KOOKMIN | GOLDEN CLOSET [END]

ตอนที่ 24 : JK DAY |RAIN|

JUNGKOOK BIRTHDAY

OS

KOOKMIN
RAIN

*ใครที่อ่านใน 206 miles แล้วไม่ต้องอ่านซ้ำนะคะ เรื่องเดียวกันค่ะ*

เนื้อหาไม่ได้เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลัก

ฝนตก...อีกแล้ว

คนตัวเล็กยืนมองท้องฟ้ามืดครึ้มที่มาพร้อมกับฝน เขายืนอยู่ที่ระเบียงห้องพร้อมกับแก้วกาแฟอุ่นๆในมือ ใช้มันเพื่อคลายความหนาวเย็นที่เกาะกุมอยู่ที่ฝ่ามือ ไม่รู้ว่ากี่นาทีแล้วที่ยืนมองสายฝนโปรยปรายลงจากท้องฟ้าอยู่แบบนี้ ทั้งๆที่อากาศก็เย็นขนาดนี้ ...แต่เขากลับไม่มีความคิดที่จะเดินกลับเข้าห้องแล้วซุกตัวอยู่ในผ้าห่มหนาๆอย่างที่คนส่วนมากเขาทำกัน

เขาไม่รู้ว่าคนอื่นจะมีความรู้สึกแบบไหนเวลาที่ฝนตก

ไม่รู้ว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไงเวลาที่หยดน้ำตกกระทบกับฝ่ามือที่ยื่นออกไปรองรับ

อาจจะชอบหรือไม่ชอบ หงุดหงิดที่พื้นชื้นแฉะ อารมณ์เสียที่ทำให้การเดินทางล่าช้า หรืออาจจะเศร้าจนน้ำตาไหลเพราะมีความหลังฝังใจกับฝน

แต่สำหรับเขานั้น...ไม่ใช่ทั้งหมดที่กล่าวมา

เพราะสำหรับเขาแล้ว ฝน คือความ ‘อบอุ่น’

อบอุ่นเหมือนใครคนนั้น

คนที่เคยกอดเขาจนจมอกในวันที่ฝนตก

จีมินหัวเราะออกมาเบาๆในตอนที่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดถึงเรื่องราวเก่าๆที่เคยเกิดขึ้นเมื่อหลายปีที่แล้ว ก่อนที่เขาจะกลายเป็นนักเรียนมัธยมปลายปีสุดท้าย แล้วก้าวเท้าเข้ามหาลัย จนกระทั่งเรียนจบปริญญาตรี และทำงานกินเงินเดือนอย่างทุกวันนี้

ฝน ทำให้เขานึกถึงคนๆนั้น แฟนเก่าที่เลิกรากันไป...นานเท่าไหร่แล้วนะ

เจ็ด...หรือแปดปี

อืม ถ้านับดูดีๆแล้ว อีกไม่กี่วันก็คงจะเข้าปีที่แปดพอดี

จะว่าตลกร้ายมั้ย ก็อาจจะใช่...เพราะเขาน่ะ คิดถึงคนๆนั้นอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ จะมากหน่อยก็คงเป็นตอนที่ฝนกำลังตก อย่างตอนนี้ไง

ไม่ใช่ว่าเจ็บปวดกับมันจนจำฝังใจ แต่เพราะมันเป็นรักดีๆที่จบจากความเข้าใจของทั้งสองฝ่ายต่างหาก ไม่ได้เจ็บจนจำ แต่มีความสุขจนมันแน่นอยู่ในอกต่างหาก

จีมินส่ายหัวให้กับความคิดของตัวเองก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ผละจากริมระเบียงที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของฝนแล้วเดินกลับเข้าห้อง วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะทำงานแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ โยนความคิดถึงก่อนหน้าไปไว้อีกทางก่อนจะลงมือทำงานที่ค้างอยู่

ที่บอกว่าโยนไปไว้อีกทางน่ะ เพราะเขาไม่มีทางที่จะโยนมันทิ้งไปยังไงล่ะ

คุณพนักงานคนเก่งแตะคีย์การ์ดลงบนเครื่องสแกน วันนี้เขามาถึงที่ทำงานเร็วกว่าทุกวัน อาจจะเพราะเจ้าแมวตัวป่วนที่เลี้ยงไว้กระโดดขึ้นมาปลุกกันถึงที่นอน หรืออาจจะเพราะความฝันที่ทำเอาเขานอนต่อไม่ลง ได้แต่ยิ้มกับตัวเองแล้วคิดซ้ำไปซ้ำมา

ว่าถ้าคนในฝันโผล่มาตรงหน้าได้ก็คงจะดี

แต่เพราะมันไม่มีทางเกิดขึ้น เลยทำได้แค่เก็บมันไว้แล้วมีความสุขกับมันเวลานึกถึง

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่จีมิน”

“อรุณสวัสดิ์ครับ อย่าลืมทานข้าวเช้ากันด้วยนะเด็กๆ”

เสียงเอ่ยทักจากเด็กสาวที่นั่งประจำอยู่ตรงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทำให้เขาต้องหันไปส่งยิ้มให้ เอ่ยเตือนเรื่องทานข้าวแล้วเดินจากมา ยืนมือไปกดลิฟต์แล้วยืนรอ ใช้เวลาไม่นานเจ้าลิฟต์โดยสารตัวเก่งที่ใช้ขึ้นลงทุกวันก็พาเขามาถึงชั้น 27

ตลอดทางได้รับคำทักทายจากพนักงานที่มาทำงานตั้งแต่เช้าอยู่สองสามคน กระเป๋าเอกสารถูกวางลงบนโต๊ะที่ตั้งอยู่หน้าห้องที่ติดป้ายไว้ว่า CEO เดิมทีจีมินไม่ได้ทำงานอยู่ตำแหน่งนี้ แต่จำเป็นต้องโยกย้ายมาเพราะเลขาคนเก่งพ่วงตำแหน่งภรรยาของท่านประธานน่ะกำลังจะมีเจ้าตัวน้อยให้ได้เชยชมกัน เขาที่รู้ใจท่านประธานยิ่งกว่าใครเพราะเป็นสายรหัสกันมาก่อนเลยต้องโยกย้ายตัวเองมาทำงานตรงนี้ชั่วคราวเพราะคำสั่งเด็ดขาดของท่านประธาน

แต่ตอนนี้น่ะ กำลังอยู่ในขั้นตอนการเรียนรู้งานล่ะ เพราะคุณเลขาเพิ่งจะท้องได้แค่สามเดือน ตอนนี้ก็เลยยังเดินเหินไปไหนมาไหนได้ปกติ และคาดว่าทันทีที่สอนงานเขาเสร็จก็คงโดนคำสั่งพักงานจากท่านประธานเหมือนกัน

มือเล็กหยิบเอกสารบางส่วนกับสมุดโน้ตออกมาจากกระเป๋า เรียงกันไว้เป็นหมวดหมู่เพื่อความสะดวกในการทำงาน เสร็จแล้วเดินเข้าห้องครัวที่ตั้งอยู่ตรงมุมเพื่อชงกาแฟเข้มๆให้ตัวเองสักแก้วก่อนที่จะเริ่มทำงานเช้าวันนี้

‘เป็นเด็กเป็นเล็ก หัดกินกาแฟตั้งแต่อายุสิบหก’

‘กินมาตั้งแต่สิบห้าแล้วเถอะ’

‘บอกกี่ครั้งแล้วว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ ทำไมไม่ฟังกันบ้าง’

จีมินโยกหัวหนีจากมือที่พยายามจะวางบนหัว แต่ดูเหมือนความพยายามจะสูญเปล่า เพราะถึงยังไงก็หลบไม่พ้นอยู่ดี แรงโยกที่ส่งผ่านมือของอีกคนไม่ได้รุนแรงอะไร เหมือนการโยกเบาๆเพราะความเอ็นดูเสียมากกว่า จีมินฉีกยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าก่อนจะยกกาแฟขึ้นมาดื่ม

เมื่อก่อนมันเป็นแบบนั้น...ทุกครั้งเลย

ภาพความทรงจำที่ผุดขึ้นมาในหัวทำให้เช้าอันสดใสดูอุ่นละมุนขึ้นทันตา มือที่กำลังตักผงกาแฟสำเร็จรูปชะงักไปก่อนจะค่อยๆเทมันกลับเข้าขวดโหล เหลือเพียงครึ่งจากปกติที่เคยดื่ม

และวันนี้เขาก็ได้รู้ ...ว่ากาแฟรสชาติอ่อนๆแบบนี้มันก็อร่อยไปอีกแบบ

เช้าวันที่สามของเดือน วันนี้เขาต้องออกไปพบลูกค้ากับท่านประธาน คำสั่งฉุกเฉินทำเอาเลขาชั่วคราวแบบเขาเลิ่กลั่กไปหมด เพราะท่านประธานน่ะอยู่ดีๆก็โทรมาบอกตอนเขากำลังยัดแฟ้มเอกสารใส่กระเป๋าว่าตอนนี้อยู่ด้านล่างคอนโดแล้ว คุณต้องไปพบลูกค้ากับผม

ด่วนจนเขามึนไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เขาก็เข้ามานั่งอยู่ในร้านอาหารสุดหรูกับท่านประธานและคู่ค้าอีกสองคนเป็นที่เรียบร้อย และการเจรจาก็ผ่านพ้นไปด้วยดี ถือซะว่าเป็นการฝึกไปในตัวเพราะดุเหมือนว่าเขาต้องทนทำงานอยู่ในตำแหน่งนี้ไปอีกนานเลยล่ะ

“วันนี้มีงานด่วนอะไรอีกมั้ยคุณเลขา”

ท่านประธานคนเก่งคนดีเอ่ยถามหลังจากที่จัดการเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อย จีมินหยิบแท็บเล็ตที่พกติดตัวตลอดขึ้นมาดูตารางงานที่เหลือในวันนี้

ก่อนจะพบว่า

“ไม่มีครับ”

ไม่มีอะไรเหลือให้ทำเลย...

“งั้นไปห้างเป็นเพื่อนผมหน่อย ...อยากไปดูเสื้อผ้าเด็ก”

เพราะเจ้าคนเห่อลูกคนนี้...เคลียร์ตารางงานทุกอย่างเพื่อที่จะไปเดินช้อปปิ้งอุปกรณ์เลี้ยงเด็ก

ให้ตายเถอะ...เชื่อเขาเลย

สุดท้ายแล้ว พัคจีมินก็ต้องมาเดินตามท่านประธานที่ใส่ชุดสูทเต็มยศมาเลือกของใช้ในแผนกเด็กอ่อน ตั้งแต่ที่นอนยันคาร์ซีทและขวดนม เขาได้บอกไปหรือยังว่าตอนนี้น่ะภรรยาท่านประธานอายุครรภ์ได้แปดเดือนแล้ว อีกแค่ไม่กี่สัปดาห์เจ้าตัวน้อยก็จะลืมตาตื่นมาดูโลกใบนี้แล้ว

และไม่ใช่แค่ท่านประธานที่ตื่นเต้น ตัวเขาเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน อาจจะไม่เท่าเจ้าคนเห่อลูกคนนั้น แต่นั่นน่ะ หลานคนแรกของเขาเลยนะ

และเขาได้แต่ภาวนา ขอให้หลานเกิดมาน่ารักเหมือนแม่นะลูก อย่าไปเอานิสัยฉลาดแกมโกงจากพ่อมาเยอะนะครับ ไม่งั้นทั้งบ้านคงได้วุ่นวายกันไปหมด

เพราะคนพ่อน่ะ สมัยเรียนแสบใช่เล่นเลยน่ะสิ

เดินเลือกของไป นินทาเจ้านายในใจไปด้วย จนสุดท้ายภารกิจเลือกซื้อของเด็กก็ผ่านพ้นไป ดูเหมือนว่าวันนี้ท่านประธานจะเสียทรัพย์ไปเยอะพอควรกับของๆเจ้าตัวน้อย แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ยังหน้าบานอยู่ได้ทั้งวัน

นี่แหละน้า ความสุขของคนที่กำลังจะกลายเป็นพ่อคนอย่างเต็มตัว เขาเองก็คงต้องหาซื้อของมารับขวัญหลานเหมือนกันสินะ...

เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็น สุดท้ายแล้ววันนี้เขาก็ไม่ได้เข้าบริษัท แต่ต้องมาเดินช้อปปิ้งเป็นเพื่อนท่านประธาน จีมินมองดูนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์ ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนรถแท็กซี่ เพราะไม่อยากให้ท่านประธานขับรถวนไปมาเพื่อกลับไปส่งเขาที่คอนโด ก็เลยตัดสินใจแยกกันตั้งแต่ที่ห้าง

สายตาที่เคยจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์เหม่อมองออกไปด้านนอก รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่มุมปากในตอนที่สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมา และเหมือนว่าจะแรงขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะมองไม่เห็นทาง มือเล็กลูบแขนตัวเองเบาๆเพื่อคลายความหนาวก่อนจะเปลี่ยนเป็นการกอดตัวเองไว้หลวมๆ

“หนาวจัง”

‘รู้ตัวว่าตัวเองขี้หนาว แล้วทำไมถึงไม่ชอบพกเสื้อกันหนาว’

‘ก็ไม่รู้นี่ว่าฝนมันจะตก’

‘อ้างตลอด พยากรณ์อากาศน่ะหัดดูบ้าง’

‘บ่นๆ สุดท้ายก็ถอดเสื้อตัวเองให้อยู่ดีอ่ะ’

‘เจ้าเด็กนี่’

จีมินฉีกยิ้มกว้างในตอนที่เสื้อกันหนาวตัวใหญ่ของอีกคนถูกคลุมลงบนไหล่แคบๆของเขา ทั้งๆที่โดนบ่นแต่กลับมีความสุขมากกว่าที่เคยเป็น เสียงบ่นของอีกฝ่ายยังคงดังอยู่เรื่อยๆในขณะที่มือใหญ่กระชับเสื้อคลุมเข้าหากันเพื่อสร้างความอบอุ่นให้แก่เขา

ฝนน่ะ อบอุ่น จะตายไป

จริงๆนะ

“ใจเย็นๆนะจีมิน ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ”

“พี่บอกตัวเองเถอะ!!”

คนตัวเล็กหันไปโวยใส่คนที่ตอนนี้กำลังนั่งไม่ติดที่ เขาได้รับโทรศัพท์จากเจ้าคนเห่อลูกว่าตอนนี้พี่สะใภ้กำลังจะคลอด เขาน่ะตื่นเต้นจนรีบวิ่งหน้าตั้งไปขึ้นรถไฟใต้ดินแล้วก็วิ่งจากรถไฟใต้ดินมาที่โรงพยาบาลแทนการขับรถเพราะกลัวเสียเวลากับช่วงที่รถกำลังติดแบบนี้

ทันทีที่มาถึงหน้าห้องคลอดก็เจอกับคุณลุงคุณป้าแล้วก็เจ้าพ่อจอมเห่อที่ตอนนี้กำลังสั่นเป็นเจ้าเข้า เอาแต่พูดบอกให้เขาใจเย็นทั้งๆที่ตัวเองกำลังจะสติแตก

ไม่นานนักเจ้าตัวน้อยกับคุณแม่ก็ถูกเข็นออกมาก่อนจะถูกส่งตัวไปที่ห้องพัก เขามองดูเจ้าตัวน้อยอยู่ห่างๆเพราะกลัวว่าจะเอาเชื้อโรคไปแพร่ให้หลาน ก่อนจะมาถึงนี่เขาสมบุกสมบันน้อยซะที่ไหน

คุยเล่นอยู่สักพักก็ขอตัวกลับออกมา ให้เวลาคุณแม่กับเจ้าตัวน้อยได้พักผ่อน จีมินทิ้งตัวลงนั่งตรงป้ายรถเมล์หน้าโรงพยาบาล

หมดแรง

เขาหมดแรงแล้วจริงๆ เหมือนความตื่นเต้นในตอนนั้นมากเกินไปจนทำให้เขาไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย วิ่งมาได้ยังไงตั้งสี่กิโล นึกแล้วก็ได้แต่หัวเราะกับตัวเองเบาๆ ความตื่นเต้นนี่ทำให้คนเป็นบ้าเป็นบอได้จริงๆ

กำปั้นเล็กทุบลงบนขาตัวเองเบาๆเพื่อคลายความเมื่อยล้า ดูเหมือนว่าวันนี้เขาคงต้องนั่งรถเมล์กลับห้องซะแล้ว เพราะตอนขามาน่ะตื่นเต้นจนลืมหยิบแม้แต่กระเป๋าสตางค์ โชคดีแค่ไหนที่มีบัตรอเนกประสงค์อย่างทีมันนี่ที่ใช้กับขนส่งสาธารณะติดอยู่กับเคสโทรศัพท์ ถึงได้พาตัวเองมาถึงที่นี่ได้ ครั้นจะนั่งแท็กซี่ ก็กลัวว่าเงินในบัตรจะไม่พอ

ไม่ได้เติมมากี่เดือนแล้วก็ไม่รู้...

เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่วันนี้ก็ดูมืดครึ้มเหมือนวันที่ผ่านๆมา รอบนี้ตกติดต่อกันมากี่วันแล้วนะ น่าจะสี่หรือห้าวัน ในทีวีก็ออกข่าวว่าช่วงสัปดาห์ต่อไปพายุจะเข้า สงสัยเขาต้องรีบกลับไปซื้อรามยอนมาตุนไว้สักหน่อยแล้ว

ยังไม่ทันจะได้เคลื่อนตัวไปไหนเจ้าฝนตัวดีก็ตกลงมาซะแล้ว มือเล็กยื่นออกไปรองเอาหยดน้ำที่กำลังร่วงหล่นลงมาก่อนจะสะดุ้งโหยงเพราะเสียงฟ้าร้อง

เขาน่ะ ชอบฝนมากๆเลยนะ แต่ไม่ชอบเสียงกับแสงที่มาพร้อมกับฝน...ไม่ชอบเลยจริงๆ

จีมินพรูลมหายใจออกมาก่อนจะลุกขึ้นยืน ตัดสินใจแล้วว่าวันนี้คงต้องกลับแท็กซี่ เพราะกว่ารถเมล์จะมาก็อีกตั้งสิบนาที อาจจะเสี่ยงโดนด่าหน่อยตอนที่ขอให้คนขับแท็กซี่รอตอนขึ้นไปเอาเงินมาจ่าย แต่ทางเลือกนี้น่าจะดีกว่าการยืนอยู่ข้างถนนท่ามกลางเสียงฟ้าร้องเปรี้ยงปร้างแบบนี้

เปรี้ยง!

มือเล็กที่หมายจะยกขึ้นเรียกแท็กซี่ถูกยกขึ้นมาอุดหู ไหล่สองข้างหดเข้าหากันเพราะความตกใจ ดวงตาสองข้างปิดสนิทเพราะกลัวแสงที่มาพร้อมกัน

สำหรับเขา ฟ้าแลบน่ากลัวกว่าฟ้าร้อง

ฟ้าร้องยังพอทนได้ แต่ฟ้าแลบเขาไม่ไหวจริงๆ

 ‘รู้ว่ากลัวแล้วจะออกมาข้างนอกทำไม’

‘กลัวฟ้า แต่ชอบฝน’

‘แต่มันมาพร้อมกันไง’

‘รู้น่า แต่แบบนี้ก็ไม่กลัวแล้ว...แค่กอดไว้ ก็ไม่กลัวอะไรแล้ว’

จีมินซุกหน้าตัวเองลงกับอกแกร่งของคนอายุมากกว่า รู้สึกได้ถึงอ้อมแขนที่โอบรัดรอบตัว อ้อมกอดของคนๆนี้น่ะ...ทำให้เขารู้สึกปลอดภัย

ทั้งๆที่แก่กว่าแค่สองปีแท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไมอีกฝ่ายถึงได้ตัวใหญ่กว่าเขาเยอะขนาดนี้

แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว กอดอุ่น

อุ่นกาย...แถมยังอุ่นใจ

เมื่อก่อนยังมีคนที่กอดเขาจนจมอกเพื่อไม่ให้หวาดกลัวกับเรื่องพวกนี้ แต่ตอนนี้...เขาไม่มี

เขาควรกลับเข้าไปในโรงพยาบาล ใช่...ควรกลับเข้าไปแล้วรอจนกว่าฝนจะหยุดตกแล้วค่อยกลับจะดีกว่า ร่างเล็กหมุนตัวกลับหวังจะวิ่งเข้าไปหลบฝนในโรงพยาบาล ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวเดินก็ชนเข้ากับคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง จีมินละล่ำละลักเอ่ยคำขอโทษ

“ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรมะ...”

จีมินชะงักไปหลังจากที่เงยหน้ามองคนที่เขาหันไปชน แต่ภาพตรงหน้า...เหมือนฝันเลย ผู้ชายตัวสูงที่สวมชุดกาวน์ ตากลมโตที่ถูกบดบังด้วยแว่นสายตาอันใหญ่ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบ มองดูยังไงก็เหมือนภาพที่เกิดจากจินตนาการมากกว่าจะเกิดขึ้นจริง

เขาฝันหรือในที่สุดพระเจ้าก็ได้ยินคำขอที่ดังอยู่ในใจเขาทุกวันกันนะ

คนๆนี้ถึงได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขา

“เจ็บครับ”

ยืนอยู่ตรงนี้จริงๆ

จอนจองกุก กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา...

“ขอโทษครับ”

“ไม่รับได้มั้ยครับ”

“ทำไมครับ”

“อยากได้อย่างอื่นครับ”

“แค่เดินชน...”

“มีความรับผิดชอบหน่อยครับ”

“.....”

“เอาหัวใจหมอไปแล้ว ก็ช่วยกลับมารับผิดชอบด้วยครับ”

รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนทั้งคู่ ต่างกันที่คนตัวเล็กกว่ามีน้ำตาประกอบอยู่บนใบหน้า ต่างจากอีกคนที่มีเพียงรอยยิ้มและดวงตาที่สื่อถึงความรู้สึกทั้งหมดที่มี

เหมือนตอนนั้นเลย

ตอนที่เจอกันครั้งแรก

‘ขอโทษๆๆ เป็นอะไรมั้ยอ่ะ’

‘เจ็บ’

‘ขอโทษนะ’

‘ไม่รับ’

‘อ้าว’

‘จะเอาอย่างอื่น’

‘จะเอาอะไร ไม่มีเงินนะบอกก่อน’

‘ชอบ มีแฟนยัง’

‘ห๊ะ...’

‘ถ้าไม่มี จะจีบ’

ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

สวัสดีค่ะทุกคน ไม่เจอกันนานเลยนะคะ ฮ่าาา

วันนี้เอาของขวัญวันเกิดคุณเขามาฝากเนอะ หวังว่าทุกคนจะมีความสุขนะคะ

เจอกันอีกทีวันเกิดน้องจีมินเนอะ

ร่วมหวีดกันได้ที่ #ฝนกุกมิน

hohope