รักแรกพบ [ Fic. อีกากินทุเรียน]

ข้อมูลเบื้องต้น

                                   

                   วันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่...ผมจะได้เจอกับทุกหน้ากากของรายการ มันน่าตื่นเต้นสำหรับผมมากๆ เกิดมาเพิ่งเคยเจอรายการแบบนี้ แต่มันก็น่าสนใจดี อีกอย่างมันท้าทายความสามารถในการเป็นนักร้องของผม ผมอยากรู้เร็วๆจังเลยว่าคู่แข่งคนแรกของผมจะเป็นใคร

                   แต่ตอนนี้ผม...เริ่มหนักใจที่ตัวเองตอบตกลงมารายการนี้แล้วสิ

                   ชุดคอตตูมที่ทางรายการเตรียมมาให้...มัน...

                   ใหญ่มาก...

                   ผมจะใส่ได้ไหมเนี่ย แล้วสาบานเถอะว่านั่นเป็นรองเท้าที่ผมต้องใส่ สูงชะมัด

เอาจริงๆการซ้อมย่อยเล็กที่ผ่านๆมาทางรายการเอาชุดคลุมยาวสีดำมาให้ใส่เพราะชุดคอตตูมยังทำไม่เสร็จ แต่นี่...สุดยอดจริงๆผมขอนับถือคนออกแบบชุด

                   แต่ก็ยังดีนะที่ครั้งแรกมีทีมงานมาช่วยใส่ให้

                          "คุณทุเรียนครับ คุณทุเรียนครับ... คุณทุเรียน!!"

                          "เหวอ!?"

                   ผมร้องตกใจที่ทีมงานตะโกนเสียงดังใส่ผม

                          "เป็นอะไรรึเปล่าครับ เหม่อไปไกลเชียว ผมเรียกตั้งนาน"ทีมงานบ่นใส่ผมตามภาษาคนเก็บกด แต่ผมก็ผิดเองแหละที่เหม่อ

                          "เอาล่ะ เสร็จแล้วครับ จำเอาไว้นะครับว่าห้ามพูดคุยกับใครเด็ดขาด

และต้องเปิดไมล์เสียงกระรอกไว้ตลอดนะครับเพื่อคุณเผลอพูดออกมา"ทีมงานกระชับผมเป็นรอบที่เท่าไรก็จำไม่ได้ แต่มีเรื่องที่ผมสงสัยอยู่

                          "แล้วก็อย่าถอดหน้-"

                          "นี่ๆพี่ มีขนมอะไรให้กินไหมอะ"สำหรับผมเรื่องกินคือเรื่องใหญ่

                          "-_-"ดูเหมือนผมจะถามเรื่องที่ทำให้เขาหนักใจไปสินะ

                          "..."

                          "ไม่มีครับ ไม่มีอะไรทั้งนั้นที่จะให้คุณกิน อย่าลืมนะครับว่าห้ามคุยกับใครเด็ดขาดและห้ามถอดหน้ากากด้วยนะครับ อย่าลืมเชียว"ทีมงานเอ็ดผมเสียงเข้มก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ แต่ก็คงยังไม่ลืมเตือนผมจนวินาทีสุดท้าย

                          "เดียวจะมีทีมงานมาเรียกไปซ้อมนะครับ เตรียมตัวให้พร้อมไว้นะครับ!

อย่าลืมเชียวนะครับ!!"ทีมงานมองมาที่ผมด้วยสายตาระแวงสุดๆก่อนจะออกไปจากห้องพักของผม

                   นี่เราทำเกินไปรึเปล่านะ

                   แต่ช่างเถอะ ถ้าไม่มีคนแล้วละก็...แอบหนีออกไปเที่ยวดีกว่า!

                   ไม่ต้องคิดให้รออะไรทั้งนั้น ผมพุ่งไปเปิดประตูแล้วหันซ้ายหันขวา

                   ซ้ายไม่มีคน ขวาก็ไร้วิญญาณ

                   ทางสะดวก!!

              

                   ให้ตายสิ...ชุดนี้มันร้อนชะมัด

                   ผมขอยอมรับว่าผมผิดเองที่คิดจะเป็นหน้ากากอีกาดำเพราะตอนนี้ชุดที่ผมต้องใส่มันช่างมิดชิดซะเสียเกิน 

                   มิดชิดซะจนผมเริ่มจะหายใจไม่ค่อยสะดวก

                          "อย่าลืมนะคะว่าห้ามพูดกับใครเด็ดขาดโดยเฉพาะกับหน้ากากคนอื่นๆ"

                          "แล้วถ้าผมมีความจำเป็นต้องคุยกับทีมงานละครับ"

                          "ก็เปิดไมล์สิคะ"เธอกระแทกเสียงใส่ผม เริ่มหงุดหงิดแล้วสินะ ซวยแล้วไง

                          "เข้าใจแล้วครับ"ผมขอเป็นฝ่ายยอมเพราะผมคือสุภาพบุรุษที่ดี(กลัวเพศเมีย)

                          "แล้วที่สำคัญ...ห้ามแอบกินขนมอีกเด็ดขาดนะคะ!"

                   เอาแล้วไง เธอต้องเห็นตอนที่ผมแอบกินขนมแน่ๆเลย

                   เธอบ่นผมเรื่องที่ผมชอบแอบกินขนมสักพัก(ใหญ่)จนมีคนโทรมาตามเธอไปทำงานต่อที่เวทีใหญ่

                          "อย่าลืมสิ่งที่ฉันกำชับคุณไว้เชียวนะคะ! อย่าลืมเชียว!!"

                          "ครับ..."ผมขอเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนยันว่าเพศแม่เป็นเพศที่แข็งแกร่ง(มาก)

                   หลังจากที่ทีมงานออกไปแล้วผมก็คิดว่าจะวอมเสียงสักหน่อย แต่คิดอีกทีแอบกินขนมต่อดีกว่า กินให้มันหมดๆไปจะได้ไม่เหลือหลักฐานไว้ให้เอาผิด(ความคิดผมสุดยอดมาก)

                          "อา..."มันฝรั่งทอดยี่ห้อดัง(ก็เลย์นั่นแหละ)กำลังจะเข้าปากผมเลย ใครกันนะที่มีความสามารถในการขัดจังหวะได้ดีขนาดนี้กัน

                                      ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                          "คร้าบบบบบบ มาแล้วคร้าบบบบบบบ"

                   แต่พอผมเปิดออกมาก็ต้องตกใจที่เห็นทุเรียนมีตากับปาก อ้าวไม่ใช่นี่นา นี่มันคน

                   ทุเรียนมองซ้ายมองขวาก่อนจะดันผมเข้ามาในห้องพักของผม

                          "คุณเป็นใคร"ผมสงสัยจริงๆนะว่าใครจะบ้าเอาทุเรียนมาทำหน้ากากใส่

แถมสมจริงมากอีกด้วย

                          "ดูก็รู้นี่ว่าผมเป็นทุเรียน"เขาตอบหน้าตาย(เห็นแต่หน้ากาก)แล้วทำท่าจะเดินไปที่โต๊ะที่มีขนมวางอยู่

                          "ผมขอกินได้ไหมครับ พอดีผมโดนยึดขนมไปแล้ว"ตอนนี่ผมรู้สึกดีใจนิดหน่อยที่มีผู้ร่วมชะตากรรม(คนที่แอบกินขนมเหมือนกัน) แต่ตอนนี้ขนมของผมกำลังอยู่ในอันตราย

                    เพราะเขากำลังจะหยิบเลย์ของผมไปกิน

                          "หยุดเลยครับ! หยุด!!"แต่ผมคงจะห้ามไม่ทัน...

                          "อ้าม หร่อยๆ"เขาเลื่อนหน้ากากออกขึ้นข้างบนเล็กน้อยแล้วโยนมันฝรั่งทอดเข้าปากอย่างไม่ฟังคำทักท้วงของผม

                          "แอ่อุนอี่แอ่วอู่อุบอ่ะไออับ"ผมฟังไม่รู้เรื่อง

                          "เคี้ยวให้หมดปากก่อนค่อยพูดสิ ผมฟังไม่รู้เรื่องแล้วอีกอย่างเขามีกฎห้ามถอดหน้ากากนะครับ"ผมรีบเตือนก่อนที่อีกฝ่ายจะถอดหน้ากากออกหมดเพื่อกินขนม

                          "อึก แล้วคุณอีแร้งอยู่กรุ๊ปอะไรครับ"ผมไม่ใช่อีแร้งซะหน่อย...

                          "อีกาครับ ดูไม่ออกหรอ"

                          "...ผม...ดูไม่ออกครับ แล้วเมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะครับ"เขาไม่ฟังหรือแกล้งไม่ได้ยินกันนะ

                          "ช่างมันเถอะ แล้วก็ปล่อยมือจากถุงขนมผมด้วย"

                    โอเค ตอนนี้ผมมั่นใจมากว่าเขาแกล้งไม่ได้ยินที่ผมพูดเพราะเขายังคงกินขนมต่อไปแถมยังนั่งไขว่ห้างอย่างสบายใจเฉิบอีกต่างหาก

                    แต่ดูไปดูมา...เจ้าหน้ากากทุเรียนนี่ปากแดงชะมัดเหมือนผู้หญิงเลย

ท่าทางเคี้ยวขนมอย่างรีบร้อนทำให้มีเศษขนมติดอยู่ที่ปาก...แล้วยังไม่รู้ตัวอีก แถมยังมีการเลียปากโชค์ด้วย

                    ท่าทางที่เหมือนกับเด็กแบบนั้น...

                    น่าแกล้งชะมัด...

                   

                    ตอนนี่ผมกำลังกินขนมโดยไม่สนเจ้าของที่กำลังมองอยู่(แถวบ้านเรียกหน้าด้าน)

เพราะความจริงแล้วผมยังไม่ได้กินข้างเช้าเลยเนื่องด้วยสาเหตุที่ว่าผมตื่นสาย

                    เหมือนจะมีเศษขนมติดอยู่ที่ปาก ผมพยายามที่จะเลียรอบปากเพื่อเอามันออก แต่ผมหามันไม่เจอ

                                ตึก ตึก ตึก

                    คุณอีแร้ง เอ๊ย อีกากำลังเดินตรงมาที่ผมด้วยท่าทางแปลกๆเหมือนเขาจะไม่พอใจอะไรผมสักอย่าง(ซึ่งก็น่าจะเป็นเรื่องที่ผมมานั่งโซ้ยขนมของเขา)

                    เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าผมแล้วก้มนั่งยองๆมาให้อยู่ในระดับสายตาเดียวกัน

                    เขาเลื่อนหน้ากากขึ้นช้าๆจนผมเห็นจมูกเป็นสันกับปากสีสดที่ชวนมอง...นี่แค่ตากับปากเองนะ ถ้าเขาเปิดจนเห็นดวงตาทั้งสองข้างของเขามันจะดูดีแค่ไหนกันนะ...

                    เขาเลื่อนหน้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆในขณะที่ผมเหมือนถูกสะกดนิ่งไม่สามารถขยับได้ เขาเอาหน้ามาใกล้มามากขึ้นจนระยะห่างเหลือไม่ถึงคืบระหว่างผมกับเขา

                    แล้วผมก็ต้องตกใจที่เขาแลบลิ้นออกมาเลียเศษขนมที่ติดอยู่ที่ปากของผม...

เขาเลียมันออกแล้วกินมันเข้าไป ถอดถุงมือที่ใส่อยู่แล้วเอามาจับปากผมจับมันอ้าแล้วเขาก็จูบผม...

                    จูบ!!!???

                    ผมพยายามที่จะดิ้น ใช้มือทั้งสองข้างทุบอกเขาไม่ยั้ง แต่ไม่รู้โชคชะตาเล่นตลกอะไรที่เขาจับมือทั้งสองข้างของผมไว้ได้ด้วยมือข้างเดียวแล้วใช้มืออีกข้างจับใบหน้าผมเอาไว้ไม่ให้หันหน้าหนีจูบของเขา 

                    ถ้าผมไม่ได้นั่งอยู่บนโซฟาละก็...ผมคงจะเข่าอ่อนลงไปนั่งอยู่กับพื้นแน่ๆ...

เพราะจูบของเขามันช่างร้อนแรงมาก เขาใช้ลิ้นกวาดความหวานในปากของผมไปอย่างไม่รู้จักเพียงพอ เล่นกับลิ้นของผมอย่างหยอกเย้าเหมือนเด็กๆ แต่ประสบการณ์ของเขามีมากกว่าผม

เขาเป็นคนคุมเกมนี้ เหมือนผมถูกเขาวางยาเสน่ห์ ตกหลุมรักจูบนี้อย่างหัวปักหัวปำ ไม่สามารถต้านสัมผัสนี้ได้เลย ไม่ไหวแล้ว...หายใจไม่ออก...

                          "อื้อ! อื้อ! อาอไอไอ่ออ!!!"ผมจะไม่ไหวแล้ว

                    เขาถอนจูบผมช้าๆ มีน้ำสีใสยืดออกมาจากปากผมไปที่ปากของเขา...

                    เซ็กซี่...ไม่รู้ทำไมผมถึงยังไม่ยอมผลักเขาออกไปอย่างที่ควรทำ

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมต้องยอมรับก็คือ...ถ้าเขาคิดจะทำมากกว่านี้ผมก็คงจะยอมเพราะตอนนี้ผมตกหลุมรักเขาไปแล้ว...เป็นรักแรกซะด้วย...

                    เขาไม่ขัดขืนผมเลยสักนิดจนผมแปลกใจหน่อยๆที่เขาไม่ยอมขัดขืนผมต่อ แต่มันก็ดีตรงที่เขายอมให้ผมล้วงเอาความหวานออกมาจากปากเขาได้ง่ายๆ ปากของเขาหวานมากจนผมไม่อยากถอนจูบเลย แต่มันก็ช่วยไม่ได้ที่ผมจูบเขานานมากจนเขาหายใจไม่ออก

                    ตอนนี้เขาหอบหายใจอย่างแรง สูบเอาอากาศเอาปอด เขาหน้าแดงมากเลย

                    น่าแกล้งอีกชะมัด

                          "คราวหน้าคราวหลังก็ฟังที่ผมพูดเอาไว้ให้ดีๆด้วยนะครับ"

                          "ฮึก"เขาทำท่าเหมือนจะร้องไห้ น่ารัก

                          "ถ้าไม่ยอมฟังผมอีก มันจะไม่จบแค่จูบนะครับ ผมจะทำตัวเป็นคู่แข่งที่ดีโดยการไม่เปิดหน้ากากคุณ"ผมจะไม่เปิดหน้ากากของเขาจนกว่าจะถึงเวลา...

                          "แต่ถ้าคุณไปทำแบบนี้กับคนอื่น ผมจะไม่รอที่จะเปิดหน้ากากคุณแล้วทำอะไรที่มันเกินเลยมากกว่านี้นะครับ"ใช่...ถ้าเขาทำน่ะนะ

                          "คุณ...ไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม"เขาแกล้งพูดเสียงแข็งใส่ผม

                          "ผมยังไม่มีสิทธิ์ก็จริง แต่ต่อจากนี้ละก็ไม่แน่"ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา เขาหน้าแดงยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศซะอีก น่ารัก

                          "ต่อ...จากนี้?"ต่อให้ไม่ต้องถอดหน้ากากก็รู้ว่ากำลังสงสัยในคำพูดของผมอยู่

                    ผมใช้มือเช็ดน้ำลายที่ติดอยู่ที่ปากของเขาออกแล้วเลื่อนหน้ากากปิดลงมาให้เขาเหมือนเดิม

                                    ก๊อก ก๊อก 

                          "คุณอีกาดำคะ ได้เวลาซ้อมแล้วค่ะ"มีเสียงทีมงานคนหนึ่งดังลอดมาจากประตู

เรียกให้ผมไปซ้อม

                          "ผมไปก่อนนะครับ แล้วก็พยายามเข้ารอบมาเจอพบผมให้ได้นะครับ"

                     ผมใส่หน้ากากกลับคืนก่อนจะเดินไปเปิดประตูแล้วเดินตามทีมงานไปที่เวทีใหญ่

                     ผมคิดว่าผมคงจะตกหลุมรักทุเรียนน้อยเข้าซะแล้วแหละ

                     คงต้องกันออกจากคนอื่นซักหน่อยแล้วสิ ผมยังไม่อยากเสียทุเรียนน้อยของผมให้คนอื่นกินเพราะทุเรียนน้อยชิ้นนี้ผมกินได้แค่คนเดียว