รักนะครับ นายซาตานของผม

พวกคุณเชื่อเรื่องซาตานกันรึเปล่า ผมเป็นคนนึงที่ไม่เชื่อ ก็เพราะไม่เคยเจอไงครับ ใครจะไปเชื่อ แต่ผมก็ไม่ได้ไปขัดความเชื่อของใครนะครับ มันขึ้นอยู่กับบุคคลว่าเขาจะเชื่อเรื่องที่ได้ยินมาหรือไม่ ถ้าสักครั้งในชีวติผมก็อยากเห็นนะครับว่าซาตานหน้าตาเป็นยังไง

ถึงจะบอกว่าสักครั้งในชีวติอยากเห็นซาตาน แต่ในความทรงจำของผมเหมือนตอนเด็กๆ ผมเคยเจอเรื่องแปลกๆอยู่อย่างนึง ตอนนั้นผมยังอย่าได้แค่ 7ขวบเองครับ ผมประสบอุบัติเหตุ เป็นการประสบอุบัติเหตุครั้งใหญ่ของครอบครัวผม ทำให้ผมสูญเสียสิ่งที่รักไปอย่างน้องสุนัขที่ผมเลี้ยงและอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ผมเกิด

ผมเสียใจมากที่เกิดเรื่องขึ้นแบบนี้ เท่าที่เล่ามาพวกคุณคงคิดว่ามันก็เรื่องปกติหนิ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้กับทุกคน แต่มันมีเรื่องที่ไม่ปกติอยู่ครับ วันนั้นพวกเราทั้งครอบครัว พ่อ แม่ พี่ชาย น้องชาย และ พ่อบ้านพร้อมน้องสุนัข นั่งรถไปพร้อมกัน พวกเรามีแพลนที่จะเที่ยวกันในสิ้นเดือนของทุกๆสองเดือน เหมือนเป็นการนัดรวมครอบครัวนั่นแหละครับ

ในระหว่างนั้นพวกเราก็คุยกันเรื่องแพลนที่วางกันเอาไว้อย่างสนุกสนาน คุยเรื่องอื่นไปด้วยเลื่อนเปื่อย ใครจะไปคิดล่ะครับว่าหลังจากนนี้จะเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้นกับพวกเรา มีสัตว์ตัวนึงยืนขวางอยู่หน้ารถตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แล้วรถของเราท้ายก็ปัด ทำให้รถรถพลิกคว่ำตัวผมด้วยความที่ตัวผมเล็ก และหน้าต่างที่ผมนั่งติดอยู่มันเปิดอยู่เพราะผมไม่ค่อยชอบกลิ่นแอร์รถ เลยเปิดไว้

นั่นมันทำให้ตัวผมกระเด็นออกจากตัวรถ ผมจำได้ว่าอีกไม่ถึงนาทีตัวผมจะตกลงแหวแล้วผมคงตายแน่ๆ ผมจึงหลับมายอมรับความเจ็บและยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมา ผ่านไปเป็นเวลาร่วมสองนานที ทำไมผมไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ ผมจึงตัดสินใจลืมตาขึ้นเพื่อดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

พอผมลืมตาขึ้นผมก็เห็นพี่ชายกับน้องชายผมนั่งจับมือผมอยู่เตียงพยาบาล ผมเลยถามไปด้วยความเป็นห่วงว่าทุกคนปลอดภัยใช่มั้ย ผมก็เลยได้คำตอบจากพี่ชายว่าน้องสุนัขของผมตายแล้ว ผมก็ได้แต่เสียใจและไม่ได้ถามอะไรต่อ จากนั้นผ่านมาเป็นเวลาร่วมสองอาทิตย์ที่ผมได้ออกจากโรงพยาบาล

ผมได้นึงถึงเรื่องนึงขึ้นมาว่าทำไมผมที่จะตกแหวถึงรอดมาได้ จึงไปถามพี่ชายของผมเผื่อพี่เขาจะรู้อะไรบ้าง พี่ชายผมก็เลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นให้ฟังอย่างละเอียด สิ่งที่พี่ชายผมเล่ามาก็ตามที่ผมเล่าให้ฟังเมื่อข้างต้น แต่มีเรื่องนึงที่เพิ่มเข้ามาคือ

ในตอนที่ทุกคนในครอบครัวผมออกมาจากรถและนั่งเรียกสติอยู่ พี่ชายผมก็ฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าผมหายไป ตอนนี้เขาไม่เห็นผมเลย พี่เขาเลยคิดว่าผมต้องกระเด็นออกไปนอกรถแน่ๆจึงเดินหาผมในบริเวณนนั้น สักพักพี่ก็เจอผมถูกชายคนนึงอุ้มและเดินมาทางพี่ชายของผม ก่อนจะส่งตัวผมให้พี่ชาย

พี่ชายผมเลยถามว่าชายคนนั้นช่วยผมไว้ใช่ไหม ชายคนนั้นก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและน่าหลงไหลเป็นอย่างมากว่า ใช่ และยังทิ้งท้ายก่อนไปว่า ในไม่นานเกินรอพอผมโตขึ้นให้ระวังสิ่งที่ไม่ดีที่จะเกิดขึ้นกับผม ดูแลผมให้เป็นอย่างดี และ ชายคนนั้นยังบอกอีกว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าทอดทิ้งผมเป็นอันขาดและชายคนนั้นก็เดินไปทางที่เขาเดินมาเมื่อครู่

เท่าที่เล่ามาคงดูเป็นปกติที่มีพลเมืองดีช่วยชีวิตเราไว้ แต่พี่ผมยังเล่าให้ฟังอีกว่าบรรยากาศรอบตัวของชายคนนั้นทำให้พี่เขากลัวเอามากๆ มันมีรูปร่างเป็นเงาสีดำ มันดำจนมองไม่เห็นข้างหลังของชายคนนั้นเลยแม้แต่น้อย จนมันมีบางช่วงที่พี่เขาคิดว่าถ้าทำในสิ่งที่ชายคนนั้นพูดไม่ได้มันต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับครอบครัวเขา หรือ ไม่ก็ตัวเขาเป็นแน่จึงตอบปากรับคำไป แต่ด้วยมันเป็นหน้าที่ของพี่ชายอยู่แล้วที่ต้องดูแลน้องๆพี่เขาจึงไม่ได้คิดอะไร

จนถึงตอนนี้ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าเงาสีดำที่พี่บอกนั้นมันคืออะไร

แล้วคุณล่ะคิดว่ามันคืออะไร