ในถังขยะ

เนื้อเรื่อง

ในถังขยะ
      แสงแดดอ่อนๆ จากดวงตะวันที่กำลังลับขอบฟ้า แสงสีทองนวลตา กับเสียงเด็กๆ ที่กำลังวิ่งเล่นกันอยู่ในสนามเด็กเล่น ซึ่งมีทั้งชิงช้า บันไดลื่น ที่อยู่หน้าแฟล็ต ซึ่งเป็นที่พักของพวกข้าราชการที่กินเงินเดือนหลวง
      เขามองไปที่เด็กเหล่านั้น ซึ่งเป็นลูกของข้าราชการมีเงินแต่งตัวดีๆ ชุดนักเรียนที่ใหม่ แม้จะเปื้อนด้วยคราบช็อกโกแลตก็ตาม จากนั้นเขาก็มองมาที่เด็กหญิงที่นั่งอยู่บนสามล้อของเขาที่แขนขาดำคล้ำ ชุดนักเรียนที่ใส่มานานหลายปี รองเท้าแตะโทรมๆคู่หนึ่ง แล้วใช้มือสัมผัสที่ศรีษะเด็กหญิงด้วยความเอ็นดู แล้วบอกกับลูกของเขาว่า
      “ลงไปเล่นก่อนซิลูก” ชายคนนั้นบอกลูกของเขาให้ไปเล่นที่สนามเด็กเล่น เด็กหญิงยิ้มด้วยความดีใจแล้วรีบวิ่งไปที่สนามเด็กเล่นทันที
      แล้วเขาก็พาสามล้อไปใกล้ๆถังสีเหลืองที่เขียนไว้หน้าถังว่า “ขยะแห้ง” แต่เมื่อเปิดฝาแล้วก็พบขยะเปียกที่มีกลิ่นเหม็นด้วยถุงกับข้าว น้ำแกงที่บูดเน่า อยู่ในถัง เขาก้มลงมองที่ข้างถังอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้เปิดถังผิด แต่อย่างไรก็ตามขยะเปียก ขยะแห้งเหล่านี้คือความหวังของเขา..ความหวังที่ว่าเขาและลูกสาวคนนี้จะมีเงินพอที่จะซื้อข้าวกินในมื้อเย็นนี้ เขาเอื้อมมือสุดแขนลงไปในถังขยะใบนั้นเพื่อหากระป๋อง ขวดเหล้า ข้าวของเครื่องใช้ที่ถูกใช้งานแล้วซึ่งสามารถนำไปขายเป็นเงินได้
      เขาหยิบกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นมาแล้วหันไปที่สนามเด็กเล่นด้วยความเป็นห่วงลูกสาว และหวังว่าลูกของเขาจะสนุกสนานกับการเล่นเครื่องเล่นกับพวกเด็กเหล่านั้น แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับตรงกันข้าม ลูกสาวของเขานั่งซึมอยู่ที่ชิงช้า เธอนั่งมองดูเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเล่นเครื่องเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่เธอไม่กล้าที่จะไปเล่นกับพวกเขา เพราะเมื่อวานนี้..เธอได้เดินเข้าไปขอเล่นกับพวกนั้น แต่เด็กๆเหล่านั้นกลับเดินหนีเธอไปเล่นอย่างอื่นบางคนก็ทำท่ารังเกียจเธอ ทำเหมือนเธอเป็นขยะที่เหม็นเน่า ไม่กล้าที่เข้าใกล้เธอ…
  



         ตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ หลังเห็นลูกรักของเขานั่งซึมอยู่คนเดียว เขารู้สึกท้อแท้เป็นอย่างมากแต่เมื่อเขามองไปที่ใบหน้าลูกของเขาที่เปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของเขา ที่ต้องการจะให้ลูกของเขากินอิ่มที่สุดในมื้อเย็น เขาถีบสามล้อคู่ใจของเขามาเรียกลูกสาวที่นั่งหงอยอยู่ที่ชิงช้า
      “ หวาน! กลับได้แล้วลูก”
      เธอรีบวิ่งมาหาพ่อของเขาด้วยแววตาที่สดใส แววตาที่บริสุทธิ์ ที่เปี่ยมล้นด้วยความรัก…ความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดระหว่างพ่อกับลูกซึ่งเป็นดั่งสายใยที่เชื่อมใจทั้งสอง เธอขึ้นนั่งบนสามล้อแล้วหันหลังไปที่ชายถีบสามล้อ ถามเขาว่า
      “ พ่อจ๋า…เหนื่อยไหมจ๊ะ”
      เมื่อเขาได้ฟังประโยคนี้..ประโยคที่ลูกของเขาถามเขาทุกวัน มันทำให้ความเมื่อยล้าที่มีหายไปทันที จากนั้นน้ำตาแห่งความรักก็มารวมที่เบ้าตาของเขา พร้อมที่จะไหลออกมา แต่เขากลับกลั้นมันไว้ เพราะไม่ต้องการจะให้ลูกเห็นน้ำตาของเขา
      คำพูดประโยคนี้แหละที่ทำให้เขามีกำลังใจและมีแรงสู้ต่อไป เขาใช้มือสัมผัสไปที่ศีรษะของเด็กหญิงตัวน้อยๆ  ค่อยๆถ่ายทอดไออุ่นที่เปี่ยมล้นด้วยความรักพร้อมกับยิ้มไปกับน้ำตาที่มันค่อยๆไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวแล้วปั่นออกไปตามทางเพื่อ….