KOOKMIN | 2 0 6 M I L E S (END) | Spin-off 2318 miles VMIN |

ตอนที่ 3 : 2 0 6 M I L E S | Chapter2

2 0 6 M I L E S

Chapter_2

ครืด~ ครืด~~

เสียงสั่นจากโทรศัพท์ปลุกคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงให้ตื่น จองกุกขยับตัวเบาๆเพราะกลัวว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆจะตื่น ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงเดินหาโทรศัพท์ที่ไม่รู้ว่าดังมาจากส่วนไหนของห้อง เขาเป็นคนตื่นง่ายขนาดที่ว่าแค่เสียงโทรศัพท์สั่นก็รู้สึกตัว มือหนายกขึ้นยีผมตัวเองเมื่อเห็นว่าโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนั่นต่างหาก

...จะปลุกดีไหมนะ เมื่อคืนก็เล่นไปหนักซะขนาดนั้น

ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรมากกว่านั้นโทรศัพท์ก็หยุดสั่นด้วยการโทรเข้าแล้วแทนที่ด้วยข้อความที่ถูกส่งเข้ามา ข้อความสั้นๆที่ทำเอาคนที่เผลอเปิดดูไม่ชอบใจนัก แต่ชื่อของคนที่ส่งข้อความเข้ามาทำให้ต้องระงับอารมณ์ตัวเองไว้

‘แม่’ คือชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอพร้อมกับข้อความที่ว่า

‘วันนี้กลับบ้านด้วย อย่าลืมว่าพรุ่งนี้แกมีนัดดูตัว’

อืม...คนเก่งนี่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงมีนัดดูตัวทั้งๆที่เพิ่งจะมีอะไรกับเขาไปเมื่อคืน ไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้เขาควรจะรู้สึกยังไงดี หรือจริงๆแล้วเขาไม่ควรจะเก็บมาใส่ใจด้วยซ้ำ แต่ก็นั่นแหละ...ทำไม่ได้

ก็เพราะมันรู้สึกไปแล้ว...

“เฮ้อ...” ถอนหายใจออกมาเพราะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ จองกุกวางโทรศัพท์ของคนตัวเล็กไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิมก่อนจะเริ่มค้นกระเป๋า ...การค้นกระเป๋าคนอื่นครั้งแรกในชีวิตก็ไม่ได้รู้สึกแย่เท่าไหร่ อย่างมากก็แค่รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำตัวเหมือนโจรที่ชอบล้วงกระเป๋าชาวบ้านก็เท่านั้นเอง

ซะที่ไหนกันล่ะ นี่มันแย่สุดๆไปเลยต่างหาก!

กระเป๋าสตางค์ใบเล็กถูกหยิบขึ้นมา คีย์การ์ดของคอนโดสักที่ปรากฏขึ้นให้เห็นเป็นอันดับแรก แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจ นิ้วเรียวล้วงเข้าไปดึงบัตรต่างๆออกจากช่องเล็กๆในกระเป๋า บัตรประชาชน ใบขับขี่ แล้วก็บัตรต่างๆถูกดึงออกมา

‘พัคจีมิน’

คือชื่อที่ปรากฏอยู่ในบัตรหลายใบ จองกุกจัดการดึงนามบัตรของคนที่ไม่ได้บอกชื่อเขาออกมาก่อนจะเก็บบัตรใบอื่นไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม สิ่งที่เขาต้องการก็มีแค่นี้นั่นแหละ

หรือเปล่านะ...

ร่างสูงของเจ้าของห้องเดินไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาแล้วกลับมานั่งที่โซฟาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของจีมินที่เพิ่งจะวางไว้ขึ้นมาอีกรอบ บัญชีรายชื่อถูกบันทึกเข้ามาโดนที่เจ้าของโทรศัพท์ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ คนเจ้าเล่ห์ยิ้มเยาะการกระทำของตัวเอง คนอย่างเขาที่มีแต่คนอยากเข้าหาทำไมต้องมาทำเหมือนตัวเองเป็นพวกโรคจิตแบบนี้ด้วย แต่ถึงจะรู้แบบนั้นก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้อยู่ดี

คนที่กำลังจะเป็นบ้าทิ้งหัวลงกับพนักพิงของโซฟา เงยหน้าขึ้นมองเพดานขาวๆพลางคิดอะไรไปเรื่อย เพราะไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองยังไง จะจีบก็ไม่รู้จะทำได้ไหมเพราะคนๆนี้กำลังจะไปดูตัว หรือบางทีอาจจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วก็ได้

“เฮ้อ...” จองกุกถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่สองของวัน เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานมากจนไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากจุดไหนดี คนตัวสูงสลัดความคิดออกจากหัวก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ อย่างน้อยวันนี้เขาก็มีเวลาคิดทั้งวัน ไว้ค่อยว่ากันตอนที่เด็กดื้อตื่นก็แล้วกัน

คนที่หายเข้าไปในห้องน้ำกลับออกมาพร้อมกับผมเปียกๆ ที่นี่ไม่มีไดร์เป่าผมเพราะมันเป็นห้องส่วนตัวของเขา ไม่ใช่ห้องพักของแขกที่จะมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน เขามันก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ชอบเอาของมากองไว้ในห้อง อีกอย่างผมสั้นๆแบบนี้เช็ดแป๊บเดียวก็แห้ง

แล้วถ้าจะถามว่าทำไมเขาถึงมีห้องส่วนตัวในโรงแรม คำตอบก็ง่ายๆ โรงแรมนี้เป็นกิจการอย่างหนึ่งของครอบครัวเขา และการที่รองประธานจะมีห้องเป็นของตัวเองมันคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

เจ้าของห้องเดินกลับเข้ามาให้ห้องนอน มองก้อนกลมๆที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงกับผ้าห่มผืนหนา เอ็นดูจนอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เขาล่ะอยากจะรู้จริงๆว่าทำไมคนๆนี้ถึงได้ใช้ชีวิตโดยการไม่มีเซ็กส์มาได้ตั้งยี่สิบเจ็ดปี อาจจะไม่เคยมีแฟนหรือมีแฟนโดยที่ไม่มีเซ็กส์ แต่มองยังไงก็ยังแปลกอยู่ดีนั่นแหละ คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง คนแก่อายุสามสิบสองกดจูบลงบนหน้าผากของเด็กที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเบาๆ

ก็ดูเอาเถอะ ทำขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ตื่น ไม่รู้ว่าเพลียมากหรือจริงๆแล้วเป็นคนขี้เซากันแน่

จองกุกปล่อยให้อีกคนนอนต่อส่วนเขาก็ออกมาหาอะไรกินในครัว ของสดที่ป้าแม่บ้านซื้อเข้ามาให้ยังอัดแน่นอยู่ในตู้เย็น มือหนาเอื้อมไปหยิบของออกมาจากตู้เย็นสองสามอย่างก่อนจะลงมือทำกับข้าว สิ่งหนึ่งที่หลายๆคนที่รู้จักเขาไม่เคยได้รู้ก็คือเรื่องนี้นี่แหละ ใครจะไปคิดว่าคนที่มีทุกอย่างพร้อมตั้งแต่แม่บ้านยันคนขับรถจะชอบทำกับข้าวกินเอง ทุกคนคิดว่าเขาเป็นพวกที่เก่งแต่เรื่องงานกันทั้งนั้น ทั้งจริงๆแล้วทั้งเรื่องทำอาหารหรือเรื่องขับรถเขาถูกสอนมาตั้งแต่จำความได้ด้วยซ้ำ

มือหนาหยิบจับวัตถุดิบด้วยความคล่องมือ สิ่งที่เขากำลังทำคือซุปแก้เมาค้าง เพราะเห็นว่าอีกคนดื่มไปหนักพอสมควรก็เลยคิดว่าจะทำไว้ให้ ไม่ได้จะทำกินเองหรอก เพราะตัวเขามันพวกคอทองแดงอยู่แล้ว เรื่องตื่นมาด้วยอาการเมาค้างไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา แต่กับคนที่ยังหลับอยู่นั่นก็ไม่แน่

เสียงดังก๊อกแก๊กเรียกความสนใจจากคนที่กำลังทำอาหารอยู่ ภาพของคนตัวเล็กที่ใส่แค่เสื้อฮู้ดโอเวอร์ไซส์ตัวเดียวกำลังเดินออกจากห้องนอน ...น่ารักจนทำให้คนที่เพิ่งปรุงอาหารเสร็จต้องรีบเดินเข้าไปหา จองกุกช้อนตัวคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเข้ามาในวงแขนก่อนจะอุ้มไปนั่งที่โซฟา

“ตื่นแล้วทำไมไม่เรียกครับ”

“ผมนึกว่าคุณออกไปแล้ว” คนโดนถามก้มหน้างุด ไม่กล้าสบสายตาที่จ้องมองมา จะให้ทำตัวปกติเหมือนเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้นเขาคงทำไม่ได้ ถึงจะเป็นฝ่ายเรียกร้องให้ทำแต่พอตื่นขึ้นมากลับรู้สึกอาย ยิ่งเห็นว่าตัวเองใส่แค่เสื้อฮู้ดตัวใหญ่อยู่ก็ยิ่งอายเข้าไปใหญ่ ถึงจะสงสัยว่ามันมาอยู่บนตัวเขาได้ยังไงก็เถอะ

“จะไปได้ยังไงล่ะ... แล้วเดินมานี่ไม่เจ็บหรือไงครับ”

“ผมหาเสื้อผ้าตัวเองไม่เจอ...”

“ส่งซักรีดไปแล้วครับ ใส่เสื้อพี่ไปก่อนก็แล้วกัน” คนอายุมากกว่าว่า ขาขาวๆที่โผล่ออกมานอกเสื้อนั่นทำให้ต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ถึงจะเป็นคนใส่ให้เองกับมือแต่เมื่อคืนมันใช่ใช่แบบนี้ไง ใส่ให้เสร็จก็นอนไม่ได้มานั่งอยู่ตรงหน้าแบบนี้

“ไปเอาเสื้อมาจากไหนเหรอครับ”

“นี่ห้องพี่ครับ” คนตัวเล็กทำหน้างงกับคำตอบที่ได้รับจนต้องเอ่ยปากอธิบาย “ห้องส่วนตัว ไม่ใช่ห้องพักแขกของทางโรงแรม”

“คุณเป็นเจ้าของที่นี่เหรอครับ?”

“เปล่าครับ เป็นแค่ส่วนหนึ่งของบอร์ดบริหาร” คำตอบที่ฟังดูสบายๆแต่คนฟังดันไม่สบายด้วย จีมินคิดว่าตัวเองรู้ว่าผู้ชายคนนี้คงจะเป็นพวกมีเงิน แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นคนที่มีเงินและมีอำนาจมากขนาดนี้ “นั่งรอไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา”

จีมินมองตามคนที่บอกให้รอแล้วเดินหนีเข้าไปในครัว กลิ่นหอมๆของอาหารเรียกความหิวได้เป็นอย่างดี คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสิบโมงแล้ว บนหน้าจอขึ้นว่ามีสายที่ไม่ได้รับ แต่จีมินกลับเลือกที่จะวางโทรศัพท์ลงแทนที่จะโทรกลับไปอย่างทุกที ...วันนี้ขอให้เขาได้พักเถอะนะ แค่วันนี้

“ทำอะไรเหรอครับ” เอ่ยถามคนที่กำลังง่วนอยู่กับอะไรสักอย่างในครัว อยากจะเดินเข้าไปดูแต่ดูเหมือนว่าร่างกายตอนนี้จะไม่ค่อยเอื้ออำนวยสักเท่าไหร่

“ปวดหัวไหม” คนที่กำลังคนซุปในหม้ออยู่เอ่ยถามกลับแทนที่จะตอบคำถามที่ได้รับมา มือหนากดปิดเตาก่อนจะยกหม้อไปวางที่โต๊ะกินข้าวเล็กๆที่นั่งได้แค่สองคน

“แค่มึนๆครับ” จีมินเอ่ยตอบก่อนจะยู่ปากให้กับคนที่หันมามอง กลิ่นหอมอ่อนๆของซุปทำให้น้ำย่อยในกระเพาะเริ่มทำงาน คนที่เริ่มหิวลูบท้องตัวเองก่อนจะสะบัดหัวเบาๆสองสามทีหวังจะไล่อาการมึนหัว หัวทุยๆของคนที่เพิ่งตื่นนอนถูกจับไว้ก่อนที่แรงลูบเบาๆจะตามมา

“พี่เคยบอกว่าไงครับ ยิ่งทำแบบนั้นจะยิ่งมึนนะ” ความอบอุ่นที่ส่งผ่านน้ำเสียงกับฝ่ามือนั้นมาทำให้คนที่กำลังจะสะบัดหัวต้องชะงัก ความรู้สึกข้างในตีกันรวนไปหมด ทั้งๆที่รู้สึกดีกับการกระทำแบบนี้แต่อีกด้านกลับรู้สึกวูบโหวงราวกับว่ามันเป็นความอบอุ่นที่เขาไม่สามารถไขว่คว้าเอามาไว้กับตัวได้

มือเล็กเลื่อนขึ้นไปจับมือที่กำลังลูบหัวตัวเองเบาๆ ปล่อยค้างไว้แบบนั้นครู่หนึ่งถึงได้เลื่อนมือหนาออกจากหัว เขาไม่อยากได้รับอะไรแบบนี้ เพราะถ้ามันมากเกินไปตัวเขาเองนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายเจ็บปวด ถึงจะรู้สึกดีมากมายขนาดไหน แต่ก็ต้องบอกตัวเองว่าอย่าเคยชินกับความอบอุ่นแบบนี้

...เพราะในชีวิตจริงต่อจากนี้เขาอาจจะไม่มีวันได้รับมัน

“เป็นอะไรครับ” จองกุกเอ่ยถามคนที่นั่งไหล่ตกอยู่ตรงหน้า เขาเดินอ้อมจากด้านหลังโซฟามานั่งยองๆอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็ก ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอทำอะไรผิดไปหรือเปล่า อีกคนถึงได้มีท่าทีแบบนี้

“เปล่าครับ” คำปฏิเสธที่ดูเหมือนคำโกหกทำให้คนที่รู้สึกไปแล้วต้องเป็นห่วง จองกุกมองดูคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง เป็นห่วงขนาดที่ว่าเขาเองก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง

เวลาแค่สิบกว่าชั่วโมงเท่านั้นที่ทำให้ความรู้สึกเขาเปลี่ยนไป

“โอเค งั้นไปกินข้าวกัน” เขาอยากจะเซ้าซี้จนรู้เรื่องทุกอย่าง แต่สถานะที่เป็นอยู่คงไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้ อีกทั้งยังไม่อยากเห็นนัยน์ตาเศร้าๆ เพราะแบบนั้นก็เลยเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย จองกุกลุกขึ้นยืนก่อนจะยืนมือไปหาคนที่นั่งอยู่ “มีให้สองตัวเลือก จะจับมือพี่แล้วเดินไป หรือว่าจะให้พี่อุ้มไปครับ”

“อุ้มหน่อย...” และถึงจะบอกว่าไม่อยากได้รับการปฏิบัติแบบนี้ ไม่อยากได้รับความอบอุ่นมากมายขนาดนี้ แต่พอเอาเข้าจริงๆก็อดที่จะตักตวงความรู้สึกที่โหยหามาตลอดไม่ได้ ความออดอ้อนที่มีเพียงไม่กี่คนที่เคยได้เห็นถูกแสดงออกกับคนที่เป็นเพียงแค่คู่นอนข้ามคืน

จองกุกมองดูคนที่เอ่ยออกมาว่าให้อุ้มด้วยรอยยิ้ม แขนแกร่งช้อนตัวอีกคนเข้ามาในอ้อมแขนก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทานข้าว ขายาวเลื่อนเก้าอี้ออกมาก่อนจะจัดการว่างร่างของคนตัวเล็กบนเก้าอี้ ซุปที่เพิ่งยกออกจากเตากำลังอุ่น จองกุกเลื่อนหม้อซุปไปตรงหน้าจีมิน เพราะมันเป็นหม้อแบบน่ารักๆที่ใช้แทนชามได้ก็เลยไม่ต้องตักใส่ชามให้ยุ่งยาก

“น่ารักดีนะครับ” จีมินเอ่ยชมหม้อเล็กๆที่จองกุกเลื่อนมาให้ มันดูน่ารักผิดกับการตกแต่งห้องที่ดูเรียบๆแต่หรูหรา เท่าที่เขามองดู รสนิยมของผู้ชายคนนี้คงจะดีไม่น้อย แต่สิ่งนี้กลับดูขัดกับของตกแต่งทุกอย่างในห้อง

“คุณก็น่ารัก” มือที่กำลังคนซุปอยู่ชะงักค้างเพราะประโยคสั้นๆ ยิ่งรอยยิ้มกับสายตาที่มองมานั่นอีก จีมินอยากจะมุดพื้นหนีสายตาแบบนั้นแต่เพราะทำไม่ได้ก็เลยได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตาตักซุปขึ้นมาทาน

“ป้าแม่บ้านเป็นคนซื้อมาครับ” จองกุกเลื่อนเก้าอี้ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง สายตาคมจับจ้องไปที่คนตัวเล็ก ท่าทางเหมือนกับคนทำอะไรไม่ถูกนั่นมันน่าเอ็นดูมากๆสำหรับเขา น่ารักจนอยากจะล้อให้เขินจนหน้าแดงดูสักครั้ง “คนเก่งไม่คิดจะบอกชื่อกันบ้างเหรอครับ”

“จำเป็นด้วยเหรอครับ เมื่อคืนคุณบอกว่าทำให้เสร็จๆแล้วก็แยกย้ายไม่เหรอ” จีมินเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถาม เขาจำได้ว่าเมื่อคืนถามอีกฝ่ายไปว่าคู่นอนเขาทำกันยังไง แล้วก็ได้คำตอบแบบนั้นกลับมา เพราะงั้นก็คงไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ชื่อของกันและกัน

“ถ้าเป็นแบบนั้นจริงพี่จะมาต้มซุปให้เราทำไมล่ะ ป่านนี้หนีไปไกลแล้ว”

“คุณจะบอกว่าผมไม่เหมือนคนอื่นเหรอครับ” เป็นประโยคคำถามที่เรียกรอยยิ้มของคนโดนถามได้เป็นอย่างดี จองกุกกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยตอบกลับมา

“คิดว่ายังไงล่ะครับคนเก่ง”

มือเล็กวางช้อนลงก่อนจะเลื่อนหม้อให้ห่างตัวแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่กำลังจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว ความสับสนก่อนตัวขึ้นภายใน ทั้งๆที่ไม่อยากจะรู้สึกแต่ในใจกลับเรียกร้องให้มันเป็นแบบนั้น จีมินกำมือตัวเองแน่น ...เขาไม่อยากจะเข้าข้างตัวเอง ไม่อยากจะคิดไปเอง

“คุณกำลังจะบอกว่าผมพิเศษกว่าคนอื่นเหรอครับ...”

ไม่มีคำตอบให้กับคำถาม จองกุกทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าโดยที่ไม่รู้เลยว่าการเงียบและไม่ยอมเอ่ยอะไรกลับไปจะทำให้อีกคนคิดมาก จีมินพยายามค้นหาคำตอบให้กับคำถามที่เขาเอ่ยถามไป ไม่อยากจะรู้สึกอะไรกับความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนแบบนี้ แต่คนๆนี้กลับเข้ามาปั่นป่วนความรู้สึกของเขาจนรวนไปหมด

ความอบอุ่นกับความอ่อนโยนที่ผ่านมาเหมือนจะเลือนหายไปเพราะอีกคนไม่มีคำตอบให้ ...จะให้เขาคิดเองเออเองได้ยังไงกัน

ครืด~~ ครืดด~~~

เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะเรียกความสนใจจากเจ้าของมันได้เป็นอย่างดี จองกุกส่งยิ้มน้อยๆให้กับจีมินก่อนจะลุกไปรับโทรศัพท์ ปล่อยให้อีกคนนั่งคิดมากอยู่คนเดียว จีมินหัวเราะเยาะความรู้สึกของตัวเอง ไม่คิดว่าจะเผลอไผลไปกับความอบอุ่นที่อีกคนมอบให้ คนตัวเล็กสลัดความคิดที่ตีรวนอยู่ออกจากหัว เขาไม่จำเป็นต้องคิดอะไรทั้งนั้น

เพราะเดี๋ยวมันก็จบแล้ว...

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน คนที่จมอยู่กับความคิดตัวเองสะดุ้งเบาๆเมื่อโดนมือหนาแตะเข้าที่ไหล่ จองกุกอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงสแล็คสีดำเหมือนคนที่พร้อมจะออกไปข้างนอก ร่างสูงของเจ้าของห้องนั่งลงตรงหน้าก่อนจะเอ่ยอะไรบางอย่างกับคนตัวเล็ก

“พี่มีธุระด่วนต้องไปทำ เดี๋ยวจะกลับมาตอนเย็นๆ”

“ครับ”

“อยู่รอกันก่อน” จีมินไม่รู้ว่านั่นเป็นประโยคคำสั่งหรือประโยคขอร้อง แต่สายตาเว้าวอนที่มองมาทำให้เผลอพยักหน้าตอบรับไปโดยไม่รู้ตัว “ดีมากครับ”

จองกุกยกมือขึ้นไปลูบแก้มจีมินเบาๆ เมื่อครู่เขาได้รับโทรศัพท์จากคนสนิทว่าที่ไซต์งานมีปัญหาก็เลยต้องรีบไปจัดการให้มันเสร็จๆก่อนที่จะยุ่งยากไปมากกว่านี้ ทั้งๆที่คิดว่าวันนี้จะได้นอนเล่นอยู่ในห้องทั้งวันแต่กลับต้องออกไปจัดการปัญหาเพราะวิศวกรคุมไซต์งานตัวจริงไม่อยู่ ถึงจะหงุดหงิดแต่พอออกมาเจอคนที่นั่งเหม่ออยู่ในห้องความหงุดหงิดก็เลือนหายไปแทบจะทันที

รีบไปจัดการให้เสร็จๆ จะได้รีบกลับมา

แขนแกร่งช้อนร่างของคนตัวเล็กขึ้นเป็นรอบที่สามของวัน เพราะรู้ว่าอีกคนคงจะเดินไม่สะดวกเท่าไหร่ จองกุกวางร่างเล็กไว้บนเตียงก่อนจะเอ่ยกำชับ

“นอนพักไปก่อน เดี๋ยวตอนเที่ยงป้าแม่บ้านจะเอายาขึ้นมาให้ กินยาให้ครบด้วยนะครับ”

“ครับ” จองกุกยกยิ้มหลังได้รับคำตอบรับจากเด็กดื้อ มือหนาเอื้อมไปเกลี่ยแก้มใสเบาๆอย่างนึกเอ็นดู ตอนแรกก็กะว่าจะรอให้คิดเอง แต่เพราะเขาไม่มีเวลาพอที่จะทำแบบนั้นถึงได้ตัดสินใจที่จะเอ่ยออกไป

“ที่เคยถามเมื่อคืน...”

“.....”

“พี่ทำแค่กับหนู” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นตอนที่อีกคนโน้มตัวลงมา แม้จะแผ่วเบาแต่ก็เด่นชัดจนทำให้คนที่เคยสลัดความคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นออกไปต้องรื้อมันขึ้นมาใหม่ สัมผัสบางเบาที่ประทับลงมาบนริมฝีปากก่อนจะผละออกไปทำเอาคนที่กำลังเรียบเรียงความคิดมึนงงยิ่งกว่าเดิม

จองกุกเดินออกไปแล้ว ทิ้งแค่คำพูดสัมผัสที่ทำให้อีกคนต้องใจเต้นเอาไว้

นอกจากถามเรื่องอายุและสิ่งที่คู่นอนเขาทำกัน แค่คำถามนั้นที่ดังขึ้นมาในหัว

‘ปกติคุณปฏิบัติกับคู่นอนแบบนี้ทุกคนเลยเหรอครับ’

เมื่อคืนผู้ชายคนนั้นตอบกลับมาว่าไม่รู้ แต่ตอนนี้เขากลับได้รับคำตอบที่แน่ชัด

คำตอบที่ทำให้ใจเต้นแรงยิ่งกว่าที่เคยเกิดขึ้นเมื่อคืนเสียอีก

___________ 2 0 6 M I L E S__________

Fiction by hohopes.

Twitter : @Hohope_JH94 

Hashtag : #206mileskm

          สวัสดีค่ะทุกคน 

          ขอกำลังใจให้เราโด้ยยย / พี่เขาเหมือนเกิดมาจากเตาอบอ่ะทุกคน ระดับนี้มันเกินไมโครเวฟไปแล้ว ฮืออออ ส่วนคนน้องก็เป็นพวกโหยหาความรักความอบอุ่นอ่ะเนอะ เจอแบบนี้เข้าไปก็แพ้ทางสิคะ จะเหลือรอดได้ยังไงกัน คนอ่านอยู่ทีมใครบ้างคะตอนนี้ พี่คนละมุนหรือยัยน้องคนน่ารัก เม้นๆแสดงความคิดเห็นกันได้นะคะ 

         ไว้เจอกันตอนต่อไปค่ะ

          สุดท้ายนี้ขอกำลังใจจากคอมเม้นด้วยนะคะ เข้าไปเล่นแท็ก #206mileskm ในทวิตเตอร์ก็ได้นะคะ อย่าปล่อยให้เราเหงาอยู่ในแท็กคนเดียวเลยยย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆค่ะ

          *ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ

CR.SQW