[SF]||--Love is blind--|| # 2, --[WONBUM] --(Yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้น

‘…กับเขาที่รอบกายดูเหมือนจะมีแสงสว่างส่องประกายอยู่ตลอดเวลา
กับเราที่เหมือนจะเป็นด้านมืดที่แสงสว่างส่องมาไม่ถึง
ต่างกันเหลือเกิน ต่างกันขนาดนี้ยังจะคาดหวังอะไรอีก
ไม่รู้จักสำนึกตัวเองเสียบ้าง คิม คิบอม...’



…คิบอ มถอนหายใจออกมา ก่อนจะกดปิดคอม ที่มีหน้าไซด์เวิลด์ของลี ดงเฮ เปิดหราอยู่...ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง หลังจากที่วันนี้ใช้ เวลาถ่ายละครทั้งวัน เหนื่อยทั้งกายและหัวใจ...จะมีสักกี่คนที่รู้ว่า คิม คิบอม คนนี้ก็มีหัวใจ....

เนื้อเรื่อง

nu eng

Title :: Love is blind
Paring :: Siwon x Kibum
Author :: JoChaN



ตอนที่ 2



...เวลา 10.00 AM ... ถึงสักทีนะบ้านเกิดของพวกเขา ซีวอน ทงเฮ คยูฮยอน เรียวอุก ส่วนฮันคยองติดถ่ายละครที่จีนจึงไม่ได้กลับมาด้วย...กลับมาคราวนี้จะได้อยู่ ที่เกาหลีตั้งสองอาทิตย์ ทั้งสี่คนตื่นเต้นกันมาก ดีใจที่จะได้เจอสมาชิกอีกแปดคน คิดถึงจะตายอยู่แล้ว...


“วอนนี่ ไปหอด้วยกันค่อยกลับบ้านนะ เพื่อนๆพี่ๆรออยู่”เสียงคนที่เดินมาข้างๆกันบอก ซีวอนทำหน้าคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง ทำเอาคนถามระบายรอยยิ้มสวยออกมา...

“อื้อ ไม่เจอกันนานแล้วเนอะ”ซีวอนหันไปพูดกับอีกคน...

“ใช่ ฉันคิดถึงพวกเขาจะตายอยู่แล้ว”

“ฮ่าๆ ทงเฮคิดถึงฮยอกแจก็บอกมาเถอะ”ซีวอนว่าแล้วมองหน้าทงเฮ ยิ้มอย่างรู้ทัน...

“นี่ ยิ้มอย่างนี้หมายความว่าไง เพื่อนสนิทกันอ่ะ วอนนี่หึงเค้าเหรอ?”ทงเฮเชิดหน้าถาม พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานไปให้ ทำเอาซีวอนตอบไม่ถูกได้แต่ยิ้มตอบกลับมา...



.................................................................




“กลับมาแล้วคร้าบบบบบบ...”สี่เสียงประสารพร้อมๆกันเมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอแปดชีวิตที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นในหอรวม...

“วู้ วู้ ยินดีต้อนรับกลับบ้านเว้ย”คังอินหันไปมองที่ประตู เมื่อเห็นทั้งสี่คนที่เพิ่งกลับมาจากจีน ก็รีบลุกขึ้น แล้วตะโกนลั่น...

...ทงเฮ วิ่งเข้ามาสวมกอดคังอินแล้วกระโดดหมุนๆเหมือนไม่ได้เจอกันมาสิบปี ก่อนที่จะผละจากคังอินแล้วไปกอดเพื่อนสนิทอย่างฮยอกแจ รายนี้กอดแน่นซะยิ่งกว่าแน่น คยูฮยอนกับเรียววุคก็เช่นเดียวกันรีบเดินเข้ามาสวมกอดพี่ๆด้วยความคิดถึง ไม่ได้รวมตัวแบบนี้กันนานแล้ว...

...ส่วนซีวอน ก็ไม่ต่างกันเดินเข้าไปกอดแทบจะทุกคน ก่อนจะเดินไปหาอีกสองชีวิต ชีวิตหนึ่งทำหน้าหงอยอยู่ริมสุดของโซฟา อีกชีวิตหนึ่งนั่งอยู่บนพื้นใกล้ๆกันมองมาเห็นเขาแล้วก็รับหันกลับไป ซีวอนย่นคิ้วเล็กน้อยกับปฏิกริยาของชีวิตที่สองที่นั่งอยู่บนพื้นห้อง...

“เป็นไร ไปพี่ฮีชอล พี่ฮันไม่กลับหน้าเลยบูดเป็นแบบนี้เลยเหรอเนี่ย ? ฮ่าๆ” ซีวอนแกล้งแซวเล่นขำๆ แต่กระแทกใจคนฟังเข้าไปเต็มๆ คิม ฮีชอลเหลือตามามองด้วยสายตาพิฆาตก่อนจะจิปากอย่างอารมณ์เสีย...

...ซีวอนเห็นอย่างนั้นจึงเข้าไปนั่งข้างๆ คิม ฮีชอลทันที...

“โอ๋ ผมล้อเล่น อย่าโกรธเลยนะ ยิ้มหน่อยเหอะ คนจีนเค้าฝากของมาให้ด้วยนะ”คิมฮีชอลสบัดหน้ากลับมาทันที...ทำเอาซีวอน หัวเราะร่วน ก่อนจะหันไปสบตากับคิม คิบอมที่นั่งอยู่บนพื้นห้องแล้วยิ้มกับปฏิกริยาของคิม ฮีชอล...

“ไหน เอามาดิ่”ซีวอนยื่นห่อของขวัญที่ฮันคยองฝากมา ให้กับคิมฮีชอล...

“อ้วนขึ้นเปล่าเนี่ย แก้มยุ้ยเชียว”ซีวอนว่าแล้วเอามือไปหยิกที่แก้มของคิบอมเล่นด้วยความเคยชิน ก่อนจะส่งรอยยิ้มหยักสวยไปให้...

...เผลอไผลไปกับความอบอุ่น ความอ่อนโยน แบบนี้อีกแล้ว เมื่อไหร่จะเข้าใจสักทีว่าเขาไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรด้วย...

“คิบอ ม เป็นอะไรหรือเปล่า ?”ร่างสูงไถลลงมานั่งข้างๆ เอามืออ้อมไปกอดไหล่คนตัวเล็กกว่าใว้ แล้วก้มมองหน้าอีกคนที่ดูหงอยๆ...ปกติแล้วถึงคิบอมจะเป็นคนที่เงียบอยู่แล้ว แต่หน้าคิบอมก็จะไม่ใช่แบบนี้ ไม่เศร้าแล้วก็หงอยขนาดนี้...

“หืม? ปล่าวสักหน่อย”คิบอมรู้สึกหัวใจเต้นแปลกๆเมื่อร่างสูงลงมานั่งใกล้ๆ แล้วยังเอามือมากอดไหล่เขาใว้อีก ก้มหน้ามาใกล้ขนาดนั้น รู้หรือเปล่าว่าทำให้คิม คิบอมประหม่าแค่ไหน?...คิบอมหันไปตอบอีกคน แต่ก็ไม่กล้าหันไปมาก กลัวว่าปลายจมูกจะไปชนกันเข้า...

“อย่าโกหก น่า หน้านายมันบ่งบอกมากเลยนะ”ซีวอนยิ่งก้มติดเข้าไปอีก...เพราะเป็นห่วง เขารู้ดีว่าคิบอมเป็นคนที่ชอบเก็บปัญหาทุกอย่างของตัวเองใว้ ไม่ยอมบอกใครทั้งสิ้นแม้แต่คนในครอบครัว...แต่มันขัดใจเขานี่ เขาไม่ชอบเห็นคนที่ไม่มีความสุข ยิ่งเป็นคนที่สนิทกันแล้วถ้ามีอะไรที่ทำให้คนคนนั้นมีความสุขขึ้นมา เขาก็อยากทำ...

...เขาจึงมักจะสังเกตคิบอมอยู่เสมอ เพราะเขารู้ว่าคิบอมไม่ยอมพูด...เขาอยากจะทำให้คิบอมมีความสุขมากกว่านี้ คิดมาตลอด เขาจึงอยากจะสนิทคิบอมให้มากกว่าใครๆ เพื่อที่คิบอมจะได้มองเขาเป็นที่พึ่งเวลาที่มีปัญหา...

.......


...ทว่า ถ้าหากคิม คิบอมอยากให้เป็นมากกว่านั้นล่ะ ชเว ซีวอนจะว่ายังไง?...


“ไม่ มีอะไรจริงๆ ถ่ายละครดึกมั้งหน้ามันก็เลยเป็นแบบนี้”คนตัวเล็กหาข้ออ้างไปเรื่อย...จะบอก ได้ไงล่ะ ว่าเพราะคิดถึงแต่เรื่องของนาย...

“คิบอมอ่ะ จำใว้เลยนะมีอะไรไม่ยอมบอกกันอ่ะ....”

“วอนนี่ๆ ไหนของฝากที่เราไปซื้อให้พี่ๆอ่ะ”ทงเฮชะเง้อมาเรียกซีวอนถามถึงของฝากที่ทั้งสองคนไปเดินเลือกมาให้คนในวง...

“นี่แกไปเดทกันสองคนเหรอ?”เสียงของคังอินตะโกนถาม...

“พวก แกนี่นะ ใว้ใจไม่ได้เลยนะ เค้าถึงว่าอ่ะรักแท้แพ้ใกล้ชิดอ่ะเนอะ”เย่ซองเสริมอีกคน พาให้คนเกือบทั้งห้องเฮลั่น ทงเฮได้แต่ยิ้มเขินๆ กับซีวอนที่ยิ้มแล้วทำเป็นส่ายหน้า แต่แปลกที่ไม่มีใครตอบปฏิเสธเลยสักคน...คิบอมใช้เวลานั้นลอบมองใบหน้าของคน ข้างๆ คิดถึงเหลือเกิน หากเป็นไปได้ก็อยากจะแตะต้องใบหน้านั้นบ้าง...




...คิบอมจดจ้องไปที่รอยหยักยิ้ม เจ็บปวดรู้มั้ย?...
...ยิ้มแบบนั้นมีความสุขมากนักเหรอ? หรือเพราะว่ามันเป็นเรื่องจริง...
...เขาได้แต่ภาวนาให้ริมฝีปากหยักสวยตอบปฏิเสธออกไป แต่รอเท่าไหร่ก็ไม่เห็นจะพูดออกมาสักที...

...

...แล้วยังใบหน้าน่ารักของทงเฮนั่นอีก...
...ริมฝีปากบางที่โชว์เขี้ยวสวยด้วยรอยยิ้มที่ดูราวกับมีความสุขมากมาย...
...เขาสองคนเหมาะสมกันจริงๆนั่นแหละ...




เฮ้อ...คิบอ มลอบถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่นั่นก็ไม่พ้นการสังเกตของชเว ซีวอนที่รู้สึกถึงแรงถอนหายใจของคนข้างๆ ก็ในเมื่อแขนของเขายังใว้พาดใว้ที่ไหล่ของคนตัวเล็กกว่า...

...แต่ ทว่าคราวนี้ร่างสูงไม่ได้ถามอะไรคนตัวเล็กกว่า เขาเพียงแค่หันมามองใบหน้าที่ก้มลงต่ำเหมือนกับคิดอะไรอยู่ แล้วบีบต้นแขนที่เขาวางมือใว้เบาๆลูบขึ้นลงเพื่อปลอบใจ ถึงจะไม่รู้สาเหตุที่ทำให้คิบอมกำลังทุกข์ใจ แต่เขาก็คิดว่าคิบอมคงรับรู้ถึงความเป็นห่วงใยที่เขามีให้เสมอ...

...แล้ว ก็ไม่ผิด คิบอมรับรู้ได้ เขากัดเม้มริมฝีปากบางเอาใว้ อยู่ดีๆน้ำตาก็พาลจะไหล บ้าชะมัด หากแต่เขาก็พยายามกลั้นให้ถึงที่สุด...


...............................


“คิบอ ม คุยด้วยหน่อยสิ”คิบอมหันไปมองอีกคนที่ตามลงมาที่ลานจอดรถ ในขณะที่กำลังจะขับรถกลับคอนโดของตัวเอง...เมื่อเห็นว่าอีกคนเป็นใครเขาจึง เลิกคิ้วด้วยความสงสัย...

“ว่าไงทงเฮ?”คิบอมหันมาตอบอีกคนที่เดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า...

“คือ ฉันมีเรื่องจะปรึกษา”ทงเฮทำเสียงกระซิบกระซาบ คิบอมยิ่งสงสัยหนักเข้าไปใหญ่..

“อื้อ”คิบอมพยักหน้าตอบ

“คือ ได้ยินแล้วเงียบใว้ก่อนนะ ‘ฉันชอบซีวอนอ่ะ’”ทงเฮ บอกคิบอมแล้วยิ้มอายๆ ต่างจากคิบอมที่ชาไปทั้งตัว เหมือนก้อนหินหนักๆหล่นมาทับที่ร่างของเขา แล้วอาจจะเสียดแทงเข้าไปที่หัวใจด้วยก็ได้ เพราะมันเจ็บจนเกือบจะทนไม่ไหว...

“คิบอม คิบอม”ทงเฮเรียกคิบอมถึงสองครั้งจึงรู้สึกตัว...เขาจึงส่งยิ้มไปให้กับทงเฮ แม้แต่จะฉีกยิ้มทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้....

“แล้ว เอ่อ...จะปรึกษาอะไร?”คิบอมถาม

“ฉันจะบอกเขาเลยดีมั้ย?”

“ทำไมมาถามฉันล่ะ?”คิบอมนึกสงสัย...

“ก็นายสนิทกับซีวอนหนิ เห็นไปช็อปปิ้งด้วยกันบ่อยๆ”ทงเฮว่า...

“อ้อ เออะ...”

“เอา ไงดีล่ะ? ความจริงฉันก็พูดเป็นนัยๆหลายครั้งแล้วนะ”ทงเฮว่าพลางทำท่านึกถึงตอนที่เขา ชอบแกล้งบอกซีวอนว่า ‘มาเป็นแฟนกันเถอะ’ “รักฉันมั้ย?” “รักซีวอนนะ” ....และอีกหลายครั้ง หลายประโยคที่เขาสรรหามาพูดลองใจซีวอน...

“เอ่อ แล้วเขาว่าไง”คิบอมถามอย่างกล้าๆกลัว ๆ กลัวคำตอบจะกลายมาเป็นแผลร้ายซ้ำเติมเขาอีก...

“ก็ไม่ว่าไงนะ เอาแต่ยิ้มแต่ก็ไม่ปฏิเสธ...นายว่าเขาจะมีใจให้ฉันมั้ย?”ทงเฮตอบ...คิบอมได้แต่ยิ้มแหยๆกลับไป...

“ก็อาจจะมีนะ ลองบอกไปเลยก็ได้หนิ”

“คิบอม!!”เสียงเรียกดังมาจากลิฟท์ทางเข้าออกหอพัก คนที่เดินออกมาไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคนที่เขาสองคนกำลังพูดถึงกันอยู่นี่แหละ...

“ซีวอนหนิ ฉันบอกเลยดีมั้ย?”ทงเฮทำท่าทางตื่นเต้น แล้วหันมาขอความคิดเห็นคิบอมอย่างร้อนรนก่อนที่ร่างสูงสง่าจะเดินมาถึง...

“ดิ..ดี สิ งั้นฉันไปก่อนนะ”คิบอมตอบแล้วก็จะหนี เขาไม่อยากรู้ เขาไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น ไม่เอาแล้ว ไม่อยากเจ็บมากกว่านี้อีกแล้ว แค่นี้หัวใจก็ไม่รู้ว่ามันยังคงเป็นรูปเป็นร่างหรือแตกละเอียดไปหมดแล้ว....

...ทว่า มือขาวก็คว้าเอาข้อมือของคิบอมใว้...

“เดี๋ยว สิอยู่เป็นเพื่อนกันก่อนนะ”คิบอมหันไปมองทงเฮอย่างตกใจ...อยากจะบอกเหลือ เกิน ว่าฉันกำลังกลัวอย่างที่สุด ทว่าจะไปก็ไม่ทันแล้วเมื่อร่างสูงเดินมาถึงที่ทั้งสองคนยืนอยู่ซะแล้ว...

“อ้าวทงเฮก็อยู่ด้วยเหรอ?”ซีวอนเดินมาถึงก็ทักทงเฮทันที...

“อื้อ พอดีมีเรื่องปรึกษาคิบอมน่ะ”ทงเฮตอบยิ้มๆ

“อ้อ เอ่อคิบอม...”

“วอนนี่เรามีเรื่องจะบอก”ทงเฮโผลงขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นในขณะที่ซีวอนกำลังจะพูดกับคิบอม...ทำให้ซีวอนต้องชงักแล้วหันไปฟังทงเฮ...

“คือ ‘ฉันชอบวอนนี่’”ทงเฮ พูดไปแล้ว...บอกไปแล้วจนได้ คิบอมรู้สึกได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นอยู่ข้างๆหู อื้ออึงไปหมด แต่ก็จดจ่อที่ฟังคำตอบของร่างสูง...

“อ่า งั้นเหรอ? คิดอยู่แล้วเชียว”ซีวอนพูดแล้วหัวเราะออกมาราวกับมันไม่ใช่เรื่องน่า ตื่นเต้นอะไร ต่างกับอีกสองคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกัน...

“ว่าไงล่ะ? คำตอบ”ทงเฮถาม...

“อืมมม ทงเฮแน่ใจแล้วเหรอ?”

“อื้ม มั่นใจสุดๆ ก็อยู่ใกล้นายแล้วมันมีความสุขนี่”ทงเฮพูดไปเขินไป ครั้งแรกนี่นะที่บอกรักผู้ชาย แล้วสายตาและรอยยิ้มของซีวอนมันก็ยิ่งทำให้เขาเขินมากขึ้นไปอีก...

“ฉันอยู่ใกล้ทงเฮแล้วก็มีความสุขเหมือนกัน ทงเฮน่ารักนะ เอาเป็นว่าลองคบดูก็ได้”คิบอ มกำมือตัวเองแน่น แน่นเท่าไหร่ไม่รู้ แต่หากแบมือออกมาดูคงได้เห็นเลือกซิบๆที่เกิดเป็นลอยเล็บเป็นแน่...เขา เหมือนอากาศธาตุที่ไม่มีใครมองเห็นในตอนนี้ แสงสีดำทมึนที่โดนแสดงสว่างกลบจนมืดมิด...




...ต่อจากนี้ไปจะไม่คิดแข่งกับแสงสว่างอีกแล้ว...
...ไม่พยายามก ร ะ เ สื อ ก ก ร ะ ส น อีกแล้ว...
...ไม่ส่องแสงอีกตลอดไป คิม คิบอม....




“ฮ่า...จริงเหรอ? ดีใจจัง”ทงเฮพูดด้วยความดีใจ...ซีวอนเองก็ยิ้มตอบออกมาเหมือนกัน แล้วก็พาลเหลือบไปเห็นอีกคน...


...ลืมไปเลยว่าจะเอาของมาให้คิบอม...


“เอ้อ คิบอมของฝากน่ะ”ซีวอนยื่นถุงกระดาษใบโตเลื่อมสีทองสลักเป็นคำว่า Gucciมาให้คิบอม...คนตัวเล็กตกใจเล็กน้อย...

“เอ่อ...”

“เอาไป ห้ามคิดจะปฏิเสธเชียวนะ”ซีวอนยกนิ้วชี้หน้าคิบอมเป็นเชิงสั่ง...

“แล้ว ก็เลิกทำหน้าแบบนี้ได้แล้ว”ร่างสูงเอามือข้างเดิมประคองใบหน้าคิบอมให้เงย ขึ้น แล้วบอกกับคนตัวเล็กกว่ายิ้มๆ...ก่อนจะยัดถุงที่ถือมาใส่มือคิบอม

“คิบอมจะกลับพอดีใช่มั้ย? ไปพร้อมกันเถอะ”ซีวอนเห็นคิบอมถือกุญแจรถใว้ จึงรีบเอ่ยชวนเพราะเขากำลังจะกลับเหมือนกัน...

“ไม่ เป็นไรกลับเองดีกว่า”คิบอมว่าแล้วหันหลังกลับทันที...ซีวอนได้แต่มองแล้วถอน หายใจออกมาด้วยความเป็นห่วง...เขารู้สึกว่าตอนนี้คิบอมคงมีเรื่องที่กำลัง ทุกข์ใจอย่างมาก แล้วมันเรื่องอะไรกันนะ?

“วอนนี่ๆ จะกลับแล้วเหรอ?”ทงเฮเข้าไปเกาะแขนของซีวอนใว้ แล้วพูดจาอ้อนไม่อยากให้ซีวอนกลับ...

...คิบอ มที่เห็นภาพนั้น หลับตาลงด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ ทงเฮอ้อนดูน่ารักจริงๆด้วยแหละ หากเขาทำท่าทางแบบนั้นบ้าง มันคงจะชวนอ้วกน่าดูเชียว....



TBC...



.....................


^Talk^...
ขอโทษทีค่ะ มา่ต่อช้าไปหน่อย
คิดว่าไม่มีคนเข้ามาอ่านน่ะค่ะ ><!
เดี๋ยวจะรีบเอาตอนจบมาลงแล้วกันนะค่ะ
มีทั้งหมดสามตอนค่ะ เป็นยังไงอ่านแล้วก็ช่วยกันติชมบ้างนะ
ขอบคุณค่ีะ,,