คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter I : World in Discord [Luin : Emil]
World in Discord
โลในวามัแย้
Luin: Emil
บรู๊~บรู๊~
ผมยับัวลุึ้นนั่พรวบนเีย
...เสียนั่น...ผมอาะิไปเอ แ่เหมือนผมเยไ้ยินาที่ไหนมา่อน...?
สายแล้ว...แ่่อให้ผมหลับไปื่นพรุ่เ้าออีวันหนึ่็ไม่มีใรสนใหรอ ทั้ลุอัลบาแล้ว็ป้าฟลอร่า...พวเาไม่สนใผมเท่าไหร่ ไม่สิ...ผมวระบอว่ารัเียผมน่าะรับวามเป็นริมาว่า
หเือนหลัาผมหนีมาาพาลมาาส้าในืนโศนารรมบลัเพิร์ที่ที่ลอย์่าทุนที่ผมรู้ัไปอย่าเลือเย็นและเผาทำลายเมือทั้หม...่อนแม่ะาย ท่านเป็นนสั่ให้ผมหนีไปที่ลูอิน ผมรู้ว่าผมมีป้าอยู่ที่นั่น แม้เราะไม่เยเอหน้าันมา่อน แม่ลัวเหลือเินว่าผมะถูลอย์่าแม้ระทั่อนลมหายใสุท้ายอแม่...เสียอแม่...เหมือนยัั้ออยู่ในหัวผมเลย...
...แปลที่ผมรอีวิมาไ้อย่าไม่น่าเื่อ ลอย์รีบร้อนาไป่อนโยทิ้ผมไว้เพียนเียว ไม่ว่าะเป็นวามผิพลาหรือใ ผมยัอาาหมอนั่นเสมอ ผมไม่สนว่าเาะเป็นวีรบุรุษผู้อบู้ให้โลรวมันเป็นหนึ่หรือวามีอเาที่ผู้นเทิทูนอย่าสูส่ พวเาไม่เื่อ...ไม่มีใรเื่อเลยว่าลอย์โมีพาลมาาส้า...พวเาเื่อมั่นในัวปีศานั่นันหม ปีศาไร้หัวใที่่านายเป็นเบือไ้อย่าเลือเย็น...
ผมเินออมานอห้อ ป้าฟลอร่าำลัยืนทำหน้าทะมึทึอยู่้าโ๊ะิน้าว อาหารถูเ็บไปหมแล้ว เธอยุ้มเศษผ้าไว้มือหนึ่ ะที่อี้าถือเ็มับ้าย ูเธอะใพอสมวรที่เห็นผมเปิประูพรวเ้ามา แ่็แป๊ปเียวเท่านั้น
ผมะัฝีเท้า
“อะ...อรุสวัสิ์ฮะ...ปะ...ป้าฟลอร่า” ผมล่าวะุะั ป้าฟลอร่า้อผมาเียว เธอุมา...แล้วผม็ลัวเธอเหลือเิน
ยัไม่ทันที่ป้าะอบผม เสียหอนประหลา็ัึ้นอีรอบ
บรู๊~บรู๊~
ผมหันไปมอทาหน้า่า “เสียนั่น !?”
“พวสัว์ประหลาลไปที่ทะเลสาบั้แ่เ้าแล้ว !” เธอล่าวเสียระ้าพร้อมับทำหน้าบึ้ใส่ผม
มิน่าว่าทำไมผมถึไม่เห็นลุอัลบา ลุเป็นนรวราวามปลอภัยอเมือึ่ถ้าสัว์ประหลาเ้ามาใล้นานี้ ไม่แปลถ้าลุ้อออไปเฝ้าระวั
“ะ...อโทษฮะ” ผมพึมพำเสียอ่อย วามริมันไม่ใ่วามผิอผมันิ แ่ใร ๆ ็บอว่าเป็นเพราะผม...ั้แ่ผมเ้ามาอยู่ที่ลูอิน น้ำในทะเลสาบิโนอา็แห้ผา พร้อมทั้พวสัว์ประหลาที่เ้ามาใล้เมือมาึ้น
“เอ๊ะ !” เธอึ้นเสีย “แะอโทษทำไม เ้าเ็ไม่ไ้เรื่อ...ี้ลา...แน่ะ ไม่เหมือนลาน่า แม่แันิ ะเป็นแบบพ่อและสิ”
ผมสะุ้ ป้าอารม์เสียอีนไ้ ผมไม่อยาให้เธอโรธเลย ผมพยายามทำัวเป็นเ็ี แ่บาทีผมอาะน่ารำาเินไป ป้าฟลอร่าถึไม่อบ
“ะ...อโทษฮะ”
เธอพ่นลมหายใ โยนอุปร์ปัเย็บอเธอใส่โ๊ะที่ว่าเปล่า
“ออไปให้พ้นหูพ้นาันที !”
ผมเินไหล่ออาบ้าน อืม...ะเรียว่าบ้าน็ไม่ถู เพราะมันเป็นแ่ห้อเล็ ๆ เหนือโรแรมประำเมือ แถวนี้ส่วนมาะเป็นนัท่อเที่ยวที่เินทาผ่านมาพั ไม่่อยมีนในเมือมานั ึ่ผมถือว่าเป็นโีอย่าหนึ่เพราะผมไม่้ออยทนสายารัเียอาวเมือที่อยิใส่ผมลอเวลา
บรู๊~บรู๊~
ผมะัฝีเท้า
เสียนั่นอีแล้ว ! ไม่รู้ว่าทำไมผมถึอยาามหา้นเสียอสัว์ประหลานั้นเหลือเิน แ่ผม...ผม็แ่อยารู้ว่ามันืออะไรเท่านั้นเอ
ผมออัววิ่ทันที มันัมาาทาลานน้ำพุลาเมือ...ผมไม่เ้าใเลย...ทำไมเสียหอนนั่นถึไุ้้นหูผมนานี้ัน...เหมือนว่ามันำลัเรียหาผมอยู่
“นี่ ! เอมิล”
“ะไปไหน ไอ้สวะ !”
ผมสะุ้เฮือ ิ้าับมอลล์ำลัส่ยิ้มที่เรียว่าแสยะมาให้ผม พร้อมับพยัเพยิให้ผมหันไปอี้า...
...รูปปั้นลอย์
“ันเห็นนะโว้ย ! ้มหัวำนับท่านลอย์ผู้ยิ่ให่ะสิ”
เสียหัวเราะิัามมา้าหลั
อย่าที่บอ าวเมือลูอินนับถือลอย์อย่าับพระเ้า พวเามัะทำอะไรี่เ่า ๆ อย่าเ่น ้อ้มหัวแสวามเารพรูปปั้นัวแทนลอย์ทุรั้ที่เินผ่าน
ผม่มวามลัวัวเอ แล้วัสินใโห
“ะ...ันทำแล้ว...”
แ่นั่นเพียทำให้เสียหัวเราะอสอนนั้นัึ้นอี
“เฮ้ย ! ไ้ยินไหมวะ ไอ้สวะนี่บอว่ามันทำแล้ว” ิ้าพูับมอลล์ ่อนหันมาทาผมอีรอบ้วยแววาระริอบใ “ันไม่เห็นนายทำอย่านั้นเลยนี่”
“แ่...แ่...ันทำแล้ว...ริ ๆ นะ” เสียผมสั่น แล้วผม็รู้ว่ามันไม่เนียนเลยันิ วามริอนที่ผมเินผ่าน ไม่เยัรั้ที่ผมะแม้แ่้มหัวมอรูปปั้นลอย์อย่านอบน้อม
“หึหึหึ นายไม่อบท่านลอย์ใ่ไหมล่ะ เพราะเาทำให้ลูอินีึ้น นาย็เลยพาเพื่อนสัว์ประหลาอนายมาทำลายเมือใ่ไหม ?”
“มะ...ไม่...ไม่ใ่นะ...” ผมล่าวอย่าใ ผมไม่อยาให้เาิอย่านั้น ผมไม่ไ้เป็นนพาสัว์ประหลามาัหน่อย ผมไม่ไ้ะทำลายที่นี่ันิ ถึผมะปิเสธไม่ไ้็เถอะว่าผมเลียลอย์ริ “นาย...นายเ้าใผิแล้ว”
มอลล์เลิิ้ว ทำหน้ายียวนใส่
“ั้นพิสูน์สิ นายล้าสาบาน่อหน้าท่านลอย์ไหมละ ไอ้สวะ !” ว่าพลาเินร่าเ้ามาิผม สำหรับเ็ผู้ายอายุสิบหปีับส่วนสูหนึ่ร้อยหสิบเ้าเนิเมร ผมัวเล็ว่าสอนนั้นมาทีเียว “เป็นไรไป ? สาบานะสิ ถ้านายสาบานับท่านลอย์ พวันอาะเื่อนาย็ไ้นะ...”
เหมือนะมีนหัวเราะเยาะผม่อ แ่ผมไม่ทันไ้ฟัอะไรทั้นั้น วามโรธแล่นวาบเ้ามาพร้อมภาพฝันร้ายที่าย้ำอยู่ในหัว โศนารรมบลัเพิร์ที่พาลมาาส้า...ลอย์...ยมทูวามายในุสีแับาบู่้ามยาวในมือ...
“....ไม่...” ผมพึมพำ
“หืม ? นายว่าอะไรนะ”
“ไม่ !!” ผมะโนเสียัลั่น ะโนออมาาวามแ้น วามโรธ แล้ว็วามเลียั ผมไม่รู้สึเหมือนัวผมเอำลัพู แ่เป็นอะไรบาอย่า...ภาพลอย์อนลาบ..เสียบทะลุร่าแม่...เหมือนับวามิับวามรู้สึอผมที่้าะอนอยู่ในใถูผลัันอัออมา
“ไม่...หมอนั่น่าพ่อแม่ัน สำหรับันไอ้บ้านั่นเป็นอะไรไม่ไ้นอาาร...แล้วัน็ไม่มีวันไปสาบานอะไรับมัน้วย !”
“ห๊า !” ทั้สอนูะใพอสมวรที่ผมอบไปแบบนั้น วามริผมยัไม่อยาเื่อเลยว่าผมอบไปแบบนั้นริ ๆ แล้วผม็ลัวึ้นมาทันที พวาวบ้านะพาันประามผมยิ่ว่าเิม ผม...ผมไม่วรพูแบบนั้นเลย
“นี่ือสิ่ที่นายิริ ๆ ใ่ไหม ?” สีหน้าลบันอนแรหายไป าที่อนแรพวนั้นิะแล้ผมเล่น ๆ ลับลายเป็นว่าพวมันเบรแะเอ แ่...ผมว่าบทลเอยมันไม่เปลี่ยนเท่าไหร่นะ เพราะยัไสุท้ายนที่แย่็เป็นผมอยู่ี
“ไม่ใ่นะ...ไม่...ะ...ันไม่ไ้หมายวามว่าอย่านั้น” เออ...เอาสิ สอนนั่นะเื่อผมหรอนะ นาผมยัไม่เื่อัวเอเลย เมื่อี้ที่ผมพูมันแปลวามหมายอย่าอื่นไม่ลแล้วะ้วย...ผมอยาะวิ่หนีเหลือเิน ผมลัว...แ่แ่ั่วอึใเียวพวเา้อามผมมาทันแน่ ๆ
“หุบปาไป ! ไอ้ัวประหลา !” ิ้าะโน นัยน์าวาวโรน์ “สั่สอนมันหน่อยสิ !”
่อนผมะรู้ัว มอลล์็พุ่วูบเ้ามาผลัผมอย่าแร ผมไม่ทันไ้ั้ัว มือหนา ๆ อเา็ระแทผมล้มลเป็นที่เรียบร้อย
บั๊ !
แทนที่ผมะล้มลับพื้น หัวผมลับฟาไปใส่าใรบาน้าหลั ผมแหนหน้าึ้นไปมอแว่บหนึ่...ถือว่าเป็นวันววยอผม็ไ้เพราะผู้ายนนั้นน่าลัวมา เารูปร่าสูโปร่ สวมเสื้อลุมัวยาว และท่าทาเาเหมือนอัศวินอะไรอย่านั้นเลย
ผมิว่าผมะถูำสบถ่าหยาบ ๆ โปรยปรายลมา แ่ผิา ! ผู้ายนนั้นไม่เพียแ่ไม่ว่าอะไรผม เายัยืนมือลมา่วยพยุผมลุึ้น้วย !
ไม่เยมีใรทำอย่านั้นับผมมา่อนเลย ยิ่ไม่้อพูถึว่าเาะมา่วยผมออาสถานาร์แบบนี้้วย ! ผม...ผมไม่รู้ว่าวระทำัวยัไ
เาหันไปทาิ้าับมอลล์
“ไสหัวไปะ!”
ทั้สอนสะุ้ แ่็ยัโ้ลับ “แเป็นใรว่ะ มาสะเออะอะไรแถวนี้ !”
“ันบอให้ไป !”
เท่านั้นแหละ ทั้ิ้าทั้มอลล์็วิ่หนีหายแนบไปหม ผมไม่เยเห็นสอนนั่นวิ่หาุูแบบนั้นมา่อนเลย พับผ่าสิ ! ผมประทับใผู้ายนนี้ริ ๆ
“ผะ...ผม...ผม...” ผมอยาะอบุเาที่เามา่วยผม แ่ว่าผมพูไม่ออ...เหมือนว่าผมไม่ล้าพอที่ะพูับเา...ผมลัว
ายหนุ่มหันมามอหน้าผม ไม่สิ...้อบอว่า้อผมเลยทีเียว เบื้อหลัแว่น าเาเป็นสีเียวอมฟ้าเหมือนสีท้อทะเล เามีผมสีแยาวถึลาหลัเหมือนผู้หิ แ่บุลิเาเท่ห์ ส่าและเย็นาเหมือนผู้ายแถมยััวสู้วย สูว่าผมัสิบเน์ไ้แล้ว็น่าะแ่ว่าผมประมาสี่ห้าปี
แว้บหนึ่เหมือนเาะใที่เห็นผมึ้นมาเหมือนเาเพิ่สัเว่าผมยืนอยู่รนี้อะไรอย่านั้น
“นาย....นายือ...!”
“...อะ...ฮะ...” ผมผะ...อะไรอเาน่ะ ?
ายหนุ่มส่ายหน้า้า ๆ เหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
“่ามันเถอะ” เาับท ่อนะเินผ่านผมไป “นายน่ะวระยืนหยัเพื่อัวเอะบ้า”
ยืหยัเพื่อัวเอั้นเหรอ ?
ผมยืนแ็อยู่รนั้น ่อสู้ับวามลัวอัวเอ แ่ำอบุ ผมยัไม่ล้าพูเลย... ผมอยาะมีเพื่อนเหมือนัน...แ่ผม...ผมี้ลาไป... ราบใที่ผมยัเป็นแบบนี้นอนฝันไปถึาิหน้าผม็ไม่มีเพื่อนหรอ !
ไม่ล่ะ...ผมออัววิ่ามผู้ายประหลานนั้นไป ผมัสินใแล้ว ผมะไปอบุเาที่เมื่อี้เา่วยผมเอาไว้
เายัเินไปไม่ไลนั ผมเห็นเาำลัุยับาวบ้านนหนึ่อยู่ที่อีฝั่หนึ่อสะพาน้ามทะเลสาบิโนอา ผมยืนรอนระทั่เาุยเสร็ แล้วผม็เินเ้าไปหา
“มีอะไร...”
“อะ...เอ่อ...” โธ่เว้ย ! ผมไม่น่ามาุยับเาเลย ผมน่าะรู้ว่าผมไม่ล้าพอ น่าะรู้ว่าเาน่าลัวเินไปสำหรับผม ือ...ผมไม่ไ้หมายวามว่าเาทำัวน่าลัวใส่ผมหรอนะ เพียแ่เานิ่เินไป ูหยิ่ไป น่าลัวเินไป แ่ารระทำเาับใผมมา ผมวระบอว่าเาเป็นนใีนเียวที่ผมเอั้แ่มาที่ลูอินมาว่า
ายหนุ่มนนั้นถอนหายใ
“ถ้านายไม่มีอะไระพู...ั้นันะอถามอะไรหน่อย”
ผมพยัหน้า้า ๆ นึหวั่นอยู่ในใ
“นายื่อเอมิลใ่ไหม ? ...เอมิล...ันอยารู้ว่านายเยเห็นเ็ผู้หินหนึ่แถวนี้ไหม นที่มีอัมีสีแบนหน้าผา...” นัยน์าเาายแววประหลาึ้นมาั่วพริบาหนึ่ ่อนะเลือนหายไป
“อะ...อ....เอ่อ...มะ...ไม่เย...ฮะ”
เามวิ้ว “แล้วนายลัวอะไรหนัหนา”
ผมเียบ ไม่ล้าอบ ่วยไม่ไ้ที่ผมเป็นนี้ลา ่วยไม่ไ้ที่เสียผมมันสั่นเหมือนนไม่มั่นใในัวเอ ผมะไม่เปรียบเทียบผมับเาหรอนะ เพราะเาทั้เ้มแล้ว็สบแบบนที่เป็นผู้นะ...นที่ล้าหา
ายหนุ่มมอผม้วยแววาที่อ่อนลว่าเิม
“วามล้า...ือเวทมน์ที่เปลี่ยนวามฝันให้ลายเป็นริ...”
“หือ!?” ผมเบนสายาาพื้นมามอที่หน้าเาทันที ผมิว่าเาทำหน้าอารม์เสีย แ่ว่าริ ๆ แล้วเาไม่ไ้มอผมเลย เหมือนว่าเาำลันึถึอะไรบาอย่าอยู่...แววาเาูเศร้าหมอลไปหน่อยหนึ่…
“...นสิไม่่อยีนหนึ่เยพูไว้...เมื่อนานมาแล้ว” เาสบาผม วามโศเศร้าที่ผมิว่ามีเมื่อรู่าหายไป “อนที่นายปิเสธที่ะสาบานับลอย์ นายไม่รู้สึถึวามล้าที่ท่วมท้นอยู่ในในายบ้ารึไ”
ผมไม่อบ อนนั้นผมไม่รู้สึเหมือนผมที่ำลัพู ผมแ่หลุารวบุมเพราะลอย์ ถ้าผมไม่เลียลอย์ผม็ไม่ล้าพูอย่านั้นออไปหรอ
“ใร็ามที่ไม่โ้อบ...รอนอื่น่วยหรือวิ่หนีทันทีที่เห็นอีฝ่ายโรธ...เป็นแ่หมา...” เาหันมาทาผม “นายเป็นหมาหรือเป็นน...เอมิล”
โห...เาถามอะไรผมเนี่ย ! แน่สิ ผม้อเป็นนอยู่แล้ว แ่ว่า...ที่เาพูมาเหมือนะเป็นผมทั้นั้นเลย...ผมวิ่หนี...ผมไม่ล้าโ้ลับ...ผมหวัว่าะมีใรมา่วยผมออาสถานาร์แบบนั้น...ผมลัวเวลาที่นอื่นวาผม...แล้วถ้าอย่านั้น...ผมวระอบเาไปหรือเปล่าว่าผมเป็นน ?
ายหนุ่มเ้นหัวเราะ ระิบประโยสุท้าย้าหูผม่อนะเินเ้าไปในบ้านท่านเทศมนรีอลูอิน
“พยายามทำัวให้สมับเป็นนแล้วัน...เอมิล”
เา้อรำาแน่ ๆ ที่ผมามมาุยับเา แ่นั่นแหละ ผมว่าเาสุยอไปเลย นายเป็นหมาหรือเป็นน....ให้ายสิ ผมไม่มีวันล้าพูอะไรแบบนั้นับใรแน่ เาะโรธผมน่าู...โรธ...? โมโห...? เฮ้ ! เี๋ยวนะ...ถ้าั้นผม็วระโมโหใส่เา้วยสิ !
บรู๊~บรู๊~
ผมเบิาว้า...ไม่อยาเื่อเลย เสียหอนนี่อีแล้ว ! ราวนี้ผมมั่นใว่ามันัมาาทา้นทะเลสาบิโนอา ผม...อยารู้ว่ามันืออะไร แ่ว่าทาลไป้นทะเลสาบ้อเินออไปนอลูอิน ป้าฟลอร่าห้ามไม่ให้ผมออไปนอเมือนเียวแล้วผม็ไม่เยออนอลูอินมา่อนเลย้วย ้านอนั่นเ็มไป้วยสัว์ประหลา...ถ้าป้ารู้ว่าผมแอบออไปแบบนี้ป้า้อโมโหมาแน่
บรู๊~บรู๊~
ผม...ผมวรทำไี ผมอยาทำามวาม้อารอัวเอบ้า ผมทนไม่ไ้ที่ะ้อฟัเสียหอนอสัว์ประหลานั่น้วยวามรู้สึแบบนี้ มันามผมมาหรือเปล่า ? เป็นเพราะอย่านี้ใ่ไหม เพราะผมมาที่นี่ สัว์ประหลาเลยเ้ามาใล้ลูอิน ? เพราะผมริ ๆ ั้นเหรอ ? ผมทำเป็นไม่สนใเสียนั่นไม่ไ้แน่ เหมือนมันามมาอล้าอผลาผม สั่นประสาท...แล้ว็วนเวียนอยู่ในหัวผมอย่านั้น
ในที่สุผม็ัสินใวิ่ออไปทาสะพาน้ามทะเลสาบที่านเมือ ผมะ้อรู้ให้ไ้ว่าเสียนั่นมันมาาไหนันแน่ !
อนที่ผมเินมาถึสะพาน ลุอัลบา็วิ่เ้ามาในเมือพอี เสื้อเาบาแห่ลายเป็นสีแาราบเลือ เาุยับทหารที่หน้าประูเมือ ผมรีบวิ่ไปในหลบที่้ามุมึทันที
“เิอะไรึ้น ! อัลบา” ทหารยามถามอย่าใ
“สัว์ประหลาอะไร็ไม่รู้ปราัวที่ทะเลสาบ” ลุหอบหายใ เท้าแนับสะพานอย่าเหน็เหนื่อย “ลุ่มสัเาร์ไ้รับบาเ็บไปหลายนแล้ว !”
นฟัผะ “อะไรนะ !”
“ัน...ันะไปเรียนมาเพิ่ม...นาย...นายไปบอท่านเทศมนรี่อน”
“รับทราบ !” ทหารนนั้นะเบ๊ะ ่อนะวิ่เ้าเมือไปพร้อมับลุอัลบา
ผทเินออมาาที่่อน...ทาสะวแล้ว...ถ้าผมไปอนนี้ผมะลไปที่้นทะเลสาบไ้...แ่นั่นแหละ ถ้าลุับป้ารู้ พวเาะ้อโมโหผมมาแน่
บรู๊~บรู๊~
‘ใร็ามที่ไม่โ้อบ...รอนอื่น่วยหรือวิ่หนีทันทีที่เห็นอีฝ่ายโรธ...เป็นแ่หมา...’
ผมพ่นลมหายใ...
...ผมไม่ใ่หมา...ผมเป็นน...ผม...เป็นมนุษย์...
ผมะทำอย่าที่ผม้อาร...ผมะไม่สนว่าพวเาิยัไ...นี่ เป็นทาเลืออผม ! ผมเป็นนเลือ...ผมเป็นนัสินใ !
ผมออัววิ่้ามสะพานไปนอลูอิน...มุ่หน้ารไปยั้นทะเลสาบิโนอา...ที่ที่เสียอสัว์ประหลานนั้นร่ำหาผม...
**********
ความคิดเห็น