คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ลูกแมวอย่าเกลียดพวกมันเลยนะ
"พวมึสอนออไป่อน"
รัมัารเอาผ้าห่มผืนหนาลุมร่าเล็าวเนียนที่เปลือยเปล่าและโอบออย่านุ่มนวลอ่อนโยน านั้นเาึหันไปพูบอับเพื่อนสนิททั้สอน้วยน้ำเสียที่เรียบนิ่ ส่วนนัวเล็ในอ้อมอรู้สึอุ่นใที่มีเาอยู่้วยเหลือเิน
"ไม่! / ไม่!"
เฮือ!
พวเาทั้สอนพูบอเสียเ้มออมาพร้อมัน ึทำให้นัวเล็สะุ้ใลัวโอบอรัมเอาไว้แน่นว่าเิมรัมึออบอย่าอ่อนโยน ินและวิสี้มอูทั้สอน้วยวามรู้สึหุหิและไม่่อยพอใเท่าไหร่นั พวไม่อยู่แ่ไม่ี่ั่วโมรัม็สามารถทำให้นัวเล็ไว้ใไ้ถึเพียนี้แล้วหรือเนี่ย
"พวมึอยาถูเลียไปมาว่านี้็ามใ"
รัมพูบอพวเาทั้สอนเป็นภาษาอัฤษ านั้นเาึอุ้มนัวเล็ึ้น้วยท่าเ้าสาวอย่านุ่มนวลอ่อนโยนและพาเินเ้าไปในห้อแ่ัวทันที
"ลูแมวเ็บมาไหม?"
รัมวานัวเล็ลยืนที่พื้นห้อ นิ้วมือเรียวยาวอเาลูบเบาๆอย่าอ่อนโยนไปที่ริมฝีปาเล็ิ้มลิ้มบวมแ นัวเล็ยืน้มหน้า้มา้วยน้ำาลอเบ้าานั้นึพยัหน้าเบาๆเป็นารอบำถามอเา
หมับ!
"ลูแมวอย่าเลียพวมันเลยนะ"
รัมโอบอนัวเล็เอาไว้และพูบอ้วยน้ำเสียที่นุ่มนวลอ่อนโยนเหลือเิน
"…."
นัวเล็ไ้แ่ยืนนิ่เียบปล่อยให้เาโอบออยู่แบบนั้น้วยวามรู้สึอบอุ่นใเหลือเิน
"ใส่เสื้อผ้า่อนนะ เี๋ยวันะพาไปหาเพื่อนอเธอ"
รัมพูบอ้วยน้ำเสียที่นุ่มนวลอ่อนโยน เา่อยๆเปิผ้าห่มผืนหนาออสายามมอสำรวร่าายเปลือยเปล่าาวเนียนรหน้าอย่าพยายามอลั้นอารม์เอาไว้ แ่เ้าลูายอันให่โอเาไม่มีวามอทนเอาเสียเลยอนนี้มันเริ่มยายให่นเารู้สึปวไปหมแล้ว
"ันออไปรอเธอ้านอีว่า"
หมับ!
"ยะ..อย่าออไปเลยนะรับ ฮึ! ผะ..ผมลัว~"
้าวหมาับายเสื้ออเาเอาไว้แน่นานั้นึพูบอออไป้วยน้ำเสียที่สั่นเรือน้ำาลอเบ้า้วยวามหวาลัวเหลือเิน
"ไม่้อลัวนะนี ันแ่ะออไปรอเธอที่หน้าห้อแ่ัวเอนะ อีอย่าป่านนี้พวมันสอนออไปแล้วล่ะ"
รัมลูบหัวอนัวเล็เบาๆและพูบอ้วยน้ำเสียที่นุ่มนวลอ่อนโยนานั้นเาึรีบเินออไปาห้อแ่ัวทันที่อนที่เาะอทนไม่ไหว
เมื่อ้าวหมาแ่ัวเสร็เรียบร้อยแล้วึ่อยๆเปิประูออมาู แ่็ไม่เห็นมีใรอยู่ในห้อนี้นอาัวเอับรัมริๆ นัวเล็ึถอนหายใโล่อออมาทันที รัมมอูลูแมวัวน้อยอเา้วยรอยยิ้มเอ็นูเหลือเิน านั้นเาึพาไปหานโปรามที่สัาเอาไว้ แ่มี้อแม้ว่าะ้อให้เาอยู่ในห้อับทั้สอน้วย ้าวหมาึยอมอย่าว่า่ายทันทีเพราะลัวว่าเพื่อนๆอเาะามเ้ามาในห้อนี้้วย
"โปรเป็นยัไบ้า พวมะ..เอ่อ..พวเาทำอะไรโปรไหม? แล้วเ็บรไหนหรือเปล่า?"
้าวหมาพูถามและมอสำรวไปามร่าายอเพื่อนรั้วยวามเป็นห่วเหลือเิน ไม่รู้เลยว่านพวนั้นะทำอะไรนโปรเหมือนที่ทำับัวเอหรือเปล่า
"ฮึ! ะ..้าวนั้นแหละเ็บมาไหม เราอโทษนะ ฮึ! ฮื่อๆ"
นโปรที่สัเเห็นว่าริมฝีปาเล็อ้าวหมาแและบวมแึพูถามออไป้วยวามเป็นห่วและรู้สึผิที่ทำให้เพื่อนรั้อมาเออะไรแบบนี้ ึ่ไม่้อบอเา็พอะเาไ้ว่าเิอะไรึ้นับ้าวหมา
หมับ!
"อโทษเราทำไม โปรไม่ไ้ทำอะไรผิสัหน่อย ไม่้อร้อหรอนะ"
้าวหมาโอบอนโปรและพูปลอบ้วยวามริใเาไม่เยโรธนโปรเลยสันิเียว สายาม้อมอูทั้สอนโอบอัน้วยสีหน้าเรียบนิ่
านั้นนโปรึัสินใบอเล่าเรื่อราวทั้หมให้้าวหมาฟั ึ่รัม็ไ้ยินในสิ่ที่นโปรบอเล่าทั้หมเ่นัน ส่วน้าวหมา็ั้อั้ใฟัอย่าเียบๆ้วยวามรู้สึทั้สสารเพื่อนรัและยัรู้สึโรธผู้ายนนั้นมาๆอี้วย
"เราไม่อยาให้โปรไปหาไอ้ผู้ายเลวๆนนั้นเลยอ่ะ"
"….."
นโปรไ้แ่นั่้มหน้า้มานิ่เียบไม่พูอะไรออมา้วยวามรู้หลาหลาย
๊อๆๆ
เฮือ! เฮือ!
หมับ!
ู่ๆเสียเาะประูห้อ็ัึ้นึทำให้้าวหมาับนโปรสะุ้ใและโอบอันแน่นทันที
..ิ! อันบ่อยเินไปแล้วนะ รัมิภายในใ้วยวามรู้สึหึหวแ่เา็้อ่มอารม์เอาไว้..
"เ้ามาไ้!"
เสียเ้มพูบอออไป
"อาหารพร้อมแล้วรับนาย"
เมื่อไ้รับอนุาบอี้าร์นสนิทอเาึเปิประูเ้ามาในห้อและพูบอออไป้วยท่าทาที่นอบน้อมเป็นอย่ามา
"อืม ลูแมวไปิน้าวันเถอะ เธอ็ไป้วยันนะ"
หมับ!
รัมอบรับบอี้าร์นสนิทอเาในลำอานั้นเาึเินเ้าไปพูบอับนัวเล็้วยน้ำเสียที่นุ่มนวลและับไปที่แนเล็นุ่มนิ่มโยที่เาไม่ลืมหันไปพูบอนโปรแ่น้ำเสีย่าแ่าันเหลือเิน
"อ่ะ! มะ..ไม่้อับแนผม็ไ้รับ"
นัวเล็พยายามแะมือหนาอเาออแ่็สู้แรเาไม่ไ้เลย ทั้ๆที่เาเอ็ไม่ไ้ออแรบีบเลยสันิ ้าวหมาไ้แ่เินามเาไปและพยายามแะมือหนาอเาออไปลอทา โยมีนโปรและบอี้าร์นสนิทอรัมเินามทั้สอนไปอย่าเียบๆ
.
.
.
ฝาามไปอ่านเรื่ออนโปร้วยนะะ
่วยไล์และเียนอมเม้นท์ให้้วยนะะ
อบุ่ะ
ความคิดเห็น