ตอนที่ 1 : 00 :: อินทะโลดักฉัน
อินทะโรดักฉัน
ความเหงาเกิดจากอะไร ใช่อารมณ์เคว้งคว้างที่ต้องอยู่คนเดียวเป็นระยะเวลานานเกินไปใช่มั้ย
ตอนได้รู้จักกับมันแรกๆ แม่งจะรู้สึกทรมานอยู่นิดหน่อย แต่นานไปเราก็จะชินกับความเหงาจนเหมือนกลายเป็นเพื่อนกันในที่สุด
ดูอย่างผมสิ อยู่ได้ด้วยตัวเองเสมอ ชีวิตประจำวันเน้นพึ่งพาตัวเองเป็นหลัก ทำงานก็ต้องพึ่งตัวเอง เที่ยวคนเดียวก็ได้ ดูหนังคนเดียวก็ไม่มีคนส่งเสียงดังรบกวน เลือกซื้อของก็ไม่ต้องมีคนคอยขัดเรื่องรสนิยมของเรา แถมฟังเพลงคนเดียวก็อินได้อีกต่างหาก
โด่...ไม่เห็นต้องแคร์เลย
เพราะผมยังไม่เคยเห็นว่าใครป่วยเป็นโรคเหงาจนตายเลยสักคน
“มึง ว่างป่ะ”
[โทรมาทำเหี้ยไรเนี่ย นี่ตีสอง]
“เหงา”
[อ่านหนังสือไป เดี๋ยวก็หายเหงาละ]
“อ่านหมดตู้แล้ว ไม่ช่วยอะไรเลย”
[ฟังเพลงสิวะ]
“กูฟังจนหูจะเป็นน้ำหนวกแล้วเนี่ย”
[ข่มตาหลับไป มันช่วยได้]
“นอนไม่หลับ กูกลัวผีแอนนาเบล กูเพิ่งไปดูมา”
[นั่นไง มึงไม่เหงาละ มีแอนนาเบลอยู่เป็นเพื่อนก็ดี แค่นี้นะกูง่วง!]
เวลาเหงาก็ไม่ต้องง้อใคร สตรองได้ด้วยตัวเอง
“เชี่ยโอพรุ่งนี้ว่างมั้ย ไปแดกเบียร์ชิลๆ กัน”
[ไม่ว่าง มีโอที]
“ตอนประมาณสามทุ่มเนี่ยนะ”
[เออดิ ช่วงนี้ที่ออฟฟิศยุ่งฉิบหายเลยว่ะ]
“งั้นไปตอนกลางวันก็ได้ ถ้ามึงพักเที่ยงแวะมาจิบเบียร์กับกูเถอะ”
[พักแค่ชั่วโมงเดียวจะให้กูไปนั่งจิบเบียร์ มึงเป็นเหี้ยอะไรเนี่ย]
“กูเหงา”
[เออหวัดดีเหงา ยินดีที่ได้รู้จัก]
“ไม่...”
[กูขอตัวไปทำงานก่อนนะ บาย...]
ตู๊ดๆๆ ไอ้เพื่อนเหี้ย!
เหงานะเว้ยไม่ใช่มะเร็ง ทำไมต้องแคร์
“อ้อ วันนี้อ้อว่างมั้ย”
[มีอะไรเหรอ]
“ว่าจะชวนไปปั่นจักรยานที่สวนรถไฟน่ะ”
[อ๋อขอโทษด้วยนะ พอดีนัดกับผัวไว้ว่าจะไปกินข้าวด้วยกันอ่ะจ้า]
อยู่ได้โดยไม่ต้องง้อใคร
“สวัสดีครับ มาดูหนังคนเดียวเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“มาคนเดียวเหมือนกันเลย เลือกที่นั่งตรงไหนไว้ครับเผื่อจะไปนั่งด้วย”
“เอ่อ...”
“คือผมไม่ได้จีบนะ แค่อยากมีเพื่อนคุย”
“พอดีมีเพื่อนเยอะแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”
เพราะคนไม่จำเป็นก็ต้องเดินจากไป…
และในวันที่ยอมรับกับความเหงาได้
“ฮัลโหลว่าไง”
[ทำอะไรอยู่วะ ช่วงนี้ไม่เห็นโทรมาหากูเลย]
“โทษทีว่ะช่วงนี้ยุ่งๆ”
[แล้วนี่มึงอยู่ไหนเนี่ย เสียงดังฉิบหายเลย]
“มาดูคอนเสิร์ต”
[กับใครวะ]
“มากับเหงา พอดีความเหงาทักมาตอนเช้าเลยชวนมาด้วยกัน”
[ชยิน]
“ฮะ”
[รับยานะเพื่อนนะ กูเป็นห่วงว่ะ]
“เฮ้ยไม่ต้องห่วง พอดีกูอันล็อกความเหงาเรียบร้อยละ อยู่ได้สบายๆ”
[กูมีเบอร์โทรหมอนะ ต้องการเมื่อไหร่โทรมาได้เสมอ]
ผมมองหน้าจอมือถือที่เพิ่งกดวางสายครู่หนึ่ง ขณะเสียงเพลงยังคงบรรเลงอย่างสุดเหวี่ยงจนทำให้คนโดยรอบกระโดดโลดเต้นไปมา
นึกแล้วก็สงสัย มันแปลกตรงไหนกับชีวิตแบบนี้
เพราะครั้งหนึ่งกูเคยโหยหาพวกมึงแต่มึงก็ไม่อยู่ แล้วมันจะผิดอะไรที่วันนี้...กูจะยอมรับกับความเหงา แล้วมีมันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ผมชอบที่จะอยู่คนเดียวมันสบายดีไม่ต้องแคร์ไม่ต้องสนใจใคร ทุกอย่างจบเบ็ดเสร็จในตัวผมเองง่ายๆไม่ยุ่งยากไม่ต้องตั้งหลักหรือเตรียมการใดใดอาจจะเป็นคนแปลกๆสักหน่อยพอแระเดี๋ยวยาว
Take care คับ
ปล.มาอ่านรออิพี่ไฟกับสายชล
มันกระตุกใจตรงคำที่ว่าครั้งหนึ่งกูเคยโหยหาพวก-แต่-ก็ไม่อยู่ เราก็เป็นนะตอนแรกๆจะโหยหาเพื่อน เหมือนอยู่คนเดียวไม่ได้นอนไม่หลับแต่เพื่อนมันติดแฟนไม่คุยกับเราชวนไปไหนก็ไม่ว่างไปหาก็ไม่อยู่ จนเราชินกับความเหงาชินกับการอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียวทีนี้พอเราเลิกตื้อ เพื่อนก็ถามว่าเป็นไรทำไมไม่ทักมาบ้าง ไปเที่ยวทำไมไม่ชวน บลาๆ มันก็เกิดคำถามในใจว่าทำไมตอนกูโหยหาพวก-ถึงเมินกูพอกูชินกับการอยู่คนเดียวแล้วมาแคร์กูทำไม
สวัสดีความเหงา555555555
นน่าสงสาร 5555
จนเพื่อนมันต้องอยู่อย่างเหงาๆ
555
อยู่คนเดียว อยู่กับความเหงา
บางทีเหมือนจะไม่เหงา แต่เอาจริงๆโคตรเหงา เบื่อแล้วที่ต้องทำอะไรคนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหน้งคนเดียว แต่ทำไงได้ เฮ้ออออ !! หวัดดีไอ่เหงา 😭😭
55555555555