ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไปเที่ยว
“ปวดเนื้อปวดตัวไปหมดแล้ว” ร่างเล็กบ่นกระปอดกระแปดเดินช็อปปิ้งนี่มันเหนื่อยจริงๆ แต่ก็มีความสุขเช่นกัน การมีเงินสามารถที่จะซื้อของได้เรื่อยๆซื้อโดยไม่เกี่ยงราคา ไม่มัวแต่จะมาคำนวณราคาของที่จะซื้อกลัวว่าเงินจะไม่พอ ชีวิตแบบนี้ดีจริงๆชีวิตในฝัน
[ภารกิจลับเสร็จสิ้น เดินซื้อของกับคุณแม่นานกว่า3ชั่วโมงรางวัล5แต้ม]
[ภารกิจของวันนี้ดันพื้นให้ได้30ครั้งภายในเวลา5ชั่วโมงรางวัล 8แต้ม]
โอ้ว อวสานสวรรค์!!
18
19
20
แขนสั่นไปหมด ตามองพื้นพยายามลุกครั้งเเล้วครั้งเล่า
ไม่ไหวนอนหอบมองเพดานห้อง “ระบมแน่ฉัน” ภายในความคิด ‘แต้ม แต้ม แต้ม แต้ม!!!’ เพื่อสิ่งที่อยากได้ในเมนูร้านค้า
มีโซตัวน้อยใช้ความอยากได้ของที่จะซื้อในระบบร้านค้ามาเป็นแรงผลักดันให้เธอทำภารกิจให้สำเร็จ
ลุกขึ้นสู้ใหม่อีกครั้งถึงแม้ตอนนี้แขนแทบจะไร้เรี่ยวแรงและเจ็บปวด แขนของเด็กหญิงตัวน้อยสั่นพึ่บพั่บก็ตาม “25...30” พอครบแล้วร่างเด็กหญิงนอนกองกับพื้นหัวใจสูบฉีดเลือดเร็วขึ้นมากแขนแทบจะยกไม่ขึ้น พอยกแขนขึ้น แต่แขนมันดันสั่น! อาการสั่นนั้นสามารถเห็นได้ชัดเจน!
[ภารกิจของวันนี้สำเร็จดันพื้นให้ได้30ครั้งภายในเวลา5ชั่วโมง รางวัล 8แต้ม]
“กว่าจะได้แต่ละแต้มมาเลือดตาแทบกระเด็น” ความเหนื่อยล้าของวันนี้ที่เดินช็อปปิ้งบวกกับการทำภารกิจประจำวันอย่างการดันพื้นจำนวนมากทำให้ร่างเล็กๆหมดแรงหลับไป
มีโซสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย เธอฝันว่าโดนกบตัวใหญ่กระโดดทับอยู่นาน เป็นฝันที่น่ากลัวจริงๆ ความรู้สึกของผิวลื่นและขลุขละเธอยังสามารถรู้สึกได้แม้ตอนนี้จะตื่นแล้วก็ตาม ปรื๋อ! ขนลุกอ่า ร่างเล็กหอบสังขารตัวเองที่ยังคงปวดกล้ามเนื้อ เข้าห้องนํ้าสีชมพู วันนี้ไม่ค่อยสดชื่นนักแขนยังมีอาการสั่นอยู่ในบางครั้ง มีโซนั่งลงบนที่นอนแล้วเอนหลังราบไปกับเตียง
“สเตตัส”
[โช มีโซ] [อายุ10ขวบ] [ฯลฯ]
[ความแข็งแกร่ง13]
[ความเร็ว 11]
[ทนทาน 10]
[ปัญญา 15]
[โชค 23]
[ร้านค้า฿]
[18 แต้ม]
“ยังอีกไกล”
โช มีโซที่ปัจจุบันสูงขึ้นมา7เซนติเมตรจากเดิมเมื่อก่อนตัวเล็กกว่าชาวบ้านเขาแต่ตอนนี้ร่างกายของเด็กน้อยดูแข็งแรงขึ้นมีกล้ามเนื้อเล็กๆ ดูสุขภาพดี หน้าตาน่ารัก เรียกได้ว่าเป็นเด็กน้อยที่ดูสมบูรณ์แบบคนนึง
ตอนนี้มีโซกำลังเลี้ยงลูกบาสหนีคุณพ่อ ด้วยร่างกายที่สูงใหญ่กว่าถึงแม้ร่างเล็กของลูกสาวจะมีลูกเล่นหลอกล่อเเต่ไม่อาจพ้นมือยาวที่แย่งลูกบาสตัดหน้าไปได้
แต่ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอก พยายามแย่งลูกบาสคืนแต่ครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่สามารถแย่งลูกบาสคืนจากคุณพ่อได้เลย แย่แล้ว!
ชิลกีชูตบาสลงห่วงอย่างเท่แล้วหันกลับมาหาลูกน้อยที่อมลมไว้ในแก้ม เขายักคิ้วโชว์ลูกน้อยไปสองครั้งทำให้มีโซหน้าแดงเพราะความหมั่นไส้
“เป็นไงพ่อเก่งใช่หรือเปล่าสมัยเรียนพ่อก็เล่นบาสกับเพื่อนทุกวันเลยล่ะ” คุณพ่อที่กำลังพูดโอ้อวดตัวเองอย่างภาคภูมิใจที่ชนะลูกสาวของตัวเองได้ แต่เขาต้องแลกมาด้วยการต้องตามง้อลูกแทน กว่าจะง้อสำเร็จก็นานมากแล้วแถมลูกของเขายังอยากลองยิงปืนเพื่อให้ลูกหายงอน ก็เลยอนุญาตถึงตอนแรกเขาจะไม่เห็นด้วย เขาไม่สามารถทนต่อสายตาเย็นชาของลูกน้อยแสนน่ารัก ไม่ได้ อย่าใช้สายตาอย่างนั้นมองพ่อนะมีโซ༎ຶ‿༎ຶ
สองพ่อลูกหลังจากเล่นบาสเหนื่อยเเล้วต่างแยกย้ายกันไปพัก
[โช มีโซ] อายุ10ขวบ กรุปเลือดB สูง1.32 เมตร นํ้าหนัก 24 กิโลกรัม]
[ความแข็งแกร่ง14]
[ความเร็ว12]
[ทนทาน 13]
[ปัญญา 16]
[โชค 23]
[ร้านค้า฿]
[1,098 แต้ม]
“วันนี้แหละวันที่ฉันจะใช้แต้ม” มือเลื่อนดูหาสิ่งที่ตัวเองสนใจจะซื้อสิ่งที่เลือกมี
[สกิลยิงปืนสั้นระดับพื้นฐาน 50แต้ม]
[สกิลร่างกายยืดหยุ่นกว่าเดิม1เท่า 80แต้ม]
[สกิลการทำอาหารระดับพื้นฐาน 45แต้ม]
(ทำไมถึงซื้อสกิลกีตาร์โปร่งพื้นฐาน? เพราะว่าจะไม่สามารถซื้อสกิลการเล่นกีต้าร์โปร่งขั้นกลางได้โดยไม่ซื้อสกิลขั้นพื้นฐาน)
เหลือ683แต้ม เจ็บปวดเมื่อเห็นแต้มที่อุส่าสะสมหายไปในแวบเดียว
[โช มีโซ] [อายุ10ขวบ] [ฯลฯ]
[ความแข็งแกร่ง 14]
[ความเร็ว 12]
[ทนทาน 13]
[ปัญญา 22]
[โชค 23]
[ร้านค้า฿]
[683แต้ม]
“ค่าปัญญาเพิ่มขึ้นมา ฉันลองทดสอบความจำดูดีกว่า”
ค่าปัญญาคนปกติรวมความจำ การเรียนรู้ การวิเคราะห์ต่างๆ รวมในค่าปัญญา
1-10เรียนรู้ช้า 11-15คนปกติ 16-20อัจฉริยะ 21-25อัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะมากกว่านี้คือสุดยอดของสุดยอดอัจฉริยะเเล้ว
วันต่อมา
มีโซได้สร้างความตกใจให้แก่ซองอึนคุณแม่ของเธออย่างมาก วันนี้มีโซจำได้ทุกอย่างที่เธอสอน ปกติลูกจำได้แต่ไม่ทั้งหมดขนาดนี้ นี่แค่ฟังเธอพูดครั้งเดียวก็จำได้ วิชาประวัติศาสตร์พูดชื่อบุคคลสำคัญหลายคนลูกของเธอฟังเเค่ครั้งเดียวสามารถเล่าออกมาได้ละเอียดอย่างกับลอกคำพูดของเธอมา เรียกได้ว่าเก็บทุกคำพูดเก็บทุกเม็ด นี่มันเรื่องอะไรกัน!!
เรื่องนี้ถึงหูคุณพ่ออย่างชิลกีตอนแรกเขาไม่อยากจะเชื่อ แค่ลูกของเขาเรียนได้เท่าคนปกติไม่ได้เรียนรู้ช้าเหมือนแต่ก่อนเขาเองยังแปลกใจ แต่นี่ภรรยาเล่าให้ฟังว่าลูกเป็นอัจฉริยะ? เขาถึงกับสตั้นไปหลายวินาที ลูกสาวอัจฉริยะ?
วันต่อมาชิลกีได้นัดแพทย์เพื่อตรวจดูiQของมีโซผลออกมาว่ามีโซมีiQที่เรียกได้ว่าอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ เขาได้เล่าเรื่องของมีโซและเรื่องการเกิดอุบัติเหตุให้แพทย์ฟัง แต่แพทย์ไม่ได้ระบุสาเหตุการเพิ่มขึ้นของระดับ iQ (เมื่อก่อนเคยตรวจiQเเล้ว) เมื่อก่อนiQน้อยกว่าตอนนี้มากเรียกง่ายๆคือพัฒนาการทางสมองช้า
ดูเหมือนหลังจากการตรวจวัตระดับiQคราวนั้น แม่ของมีโซก็สอนไวขึ้น เธอต้องเตรียมตัวมากขึ้นปรับเปลี่ยนการสอนยกใหญ่ ลองสอนเร็วขึ้น แต่มีโซก็ตามทันเรียกได้ว่าการในช่วงนี้เรียนติดสปีดมาก ถ้าใครมาเห็นซองอึนสอนลูกสาวตอนนี้คงจะสาปแช่งเธอ พูดยาวๆติดต่อกันหลายชั่วโมงแล้วให้ลูกสาวสรุปบทเรียนเนี่ยนะ เธอคิดอะไรอยู่?
แต่คงจะตกใจมากกว่าที่เห็นเด็กน้อยสามารถจดจำทุกคำพูดของซองอึนได้
“สกิลการเรียนรู้รวดเร็วเมื่อเอาไปใช้ด้านกีฬาก็ทำให้เล่นกีฬานั้นๆ ได้ดีขึ้นแต่น่าจะไม่เท่าซื้อสกิลของกีฬาชนิดนั้นๆ ร่างกายจะมีการเปลี่ยนแปลงขึ้นด้วยแถมเล่นได้ดีมากแบบก้าวกระโดด เรียกได้ว่าพื้นฐานกีฬานั้นๆแน่นปึก” การที่เธอมีไอคิวมากขึ้นมันก็ดี แต่ไม่ใช่ว่ามันจะทำให้เธอเล่นกีฬาเก่งขึ้นแบบก้าวกระโดดเหมือนกับคนที่ฝึกซ้อมกีฬานั้นๆตลอด ร่างกายไม่ได้พัฒนาแบบก้าวกระโดดตามสมองนะ
หลังจากที่ทั้งวันต้องใช้พลังงานมากทำให้มีโซหลับเร็วเป็นธรรมดา “ดูเหมือนเดือนน่าจะมีวันเกิดฉัน” หลับตานอน
Part โช ชิลกี
ผ่านมาแล้วห้าเดือนหลังจากลูกของเขา โช มีโซ เกิดอุบัติเหตุตกบันไดตอนนั้น หลังจากผ่านไปหนึ่งอาทิตย์มีโซก็ฟื้น ลูกเปลี่ยนไปมากทั้งการแต่งตัวบุคลิกภาพดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นลูกของเขาหันมาออกกำลังกาย! แล้วยังจะผลการตรวจวันระดับiQล่าสุดอีก!
เขาเองก็ปรับตัวเข้าหามีโซมากขึ้นพยายามมีเวลาให้เยอะขึ้นเล่นกีฬาเป็นเพื่อนลูกสาวตัวน้อย (รวมถึงการตามใจสุดขีด) แต่อย่างไรลูกเป็นอย่างงี้ก็ดีแล้วเขานั่งยิ้มอย่างมีความสุข
เขาสามารถตามใจทุกอย่างที่มีโซอยากจะได้ ถ้ามันตราสามารถซื้อมันได้เขาก็จะซื้อมาให้ลูกสาวของเขา
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่จะต้องตื่นเช้าทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันเหมือนทุกวันเเละดูเหมือนว่ามีโซจะมีนิสัยหลงตัวเอง
“คุณพ่อเห็นรึเปล่าความสูงของหนูเพิ่มขึ้นมาอีกแล้ว” มีโซอวดความสูงของตัวเอง แล้วตักอาหารคำโตเข้าปากเคี้ยวแก้มตุ่ย ซึ่งการกระทำดังกล่าวนั้นมันน่ารักมากในสายตาคุณพ่อและคุณแม่ของเธอ
“ฮ่าฮ่าฮ่า สูงขึ้นมากเลยมีโซน้อย” ยิ้มให้กับลูกน้อยของเขาที่เริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ น่ารักขึ้นมาก เขาตั้งปณิธานว่าถ้ามีโซโตขึ้นเขาจะไม่ยกมีโซให้ผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น
เด็กที่คุณพ่อของตัวเองตั้งปณิธานอย่างแรงกล้าก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรยังคงตักอาหารกินอย่างมีความสุข
มีโซกำลังวาดรูปสีโปสเตอร์เนื้อหาภาพบรรยายเกี่ยวกับวิถีชีวิตของคนชนบทในไทยแต่ละครอบครัว มีภาพของหมาแมวไล่ขับกัน ชาวบ้านกำลังดำนา
ถึงเธอจะมีตารางการใช้ชีวิตแต่เมื่อไหร่ที่ไม่อยากทำเธอก็ไม่ทำ แต่ก็ไม่ถึงกับบ่อยนัก เดี๋ยวจะเป็นคนไม่มีระเบียบเอา เช่นเมื่อไรที่ขี้เกียจเล่นกีต้าร์ก็จะไปทำอย่างอื่นแทน
“สเตตัส”
[โช มีโซ] [อายุ10ขวบ] [ฯลฯ]
[ความแข็งแกร่ง14]
[ความเร็ว12]
[ทนทาน 13]
[ปัญญา 22]
[โชค 23]
[ร้านค้า฿]
[683แต้ม]
[ภารกิจหลายวันชูตลูกบาสลงห่วง10ครั้งระยะ10เมตร ภายในวันนี้ รางวัล5แต้ม]
[ภารกิจลับวาดรูปด้วยสีโปสเตอร์1ภาพสำเร็จ15แต้ม]
แต้มจากการวาดภาพเยอะมา
หรือว่าแต้มที่ได้จากการวาดมันจะเยอะกว่าแต้มปกตินะ (●__●)
ก่อนวันเกิดหนึ่งวัน
“มีโซลูก วันเกิดปีนี้อยากได้อะไรลูก” โช ซองอึนถามลูกสาว เธอเดาว่าลูกอยากเล่นกีฬาใหม่ ลูกของเธอชอบออกกำลังกาย เล่นกีฬาจนเดี๋ยวนี้ส่วนสูงตามคนอื่นทันแล้วถึงจะไม่ได้สูงในเด็กที่อายุเท่ากันเเต่ก็ไม่ได้ถึงกับเตี้ย
โช ชิลกี ถึงจะนั่งดูโทรทัศน์ตาดู แต่หูรอฟังคำขอของมีโซ
“หนูอยากไปเที่ยวประเทศไทยค่ะ!!” คำพูดที่ทำให้ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ต่างตกใจทั้งสองหันมองหน้ากัน
“มีโซเอาจริงเหรอลูก ลูกไม่เคยขึ้นเครื่องบินมาก่อน” โช ซองอึนถามลูกของเธออีกครั้ง
“หนูคิดดีแล้วหนูอยากลองไปเที่ยวต่างประเทศ คุณพ่อเองไปหลายครั้งแล้วนี่ หนูอยากไปบ้าง แล้วก็ที่อยากไปประเทศไทยเพราะว่าหนู่ลองศึกษาหาข้อมูลของแหล่งท่องเที่ยวเเล้วสวยมาก” พร้อมทำท่าออดอ้อน
คุณพ่อขี้ตามใจลูกสาวตกหลุมพรางเป็นคนแรก เขาทนต่อท่าทางออดอ้อนไม่ไหว
“ได้เลยตามใจลูก” ดูเหมือนทั้งคุณพ่อและคุณแม่จะไม่สามารถต้านทานคำขอของลูกตัวน้อยได้เลย
ผ่านวันเกิดมีโซมาแล้วสองวันวันนี้มีโซจะได้ไปเที่ยวไทย ดูเหมือนว่าจะตื่นเต้นไม่น้อยเพรามีโซเรียกทุกคนตื่นตั้งแต่เช้าโดยเวลาเครื่องบินออกคือบ่อยสอง แต่เจ้าหนูมีโซที่หน้าตาน่ารักปลุกคนอื่นมาตั้งแต่ตีห้าดูเหมือนว่าจะโดนคุณแม่บอกให้ไปนอน เจ้าตัวก็ตาแข็งนอนไม่หลับ เลยกลับไปขอนอนกับคุณพ่อคุณแม่
ระหว่างขึ้นเครื่องมีโซนอนตลอดระยะเวลาจนถึงเครื่องลงจอด
ก้าวแรกที่ลงจากเครื่องบินคือ ‘ร้อน คำคำนี้ผุดขึ้นมาในหัว นี่มันร้อน ถึงแม้ชีวิตก่อนจะชินแต่ร่างนี้ไม่ชินเท่าไร แต่ดูเหมือนร่างกายน่าจะกำลังปรับตัว ถึงแม้เหงื่อจะเริ่มซึมออกมามากขึ้นเรื่อยๆ
“เราจะไปบ้านพักที่พ่อซื้อไว้กัน” ดูเหมือนคุณพ่อเคยมาเจรจาธุรกิจเลยซื้อบ้านไว้ เพื่อมาทำธุระที่นี่อีก
ตอนแรกนึกว่าจะเป็นบ้านหลังใหญ่แต่ผิดคาดเป็นบ้าน หลังเล็กดูจะเป็นบ้านครอบครัวอบอุ่น สีขาวสะอาดตามีสนามหญ้าขนาดเล็กข้างบ้าน
มีโซเดินสำรวจบ้านหน้าตาอารมณ์ดี
หลังจากนั้นเริ่มจะขนของขึ้นห้องโดยจะมีสามห้องนอนที่มีห้องนํ้าภายในห้องเรียบร้อย หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องนั่งเล่น เราออกไปข้างนอกเพื่อกินอาหารเย็นกัน เป็นร้านอาหารอีสานแห่งหนึ่งที่พอมีคนอยู่ในร้านบ้างประปราย
พอเข้ามานั่งโต๊ะริมสุด พนักงานชายก็เดินมาที่โต๊ะเพื่อรอจดเมนู
“มีโซจะสั่งเมนูไหนดีลูก” คุณพ่อหันสมุดเมนูมาให้มีโซเลือก ทำท่าทางลุ้นว่าลูกจะเลือกเมนูไหน
“ฉันขอเป็นส้มตำปูม้ากุ้งสุกหนึ่งที่ แล้วก็ปีกไก่ย่างสี่ไม้ ข้าวเหนียวหนึ่งกระติ๊บ” หันไปสั่งอาหารกับพนักงานชาย พนักงานชายถึงจะทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่คนต่างชาติที่น่าจะเป็นคนเกาหลีพูดไทยชัด แต่ก็พยักหน้าและจดเมนูต่อ
ทางด้านคุณพ่อกับคุณแม่หน้าตาตื่น พวกเขาคาดไม่ถึงว่ามีโซสามารถพูดสั่งอาหารไทยได้และดูเหมือนจะพูดชัดมากด้วย
หลังจากทุกคนสั่งอาหารเสร็จแล้วก็หันหน้ามาถามลูกสาวที่ดูจะไม่ทุกข์ร้อน “ลูกพูดไทยได้?” ซองอึนถามลูกสาวตัวเล็ก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น