ตอนที่ 1 : Prologue
KOOKMIN
GOLDEN CLOSET
Prologue
แกร๊ก...
เสียงปิดประตูดังขึ้นก่อนร่างสูงของผู้เป็นเจ้าของห้องจะเดินดิ่งมาทิ้งตัวลงบนโซฟากลางห้อง มือใหญ่ถูกยกขึ้นมานวดขมับอยู่พักหนึ่ง ก่อนเสียงถอนหายใจจะถูกพ่นตามออกมา ประโยคหนึ่งดังขึ้นในหัวซ้ำไปซ้ำมาในรอบวัน
‘แทฮยอง เราจะย้ายไปเรียนต่อโทที่เกาหลีนะ’
‘เราจองห้องพักไว้แล้ว ตั๋วเครื่องบินก็เรียบร้อยแล้ว แถมดูที่เรียนไว้แล้วด้วย’ คำบอกกล่าวจากเพื่อนสนิทดูกระชั้นชิดขึ้นมาเมื่อเขาดูมีท่าทีต่อต้าน
พัคจีมิน นั่นคือชื่อของเพื่อนสนิทที่ไม่ค่อยจะได้ใช้เวลาร่วมกัน และตอนนี้คิมแทฮยองกำลังคิดมากเรื่องเพื่อนคนนี้จนปวดหัวไปหมด พัคจีมินเป็นคนเกาหลีแท้ๆ ไม่ใช่ลูกครึ่งหรือลูกเสี้ยวอะไรทั้งนั้น การที่อีกคนจะอยากย้ายไปเกาหลีนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ปัญหาคือพัคจีมินเป็นคนเกาหลี ที่ไม่เคยแม้แต่จะเหยียบบนผืนแผ่นดินเกาหลี... มีญาติแต่ก็ไม่เคยติดต่อกัน จะมีก็แต่ครอบครัวของเขาเท่านั้น
‘รออีกหกเดือนแล้วค่อยบินไปพร้อมกันสิจีมิน’
‘แต่เราเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้วนะ รอไม่ได้หรอก’
‘จองได้ก็ยกเลิกได้สิ’
‘ไม่ได้นะ เราจ่ายเงินไปแล้ว!’
เรื่องจ่ายเงินไม่ใช่ปัญหา มันก็แค่ข้ออ้างที่ถูกเลือกขึ้นมาใช้ก็เท่านั้น เพราะรู้ว่ายังไงก็คงจะห้ามเพื่อนตัวเล็กคนนี้ไม่ได้ สิ่งที่ทำได้ก็คงมีแค่ขอให้อีกฝ่ายดูแลตัวเองให้ดีก่อนที่เขาจะกลับไป แน่นอนว่าพัคจีมินไม่ใช่เด็กอายุสิบห้าสิบหกที่เขาจะต้องมานั่งห่วงอะไรมากมาย อีกฝ่ายเรียนจบปริญญาตรีมาได้ครึ่งปีแล้วด้วยซ้ำ
_____GOLDEN CLOSET_____
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะความคิดในหัว คิมแทฮยองลุกไปเปิดประตูก่อนจะเดินกลับมาในห้องพร้อมกับเพื่อนตัวเล็ก พัคจีมินทำหน้าหงอยเดินตามหลังเพื่อนเข้ามาโดยไม่ได้พูดอะไร ความเงียบเข้าปกคลุมพื้นที่ของห้องรับแขกบนคอนโดหรู
“..........”
“แทฮยองโกรธเราเหรอ”
“ถ้าบอกว่าโกรธจะยอมล้มเลิกแผนการนั่นไหม” สิ้นสุดคำถามน้ำเสียงตกอกตกใจก็ดังตามมาพร้อมกับคำสั่งที่คงห้ามกันไม่ได้
“ไม่ได้นะ ยกเลิกไม่ได้หรอกแล้วแทฮยองก็ห้ามงอนด้วย!”
“งอนนี่ห้ามได้ด้วยหรือไงวะเตี้ย” มือใหญ่ยกขึ้นไปผลักหัวเพื่อนเบาๆก่อนจะหัวเราะออกมา จีมินน่ารัก เพราะแบบนี้เขาถึงได้ห่วง มนุษย์ตัวขาวๆกลมๆเหมือนขนมโมจิที่เจ้าตัวชอบกิน
“เอาเถอะ จะไปก็ไป ไปแล้วก็ดูแลตัวเองดีๆอยู่ที่นั่นไม่มีคนให้งอแงใส่แล้วนะ”
“ถึงอยู่ที่นี่ก็ไม่มีคนให้อ้อนอยู่ดีอ่ะ...” นั่นสินะ...เหมือนช่วงเดือนที่ผ่านมาเขาจะโดนจีมินอ้อนจนลืมไปว่าเมื่อก่อนตัวเองก็ไม่ได้อยู่กับจีมินตลอดเวลา ตัวเขาเองไม่ได้อาศัยอยู่อเมริกาตั้งแต่เกิดเหมือนจีมิน จะมาอยู่ก็แค่ช่วงปิดเทอมเท่านั้น บ้านของแทฮยองอยู่ที่เกาหลี เขาเกิดที่เกาหลีแต่ได้รู้จักกับจีมินเพราะที่บ้านทำธุรกิจร่วมกัน ตอนแรกก็ไม่ได้สนิทกันถึงขั้นที่ว่าจะบอกกล่าวตักเตือนอะไรกันได้ แต่เพราะเขาเป็นเพื่อนชาวเกาหลีคนแรกและคนเดียวของจีมิน คนที่ห่างบ้านห่างเมืองมาเลยตามติดเขาแจจนสนิทกันในที่สุด
“หมายถึงว่าถ้าย้ายไปที่นั่นจะไม่มีคนดูแลไงเตี้ย”
“เราดูแลตัวเองได้แทฮยอง เห็นไหมว่าเราเรียนจบก่อนแทฮยองอีก” แทฮยองกับจีมินเป็นเพื่อนที่เกิดปีเดียวกัน แต่เพราะช่วงเข้ามหาวิทยาลัยแทฮยองดันหาทางของตัวเองไม่เจอว่าจริงๆแล้วตัวเขาอยากจะเรียนอะไรกันแน่ เขาเสียเวลาไปหนึ่งปีกับการช่วยงานครอบครัวและตามหาเส้นทางของตัวเอง จนกระทั่งตัดสินใจได้ว่าตัวเองอยากจะมีอนาคตแบบไหนถึงได้กลับไปเรียน
“จ้าๆ รู้แล้วว่าเก่ง”
“แทฮยองก็รีบเรียนให้จบได้แล้ว เดี๋ยวก็ตามเราไม่ทันหรอก” แทฮยองอมยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปโยกหัวคนตัวเล็กเบาๆ เหลืออีกแค่หนึ่งปีเขาก็จะเรียนจบและออกไปทำงานที่ตัวเองชอบ แต่เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงโดนส่งมาศึกษาดูงานของทางมหาวิทยาลัย ก็เลยต้องมาอาศัยอยู่ที่อเมริกาเป็นเวลาหกเดือนพร้อมกับไอ้หน้าหล่อชื่อ คิมซอกจิน คนที่ทำให้เขาพลาดการเป็นเดือนมหาวิทยาลัยไปแบบฉิวเฉียด
“ไปนอนได้แล้วไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปขึ้นเครื่องไม่ทัน”
“แทฮยองก็ปลุกเราสิ”
“ตื่นเองสิเตี้ย ไปอยู่เกาหลีไม่มีคนคอยตามปลุกหรอกนะ ถ้าไม่ตื่นก็แค่ตกเครื่องแล้วก็ไม่ได้ไป”
“เราล้อเล่นหรอก รู้อยู่แล้วแหละว่าต้องดูแลตัวเองน่ะ” คนตัวเล็กทำปากยู่ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมตัวกลับห้องตัวเอง และก่อนที่จะเดินออกจากห้องก็เหมือนเจ้าตัวจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“เอ้อ ถ้าเราย้ายไปเกาหลีแล้วแทฮยองย้ายไปอยู่ห้องเราก็ได้นะ อยู่คนเดียวจะได้สะดวกๆไง” ตอนนี้แทฮยองอาศัยอยู่กับคิมซอกจินและก็บ่นนั่นนี้ให้คนตัวเล็กฟังไม่หยุด พอจะให้ย้ายไปอยู่ด้วยก็บอกว่าไปไม่ได้เพราะกฎของมหาลัยคือต้องอยู่ร่วมกัน จะได้ช่วยเหลือกันได้
แต่ถ้าย้ายออกไปโดยที่ไม่แจ้งทางมหาลัยก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะยังไงก็ไม่มีคนคอยตรวจอยู่แล้ว เงินค่าห้องก็ไม่ได้จ่ายเพิ่มด้วย จีมินคิดแบบนั้น
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปทำห้องเละเด็กแถวนี้จะร้องไห้”
“ตามใจ กุญแจก็อยู่กับแทฮยอง ถ้าวันไหนอยากย้ายก็ตามสบายนะ”
“อือ ไปนอนไป”
“อื้อ ไปล่ะนะ”
“ฝันดีเตี้ย”
“ฝันดีแทฮยอง” คำบอกฝันดีถูกเอ่ยขึ้นก่อนที่แทฮยองจะกดจูบลงไปบนหน้าผากของคนตัวเล็ก เป็นการแสดงความรู้สึกเล็กๆน้อยๆระหว่างเพื่อนคู่นี้
จีมินเดินกลับห้องไปแล้ว เหลือแค่เจ้าของห้องอย่างแทฮยองที่เดินกลับเข้ามานั่งบนโซฟาตัวเดิม ถึงจะรู้ว่าดูแลตัวเองได้ แต่ถึงยังไงก็ยังคงเป็นห่วง เขานั่งคิดอะไรในหัวอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาน้องคนสนิทที่ไม่ได้คุยกันมาเกือบเดือน
‘มีอะไร’ เสียงรอสายดังอยู่พักใหญ่ก่อนจะมีเสียงงัวเงียตอบกลับมา ทำความเข้าใจอยู่สักพักก็คิดได้ว่าเวลาที่นี่กับที่นั่นไม่เหมือนกัน และเขาคงโทรไปรบกวนเวลาพักผ่อนของอีกฝ่าย
“ช่วงนี้มึงยุ่งไหม”
‘นิดหน่อย ทำไม’
“กูฝากดูแลแมวสักหกเดือนได้ไหมวะ...” แทฮยองก็คงได้แต่หวังว่าคนที่เขาฝากฝังให้ดูแลจีมินจะทำหน้าที่นั้นอย่างดี
_____GOLDEN CLOSET_____
พัคจีมินยืนอยู่ในสนามบินพร้อมกับคิมแทฮยองและคิมซอกจินที่อาสาขับรถมาส่งให้ถึงที่ คนตัวเล็กแต่งกายเรียบๆให้เหมาะกับอากาศฤดูร้อนของเกาหลี มีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และเป้ใบเล็กติดตัวไปด้วย ร่ำลากับเพื่อนอยู่สักพักก่อนจะขอตัวออกมาเพราะใกล้ถึงเวลาขึ้นเครื่อง
“จะไปหาแล้วนะ...” คนตัวเล็กพึมพำกับตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไม่อยากให้แทมีคู่เลยแฮะ
หนูหมายถึงใครลูกกก ????
น่ารักมากค่ะทำไมคุณแทอบอุ่นแบบนี้คะ ! ว่าแต่เพื่อนกันเขาหอมหน้าผากกันด้วยหรอคะ ? ครุ่นคริส
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 15 ธันวาคม 2560 / 00:19
หรือมีใครรออยู่ที่เกาหลีกันแน่
เรียกกันน่ารักเชียวเหมือนแฟนเลยค่ะ55555
น้องที่ว่าฝากก็คงจกุกสิเนี่ยคริๆ เขาจะไปเจอกันแย้ว