
" เอ๊ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
" เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน"
" ชูยะมาแล้วหรอ"
" พึ่งมาถึงน่ะ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนเธอเอง"
" อ่า ก็ได้ งั้นเดี๋ยวหนูไปซื้อให้นะคะ"
" ขอบใจนะ"
พวกเราสองคนจึงต้องเดินมาที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆเพื่อซื้อวัตถุดิบไปเพิ่ม อาจจะเพราะสมาชิกมีจำนวนมากวัตถุดิบก็เลยไม่พอ
" ได้มันฝรั่งกับหอมหัวใหญ่ครบแล้ว งั้นกลับกันเถอะ เดี๋ยวคุณครูรอนาน" เธอหันไปบอกกับโกเอนจิที่ยืนรอเธอจ่ายตัง และตอนนี้เขากำลังมองเธออยู่
" อืม นี่ซากุระ"
" ห้ะ?"
" ผมยาวมากแล้วนะ" จริงด้วย เกือบจะถึงสะโพกแล้วด้วยสิ
" จริงด้วย ช่วงนี้ไม่ได้ตัดผมเลยอะ" แถมวันนี้ก็ไม่ได้มัดผมด้วย
" มัดหน่อยไหม มันปลิวเดี๋ยวก็เข้าปากหรอก"
" ที่จริงมันก็รำคาญอะ แต่ยางมัดผมอันเก่าฉันมันลาโลกไปแล้วนี่สิ" ยืดจนมันไม่น่าใช้อะ ฮะๆๆ
" เฮ้อ งั้นรออยู่นี้ ห้ามไปไหนนะ"
" อื้ม"
ตอนนี้เธอยืนรอโกเอนจิอยู่ที่หน้าทางเขาตรงที่เขาบอกให้รอ สักพักก็เห็นเขาเดินกลับมา
" ไปไหนมาอะ"
" มานั่งตรงนี้" เขาลากเธอมานั่งที่ม้านั่งหน้าทางเข้า ข้างกับที่เธอยืนอยู่ตอนแรก นั่นสิ แล้วทำไมเราไม่มานั่งล่ะ
" เดี๋ยวสิ อ๊ะ" เขาจับผมเธอทำไมกัน
" อยู่นิ่งๆ ผมเธอยาวมากเลยนะ แถมหนาด้วย"
" อ่า"
โอ้ยยย ฮืออ ชูยะหวีผมให้ฉัน!! แม่!!!! ลูกแม่จะตายแล้ว ไม่เคยมีใครมามัดผมหรือหวีผมให้เธอเลยนะนอกจากแม่อะ คนบ้าอะไรจะอบอุ่นขนาดนี้เนี่ย ด้วยการที่เธอนั่งที่มานั่งแล้วเขาก็ยืนหวีผมให้สถานการณ์ตอนนี้คือมันเขินมากๆๆ
" เสร็จแล้วล่ะ ฉันผูกโบว์ให้ด้วย"
" ขอบใจน... อ๊ะ!"
พลั่ก!!
" โอ้ย!"
" เฮ้ยย ขอโทษ!! ม มไม่ได้ตั้งใจนะ เป็นอะไรมากไหม"
แย่แล้ว!! เผลอผลักชูยะ ฮืออ เพราะเมื่อกี้ตอนจะหันไปขอบคุณ เธอลืมไปว่าเขาก้มหน้าอยู่ พอหันหน้าไปก็คือเกือบเป็นลม หน้าห่างกันไม่กี่เซน อีกนิดคือเกือบจุ๊บแล้ว คิดว่าถ้าเธออยู่ในโลกนี้ต่อไปอาจจะมีแววเป็นโรคหัวใจแน่ๆ เจอแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ
" ฉันไม่เป็นไร"
" ขอโทษ ฉันตกใจอะ เจ็บตรงไหนไหม"
" ไม่เป็นไรจริงๆ ไม่ต้องห่วง"
" แน่ใจนะ"
" แน่ใจสิ งั้นกลับเลยไหม"
" ก กลับเลยก็ได้" แล้วเสียงฉันจะสั่นทำไมเนี่ยย ฮือออ ไอหัวใจบ้าเต้นดีๆสิ ถ้าเป็นแบบนี้ฉันจะเดินกลับถึงโรงเรียนไหมเนี่ย
พอกลับมาถึงค่ายเธอก็ถูกจับมาอยู่แผนกหั่นหอมหัวใหญ่ คือมันก็ไม่อะไรหรอกนะเรื่องการทำอาหารน่ะ เธอทำบ่อยจนชินแล้ว แต่การที่ต้องมานั่งหั่นหอมหลายกิโลเพื่อทำแกงกะหรี่หม้อใหญ่หนึ่งหม้อแบบนี้มันก็ทำให้เธอแสบตาได้เหมือนกะนนะ
" แสบตา ฮึก ปกติฉันไม่แสบนะ แต่พอมาเจอเยอะๆแบบนี้ก็ไม่ไหวหรอก "
" แค่หั่นหอมต้องร้องไห้ขนาดนั้นเลย ร้องขนาดนั้นมีดบาดหรือเปล่า"
" จะบ้าหรือไงเล่า น้ำตามันไหลเพราะแสบตาตากห่าง ฮึก ถ้ามีดบาดจริง ฉันไม่มานั่งร้องไห้แบบนี้หรอก นายใส่แว่นจะไปรู้อะไรเล่ายูโตะ" ใช่แล้วก็เขาใส่แว่นนี่นา ตอนนี้นะรอกจากแสบตาเธอก็แสบมือด้วย จะขยี้ตาก็ไม่ได้ ยิ่งแสบกว่าเดิม
" เฮ้อ"
" โอ้ย!!!"
ระหว่างนั้นเอง ตอนที่เผลอกระพริบตาไปมีดที่หั่นหอมอยู่ก็บาดเจ้านิ้วเธอสะงั้น
" เป็นอะไร ซากุระ!"
" มีดบาดอ่า" จนได้สิเรา
" หยุดๆ ไม่ต้องหั่นล่ะ มานี่ล้างแผลก่อน คุริมัตสึฝากก่อนนะ"
แบ้วคิโดก็จับมือเธอไปดูพร้อมกับลากเธอออกไป
" ฮึก ครับ"
สุดท้ายก็ต้องให้คิโดพามาลางมือที่ก๊อกน้ำใกล้ๆ พร้อมกับช่วยติดพลาสเตอร์ให้เธอ
" เจ็บมากไหม"
" เจ็บสิ มีดบาดนะ"
" ล้างน้ำก่อนนะ แผลไม่ลึกมากหรอก"
" อื้ม" ใจดีจังนะ ระหว่างที่เขาล้างแผลให้ เธอก็แอบมองเสี้ยงหน้าเขาเล็กน้อย เห ก็หล่อนี่นา ตาก็น่าจะสวยด้วย แต่ทำไมต้องใส่แว่นด้วยล่ะ
" เอ้า ติดพลาสเตอร์เรียบร้อยแล้ว ทีหลังระวังด้วยล่ะ"
ตกใจหมดเลย เผลอจ้องนานไปหน่อย
" ขอบใจนะ ฮืออ ทำไมถึงบาดได้เนี่ย ปกติทำอาหารไม่เคยโดนบาดนะ" ขนาดหั่นเนื้อยังไม่โดนเลย
" ไม่เคย ไม่ใช่ว่าจะไม่โดนสักหน่อย อุบัติเหตุน่ะ เกิดได้ตลอดเวลานั่นล่ะ"
" ขอโทษคับ"
" เฮ้อ ไม่ต้องหงอยเลย จะกลับไปทำต่อไหม"
" ทำสิ ฉันอยากช่วยทุกคนทำอาหาร"
" งั้นไปปลอกมันฝรั่งกับโกเอนจิเลย จะได้ไม่ต้องมาเสี่ยงโดนบาดอีก"
" รับทราบคับ!!"
" เฮ้ออ"
" ถอนหายใจเยอะ เขาว่าอายุจะสั้นนะ มีอะไรให้เครียดขนาดนั้น" เธอเมื่อได้ยินเขาถอนหายใจอีกแล้วจึงถามขึ้น
" ถ้างั้นตั้งแต่เจอเธอฉันคงอายุสั้นลงแล้วสัก10ปี"
" อะไร เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ"
" ช่างมันเถอะ" แล้วเขาก็ผลักหัวเธอ เจ็บนะ!
" อ้าว ฉันทำอะไรให้เครียดอะ ไม่มีนี่ เฮ้! รอด้วยย"
แล้ว ตกลงเครียดเรื่องไรอะ???
แล้วตอนนี้เธอก็ต้องเดินมานั่งจุ้มปุ้กดูโกเอนจิกับฮารุนะปอกมันฝรั่งที่มีจำนวนที่เยอะมาก ก่อนเอาไปให้โดม่อนหั่น
" อ้าวรุ่นพี่ซากุระ ไปไหนมาหรอคะ"
" มีดบาดน่ะ เลยไปทำแผลมา แหะๆ" พร้อมกับชูนิ้วที่มีพลาสเตอร์
" ซุ่มซ่ามตลอดเลยนะ เธอน่ะ"
" มันเป็นอุบัติเหตุน่าชูยะ อย่าบ่นนะ ฉันโดนยูโตะบ่นมาแล้ว"
" งั้นก็มาปอกเปลือกมันฝรั่งสะ จะได้ไม่ต้องไปยุ่งกับพวกมีดให้โดนบาดอีก"
" จ้าๆ" รับทราบค่ะ
" โบว์เธอเบี้ยว ตอนแรกว่าผูกดีแล้วนะ"
" เอ๊ะ ค่อยจัดใหม่ก็ได้"
" ฉันจัดให้"
" ขอบใจนะ"
" อืม"
" ต่อไปก็แค่รอกินสินะ หิวแล้วๆๆ"
แกงกะหรี่ในวันเข้าค่ายงั้นหรอ ดีจังน้า ตอนม.ต้นที่โลกจริงเธอก็ไปเข้าค่ายกับเพื่อนๆแบบนี้เหมือนกัน สนุกมากๆเลยล่ะ คิดว่าการเข้าค่ายนี้ก็คงจะสนุกเหมือนกันล่ะนะ
.......... ❤❤❤❤❤ .........
ไม่รู้จะหวานไหมสำหรับทุกคน แต่สำหรับเราก็หวานที่สุดแล้วนะ555555 วันนี้มา2คนเลยล่ะคับ สุดฝีมือเลย555555
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกการติดตาม
และขอบคุณคนอ่านทุกคนครับ
ความคิดเห็น