ตอนที่ 1 : 2 0 6 M I L E S | Prologue
2 0 6 M I L E S
Prologue
‘บุตรบุญธรรม’ เป็นสถานะของเด็กที่ถูกรับมาเลี้ยงอย่าง พัคจีมิน ช่วงเวลายี่สิบปีที่ผ่านมาชีวิตที่อยู่ภายใต้การดูแลของบ้านสกุลพัคไม่ได้เลวร้าย เขาถูกเลี้ยงมาเหมือนเด็กปกติทั่วไป แม้จะไม่ได้รับความรักมากมายแต่ก็ถือว่าดีกว่าช่วงที่อยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า มีเงินให้ใช้ไม่เคยขาดแม้จะไม่ได้เอ่ยปากขอ
ชีวิตของชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดปีดำเนินไปอย่างเรียบง่ายจนกระทั่งได้รับรู้ข่าวว่าบริษัทของพ่อแม่บุญธรรมกำลังโดนฟ้อง ครอบครัวของเขากำลังจะล้มละลาย มันเป็นเรื่องใหญ่เสียจนคุณพัคต้องล้มป่วยเข้าโรงพยาบาลมาหลายรอบ ลำพังแค่เลี้ยงดูครอบครัวเขาคงจ่ายไหว ด้วยเงินเดือนปกติกับการรับงานฟรีแลนซ์ที่นอกเหนือจากนั้น เขามั่นใจว่าเงินเก็บที่สั่งสมมาทั้งชีวิตจะสามารถประคับประคองให้ครอบครัวอยู่ได้แบบสบายๆ
แต่สิ่งที่เคยคิดไว้กลับผิดไปเสียหมด เมื่อคุณนายพัคไม่ยอมเสียหน้าให้เพื่อนร่วมรุ่นเอาไปนินทา แต่กลับยอมเสียเขาที่ส่งเสียเลี้ยงดูมายี่สิบปี ...พัคจีมินกำลังจะถูกขายให้กับลูกสาวลูกชายของใครสักคนที่มีเงินมากพอที่จะช่วยกอบกู้บริษัทที่กำลังจะล้มละลาย หรือไม่ก็อาจจะเป็นอาเสี่ยพุงพลุ้ยหรือสาวแก่ที่อยากจะได้เด็กหนุ่มสักคนไว้ช่วยคลายเหงา
ชีวิตเรียบอันเรียบง่ายของเด็กที่ถูกรับมาเลี้ยงอย่างเขากำลังจะหมดไป และแทนที่ด้วยการแต่งเข้าไปเป็นสามีหรือภรรยาของใครสักคน หรือบางทีมันก็อาจจะจบที่การเป็นบ้านเล็กบ้านน้อยของพวกคนมักมาก
อิสระที่เคยมีกำลังจะถูกลิดรอนไปด้วยคำว่าบุญคุณ เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตัวเป็นตุ๊กตาที่ใครอยากจะจับแต่งตัวยังไงก็ได้ ชีวิตเขาเป็นของบ้านสกุลพัคตั้งแต่เมื่อยี่สิบปีก่อนที่คุณพัคไปรับเขาออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่กำลังจะถูกปิดเพราะไม่มีเงินทุนมากพอที่จะเลี้ยงเด็กสิบกว่าชีวิตที่โดนทอดทิ้ง
“มาคนเดียวเหรอครับ” เสียงทุ้มหวานที่สะกดคนฟังได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เอื้อนเอ่ยกับใบหน้าคมคายที่ดูดีจนนึกอิจฉา ร่างสูงโปรงของชายหนุ่มที่เอ่ยคำถามขึ้นเมื่อครู่ยืนซ้อนทับอยู่ด้านหลังของคนตัวเล็ก ความคิดที่รวนอยู่ในหัวเมื่อครู่ถูกปัดทิ้งไปเมื่อเจอกับคนๆนี้
พัคจีมินเป็นผู้ชายที่สูงเพียงร้อยเจ็ดสิบสามและนั่นถือว่าตัวเล็กเมื่อเทียบกับผู้ชายปกติที่มักจะสูงเกินหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้า ใบหน้าและน้ำเสียงที่หวานเสียจนคนที่มองเข้าใจผิดคิดว่าเป็นอื่น เอวบางกับต้นขาแน่นๆที่รับกับรูปร่างอย่างพอดิบพอดี ทุกอย่างที่เป็นพัคจีมินมักจะดึงดูดผู้คนให้เข้าหา อย่างเช่นตอนนี้...
“ครับ”
“อ่า... จะเป็นอะไรไหมถ้าผมอยากจะเลี้ยงเหล้าคุณสักแก้ว” รอยยิ้มที่ทำเอาคนที่ได้เห็นเผลอจ้องมองไปหลายวินาที จีมินมองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย และแน่นอนว่าเขาไม่คิดที่จะปฏิเสธ
“เอาสิครับ” ร่างเล็กเดินตามคนแปลกหน้าไปที่เคาน์เตอร์บาร์ของคลับที่ดูเงียบสงบกว่าพื้นที่มุมอื่นๆ จีมินนั่งลงบนเก้าอี้ที่อีกคนเลื่อนให้ การปฏิบัติกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันอย่างใส่ใจทำให้คนตัวเล็กคลายกังวลลงได้บ้าง วิสกี้แก้วเล็กสองแก้วถูกบาร์เทนเดอร์นำมาวางไว้ตรงหน้า
การพูดคุยเริ่มขึ้นอย่างผ่อนคลาย แม้จะไม่ได้มีท่าทีชัดเจนแต่ก็พอจะรู้ได้ว่าที่เข้ามาทักกันเพราะมีจุดประสงค์เช่นไร เขาไม่ใช่เด็กน้อยใสซื่อที่จะไม่รู้เรื่องรู้ราว ไม่ใช่กวางน้อยที่จะรอให้เสือมาขย้ำเล่น แต่ก็ไม่ได้เจนโลกชนิดที่ว่าจะดูคนออกทุกประเภท
เคยจูบมาก็เยอะ ...แต่หากเรื่องอย่างว่าเขากลับไม่เคยทำมันเลยสักครั้ง
วิสกี้ในแก้วค่อยๆลดลงทีละนิดจนหมดแก้ว คนแปลกหน้าที่ไม่แม้แต่จะถามชื่อหันมายิ้มให้ ราวกับรู้ว่าเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้จะเป็นเช่นไร
บนเตียงกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งจะรู้จักกันไม่ถึงชั่วโมง
...ก่อนที่ชีวิตจะถูกลิดรอนอิสรภาพไปจนหมดสิ้น อย่างน้อยก็ขอให้ได้มีความทรงจำที่ดีกับคนที่เขาพอใจสักครั้งเถอะนะ
“ไปต่อกันไหมครับ...”
ครั้งแรกของพัคจีมินที่กำลังจะเกิดขึ้นกับผู้ชายตรงหน้า
คืนที่เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขาไปจนหมดสิ้น
__________ 2 0 6 M I L E S__________
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
จีมินน่าสงสารรรรร
มาแค่นี้ก็น่าติดตามแล้วค่า
กีดเเดดดดดดดดดด
(ไรท์แต่งสนุกมาก สู้ๆนะคะ)