ร้านน้ำชาจำนรรจา ★ รับวิจารณ์นิยาย

ลำดับตอนที่ #4 : ออร์เดอร์ที่ 001 ★ C.C Battle เกมนักล่า ขอท้าพิชิตใจ

ชื่อ : นุ่น

ชื่อผลงาน  : C.C Battle เกมนักล่า ขอท้าพิชิตใจ

ลิ้งค์ :      
  

                สวัสดีค่ะนุ่น : )

                ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณมากๆนะคะที่มาใช้บริการเป็นคนแรกเลย ปลื้มใจมากด้วยที่บอกว่าจะทำแบนเนอร์ให้ ได้ใจกันไปเลยค่ะ เพราะฉะนั้นจะวิจารณ์เต็มที่แน่นอน มาเริ่มกันเลยค่ะ

                นิยายเรื่องนี้มีสี่ตอน ซึ่งหน่อยคงต้องสารภาพว่าเรายังอ่านไม่หมด อ่านไปได้แค่ตอนครึ่งเท่านั้นค่ะ ...ซึ่งเหตุผลที่หน่อยอ่านไปได้แค่นั้นเพราะเรารู้สึกว่า จุดที่เราอยากแนะนำคงเป็นเรื่องเดิมๆ และอีกอย่าง ขอโทษนะคะ ^^” เราอ่านแล้วรู้สึกว่าเนื้อเรื่องสับสนมาก ดังนั้น การวิจารณ์ครั้งนี้เราจะขอแนะนำเรื่องการนำเสนอมากกว่าตัวเนื้อเรื่องเองนะคะ

                อยากจะชมนุ่นก่อนว่าตัวนิยายอ่านสบายตาดี เดาว่าน่าจะพิมพ์ในเวิร์ดก่อนใช่มั้ยเอ่ย? ใช้ฟอนต์นี้ขนาดเท่านี้ดูสะอาดดี พอดีเป็นฟอนต์โปรดหน่อยซะด้วย แถมยังรู้จักการเว้นย่อหน้า เลยรู้สึกว่าเป็นคนที่ทำการบ้านเรื่องนี้มาค่อนข้างดี อยากจะให้รักษามาตรฐานตรงนี้ไว้นะคะ เพราะมันจะเป็นตัวดึงดูดสำคัญเลยที่ทำให้คนอยากอ่านนิยายเราต่อค่ะ อีกเรื่องที่ขอชมคือไม่มีอีโมวุ่นวายและไม่มีภาษาวิบัติ ตรงตามเงื่อนไขที่หน่อยขอร้องไว้เลยค่ะ ฮ่าๆ น่ารักมาก

                ขอพูดถึงตัวเนื้อเรื่องนิดนึง อยากจะขอชมอีกหน่อย รู้สึกว่าเท่าที่อ่านมา คิดว่าตัวนุ่นน่าจะมีการวางพล็อตไว้พอสมควร อ่านได้แค่หนึ่งบทกว่าๆก็เกิดคำถามเรื่องพล็อตในใจหน่อยหลายคำถาม ซึ่งเป็นนิสัยที่ดีในการเขียนนิยายนะคะ ถ้าคนไม่วางพล็อตแต่แต่งนิยายแบบตอนต่อตอน อ่านดูแล้วจะรู้น่ะ เพราะฉะนั้นก็อยากให้รักษานิสัยดีๆนี้ต่อไปนะคะ

                สิ่งที่อยากจะแนะนำ อย่างที่บอกไปแล้ว คือเรื่องการนำเสนอ จะแบ่งเป็นหัวข้อต่างๆตามนี้นะคะ

                ก่อนอื่นเลยอยากจะพูดถึงการเลือกใช้มุมมองในการเล่าเรื่องก่อนค่ะ นุ่นน่าจะเคยได้ยินมาบ้างล่ะ แต่ยังไงหน่อยก็ขอพูดสรุปคร่าวๆให้ฟังอีกรอบ ถ้ารู้เรื่องนี้อยู่แล้วข้ามไปได้เลยนะคะ

1. บุรุษที่ 1 ซึ่งก็คือการเลือกใช้มุมมองจากฉันหรือผม ซึ่งเป็นการเล่าที่เน้นอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครนั้นมากกว่าจะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในเรื่อง นิยายรักเดี๋ยวนี้ส่วนใหญ่ก็จะใช้มุมมองนี้ ตัวอย่างเช่น ฉันมองเขาด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย เป็นต้น คือถ้าจะบรรยายอย่างอื่น ก็จะเป็นการเล่าจากความรู้สึกคนคนนี้เป็นหลัก ตัวละครนี้เกลียดใครมุมมองของตัวละครนี้ต่อคนคนนั้นก็จะแย่ตามไปด้วย ไม่มีความเป็นกลางในการเล่าเท่าไหร่ แต่ข้อดีคือทำให้ตัวคนอ่านอินตามไปด้วยได้ง่าย ลุ้นเอาใจช่วยตัวละครนั้นตามไปด้วยได้ง่าย

2. บุรุษที่ 2 ไม่ค่อยมีใครใช้มุมมองนี้เท่าไหร่ คล้ายกับบุรุษที่หนึ่งค่ะ แต่จะใช้คำว่า คุณ เหมือนเป็นการสะกดจิตคนอ่านให้คิดและรู้สึกตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่อง พอพูดถึงการกระทำ ก็จะเหมือนคนอ่านเป็นหุ่นเชิดให้เราบอกว่า เอ้า ขยับมือ ยกขา อะไรอย่างนี้ ตัวอย่างเช่น คุณตื่นขึ้นมาตอนกลางดึก เมื่อมองไปทางซ้ายก็ไม่เห็นน้องสาวซึ่งควรจะนอนอยู่ตรงนั้น คุณตกใจมาก อย่างนี้เป็นต้น

3. บุรุษที่ 3 อันนี้ก็จะแบ่งออกเป็นสองแบบอีก ก็คือมุมมองพระเจ้า คือสามารถบรรยายความรู้สึกและการกระทำของตัวละครได้ทุกตัวในเรื่อง โดยใช้สรรพนามแทนอย่างเช่น เธอ เขา หญิงสาว อะไรแบบนี้ กับอีกอันก็คือโฟกัสไปที่ตัวละครตัวเดียว คล้ายกับแบบบุรุษที่หนึ่งค่ะ แต่จะใช้สรรพนามแบบเดียวกันอย่างที่บอกไปแล้วแทน แล้วก็อาจจะมีแวบไปบรรยายตัวละครที่อยู่ด้วยกันใกล้ๆได้ด้วย แต่ส่วนใหญ่ขอบเขตการบรรยายจะไม่เกินตัวเอกที่กำหนดไว้แล้วค่ะ

ดูจากบทที่หนึ่งที่นุ่นเขียน จุดแรกที่อยากจะแนะนำคือตรงนี้ค่ะ

“สาวสวยสองสไตล์... “ เรื่อยไปจนถึง “ชายหนุ่มหน้าตาทะเล้นน่ารักน่ากอดยืนมองสองสาว...” บลาๆๆ แล้วประโยคต่อมาก็คือ “แน่นอนอยู่แล้วก็ผมมายืนรอที่นี่...”

 ถามความรู้สึกหน่อยจริงๆตอนอ่านประโยคนี้ครั้งแรก หน่อยนึกว่า “ผม” หรือนายอะตอมเนี่ยไปยืนแอบมองผู้ชายคนนั้น - - จริงๆนะ อ่านต่อมาอีกหน่อยค่อยรู้ว่า อ้อ ชายคนนั้นก็อะตอมนี่เอง หน่อยคิดว่าไม่ควรสลับมุมมองการเล่าค่ะ เท่าที่อ่านดูเห็นนุ่นบอกว่าเฮเซลเป็นนางเอกนี่นา ถ้างั้นก็ให้เล่าจากมุมมองเฮเซลคนเดียวไปเลยก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเล่าจากมุมมองอะตอม ไม่งั้นจะงงเปล่าๆ ในตอนที่สองก็มีค่ะ ตอนที่บอกว่า อยู่ในห้องโดนเชือดชัวร์ๆ อันนี้น่าจะเล่าจากมุมมองเฮเซลใช่มั้ย แต่แล้วบรรทัดต่อมาก็กลายเป็น ส่วนคนที่เหลือค่อยๆลุกตามเฮเซล.. เราเลยงงค่ะว่าตกลงไอ้คนที่บอกว่าอยู่ในห้องโดนเชือดชัวร์ๆนั่นใครกันแน่ ลองปรับดูนะคะ

เรื่องต่อมาที่อยากแนะนำก็คือเรื่องการให้น้ำหนักกับเรื่องค่ะ พูดอีกอย่างก็คือการทำให้คนอ่านรู้สึกว่า เอ้อ เรื่องนี้มันสำคัญนะ เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่จริงๆนะเนี่ย อะไรทำนองนี้ค่ะ ยกตัวอย่างก็เช่น ฉากเปิดตัวเฮเซลกับโมเน่ในบทแรก ตอนที่พูดถึงความสัมพันธ์ของสองคนนี้ ที่บอกว่า สองคนนี้คิดจะใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกัน หน่อยอ่านแล้วรู้สึกว่า เออ ความสัมพันธ์ของสองคนนี้น่าจะมีผลอะไรบางอย่างกับเนื้อเรื่อง แต่ประโยคถัดมาก็ขัดกันมากเลยค่ะที่บอกว่า แต่อยู่ด้วยกันนานๆก็ผูกพันกันเป็นธรรมดา หน่อยเลย อ้าว? ตกลงสองคนนี้เหมือนเพื่อนสนิทกันเลยนะ ที่บอกว่าหลอกกันและกันนั่นมันเหมือนเป็นแค่สาเหตุที่ทำให้สองคนนี้มารู้จักกันมากกว่าเท่านั้นเอง ถ้าสองคนนี้ก็รู้ตัวว่าถูกอีกฝ่ายหลอกใช้ประโยชน์ก็น่าจะมีท่าทีกึ่งไม่ชอบใจกันบ้าง หรืออะไรอย่างอื่นก็ได้ แต่ไม่น่าจะใช่แบบที่เป็นอยู่นะคะ หน่อยอยากให้นุ่นชัดเจนเรื่องตรงนี้ว่าตกลงสองคนนี้หลอกกัน หรือร่วมมือกันแน่ ถ้าร่วมมือกันแบบเพื่อนมันก็จะออกมาในรูปความสัมพันธ์อย่างที่นุ่นเขียนได้ แต่ถ้าหลอกกัน... ไม่รู้สิคะ หน่อยคิดว่าไม่น่าจะมีใครชอบถูกหลอก ท่าทีมันน่าจะข่มซึ่งกันและกันอยู๋ในที (แล้วที่สำคัญ อีตาอะตอมมันรู้ได้ไงว่าโมเน่หลอกพี่สาว ถ้าโมเน่ถึงกับยอมบอกนี่หน่อยว่ามันไม่น่าเรียกหลอกใช้แล้วนะคะ มันน่าจะเป็นขอช่วยมากกว่า) หวังว่าจะไม่งงนะคะ

อีกจุดนึงที่คิดว่าไม่มีพาวเวอร์ก็คือตรงที่อยู่ข้างล่างข้อความที่ว่า ความรักกับชัยชนะ ที่ขึ้นว่า “ทั้งๆที่ใครต่อใครต่างพากันรังเกียจฉัน” หน่อยว่าสองบรรทัดบนน่ะดีมากเลยนะคะ ทำให้เรื่องน่าสนใจมากขึ้นเยอะเลย แต่พอมาเริ่มไอ้ ทั้งๆที่.. นี่ หน่อยว่าตัดทิ้งไปเลยก็ได้ค่ะ มาที่ “คงได้เวลาเริ่มเล่นเกมแล้วสินะ” เลยก็ได้ค่ะ (แล้วก็... ตัดไอ้คำว่า ใบหน้าสวย นั่นทิ้งเลยก็ได้ค่ะ ให้มีแค่คำพูดเพียวๆเลยสองบรรทัดก็จะน่าสนใจม้าก.. ค่ะ)

ต่อมาก็คือเรื่องการเปิดตัวตัวละคร ...บอกตามตรงว่าบทแรกไม่ควรใส่เรื่องความสัมพันธ์ของโมเน่กับเฮเซลเลย ในความเห็นของหน่อยนะคะ จะให้ดีไม่ควรเปิดตัวโมเน่มาเลยด้วยซ้ำ บอกแค่ว่าอะตอมกับเฮเซลเป็นพี่น้องกันก็พอ เพราะประเด็นสำคัญตอนนี้ควรจะเป็นการพูดถึงคลับมากกว่า จะเปิดตัวโมเน่ควรจะเป็นฉากที่เฮเซลอยู่ที่มหาลัยคนเดียวดีกว่าเยอะค่ะ  อันนี้เป็นคำแนะนำทีเป็นความเห็นส่วนตัวนะคะ แล้วแต่ว่านุ่นจะนำไปใช้รึเปล่า ไม่ว่ากันอยู่แล้วจ้า

ต่อมาเลยก็คือบทที่สอง เป็นบทที่พูดถึงสมาชิกคลับรุ่นที่สี่ใช่มั้ยคะ ไม่ควรเปิดตัวสมาชิกทุกคนมาแบบนั้นนะ แบบที่ไม่มีบรรยายถึงลักษณะหน้าตา มีแต่ชื่อตัวละครในบทสนทนา ...ถึงแม้ว่านุ่นจะมีอิมเมจตัวละครแล้วก็จริง แต่การทำให้เรารับรู้ “หน้าตา” ตัวละคร(ในอิมเมจ) ยังไม่สำคัญเท่าการทำให้เรารับรู้ “ตัวตน” การมีอยู่ของตัวละครนั้นในนิยายนะคะ ควรค่อยๆพูดถึงแต่ละตัวละครไปดีกว่า บทเดียวอาจไม่ต้องพูดถึงทุกคนทีเดียวก็ได้ ไม่งั้นคนอ่านจะงงค่ะว่าคนนี้เป็นใคร น่าจะเปิดตัวตัวละครใหม่มา แล้วให้บทตัวละครนั้นมาสักนิดหน่อยพอให้คนอ่านคุ้นเคย แล้วค่อยเปิดตัวใหม่ บทนึงไม่ควรเปิดตัวตัวละครเยอะเกินไปนะคะ

อีกสาเหตุนึงที่ทำให้คนอ่านอย่างเราจำตัวละครไม่ได้ก็คือการที่นุ่นไม่ได้บรรยายหน้าตาตัวละครไว้ค่ะ น่าจะมีบรรยายตัวละครไว้ด้วย ลองดูในตอนที่หนึ่งท้ายๆ กับตอนที่สองสิคะ จะเห็นได้เลยว่ามีแต่ “....” ซ้อนกัน ถ้ามีบรรยายต่อท้ายส่วนใหญ่จะเป็นอารมณ์ตัวละครมากกว่าจะเป็นบรรยายท่าทาง ตรงนี้อยากให้ปรับนะคะ ยังดีที่ว่าคำพูดส่วนใหญ่ค่อนข้างจะมีความจำเป็นในการใช้เล่าเรื่อง ไม่ได้ทำให้เรื่องยืด แต่ หน่อยแนะนำว่ากรณีนี้ควรยืดค่ะ ควรจะบรรยายการกระทำของตัวละครแทรกเข้าไปกับความคิดด้วย ตรงนี้ต้องฝึกนะคะ เพราะเป็นเรื่องที่สำคัญมากเลยสำหรับการเขียนนิยาย (ถ้ายังนึกภาพไม่ออกยังไงบอกได้นะคะ ยินดีอธิบายเพิ่มเติม ^^ )

ที่เหลือเป็นรายละเอียดย่อยๆ ลองดูนะคะ

                1. "พิสูจน์คนพวกอื่นแทนได้มั้ยครับพี่" ไม่ควรใช้พี่นะคะ เพราะตอนนี้ พี่ หมายถึงโมเน่ แล้วยิ่งมีพี่ตัวจริงยืนอยู่ตรงนั้นด้วย หน่อยอ่านไปแล้วหน่อยงง

2. "อย่าลืมว่าต้องแวะเข้าคลับ" ดูไม่เข้ากับประโยคอื่นที่อยู่ใกล้ๆกันเลย

                3. นางฟ้า ใช้ลักษณะนาม องค์ นะคะ ถ้าเป็นปีศาจถึงใช้ ตน ค่ะ

                4. ไม่รวยก็เข้าขั้นมหาเศรษฐี มันแปลกๆนะ น่าจะบอกว่า มีตั้งแต่คนรวยไปจนถึงคนรวยมากระดับมหาเศรษฐี หรืออะไรอย่างนี้น่าจะดีกว่านะคะ คำว่า ไม่...ก็ มันดูตรงกันข้ามกันแบบรวยกับจนน่ะค่ะ

                5. รุ่นพี่เซโร่ ใช้แค่พี่ก็พอค่ะ หน่อยคิดว่าเรื่องมันไม่น่าจะเกิดในประเทศพวกญี่ปุ่นเกาหลีอะไรที่มีคำเรียกว่ารุ่นพี่นะคะ แค่พี่ก็น่าจะพอ

                6. ไอ้พวก “<<…..” นี่แนะนำว่าอย่าใช้เลยค่ะ

                อืม คร่าวๆก็มีประมาณนี้ค่ะ ขอชมอีกเรื่องคือรู้สึกว่าคำผิดจะน้อยมาก อ่านแล้วไม่ค่อยสะดุด ^^ ส่วนตัวหน่อยคิดว่า ถึงแม้ว่านุ่นจะเป็นมือใหม่ แต่รู้สึกได้นะคะว่านุ่นตั้งใจเขียนมาก เห็นได้จากนิสัยดีๆหลายข้อที่หน่อยพูดไปแล้ว อยากให้รักษาสิ่งดีๆอย่างนี้ไว้ต่อไปนะคะ ถ้านุ่นมีความตั้งใจอย่างนี้หน่อยคิดว่าต้องพัฒนาตัวเองเป็นนักเขียนที่ดีได้แน่ๆ สำหรับคำวิจารณ์นี้ก็หวังว่านุ่นคงไม่โกรธนะคะ (ถ้าโกรธก็ไม่ว่า ยินดีน้อมรับทุกประการ ^^) แต่ก็หวังว่าจะมีประโยชน์กับนุ่นบ้างละกันเนอะ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับแบนเนอร์ ขอรับไว้นะคะ : ) 

 

ร่วมวิจารณ์โดย ปาจิงโกะ น้องสาวผู้น่ารัก(?)ค่ะ J

อีกจุดที่อยากแนะนำให้นุ่นแก้ไขคือเรื่องการบรรยายภูมิทัศน์นะคะ  อย่างที่หน่อยได้พูดไปเรื่องการบรรยายตัวละคร ที่น่าจะบรรยายหน้าตา  รูปร่างให้คนอ่านนึกภาพตามได้ เราว่า สถานที่ บรรยากาศรอบตัวที่เป็นเหมือนฉากของเรื่องก็สำคัญนะคะ อย่างเช่น ตัวละครไปที่คลับ ก็อาจจะมีการบรรยายว่าคลับหรูหรายังไง เช่น มีโคมไฟระย้าทอแสงสีนวลตา ด้านหน้ามีรูปปั้นเทพธิดากำลังสยายปีก  อะไรประมาณนี้น่ะค่ะ จะช่วยให้คนอ่านรู้สึกว่า เอ้อ มันหรูจริงๆ ถ้ายังไม่ค่อยถนัดก็เริ่มจากการใช้ประสาทสัมผัสทั้งหกในตัวนี่แหละค่ะ ตาเห็นอะไรบ้าง มีเสียงดนตรีคลอมารึเปล่า มีกลิ่นดอกอะไรโชยมาไหม อะไรต่างๆเหล่านี้จะช่วยให้นิยายสมจริงและได้อรรถรสมากขึ้นค่ะ  =)  

ปล. อยากบอกนุ่นว่า พล็อตนุ่นน่าสนใจม้ากมาก ถ้าเขียนได้ดี รับรองว่าดังแน่ๆ ทั้งฟันธงและคอนเฟิร์มเลย ฮ่าๆๆ