คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ฟุตบอลนินจา
ตอนนี้เป็นช่วงพักก่อนไปแข่งระดับประเทศ พวกเอนโดจึงซ้อมกันหนักมากขึ้นเพื่อให้สู้กับคู่ต่อสู้ในสนามระดับประเทศได้
" ระบำเพลิงพญาไก่เล่นลม!!!"
" สุดยอดเลย เข้ากันได้ดีมาก!"
" แบบนี้มังกรสลาตันจะยอมแพ้ไม่ได้แล้ว"
" เป็นไงคาเงโนะ!!"
" สมบูรณ์แบบ!"
" เห็นแบบนั้นแล้วรู้สึกฮึดขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ"
" ฉันเองก็อยากมีท่าเท่ๆแบบนั้นของตัวเองบ้างจังเลย"
" ทุกคนดูฮึดกันมากเลย"
" นั่นสินะคะ"
ภายในสนามมีแต่การพูดถึงการทำท่าไม้ตาย และการพูดถึงการซ้อมเพื่อที่จะไปแข่งขันในระดับประเทศ
แต่ระหว่างที่พวกเราเหล่าเมเนเจอร์กำลังยืนดูพวกเขานั้น ก็มีใครคนหนึ่งเดินมาทางพวกเรา
" อ๊ะ! บาโทระ" เสียงนัตสึมิดังขึ้น ทำให้พวกเราหันไปมองตามพบกับผู้ชายคนหนึ่งที่้เดินมา
" ใครน่ะ" เธอจึงเอ่ยปากถาม
" อะไรกัน นั่นน่ะ ผอ.โรงเรียนเราไง เป็นพ่อของไรมงน่ะ"
" โทษทีนะ ก็ฉันพึ่งย้ายมานี่นา จะไปรู้ได้ยังไงเล่า"
" เอ๋! ผอ.มาทำไมหรอ"
" ไม่รู้สิ"
" หรือว่าผอ.ก็เป็นอินาสึมะอิเลฟเว่น!!" เอนโดที่เห็นแบบนั้นจึงได้ตะโกนออกมาจนนัตสึมิต้องหันมาแก้การเข้าใจผิดนั้น
" จะเป็นงั้นได้ยังไง พ่อฉันน่ะเป็นประธานสมาคมฟุตบอลมัธยมต้น แถมยังเป็นประธานกรรมการฝ่าย ดำเนินการฟุตบอลฟรอนเทียร์ด้วย"
" เอ๋!! งั้นหรอเนี่ย"
ตอนนี้พวกเราจึงมารวมกันอยู่ตรงหน้าท่านผู้อำนวยการที่เดินเข้ามาในสนาม
" ทุกคนยินดีด้วยที่ได้แข่งระดับประเทศ"
" ขอบคุณมากครับ!"
พวกเราทุกคนกล่าวขอบคุณผู้อำนวยการที่มาพบทีมไรมงในวันนี้
" ไงโค้ช ตกใจเลยนะตอนที่นัตสึมิบอก ไม่คิดเหมือนกันนะว่าอินาสึมะอิเลฟเว่นในตำนานจะมาช่วยคุมทีมให้น่ะ"
" พอเถอะครับ เรื่องมันก็นานมาแล้ว"
" ไม่หรอก ขอบคุณมากที่กลับมาช่วยกันนะครับ แล้วก็ทุกคน ขอบคุณพวกเธอนะ เพราะพวกเธอที่ทำให้พวกเราได้ดูฟุตบอลฟรอนเทียร์ที่สนุกมากขึ้นนะ ในรอบระดับประเทศฉันก็คาดหวังในเกมที่เร่าร้อนนะ"
" ครับ!! เอาล่ะทุกคนมาพยายามสู้แชมป์กันเถอะนะ!!"
" โอ้ออออ!!!!"
" พึ่งได้จริงๆเลย"
" ผู้อำนวยการช่วยเชียร์พวกเราด้วยนะครับ"
" วางใจได้เลย"
" ท่าทางจะร้อนแรงน่าดูเลยนะคะ"
พวกเราเหล่าเมเนเจอร์ที่ยืนรออยู่ข้างนอกก็ได้แต่เฝ้ามองพวกเขาที่พูดถึงเรื่องฟุตบอล เมื่อมองจากมุมนี้ก็พบว่าพวกเขามีท่าทางที่ดีใจกันทุกคนจริงๆ
" เหมือนเอนโดคุงเลย"
" นั่นสินะ ฮะๆๆๆ"
" คุณพ่อคะ ต้องให้พวกเขาไปซ้อมต่อแล้วนะคะ"
" เดี๋ยว ยังมีธุระอีกเรื่องนึง" ผู้อำนวยการได้ขอให้พวกเราหยุดซ้อมและบอกว่าจะให้ไปด้วยกันก่อน เพราะมีเรื่องจะคุยด้วย
แล้วเขาก็พาพวกเรามากันที่ห้องชมรมฟุตบอล
" เก่ามากจริงๆนะ"
เมื่อมาที่ห้องชมรมโค้ชก็ได้เข้าไปในห้อง เพื่อดูภายในห้อง
" อยากดูชมรมของพวกเราหรอครับ"
" เห็นนัตสึมิบอกว่ามันเก่ามากแล้ว"
" ก็ใช้มาตั้งแต่สมัยพวกผมแล้วนี่ครับ" นั่นเป็นคำที่โค้ชบอกพวกเรา ทำให้พวกเอนโดตกใจเลยล่ะ
" เอ๋!! จริงหรอครับ"
แล้วเขาก็พาเข้าไปดูลายเซนต์ที่เคยทำไว้ โดยซ่อนไว้ในจุดต่างๆที่พวกเราไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน
" นี่ไง ที่เขียนไว้ก็ยังอยู่เลย"
" ไม่เคยสังเกตเลยนะ"
" นั่นสิ ทั้งๆที่เราใช้ที่นี่ทุกวัน"
" อันนี้หนะปู่เขียนแน่เลย" แล้วก็เจอลายเซ็นต์หนึ่งที่อ่านไม่ออก ทำให้พวกเราเดาได้เลยว่าเป็นของใคร
" ไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย ยังเหมือนเมื่อก่อนทุกอย่างเลย"
" ที่นี่มีทุกอย่างของอินาสึมะอิเลฟเว่น รู้สึกได้ถึงเลือด เหงื่อ และน้ำตาของทุกคน" ระหว่างที่พูดถึงเรื่องราวในอดีตอยู่นั้น เขาก็หยิบลูกฟุตบอลขึ้นมาและเดาะเล่นไปด้วย
" ท่านผู้อำนวยการเล่นฟุตบอลเป็นด้วยหรอครับ"
" เห็นอย่างนี้ฉันก็ชอบฟุตบอลมานานแล้วนะ อ้าว" แต่เดาะได้สักพักก็ทำหลุดบอลหลุดจนไปโดนหัวคนอื่นเข้า
" อ๊ะ!"
" โอ้ย!!"
" โทษทีนะ"
" แต่ว่าหลังจากนี้จะมีสมาชิกเพิ่มขึ้น ที่นี่ไม่แคบไปหน่อยเหรอ"
" จะว่าแบบนั้นมันก็.."
" จะอาลัยกับที่นี่ก็ไม่แปลกหรอก แต่ว่าจะมาติดกับของเก่าๆตลอดไปมันก็ไม่ได้ ฉันได้จัดหาห้องชมรมใหม่ให้พวกเธอแล้วนะ เป็นการฉลองที่ชมรมได้ฟื้นคืน และเป็นรางวัลที่ได้ลงแข่งระดับประเทศไงหละ" ผู้อำนวยการได้บอกกับพวกเราถึงสาเหตุที่เขามาพบในวันนี้
" สุดยอดเลยกัปตัน"
" ท่านผู้อำนวยการใจดีจังเลยครับ"
" อย่างนี้ต้องฉลอง"
สมาชิกในทีมต่างก็แสดงความดีใจออกไป ในเรื่องที่ตนจะได้ห้องชมรมใหม่
" ผมว่าที่นี่ก็ดีแล้วนะครับ" เอนโดตอบผู้อำนวยการออกไป
" เอ๋!!!"
" ที่นี่น่ะ ทั้งพวกเราสมัยที่ไม่ได้ลองแข่งอะไร ทั้งอินาสึมะอิเลฟเว่นสมัยก่อนก็อยู่ที่นี่ จนกระทั่งมีสมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามา ก็เป็นเหมือนประวัติศาสตร์ของไรมงอิเลฟเว่น เป็นพรรคพวกที่สำคัญของพวกเรานะ"
" ที่เอนโดพูดก็ถูกนะ"
" งั้น เราเอาถ้วยรางวัลระดับประเทศมาวางในห้องนี้ดีไหม"
" เข้าใจแล้วครับกัปตัน"
" พวกเราอยู่ที่นี่ก็ได้ครับ"
" ทุกคน! ขอบคุณนะ"
พวกเราทุกคนที่ได้ฟังเอนโดพูดแบบนั้นก็เห็นตรงกันว่าจะไม่ย้ายห้องชมรม เพราะที่นี่คือความทรงจำของพวกเรา
ตอนนี้โกเอนจิ และซากุระกำลังเดินกลับบ้านหลังจากซ้อมที่โรงเรียนเสร็จ โดยพวกเราก็พูดถึงเรื่องวันนี้ไปด้วย
" พึ่งรู้นะเนี่ยว่าห้องชมรมที่เราอยู่จะใช้มาตั้งแต่รุ่นโค้ชฮิบิกิเลย"
" นั่นสิ แต่คำตอบแบบนั้นก็สมเป็นเอนโดล่ะนะ"
" แล้วเป็นไง ท่าระบำเพลิงพญาไก่เล่นลม เมื่อเช้าทำได้ดีมากเลยนะ" เธอหันไปถามโกเอนจิถึงเรื่องท่าไม้ตายที่เขาฝึกวันนี้
" อื้ม คิดว่าทำได้ดีเลยล่ะ แต่ก็จะฝึกเพิ่มให้มันดีกว่านี้น่ะ"
" ที่นี่เราก็มีท่าไม้ตายใหม่ไว้แข่งระดับประเทศแล้วสินะ"
" อืม" โกเอนจิตอบรับคำพูดของเธอ แต่ในระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงพูดของซากุระถึงเรื่องอาหารอีกแล้ว
" รู้สึกหิวข้าวแล้วสิ" เธอพูดพร้อมกับจับที่ท้องไปด้วย
" หายเครียดแล้วใช่ไหม กินข้าวเยอะขึ้นแล้วนี่"
" อื้มม" มันก็มีเครียดบ้าง แต่ก็ไม่มากแล้วล่ะ
" ดีแล้ว จะหาไรทานแถวนี้ก่อนไหมล่ะ"
" ไม่อะ เดี๋ยวกลับไปกินข้าวที่บ้านก็ได้ แล้วชูยะล่ะมาไหม"
" ไปสิ"
" โอเครคับบบ"
เธอตอบรับและรับจับมือเขาให้วิ่งกลับไปที่บ้านทันที ต้องรีบแล้วเธอหิวแล้วๆ
วันถัดมา
" ดีมาก อย่างนั้นล่ะ"
" ดูจะละเอียดกว่าเมื่อวานอีกนะ พลังก็ใช้ได้แล้ว ลองอีกครั้ง!"
" ครับ!/ครับ!"
คาเซมารุกับโกเอนจิกำลังฝึกท่าไม้ตายของพวกเขาอยู่ แต่รู้สึกว่าคาเซมารุจะมีเรื่องไม่สบายใจเกี่ยวกับชมรมอยู่ เพราะตอนแรกเขาอยู่ชมรมกรีฑา ที่มาช่วยเข้าชมรมฟุตบอลก็เพียงแค่อยากช่วยเอนโดก็เท่านั้น
" ไม่รู้ว่าคุณคาเซมารุจะทำยังไงเนอะ" ฮารุนะพูดขึ้นมา เพราะว่าตอนนี้พวกเรารู้ว่าคาเซมารุได้วิ่งแข่งกับรุ่นน้องในชมรมเดิม
" คิดมากไปก็เท่านั้นแหละ แต่ว่ารอบนี้น่ะต้องคิดถึงเรื่องฝ่ารอบแรกให้ได้"
พวกเราเหล่าเมเนเจอร์ที่นั่งดูการซ้อมอยู่ก็ได้พูดขึ้นเรื่องการซ้อมของคาเซมารุ
" ใช่แล้วล่ะ แต่ฉันคิดว่านะ คาเซมารุน่ะจะต้องเลือกสิ่งที่ตัวเขาชอบ ซี่งฉันคิดว่ามันคือฟุตบอล เพราะงั้นฉันก็จะทำตามที่เอนโดบอก ให้คาเซมารุตัดสินใจเองดีกว่า" ซากุระจึงพูดเหตุผลตามที่เธอเห็น
" เอ๋ ซากุระจังทำไมถึงรู้ว่าคาเซมารุชอบฟุตบอลล่ะ" อากิที่ได้ยินแบบนั้นจึงหันมาถามทันที
" อืมมม ไม่รู้สิ แต่เวลาเขาเล่นฟุตบอลเขาก็ดูมีความสุขดีนะ เอาจริงๆก็ทุกคนในทีมนั่นล่ะ เท่าที่ฉันดูพวกเขาก็มีความสุขที่จะเล่นฟุตบอลนะ เวลาเรานั่งข้างสนาม เราก็จะได้ความรู้สึกอีกแบบนึง เพราะเราเห็นมุมมองที่ต่างกัน"
" ยังไงหรอคะ"
" คนในสนามก็ต้องอยู่กับเกมการแข่ง ต้องมองเห็นทั้งสนามทั้งทีมตัวเอง และทีมตรงข้าม เพื่อวางแผนการเล่น ความรู้สึกที่พวกเขามีคืออยากชนะ ส่วนเราที่อยู่ข้างสนาม เราเห็นมันทั้งหมดทั่วสนามเหมือนกัน แต่แค่เราอยู่ข้างสนาม ความรู้สึกต่างกัน เพราะเราห่วงพวกเขาว่าจะเจ็บหรือเปล่า จะเป็นอะไรไหม"
" ไม่เข้าใจอยู่ดีค่ะ"
" เอ๊ะ หรอ งั้นโทษที มันไม่ได้สำคัญไรหรอก ฉันก็พูดไปงั้นแหละ55555"
" เอ่ออ ค่ะ"
" แหะๆๆๆ"
" ฉันพูดอะไรของฉันเนี่ย" ซากุระที่รู้สึกว่าตัวเองพูดความคิดตัวเองออกไปมากเกินไป จึงหันมาพูดบ่นเบาๆกับตัวเอง
" ว่าไง บาโทระ ห้ะ!!"
" เอ๋!!"
" เกิดอะไรขึ้นหรอคะ" อยู่ดีนัตสึมิที่ได้รับโทรศัพท์จากคุณบาโทระก็นิ่งไป
ซึ่งพวกเราก็มารู้อีกทีว่าผู้อำนวยการเกิดอุบัติเหตุทำให้นัตสึมิต้องรีบไปดูแล พวกเราที่เป็นห่วง แต่เพราะนัตสึมิบอกว่าให้พวกเรามุ่งสนใจไปกับการแข่งมากกว่า เพราะตอนนี้อาการของผู้อำนวยการดีขึ้นมากแล้ว
" รอบแรกของเราจะแข่งในวันพรุ่งนี้ เจอกับเซนโงคุอิงาจิม่า"
" ทีมแรกที่ลงสนามวันพิธีเปิดนี่"
ตอนนี้พวกเราเข้ามาฟังข้อมูลของทีมที่จะต้องแข่งด้วยกันในห้องพักชมรม
" โค้ชโรงเรียนเซนโงคุอิงาจิม่า ครูใหญ่อิงาจิม่า เซนอิจิ ว่ากันว่าเป็นลูกหลานของนินจาน่ะค่ะ"
" นินจา!!"
ทีมไรมงที่ได้ยินข้อมูลแบบนั้นก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน
" ค่ะ ใช้วิชานินจาที่ถ่ายทอดมาฝึกฝนให้กับผู้เล่นในทีมด้วยนะคะ"
" ฝึกฝนด้วยวิชานินจาหรอ"
" แล้วจะเล่นฟุตบอลแบบไหนหรอครับ"
" เรื่องนั้นล่ะก็ ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ"
" ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะเป็นทีมแบบไหน ก็ยังเล่นบอลได้เหมือนเดิมน่ะแหละ เราก็ลุยกันเลย แบบซึ่งๆหน้าเหมือนเดิมก็พอ ระบำเพลิงพญาไก่เล่นลม ถ้ามีโอกาสก็ยิงเข้าไปเลย!"
" อ่า / อืม"
" ทุกคน ได้เวลาซ้อมแล้วล่ะ อ๊ะ คุณนัตสึมิเมลมาล่ะ ถึงทุกคนในไรมงอิเลฟเว่น ทั้งๆที่เป็นการแข่งครั้งแรกที่สำคัญแท้ๆ แต่ฉันกลับไม่ได้ไปทำหน้าที่เมเนเจอร์ ขอโทษนะ แต่ว่าฉันก็เชื่อว่าพวกนายต้องชนะ ต้องชนะให้ได้นะ คิดว่านี่เป็นคำพูดของผู้อำนวยการก็แล้วกัน" อากิอ่านข้อความที่นัตสึมิส่งมาให้ให้พวกเราฟัง
" คำเชียร์หรือคำสั่งกันละเนี่ย ผมชักจะงงแล้วนะ"
" เอาเหอะน่า ก็นี่เป็นเมลจากไรมง นัตสึมินี่นะ"
" เอาหละ เราต้องชนะแน่เลย"
" โอออ!!!!"
ตอนนี้พวกเรามาอยู่กันที่สเตเดี่ยมที่จะใช้ในการแข่งขันรอบแรกแล้ว เธอที่ตอนนี้กำลังจัดอุปกรณ์อยู่ในห้องก็โดนฮารุนะจังรีบวิ่งมาเรียกให้ไปที่สนาม
" ท้าแข่งหรอ!"
" ค่ะ รู้สึกว่าทางทีมเซนโงคุอิงาจิม่า จะมาท้าแข่งกับรุ่นพี่โกเอนจิ แต่รุ่นพี่คาเซมารุมาแข่งแทนน่ะค่ะ"
" ไปดูทุกคนเถอะ!"
" รุ่นพี่คะ!"
แต่ระหว่างที่คาเซมารุกำลังแข่งอยู่นั้น อยู่ดีๆก็มีผู้เล่นของทางฝั่งนั้นมาห้ามเสียก่อน
" ขอโทษที่คิริงาคุเระเสียมารยาทนะครับ"
" อ อืมม"
" งั้น ขอตัวก่อน" เมื่อพูดจบทั้งสองคนก็หายตัวไปในพริบตาท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน
" ห หายไปแล้ว"
" นินจา"
ตอนนี้เริ่มการแข่งแล้ว ยังไม่มีใครได้ประตูเลยทั้งสองทีม โกเอนจิและฮันดะ ถูกกลยุทธ์ของทีมเซนโงคุอิงาจิม่า ทำให้ต่อบอลไม่ได้ ท่ามังกรสลาตันก็ยิงไม่เข้าด้วย
" โกลลล!!! จบครึ่งแรกไปด้วยคะแนนของเซนโงคุอิงาจิม่า ไรมงจะทำอย่างไร ใครจะเป็นฝ่ายชนะไม่รู้เลยครับ!!!"
ตอนนี้พวกเราจึงมานั่งพักกันที่ข้างสนาม และพูดคุยถึงการเล่นของอีกทีม
" เก่งจริงๆนะ"
" ใช่ จะเล่นแบบไหนเราไม่รู้เลย"
" สมกับเป็นทีมที่ผ่านเข้ารอบระดับประเทศจริงๆนะ"
" ไม่หรอก เราต้องทำประตูให้ได้ ถ้าเชือกเส้นเดียวเอาไม่อยู่ ก็สองเส้น สองเส้นไม่ได้ ก็สามเส้นไปเลย!!"
" อื้ม!"
" นี่จ้ะ ดื่มน้ำเอาแรงกันก่อนนะ" พอยื่นน้ำให้เอนโดเขากับร้องออกมาก่อนจะรับมันไป
" โอ้ย"
" เอนโด มือมาดูสิ" โกเอนจิที่เห็นแบบนั้นจึงดึงมือเขามาและถอดถุงมือออกก็พบว่ามือของเอนโดแดงและช้ำจากการรับลูก
" ห๊า!! ตายแล้ว คุณโอโตนาชิ กล่องปฐมพยาบาลเร็ว"
" ค่ะ!"
" เอนโด มือแบบนี้จะรักษาประตูไหวหรอ"
" ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เหลือแต่มือซ้ายฉันก็ไม่ยอมให้ทำประตูหรอก"
" เอนโด"
" เอาล่ะจ้ะ เรียบร้อยแล้ว"
" เอาล่ะป้องกันให้เอนโด แบบสุดตัวเลย"
" เข้าใจแล้วครับ"
" จะไม่ให้ก้าวเข้าเขตโทษได้เลย"
" พวกเราน่ะ จะสกัดบอลให้เองครับ"
" ก็นายน่ะ ช่วยปกป้องประตูของพวกเรามาตลอด ถึงเวลาที่เราจะต้องช่วยเอนโดแล้ว"
" ผมน่ะจะไม่ยอมให้บอลผ่านไปถึงกัปตันแน่นอนเลยล่ะครับ"
" ทุกคน"
เข้าครึ่งหลังแล้วล่ะ ทุกคนช่วยกันป้องกันประตูไม่ให้ทางเซนโงคุอิงาจิม่าทำประตูได้ แต่รู้สึกคาเซมารุจะฮคดกว่าทุกครั้งนะ แสดงว่าตัดสินใจได้แล้วสินะ
ระบำเพลิงพญาไก่เล่นลม!!!
" โกลลล. ไรมงตีเสมอแล้วครับ!"
อัคคีสลาตัน!!!!
" โกลลล!! ไรมงขึ้นนำ แล้วก็หมดเวลาการแข่งขัน. ทีมที่ผ่านเข้ารอบต่อไปคือทีม ไรมงครับ!!!!"
ชนะแล้วว ใกล้จะเจอกับทีมเทย์โคคุแล้วสินะ
..........❤❤❤❤❤..........
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกการติดตาม และขอบคุณคนอ่านทุกคนครับ ❤❤
ความคิดเห็น