ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Inazuma eleven ฉันโผล่ในโลกการ์ตูน

    ลำดับตอนที่ #22 : คำท้าทายของเทพ ( แก้ไข )

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.03K
      61
      6 มิ.ย. 65

     หลังจากวันนั้นที่คุณตำรวจเล่าเรื่องคาเงยาม่า พวกเอนโดก็ฝึกหนักขึ้นเรื่อยๆเลย โกเอนจิถ้าว่างก็จะไปฝึกท่าไม้ตายตลอดๆ

      " พวกเอนโดคุงน่ะ ฝึกหนักเลย"

      " นั่นสินะคะ แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะคะ เหมือนกับว่า พวกเราน่ะช่วยอะไรไม่ได้เลย"
      " หงุดหงิดสินะ"

      " แต่ว่าไม่เห็นต้องฝึกหนักขนาดนั้นเลย การเข่งรอบชิงจะเจออะไรก็ยังไม่รู้เลย" เจอหนักเลยล่ะค่ะ คุณนัตสึมิ ไม่อยากจะพูดเลย โดนเตะอัดๆอย่างเดียวเลยค่ะ

      " คุณนัตสึมิพูดเหมือนไม่อยากให้ทุกคนลงแข่งเลยนะคะ"

      " เอ๊ะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก"

      " งั้นเพื่อทุกคนฝึกกันอย่างสดชื่นแจ่มใส มาทำกันไหม"

      " อื้ม"

      " ทำกันไหมคะ"

      " เอ๊ะ? หมายความยังไงหรอ" 

    อ่า คิดว่าคงได้ทำความสะอาดกันยกใหญ่แน่ๆเลยล่ะ


    ตอนนี้เราก็อยู่ในห้องชมรมของเราแล้ว ตรงหน้าพวกเรามีอุปกรณ์มากมายในการทำเจ้าสิ่งนั้นวางอยู่บนโต๊ะ

      " นี่มัน"

      " ก็ถ้าซ้อมเสร็จทุกคนก็จะเหนื่อยกัน เพราะงั้นเรามาทำข้าวปั้นให้พวกเขากันเถอะค่ะ" ใช่ เจ้าสิ่งนั้นที่ว่าก็คือข้าวปั้น

      " เอ่อ " แต่นัตสึมิคงจะไม่เคยทำสินะ ส่วนเธอน่ะทำบ่อยจนชินแล้วล่ะตั้งแต่มาอยู่ร่างนี้

      " นี่นะคะ ตักข้าวออกมาแบบนี้ แล้วก็ปั้นแบบนี้ ระวังร้อนนะคะ" อากิที่เห็นแบบนั้นจึงสาธิตให้นัตสึมิดูการทำ

      " ร้อนๆ" 

      " คุณนัตสึมิลองดูสิคะ มันอาจจะร้อนสักหน่อย ระวังหน่อยนะคะ" 

      " จ้ะ " ดูท่านัตสึมิจะกังวลน่าดูเลยล่ะ ก็เธอเล่นจ้องหม้อข้าวขนาดนั้น แต่เดี๋ยว ตักเยอะไปแล้วค่ะ

      " ไม่ต้องตัก.." ไม่ทันแล้วสินะ

      " อ๊ะ! ร้อน! ๆๆๆ"

    เห็นสภาพห้องชมรมและสภาพตัวเองแล้วก็ เฮ้ออ จะรอดไหมเนี่ย แต่ดูจากความตั้งใจของเธอแล้ว ข้าวปั้นวันนี้ก็น่าจะออกมาดีนะ 

      " คุณนัตสึมิไม่เคยทำข้าวปั้นสินะคะ"

      " ก็คุณนัตสึมิเป็นคุณหนูนี่นา"

      " เหมือนฉันตอนทำครั้งแรกเลยค่ะ ไม่เป็นไรนะคะ ไม่มีใครทำเก่งมาตั้งแต่แรกหรอกค่ะ ทุกคนมีครั้งแรกกันทั้งนั้นเดี๋ยวทำไปเรื่อยๆก็ทำได้ค่ะ " ใช่แล้วๆ ครั้งแรกน่ะมันก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น เธอยังปั้นข้าวไม่เป็นทรงเลย ตอนเริ่มแรกน่ะ แต่ก็ไม่ถึงกับสะบัดจนข้าวกระจายนะ 

      " งั้นลองแบบพวกผู้ชาย ชามคู่กู้โลก!!" พร้อมพรอพประกอบด้วยชามสองใบ

      " แหะๆ ชื่อท่าแปลกๆนะ"

      " ทำแบบนี้นะคะ ตักข้าวใส่เข้าไปแล้วก็เขย่า แบบนี้ไงคะ พอหายร้อนแล้วเราก็เอามือจุ่มน้ำ จุ่มเกลือเล็กหน่อยแล้วก็ปั้นค่ะ นี่ค่ะได้แล้ว ลองดูนะคะ"

      " จ้ะ แบบนี้ใช่ไหม แล้วก็เขย่า"

      " เอ่อออ เขย่าพอแล้วมั้งคะ"

      " หรอ แล้วก็ปั้นใช้ไหม ทำได้แล้ว!! ทำได้ครั้งแรกเลยนะเนี่ย" เห็นนัตสึมิยิ้มดีใจก็ดีใจไปด้วยนะเนี่ย 

      " ยินดีด้วยนะคะ"

      

    ตอนนี้เราก็ทำข้าวปั้นเสร็จแล้ว~~ ภูมิใจมากๆเลยล่ะ หวังว่านี่จะช่วยเป็นกำลังใจให้พวกเขาได้นะ

      " ได้เยอะเหมือนกันนะคะเนี่ย ตั้งสี่ถาดเลย ของรุ่นพี่คิโนะกับรุ่นพี่ซากุระทำสวยจัง เท่ากันทุกลูกเลย"

      " เอ๊ะ อ๋อ ฉันช่วยแม่ทำบ่อยๆน่ะ แล้วก็ทำใส่ข้าวกล่องบ่อยๆด้วย แบบเวลาใส่ในข้าวกล่องมันดูน่ารักดีน่ะ"

      " อย่างนี้นี่เอง"

      " แต่ของฮารุนะจังกับคุณนัตสึมิก็ทำได้ดีนะ ถึงแรกๆอาจจะไม่ค่อยชิน แต่สักพักก็ทำได้ดีเลยล่ะ"

      " ขอบคุณค่ะ"

      " เอาไปให้ทุกคนกันเถอะ"




      " ทุกคนมาทานข้าวปั้นกันนะ"

      " ว้าวว!!!"

    เมือ่พวกเราบอกให้มาทานข้าวปั้น ทุกคนก็รีบวิ่งเข้ามาเหมือนกับหิวมาก แต่ยังไม่ทันจะหยิบ

      " ข้าวปั้น กินข้าวปั้น"

        เพี้ยะ!

      " ไปล้างมือให้สะอาดก่อน"

      " ครับบ!!"

    เอนโดก็โดนคุณนัตสึมิตีมือสะก่อน


      " ทานได้เลยจ้ะ" และทุกคนก็ต้องมายืนเรียงแถวให้คุณนัตสึมิตรวจดูความเรียบร้อย รู้สึกว่าโกเอนติกับคิโดจะเบื่อๆนะ ฮะๆๆๆ ก็คิโดน่ะไปล้างมือคนแรกเลยนี่นา


    ตอนนี้ทุกคนกำลังทานข้าวปั้น เธอก็เลยลองเดินไปถามชูยะดูว่ารสชาติเป็นยังไงบ้าง

      " เป็นไงมั่ง"

      " รสชาติเหมือนข้าวปั้นในข้าวกล่องที่เธอทำ"

      " จริงด้วย ไม่น่าถามเลยแหะ"

      " แล้วทำไมถึงมาทำข้าวปั้นกันล่ะ"

      " ก็ฮารุนะจังกับอากิจัง อยากจะทำอะไรให้ทุกคน พวกเราก็เลยคิดว่าจะทำข้าวปั้นให้ทุกคนทานกันตอนพัก จะได้ไม่หิวกันน่ะ"

      " หรอ"

      " แต่ก็ดีไปอีกแบบนะ ได้ทำข้าวปั้นกับคนอื่นๆด้วย คุณนัตสึมิที่ดูจะมีความสุขมากๆที่ได้ทำข้าวปั้นครั้งแรก แถมฮารุนะจังก็ตั้งใจทำให้ยูโตะเป็นพิเศษด้วยนะนั่น"

      " นั่นสินะ"

      " อะ นี่น้ำ"

      " ขอบใจ"


    หลังจากที่ล้างทำความสะอาดอุปกรณ์และทำความสะอาดชมรมเสร็จก็ได้เวลาแยกน้านกลับบ้าน

      " ไปนะ"

      " บายนะจ้ะทุกคน"

      " อ้าว บ้านพวกนายกลับทางนั้นหรอ"

      " เปล่าหรอก จะไปทำธุระต่อน่ะ"

      " แล้วซากุระล่ะ ไม่กลับกับโกเอนจิเหรอ"

      " วันนี้ฉันรีบกลับอะ เลยไปกับชูยะไม่ได้  ไปก่อนนะ" เดี๋ยวถ้าแม่กลับมาก่อนล่ะก็รู้แน่ ว่าเราลืมล้างจาน ฮืออ ตายแล้วเราา

      




      ตอนนี้เอนโดคุงกำลังฝึกท่าใหม่อยู่ เป็นท่าหัตถ์มารสยบฟ้า ซึ่งแข่งแกร่งกว่าท่าหัตถ์เทวะเพื่อที่จะนำไปใช้กับเซอุสในรอบชิงชนะเลิศระดับประเทศ

    โดยให้โกเอนจิ คิโด และโซเมโอกะช่วยยิงท่าไม้ตายพร้อมกัน แต่ก่อนที่เอนโดจะได้ฝึกรับลูกลับถูกใครบางคนเข้ามาตัดหน้าก่อน

      

        มังกรสลาตัน!!!


        คู่ประสาน!!!

      


      " นั่นมัน!" 

      " สุดยอดหยุดมังกรสลาตันกับคู่ประสานได้ด้วย นายเป็นผู้รักษาประตูหรอ"

      " ป่าว แต่ถ้าผู้รักษาประตูทีมฉันล่ะก็ คงหยุดลูกพวกนี้ได้ด้วยนิ้วเดียวเลยล่ะ" 

        สุดยอดดดด นี่มันแอฟรอไดทีแห่งเซอุส!! สวยมาก!! เสียงยังน่ารักอีก ผู้หญิงอย่างฉันนี่อายเลยอะ ฮือออ ทำไมการ์ตูนเรื่องนี้ผู้ชายถึงสวยกว่าผู้หญิงกันนะ แต่เดี๋ยวๆ เธอจะชมทำไมเรา

      " ทีมที่นายบอกคงเป็นทีมเซอุสสินะแอฟรอไดที"

      " เอ๋!!!"

      " เอนโด มาโมรุคุงสินะ งั้นขอแนะนำตัวอีกครั้ง ฉันแอฟรอไดทีจากโรงเรียนเซอุส เรื่องของนายฉันได้ยินจากผู้บัญชาการคาเงยาม่าแล้ว"

      " คาเงยาม่าหนุนให้กับเซอุสจริงๆสินะ" แสดงว่าคิโดก็สงสัยทีมนี้สินะ

      " พวกนายน่ะ จะมาประกาศสงครามหรอ"

      " ประกาศสงครามหรอ ฮึๆๆ"

      " ขำอะไร"

      " ไอการประกาศสงครามน่ะมันมีไว้เพื่อต่อสู้กัน แต่พวกฉันน่ะไม่คิดจะสู้กับพวกนายหรอกนะ"

      " ทำไมล่ะ"

      " เพราะมันจะแพ้น่ะสิ" 

      " ว่าไงนะ!"

      " ให้เทพมาสู้กับมนุษย์มันก็เห็นผลกันอยู่"

      " จะบอกว่าตัวเองเป็นเทพงั้นหรอ!"

      " การแข่งน่ะ มันต้องแข่งก่อนสิถึงจะรู้ผล"

      " ฮะๆๆ แอปเปิ้ลน่ะมันก็ต้องหล่นจากต้น โลกนี้น่ะมีสิ่งที่เรียกว่าความจริงที่ฝืนไม่ได้อยู่ เหมือนกับที่คิโด ยูโตะคนนั้นรู้ดีที่สุด"

      " ฮึ่ย!" 

      " คิโด อย่า"

      " เพราะงั้นเลิกซ้อมกันได้แล้ว ช่องว่างระหว่างเทพและมนุษย์ไม่สามารถเติมให้เต็มได้ด้วยการซ้อม มันเปล่าประโยชน์"

      " หนวกหู การซ้อมเปล่าประโยชน์งั้นหรอ การซ้อมน่ะก็เหมือนข้าวปั้น มันจะกลายเป็นเลือดเนื้อของพวกเรา"

      " การซ้อมก็เหมือนข้าวปั้นงั้นหรอ ฮะๆๆ พูดได้ดีนี่ ฮะๆๆๆ"

      " ไม่ใช่เรื่องตลกนะ"

      " งั้นฉันจะแสดงให้เห็นว่ามันเปล่าประโยชน์!!"

      " อ๊ะ เอนโดคุง!!"

    และตอนนั้นเองแอฟรอไดที ก็เตะลูกบอลไปที่เอนโด


      " โอ้ย!!"

      " เอนโด!!!"

      " กัปตัน!!" ทุกๆคนจึงวิ่งเข้าไปเพื่อที่จะเข้าไปดู และคิโดก็พยายามพยุงเขาให้ลุกขึ้น แต่เอนโดกลับผลักออก

      " ถอยไป!! เมื่อกี้น่ะไม่ได้ใส่สุดแรงใช่ไหมล่ะ ใส่มาให้เต็มแรงเลยสิ โอ้ย!!"

      " เอนโดคุง!!" ขาก็แทบยืนไม่ได้แล้ว ยังไปท้าเขาอีก เธอล่ะเครียด

      " ฮะๆๆๆๆ แบบนี้ค่อยสนุกขึ้นมาหน่อย แล้วเจอกัน" 

    แล้วแอฟรอไดทีก็หายไปจากสนามต่อหน้าทุกๆคน

      " หายไปแล้ว"

      " เอนโด มือยังอยู่ไหม"

      " ฮะๆ อยู่ๆ แต้งกิ้ว ได้รับท่าเตะเมื่อกี้แล้ว เหมือนเห็นท่าใหม่เลย ต้องทำได้แน่"

    แต่ในระหว่างนั้นโค้ชฮิบิกิก็เดินเข้ามา พร้อมกับพูดประโยคที่ทำให้พวกเราทุกคนต่างก็ตกใจ

      " ไม่หรอก นายในตอนนี้น่ะ ทำไม่ได้"

      


    เธอที่ไม่ได้ฟังตอนโค้ชสั่งให้เข้าค่ายก็ตกใจตอนที่โกเอนจิมาบอก กะทันกันเกินไปแล้ว ของเธอยังไม่ได้เตรียมเลยนะ

      "  เอ๋! เข้าค่ายหรอ??"

      " ใช่ ฉันกะว่าจะกลับไปเก็บของแล้วก็ไปหายูกะที่โรงพยาบาลสักพักค่อยมาโรงเรียนน่ะ"

      " งั้นหรอ แล้วทำไมถึงมีการจัดเข้าค่ายล่ะ"

      " ไม่รู้สิ โค้ชมาบอกแค่นั้นน่ะ รีบกลับไปเตรียมของเถอะ"

      " อื้ม"


    แล้วก็ถึงตอนเย็น เวลาของการเข้าค่าย 

      " นอนรวมหรอคะ"

      " ค่ะ ห้องผู้หญิงจะอยู่ที่ห้องพักบนโรงยิมชั้น2ค่ะ ส่วนผู้ชายจะนอนรวมกันที่พื้นโรงยิมชั้นล่าง"

      " อ๋อ ค่ะ" มันแปลกๆอะ ปกติจะนอนคนเดียวตลอด แต่เข้าค่ายก็แบบนี้ล่ะนะ ต้องนอนกับเพื่อนๆ ไม่เป็นไรหรอกเรา

      " แล้ววันนี้จะทำอะไรบ้างหรอ"

      " คุณนัตสึมิบอกว่ามาเข้าค่าย1คืน แล้วก็ช่วยกันทำอาหารน่ะคะ"

      " อ๋อ อย่างนี้นี่เอง งั้นเดี๋ยวฉันจะไปดูที่ครัวนะ"

      " ค่ะ"


    ตอนนี้เธอกำลังช่วยคุณครูฝ่ายกิจกรรมที่มาดูแลพวกเราระหว่างเข้าค่าย

      " แย่ล่ะสิ"

      " ทำไมหรอคะ"

      " มันฝรั่งกับหอมใหญ่ไม่พอน่ะ"

      " งั้นหนูไปซื้อเพิ่มให้นะคะ"

      " ไปคนเดียวจะดีหรอ โนซากะ"

      " เอ๊ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

      " เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน"

      " ชูยะมาแล้วหรอ"

      " พึ่งมาถึงน่ะ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนเธอเอง"

      " อ่า ก็ได้ งั้นเดี๋ยวหนูไปซื้อให้นะคะ"

      " ขอบใจนะ"


    พวกเราสองคนจึงต้องเดินมาที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆเพื่อซื้อวัตถุดิบไปเพิ่ม อาจจะเพราะสมาชิกมีจำนวนมากวัตถุดิบก็เลยไม่พอ 

      " ได้มันฝรั่งกับหอมหัวใหญ่ครบแล้ว งั้นกลับกันเถอะ เดี๋ยวคุณครูรอนาน" เธอหันไปบอกกับโกเอนจิที่ยืนรอเธอจ่ายตัง และตอนนี้เขากำลังมองเธออยู่

      " อืม นี่ซากุระ"

      " ห้ะ?"

      " ผมยาวมากแล้วนะ" จริงด้วย เกือบจะถึงสะโพกแล้วด้วยสิ

      " จริงด้วย ช่วงนี้ไม่ได้ตัดผมเลยอะ" แถมวันนี้ก็ไม่ได้มัดผมด้วย

      " มัดหน่อยไหม มันปลิวเดี๋ยวก็เข้าปากหรอก"

      " ที่จริงมันก็รำคาญอะ แต่ยางมัดผมอันเก่าฉันมันลาโลกไปแล้วนี่สิ" ยืดจนมันไม่น่าใช้อะ ฮะๆๆ

      " เฮ้อ งั้นรออยู่นี้ ห้ามไปไหนนะ"

      " อื้ม"

      

    ตอนนี้เธอยืนรอโกเอนจิอยู่ที่หน้าทางเขาตรงที่เขาบอกให้รอ สักพักก็เห็นเขาเดินกลับมา

      " ไปไหนมาอะ"

      " มานั่งตรงนี้" เขาลากเธอมานั่งที่ม้านั่งหน้าทางเข้า ข้างกับที่เธอยืนอยู่ตอนแรก นั่นสิ แล้วทำไมเราไม่มานั่งล่ะ

      " เดี๋ยวสิ อ๊ะ" เขาจับผมเธอทำไมกัน

      " อยู่นิ่งๆ ผมเธอยาวมากเลยนะ แถมหนาด้วย"

      " อ่า"

    โอ้ยยย ฮืออ ชูยะหวีผมให้ฉัน!! แม่!!!! ลูกแม่จะตายแล้ว ไม่เคยมีใครมามัดผมหรือหวีผมให้เธอเลยนะนอกจากแม่อะ คนบ้าอะไรจะอบอุ่นขนาดนี้เนี่ย ด้วยการที่เธอนั่งที่มานั่งแล้วเขาก็ยืนหวีผมให้สถานการณ์ตอนนี้คือมันเขินมากๆๆ

      " เสร็จแล้วล่ะ ฉันผูกโบว์ให้ด้วย"

      " ขอบใจน... อ๊ะ!"

          พลั่ก!!

      " โอ้ย!"

      " เฮ้ยย ขอโทษ!! ม มไม่ได้ตั้งใจนะ เป็นอะไรมากไหม" 

         แย่แล้ว!! เผลอผลักชูยะ ฮืออ เพราะเมื่อกี้ตอนจะหันไปขอบคุณ เธอลืมไปว่าเขาก้มหน้าอยู่ พอหันหน้าไปก็คือเกือบเป็นลม หน้าห่างกันไม่กี่เซน อีกนิดคือเกือบจุ๊บแล้ว คิดว่าถ้าเธออยู่ในโลกนี้ต่อไปอาจจะมีแววเป็นโรคหัวใจแน่ๆ เจอแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ

      " ฉันไม่เป็นไร"

      " ขอโทษ ฉันตกใจอะ เจ็บตรงไหนไหม"

      " ไม่เป็นไรจริงๆ ไม่ต้องห่วง"

      " แน่ใจนะ"

      " แน่ใจสิ งั้นกลับเลยไหม"

      " ก กลับเลยก็ได้" แล้วเสียงฉันจะสั่นทำไมเนี่ยย ฮือออ ไอหัวใจบ้าเต้นดีๆสิ ถ้าเป็นแบบนี้ฉันจะเดินกลับถึงโรงเรียนไหมเนี่ย



    พอกลับมาถึงค่ายเธอก็ถูกจับมาอยู่แผนกหั่นหอมหัวใหญ่ คือมันก็ไม่อะไรหรอกนะเรื่องการทำอาหารน่ะ เธอทำบ่อยจนชินแล้ว แต่การที่ต้องมานั่งหั่นหอมหลายกิโลเพื่อทำแกงกะหรี่หม้อใหญ่หนึ่งหม้อแบบนี้มันก็ทำให้เธอแสบตาได้เหมือนกะนนะ

      "  แสบตา ฮึก ปกติฉันไม่แสบนะ แต่พอมาเจอเยอะๆแบบนี้ก็ไม่ไหวหรอก "

      " แค่หั่นหอมต้องร้องไห้ขนาดนั้นเลย ร้องขนาดนั้นมีดบาดหรือเปล่า"

      " จะบ้าหรือไงเล่า น้ำตามันไหลเพราะแสบตาตากห่าง ฮึก ถ้ามีดบาดจริง ฉันไม่มานั่งร้องไห้แบบนี้หรอก นายใส่แว่นจะไปรู้อะไรเล่ายูโตะ" ใช่แล้วก็เขาใส่แว่นนี่นา ตอนนี้นะรอกจากแสบตาเธอก็แสบมือด้วย จะขยี้ตาก็ไม่ได้ ยิ่งแสบกว่าเดิม

      " เฮ้อ"

      " โอ้ย!!!"

    ระหว่างนั้นเอง ตอนที่เผลอกระพริบตาไปมีดที่หั่นหอมอยู่ก็บาดเจ้านิ้วเธอสะงั้น

      " เป็นอะไร ซากุระ!"

      " มีดบาดอ่า" จนได้สิเรา

      " หยุดๆ ไม่ต้องหั่นล่ะ มานี่ล้างแผลก่อน คุริมัตสึฝากก่อนนะ"

    แบ้วคิโดก็จับมือเธอไปดูพร้อมกับลากเธอออกไป

      " ฮึก ครับ"


      สุดท้ายก็ต้องให้คิโดพามาลางมือที่ก๊อกน้ำใกล้ๆ พร้อมกับช่วยติดพลาสเตอร์ให้เธอ

      " เจ็บมากไหม"

      " เจ็บสิ มีดบาดนะ"

      " ล้างน้ำก่อนนะ แผลไม่ลึกมากหรอก"

      " อื้ม" ใจดีจังนะ ระหว่างที่เขาล้างแผลให้ เธอก็แอบมองเสี้ยงหน้าเขาเล็กน้อย เห ก็หล่อนี่นา ตาก็น่าจะสวยด้วย แต่ทำไมต้องใส่แว่นด้วยล่ะ

      " เอ้า ติดพลาสเตอร์เรียบร้อยแล้ว ทีหลังระวังด้วยล่ะ" 

    ตกใจหมดเลย เผลอจ้องนานไปหน่อย

      " ขอบใจนะ ฮืออ ทำไมถึงบาดได้เนี่ย ปกติทำอาหารไม่เคยโดนบาดนะ" ขนาดหั่นเนื้อยังไม่โดนเลย

      " ไม่เคย ไม่ใช่ว่าจะไม่โดนสักหน่อย อุบัติเหตุน่ะ เกิดได้ตลอดเวลานั่นล่ะ"

      " ขอโทษคับ"

      " เฮ้อ ไม่ต้องหงอยเลย จะกลับไปทำต่อไหม"

      " ทำสิ ฉันอยากช่วยทุกคนทำอาหาร"

      " งั้นไปปลอกมันฝรั่งกับโกเอนจิเลย จะได้ไม่ต้องมาเสี่ยงโดนบาดอีก"

      " รับทราบคับ!!"

      " เฮ้ออ"

      " ถอนหายใจเยอะ เขาว่าอายุจะสั้นนะ มีอะไรให้เครียดขนาดนั้น" เธอเมื่อได้ยินเขาถอนหายใจอีกแล้วจึงถามขึ้น

      " ถ้างั้นตั้งแต่เจอเธอฉันคงอายุสั้นลงแล้วสัก10ปี"

      " อะไร เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ"

      " ช่างมันเถอะ" แล้วเขาก็ผลักหัวเธอ เจ็บนะ!

      " อ้าว ฉันทำอะไรให้เครียดอะ ไม่มีนี่ เฮ้! รอด้วยย"

      แล้ว ตกลงเครียดเรื่องไรอะ???


    แล้วตอนนี้เธอก็ต้องเดินมานั่งจุ้มปุ้กดูโกเอนจิกับฮารุนะปอกมันฝรั่งที่มีจำนวนที่เยอะมาก ก่อนเอาไปให้โดม่อนหั่น

      " อ้าวรุ่นพี่ซากุระ ไปไหนมาหรอคะ"

      " มีดบาดน่ะ เลยไปทำแผลมา แหะๆ" พร้อมกับชูนิ้วที่มีพลาสเตอร์

      " ซุ่มซ่ามตลอดเลยนะ เธอน่ะ"

      " มันเป็นอุบัติเหตุน่าชูยะ อย่าบ่นนะ ฉันโดนยูโตะบ่นมาแล้ว"

      " งั้นก็มาปอกเปลือกมันฝรั่งสะ จะได้ไม่ต้องไปยุ่งกับพวกมีดให้โดนบาดอีก"

      " จ้าๆ" รับทราบค่ะ

      " โบว์เธอเบี้ยว ตอนแรกว่าผูกดีแล้วนะ"

      " เอ๊ะ ค่อยจัดใหม่ก็ได้"

      " ฉันจัดให้"

      " ขอบใจนะ"

      " อืม"

      " ต่อไปก็แค่รอกินสินะ หิวแล้วๆๆ"

    แกงกะหรี่ในวันเข้าค่ายงั้นหรอ ดีจังน้า ตอนม.ต้นที่โลกจริงเธอก็ไปเข้าค่ายกับเพื่อนๆแบบนี้เหมือนกัน สนุกมากๆเลยล่ะ คิดว่าการเข้าค่ายนี้ก็คงจะสนุกเหมือนกันล่ะนะ



    .......... ❤❤❤❤❤ .........

    ไม่รู้จะหวานไหมสำหรับทุกคน แต่สำหรับเราก็หวานที่สุดแล้วนะ555555 วันนี้มา2คนเลยล่ะคับ สุดฝีมือเลย555555


      ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกการติดตาม

     และขอบคุณคนอ่านทุกคนครับ

      

      

      

      

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×