คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำทำนายของอนาคต
ในเมือเี่ยไฮ้ที่พลุพล่านไป้วยผู้น วันนี้ท้อฟ้าเป็นสีเทาหม่นและอาาศเย็นลเล็น้อยาฝนที่ลมาเมื่อืน หรอวี่ถิ หรือที่ทุนเรียว่าถิถิ หิสาวอายุ 23 หน้าาสุแสนะธรรมา ำลันั่อยู่บนรถเพื่อมุ่หน้าไปทำานในอนเ้า ถนนที่เ็มไป้วยรถยน์และเสียแรัไม่าสายทำให้เธอรู้สึเบื่อหน่ายทุรั้เมื่อรู้ว่า้อไปทำานในทุๆ วันันทร์
"เฮ้อ วันันทร์อีแล้ว" ถิถิถอนหายใพลามอออไปนอหน้า่า
ผู้นเินเร่รีบไปยัุหมายอนเอ เธอิถึวันหยุสุสัปาห์ที่เพิ่ผ่านไป รู้สึเสียายเวลาพัผ่อนที่หมไปอย่ารวเร็ว
เมื่อถึเวลา 10 โมเ้า ารประุม็เริ่ม้นึ้น ห้อประุมนาให่ถูแ่อย่าทันสมัย แ่บรรยาาศลับเ็มไป้วยวามเร่เรีย โ๊ะยาวลาห้อล้อมรอบไป้วยพนัานหลายสิบนที่นั่่ออยู่ับเอสารและหน้าออมพิวเอร์ พรีเ็นเั่นที่ถิถิเรียมมาถูเปิึ้นบนอโปรเ็เอร์นาให่ เสียพูุยเบาๆ ถูแทนที่้วยเสียอผู้บรรยายที่พู้วยน้ำเสียริัและมั่น
ถิถินั่ฟัและบันทึเป็นระยะๆ วามึเรียแผ่่านไปทั่วห้อ เหมือนับทุนำลัรออยวามิเห็นาหัวหน้าแผนที่นั่อยู่ปลายโ๊ะ เานั่เียบมอหน้าอ้วยสีหน้าเร่รึม
่วพัเบรสั้นๆ ถิถิออาห้อประุมไปยืเส้นยืสาย แ่วามเหนื่อยล้ายัอยู่ เธอมอไปรอบๆ เห็นเพื่อนร่วมานบานำลัพูุยันเบาๆ บานหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเ็้อวาม ถิถิเินไปาแฟมาินเพื่อเพิ่มพลัานให้ลับัวเอ พอหมเวลาเบรทุน็รีบลับไปที่โ๊ะอนเอเพื่อเรียมพร้อมสำหรับ่ว่อไปอารประุม
หลัาารประุมที่ยาวนานสิ้นสุลในอนเย็น ถิถิรู้สึว่าเรี่ยวแรอเธอถูสูบไปนหมสิ้น ราวับพลัานทั้หมถููออไปาร่าาย เธอเ็บระเป๋าและเอสาร่าๆ พร้อมับิในใว่า "ะลับไปูีรีส์ให้สะใ"
ถิถิเินไปึ้นรถเมล์เพื่อลับที่พั เมือหลวใน่วเวลาเย็นมีารรารหนาแน่น รถยน์และรถเมล์เลื่อนัวอย่า้าๆ บนถนนที่เปียื้นาฝนที่ลมาลอบ่าย ฟ้ามืลอย่ารวเร็ว มีเพียแสไฟายานพาหนะและอาาร่าๆ
เธอนั่ลบนที่นั่ริมหน้า่า มอออไปเห็นผู้นเร่รีบเินไปามทาเท้า ในใเธอิถึวามสุที่ะไ้ลับไปูีรีส์เรื่อโปร แ่ทันในั้น วามสบ็ถูทำลาย้วยเสียเบรที่ั "เอี๊ย" รถเมล์เริ่มลื่นไถลไปับท้อถนน เสียรีร้ออผู้โยสารัึ้นพร้อมัน และถิถิรู้สึถึแรระแทที่รุนแรนทำให้ร่าายอเธอปลิวไปนับที่นั่รหน้า
รถเมล์พลิว่ำทันที วามรู้สึื่นระหนและวามเ็บปวแผ่่านไปทั่วร่าาย เธอพยายามหายใ แ่รู้สึเหมือนอาาศถููออไปาปอ เสียระแและโลหะเบียันั้ออยู่ในหูอเธอ ทุอย่าเิึ้นรวเร็วนเธอไม่ทันั้ัว
ถิถิรู้แ่ว่าเธอรู้สึเ็บมา วามเ็บปวที่เ้ามาทำให้เธอไม่สามารถยับัวไ้ เธอพยายามลืมาแ่ทุอย่าเริ่มพร่ามัวล เธอไ้ยินเสียนร้อเรียอวาม่วยเหลือ แ่แล้ววามมื็่อยๆ ลืนินเธอไปนไม่รับรู้อะไรอี่อไป
เมื่อลืมาึ้นอีรั้ วามเ็บปวหายไป แ่เหมือนว่าอนนี้เธอะเินอยู่ในลุ่มหมอที่มอไม่เห็นทา้าหน้า สภาพแวล้อมรอบัวูแปลาและเหนือริ ถิถิรู้สึสับสนและวยพยายามทำวามเ้าใับสิ่ที่เิึ้น แ่็ไม่สามารถหาำอบไ้ เธอมอสำรวโยรอบและพบว่าัวเอยืนอยู่ลาหมอหนาทึบ หมอาวลุมทั่วทั้พื้นที่ทำให้เธอมอไม่เห็นอะไรเลยนอาหมอที่ลอยัวไปมาในอาาศ วามเียบสัเ้ามารอบลุม
ะที่ำลัยืนในหมอหนาทึบที่ล้อมรอบ เธอมอเห็นเาอใรบานที่เินเ้ามาใล้ ท่ามลาบรรยาาศที่เย็นยะเยือและเียบสั ราวับเวลาหยุเลื่อนไหว หิสาวที่ปราัวออมาาหมอมีวามามที่ไม่ธรรมา เธอมีผิวพรราวนวลราวับหิมะ ริมฝีปาสีแสูโเ่นบนใบหน้าทีู่อ่อนโยนและส่าาม
วาอเธอเป็นประายสว่าใสั่วาวใน่ำืน มอถิถิ้วยสายาที่อบอุ่นและเป็นมิร เส้นผมยาวำลับอเธอถูรวบอย่าหลวมๆ ้วยปิ่นทอำลายอไม้ ุที่เธอสวมใส่เป็นสีาวบริสุทธิ์ ประับ้วยลวลายปัละเอียประีที่สะท้อนแสในหมอ ทำให้เธอูเหมือนเทพธิาที่ลมาาสวรร์
ะที่เธอเินเ้ามาใล้ ทุย่า้าวอเธอเบาุนน ราวับว่าเธอลอยอยู่บนพื้น วามามอเธอทำให้ถิถิรู้สึเหมือนเวลาหยุนิ่ บรรยาาศรอบัวเ็มไป้วยวามสบสุและวามอบอุ่น
เธอเอื้อมมือมาับมือถิถิ้วยวามนุ่มนวล ถิถิรู้สึถึวามอบอุ่นที่ส่ผ่านมืออหิสาว ผิวอเธอนุ่มละมุนราวับผ้าไหม "ในที่สุ ้า็ามหาเ้าพบแล้ว" เธอยิ้มอย่าสวยามและเอ่ยึ้นเสียัวาลใสุเทพธิา วามามอรอยยิ้มนั้นทำให้ถิถิรู้สึเหมือนลอยอยู่ในห้วฝัน
"้าอฝาวามหวัอโลใบนี้ไว้ที่เ้าแล้ว" หิสาวเอ่ย้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามเื่อมั่นและหวั นาเอื้อมมือมาแะเบาๆ ที่หน้าผาอถิถิ
ทันในั้น ถิถิรู้สึเหมือนพลับาอย่าไหลเวียนเ้ามาในร่าาย ราวับระแสไฟฟ้าที่ไหลผ่านทุอูอร่าาย มันไม่ไ้ทำให้เธอเ็บปว แ่ลับทำให้เธอรู้สึถึวามอบอุ่นและพลัที่เปี่ยมล้น พลันั้นฝัลึเ้าไปในแ่นวิาอเธอ ทำให้เธอรู้สึเ้มแ็และมีพลัมาว่าที่เยรู้สึมา่อน
“เ้าำไว้ว่า...............”
ถิถิไม่ไ้ยินว่าเธอพูว่าอะไร ทันในั้นถิถิหลับาลอย่า้าๆ หลัานั้นถิถิ็สลบลไปในทันที วามรู้สึเย็นยะเยืออหมอลับเ้ามารอบำ และทุสิ่รอบัว็ูเหมือนหายไปในวามมือีรั้
ความคิดเห็น