แม่จ๋า หนูรักแม่

ข้อมูลเบื้องต้น

ความทุกข์ของคนเป็นแม่คือการที่ได้เห็นลูกเป็นทุกข์  
แม่นั้นทุกข์กว่าลูกหลายล้านเท่านัก

เนื้อเรื่อง

     ค่ำคืนของวันอาทิตย์ที่แสนจะเงียบเหงา  เมฆดำทะมึนปกคลุมทั่วท้องฟ้า  สายฝนโปรยปรายลงมาสร้างความชุ่มชื้นในอากาศ  ท่ามกลางบรรยากาศอันมืดมิดและแปรปรวนนี้  ยังมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังง่วนหาอะไรอยู่สักอย่าง
 
     เธอเดินหาของบางอย่างทั่วบ้าน  เรียกได้ว่าแทบจะพลิกแผ่นดินหาเลยก็ว่าได้ เธอชำเลืองมองไปยังกองการบ้านที่วางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะพร้อมกับลอบถอนหายใจ  สักพักหยาดน้ำตาใสๆก็ค่อยๆไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตา
 
     “ทำยังไงดี  ทำยังไงดี  แล้วการบ้านฉันจะเสร็จไหมเนี่ย”  เธอร้องตะโกนออกมาปนกับเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น
 
     “เพราะแม่  แม่ต้องเอาไปวางทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่งแน่ๆ”  เธอพยายามหยุดร้องไห้แล้ววิ่งลงไปหาแม่ที่หลังบ้าน
 
     “แม่  แม่เห็นหนังสือฟิสิกส์ของหนูมั้ย”
 
     “ แม่ไม่รู้  ลูกไปวางทิ้งเอาไว้ที่ไหนรึเปล่า”  คนเป็นแม่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
 
     “หนูจะรู้เหรอ  ก็เมื่อคืนหนูยังนั่งอ่านอยู่เลย  แล้ววันนี้มันจะหายไปได้ยังไง  วันนี้แม่เข้ามาจัดห้องหนูไม่ใช่เหรอ  แม่ต้องเอาไปวางทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง  ถ้าการบ้านหนูไม่เสร็จก็เพราะแม่นั่นแหละ”  เด็กคนนั้นตวาดแม่กลับไปอย่างไม่ใยดี  ไม่เป็นห่วงความรู้สึกของคนเป็นแม่เลยสักนิด  น้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจของหญิงวัยกลางคนค่อยๆไหลรินออกมาเมื่อลูกสาวสุดที่รักพูดจบ
 
     “วันหลังแม่ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตหนูแล้วนะ  เข้ามายุ่งทีไรก็มีแต่เรื่องซวยซ้ำซวยซ้อน”  เด็กคนนั้นเดินปึงปังขึ้นไปบนห้องนอนด้วยอารมณ์โทสะ  ทิ้งให้คนเป็นแม่จมกับความเสียใจอยู่เบื้องหลัง
 
     เธอผลักประตูห้องนอนเข้าไปแล้วกระแทกปิดอย่างแรง  เธอปัดข้าวของทุกอย่างบนโต๊ะหล่นกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น  ทันใดนั้นเองเธอก็มองเห็นสันหนังสือสีน้ำเงินโผล่ออกมาท่ามกลางกองกระดาษเท่าภูเขาเลากา  เธอค่อยๆก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา  ใช่แล้ว  หน้าปกสีฟ้ารูปยานอวกาศ  สันปกสีน้ำเงิน  เล่มนี้แหละหนังสือฟิสิกส์ที่เธอตามหาอยู่ทั้งวัน  ที่แท้มันก็อยู่ใต้กองกระดาษรกๆบนโต๊ะเขียนการบ้านของเธอนั่นเอง
  
     “แม่  นี่ฉันทำอะไรลงไป  ฉันทำให้แม่ต้องเสียใจเพราะความเฟอะฟะ  ขี้หลงขี้ลืม  และอารมณ์พาลของฉันเหรอเนี่ย”  เธอนั่งคิดทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่  เธอได้ทำผิดมหันต์ต่อคนเป็นแม่  บุคคลที่รักและเป็นห่วงเธอมากที่สุด  เธอเดินลงไปหาแม่ข้างล่าง
 
     “แม่จ๋า  ลูกขอโทษ  ลูกผิดเอง  ต่อแต่นี้ลูกจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้วนะจ๊ะแม่”  เธอค่อยๆก้มกราบเท้าแม่พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม  
 
     “ไม่เป็นไรลูก  ไม่เป็นไร  ไม่ว่าลูกจะทำผิดสักเท่าไหร่  แม่ก็พร้อมที่จะอภัยให้ลูกเสมอ”  แม่ค่อยๆก้มลงสวมกอดลูกสาวไว้แน่น  เด็กน้อยยิ้มพร้อมน้ำตา  จะมีใครเล่าประเสริฐเท่ากับแม่เราคนนี้  แม่  คนที่พร้อมจะให้อภัยเราได้เสมอ


*****************************************************
ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆถึงนึกแต่งเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ปั้นฝันก็เขียนมันขึ้นมาจากความรู้สึกลึกๆในจิตใจ  ยังไงก็ต้องขอคำติชมจากผู้อ่านทุกท่านด้วยนะคะ

ขอขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามอ่าน  เข้ามาทำให้นักเขียนมือใหม่คนนี้มีกำลังใจก้าวเดินต่อไปบนเส้นทางนักเขียนแห่งนี้

ขอบคุณมากๆค่ะ