สาววิศวกรเกิดใหม่ชีวิตไอดอล

ลำดับตอนที่ #2 : บ้านรวย

     “คุณหนูหายดีแล้วหรอคะ” คิม โกโยป้าแม่บ้านรูปหน้าหน้าทรงสี่เหลี่ยม ป้ามีดวงตาเรียวเล็กใบหน้ามีล่องรอยความหย่อนคล้อยปรากฎ ป้าโกโยทำงานที่คฤหาสน์ตระกูลโชมานานก่อนที่มีโซจะเกิดซะอีก



     “ป้าโกโยสินะคะ หนูหายดีแล้วค่ะเดินได้ปร๋อเลย” พูดคุยกันอีกเล็กน้อยก่อนที่เธอจะออกมาเดินสำรวจบริเวณคฤหาสน์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น


     ‘ต้นอะไรบ้างล่ะเนี่ย ฉันแทบจะไม่รู้จักต้นไม้พวกนี้เลย ก็ฉันเป็นคนไทยนี่’ ขบขันกับความคิดของตัวเองเล็กน้อย



     “แล้วที่จอดรถอยู่ที่ไหน..” สายตาของเด็กหญิงสะดุดกับสิ่งก่อสร้างจากอิฐ ประตูเป็นประตูเลื่อนที่ทำมาจากไฟเบอร์กลาสและมีฉนวนป้องกันความร้อนตัวอาคารสีเทาควันบุหรี่ทำให้รู้สึกลึกลับดูมีอะไร



     “ว้าว! ที่จอดรถแน่เลย ที่จอดรถใหญ่มาก” มีโซตาโตอ้าปากกว้างด้วยความตื่นเต้น



     เมื่อก่อนเธอมักจะเห็นพวกคนรวยขับรถหรูซิ่งไปมาไม่เกรงกลัวกฎหมาย  รถของพวกเขาเท่และแรงมากเด็หญิงอดตื่นเต้นไม่ได้เมื่อจินตนาการว่าเธอเองก็จะได้นั่งรถพวกนั้นเหมือนกับพวกคนรวยที่เคยพบเจอ



     มีโซหน้างอเมื่อเห็นว่าโรงรถมันปิดเธอเข้าไปไม่ได้ มีโซคอตกเดินไปสำรวจบริเวณคฤหาสน์ต่อ



     ในความคิดของเธอคิดว่าที่นี่ช่างใหญ่โตมีครบครัน เดินสำรวจเห็นสระว่ายนํ้า สวน มีฟิตเนสในตัว มีสวนกอล์ฟเล็กๆ มีโรงยิม ‘รวยมาก!’ ถ้าไม่รวยจริงคงสร้างพวกนี้ไว้ที่บ้านไม่ได้ ไม่สิควรเรียกว่าคฤหาสน์คงจะเหมาะกว่า





วันต่อมา


     เอาละวันนี้ฉันจะลองค้นหาหนังสือเเล้วเรียนด้วยตัวเอง ค้นมาได้สองสามเล่มพอจะเริ่มอ่านเธอถึงกับพะง่ะ 

     ‘อ่านไม่ออก!!!'

     เธอเป็นคนไทยอ่านไทยกับภาษาอังกฤษออกแค่นั้น อ่านเกาหลีไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว ส่วนที่พูดได้น่าจะมาจากระบบซะมากกว่า ทำไงดี นี่ฉันจะต้องมาเริ่มอ่านเขียนใหม่เหรอเหรอเนี่ยสิบขวบแล้วนะ “ไม่จริง!!!!” ทุกข์ใจมากมือสองข้างกุมขมับนวดไปมา



     ปัง!! “เป็นอะไรลูก” คุณพ่อที่อยู่ดีๆก็พรวดพราดเปิดประตูเข้ามาหน้าตาตื่น ทั้งที่ยังอยู่ในชุดนอน



     “เป็นอะไรลูกมีโซ ลูกเป็นอะไรคะคุณ?” คุณแม่ที่วิ่งเข้ามาทีหลัง เธอเห็นลูกของเธอนั่งกุมขมับจึงรีบเดินไปหา ลูกของเธอเพิ่งฟื้นเองนะคนเป็นแม่อย่างเธอเป็นห่วง



     ส่วนคนที่ส่งเสียงดังต้นเหตุรู้สึกตัวว่าตัวเองเสียงดังเกินไปมีโซหันหน้ามาทางคุณพ่อและคุณแม่



     “หนูอ่านไม่ออก” ตอบไปเสียงสั่นไปนํ้าตาเริ่มคลอเบ้าปากเบะ เธอไม่ได้คิดว่าการเรียนใหม่จะยากหรืออะไรเธอดีใจที่จะได้เรียนภาษาใหม่ๆ

     แต่พอคิดว่าจะต้องเป็นเด็กโง่ที่คนดูถูกเป็นภาระเธอก็รู้สึกแย่ เพราะเธอเริ่มต้นช้ากว่าคนอื่น ชาติที่แล้วเธอเคยเป็นเด็กที่หัวช้าเพื่อนดูถูก มีการกลั่นแกล้งเล็กๆน้อยๆเสมอตอนยังเป็นเด็กหญิงข้าวปุ้น

    ข้าวปุ้นอ่านหนังสือหลายรอบกว่าจะทำความเข้าใจในเนื้อหาของบทเรียน ทั้งที่คนอื่นอ่านแค่ 2 รอบคงเข้าใจเนื้อหาแล้ว ต้องใช้ความพยายามอย่างหนักถึงจะเรียนแซงหน้าเจ้าพวกคนที่ชอบดูถูกเธอมาได้

     ‘ไม่ชอบให้ใครมาว่าเธอโง่ เกลียดคำนี้!!’ นึกถึงเรื่องนี้ทีไรอารมณ์เสียทุกที ถ้าย้อนเวลากลับไปตอนยังเป็นเด็กหญิงข้าวปุ้นชาติก่อน เธอสัญญาจะต่อยพวกเด็กขี้แกล้มพวกนั้นคนละห้าหกหมัด



     คนเป็นแม่กอดปลอบลูกน้อยนํ้าตาคลอ สงสารลูกจับใจเธอรู้ดีว่าลูกสาวไม่ได้หัวไวอยู่แล้ว นี่ลูกของเธอต้องเริ่มเรียนใหม่ทั้งหมดอีกคงจะรำบากมากทำให้เธอกังวลไปด้วย



     “ไม่เป็นไรนะไม่เป็นไร เราค่อยมาเริ่มกันใหม่แม่จะสอนลูกเอง ไม่เป็นไรนะลูก” กอดปลอบเสียงสั่นเครือ มีโซตกใจนิดหน่อยจากนั้ยเธอเกิดความรู้สึกอบอุ่นเข้ามาแทน มีโซรู้ดีว่ามันคืออะไร ความรู้สึกดี เธอไม่ได้รู้สึกถึงมันมานานแล้ว 'ความอบอุ่นจากกอดของแม่'



     คุณพ่อที่ยืนอยู่ข้างๆก็รู้สึกเศร้าใจ เดินไปกอดทั้งแม่และลูก กลายเป็นพ่อแม่ลูกกอดกันกลม



     “เอาละ พรุ่งนี้เรามาเริ่มต้นเรียนกันเลยนะ วันนี้เดี๋ยวแม่จะไปทำเรื่องออกจากโรงเรียนให้ลูกเปลี่ยนมาเป็นเรียนhome schoolแทน” ตามจริงซองอึนตั้งใจจะให้มีโซเปลี่ยนมาเรียนhome school แต่สามีของเธอไม่ยอม



     home schoolหลักสูตรการเรียนการ
สอนโดยจะมีผู้ปกครองหรือครูพิเศษสอนโฮมสคลูเป็นผู้สอนหรือคอยชี้แนะ จะเรียนวิชาบังคับของหลักสูตรส่วนวิชาอื่นๆนักเรียนจะเป็นคนเลือกเรียนวิชาที่สนใจเองได้วุฒจบเหมือนกับเรียนในโรงเรียนปกติ



     คุณพ่อคุณแม่ออกจากห้องไปแล้ว ร่างเล็กกำลังนั่งทำหน้าเซ็งว่าจะทำยังไงดีเพราะเวลานี้ไม่มีอะไรทำ ถอนหายใจ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้



     “ระบบฉันยังเหลือตั๋วสุ่มอีกใบใช่ไหม”


[ใช่ ท่านยังเหลือตั๋วสุ่มประจำแต่ละเดือน]


     “ระบบฉันขอสุ่มเลย”


[ระบบกำลังดำเนินการสุ่มตั๋วสุ่มประจำแต่ละเดือน 1 ครั้ง ตั๋วสุ่มประจำแต่ละเดือนเหลือ0 ครั้ง]



[ท่านได้รับสกิลพื้นฐานศิลปะการต่อสู้เทควันโด้]



     “โอ้ว คราวนี้ได้เรื่องการต่อสู้ อ่า…ดูเหมือนตัวเบาขึ้นนิดหน่อย ขาอ่อนขึ้นปกติฉีกขาไม่ได้แท้ๆแต่ตอนนี้กลับทำได้สมกับเป็นความสามารถทางเทควันโด” 



     เธอลองออกกำลังกายเพื่อทดสอบขีดจำกัดของร่ายการนี้

     “ดันพื้นได้10ครั้ง กระโดดตบ30ครั้งลุกนั่งได้38ครั้ง” พอออกกำลังกายแล้วก็พยุงร่างตัวเองมานอนหอบอยู่บนเตียง มีคำหนึ่งปรากฎขึ้นมาในหัว

     ‘โคตรเหนื่อย!’

     ร่างกายของเด็กคนนี้ไม่ค่อยดีเพราะเด็กคนนี้ไม่ค่อยออกกำลังกาย แถมอาหารที่มีประโยชน์ก็ไม่ค่อยกิน เลือกกินแต่อาหารที่ตัวเองชอบเท่านั้น ไม่แปลกใจกับรูปร่างในตอนนี้สักเท่าไร

     ‘ดีละฉันตั้งเป้าหมายทำให้ร่างกายแข็งแรง ฉันไม่อยากกลายเป็นคนเตี้ยขี้โรคนะ สิบขวบยังทันโปรแกรมเพิ่มความสูง’ ชูกำปั้นเล็กๆขึ้นฟ้า หน้าตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจอย่างแรงกล้า

[ระบบภารกิจลับสำเร็จ ปลดล็อค เมนูร้านค้า]


[เงื่อนไขในการปลดล็อกเมนูร้านค้าท่านตั้งเป้าหมายอะไรก็ได้ 1 อย่าง]


[ท่านสามารถซื้อของในเมนูร้านค้าโดยใช้แต้มที่ได้จากภารกิจต่างๆ ทางระบบจะมีภารกิจประจำวันหนึ่งภารกิจ มีภารกิจลับหรือภารกิจเสริมแล้วแต่การใช้ชีวิตของท่าน]


[ภารกิจลับคือ ภารกิจที่ระบบไม่ได้แจ้งให้ท่านทราบส่วนภารกิจเสริม คือภารกิจที่ระบบแจ้งให้ท่านทำภารกิจเสริมไม่ใช่ภารกิจรายวัน]


     “ระบบสุดยอด!!”

“สเตตัส"

[โช มีโซ] อายุ10ขวบ ฯลฯ

ความแข็งแขร่ง13

ความเร็ว11

ทนทาน 10

ปัญญา 15

โชค 23

ร้านค้า฿

มีเมนูร้านค้าเพิ่มขึ้นมาแล้วไหนลองดูสิ

[สกิล]

[อุปกรณ์]

กดไปที่อันเเรก

[สกิลเช็ดกระจก 30 เต็ม]
[สกิลการวาดรูประดับกลาง 100 แต้ม]
[สกิลยิงปืนสั้นระดับพื้นฐาน 50 แต้ม]
[สกิลการแสดงระดับพื้นฐาน 50 แต้ม]
[สกิลการเล่นกีต้าโปร่งพื้นฐาน 40 แต้ม]

[สกิลความเร็วเพิ่มขึ้น1เท่า 80 แต้ม][

[สกิลเรียนรู้รวดเร็วระดับกลาง 200 แต้ม]

[สกิลภาษาจีนเริ่มต้น 55 แต้ม]

[สกิลกำปั้นพยัคฆ์ 120 แต้ม]

กดอันที่สอง

[อุปกรณ์]
[มีดทำครัว 10 แต้ม]
[ปืนยาว 80 แต้ม]
[เครื่องตัดหญ้า 40 แต้ม]
[ดาบโบราณ 210 แต้ม]

[ภารกิจของวันนี้ออกไปข้างนอกที่ไหนก็ได้? รางวัล5แต้ม]


     “โอ้ว ออกไปข้างนอกล่ะ ฉันยังไม่เคยออกจากบ้านหลังนี้เลย” (⁠^⁠^⁠)



     มีโซเดินลงไปข้างล่างขออนุญาตแม่ของเธอออกไปข้างนอก(พ่อไปบริษัทแล้ว)โดยให้เหตุผลว่ายังไม่ได้ออกไปไหนหลังจากฟื้นเลย เดิมทีเธอจะออกไปเดินเล่นแต่แม่กลับบอกว่าจะพาเธอไปสวนสัตว์ตอนบ่ายนี้ มีโซยิ้มดีใจ เธอชอบเที่ยวสวนสัตว์รู้สึกว่าสัตว์แต่ละชนิดมีสเน่ห์ของมัน ชาติก่อนเธอก็ชื่นชอบในการไปเที่ยวแต่เพราะไม่ค่อยมีเงินนักเลยไม่ค่อยได้ไปไหน



สวนสัตว์แห่งหนึ่ง

     รถสีดำหรูเคลื่อนมาจอดข้างหน้าสวนสัตว์ที่เป็นที่จอดรถ สองแม่ลูกลงมาจากรถก็กลายเป็นเป้าสายตาเพราะทั้งสองหน้าตาดีด้วยความที่คนแม่สวยโฉบเฉี่ยวแต่งตัวด้วยชุดแบรนด์เนมทั้งตัว คนลูกตัวเล็กน่ารักใช้ชุดกระโปรงสีชมพูฟูฟ่องดูน่ารักน่าเอ็นดู ใครต่อใครต่างก็แอบมองสองแม่ลูก 

ซองอึนเดินจูงมือลูกสาวดูนู้นดูนี่ตลอดวัน คนตัวเล็กดูชอบสัตว์มากๆระหว่างเที่ยวดูสัตว์ตัวนั้นทีตัวนี้ทีตาของเด็กหญิงเป็นประกายระยับ ซองอึนแอบมองลูกสาวของเธอบ่อยครั้ง

คฤหาสน์ ตระกูล โช

     โต๊ะทานข้าวมีสามคนพ่อแม่ลูกกำลังทานอาหารเย็นอย่างมีความสุข



     โช ชิลกีวันนี้เขามีความสุขมากมีโซกำลังเล่าเรื่องราวการไปเที่ยวสวนสัตว์ของเธอในวันนี้ด้วยเสียงเจื่อยแจ้วของเจ้าตัว แววตาเองนั้นก็เต็มไปด้วยชีวิตชีวา เจ้าหญิงน้อยของบ้านน่าจะชอบไปเที่ยว 

     ดูเหมือนลูกของเขาจะเริ่มกินผักแล้วแถมยังบอกว่าจะดื่มนมก่อนนอนด้วย ตอนแรกเขาก็ตกใจ แต่ไม่ได้คิดมากหรือสงสัยอะไร ลูกเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นพ่ออย่างเขาเองก็มีความสุขไม่มีเหตุที่จะต้องห้ามมันส่งผลดีต่อตัวลูกเอง

ห้องนอน โช มีโซ

[ภารกิจออกไปข้างนอกที่ไหนก็ได้? สำเร็จ]

[รางวัล5แต้ม]


     ก๊อก ก๊อก!  “มีโซ นมร้อนจ๊ะ”

     “ขอบคุณค่ะ” รับถาดนมมาถือเอาไว้แล้วเอาไปวางบนโต๊ะก่อนจะเดินกลับไปปิดประตู


     “เอาละ ข่มตาหลับไว้ฉัน เพื่อพัฒนาการที่ดีของร่างกายเด็กแคระนี่” ดื่มนมหลับตาปี๋เธอไม่ชอบดื่มนมเลยแต่มันจำเป็นเพราะอยากสูง 

     เมื่อก่อนสูงเพราะกรรมพันธุ์แถมร่างกายก็แข็งแรงดี แต่ร่างนี้พึ่งกรรมพันธุ์อย่างเดียวไม่ได้ คาดคะเนความสูงจากสายตาของตนเอง คุณพ่อน่าจะสูง180ขึ้น แม่น่าจะประมาณ160-163 เซนติเมตร ถ้าไม่ปรับเปลี่ยนการดูแลตนเองเต็มที่ความสูงร่างกายนี้คงไม่เกินแม่เธอหรอก แต่เธออยากสูงกว่านั้นᕙ⁠(⁠＠⁠°⁠▽⁠°⁠＠⁠)⁠ᕗ

     มีโซนอนหลังจากดื่มนมและดูของจากเมนูร้านค้าเสร็จ เธอมีของที่อยากได้เต็มไปหมดแต่คงต้องใช้เวลาอีกนานการเก็บแต้มจากระบบไม่ใช่เรื่องง่ายเลย



     แสงแดดอ่อนกระทบเปลือกตาปิดสนิทของเด็กน้อย เมื่อรู้สึกถึงแสงคนนอนหลับค่อยๆลืมตาตื่นนอน อาการงัวเงียหลังจากตื่นนอนยังไม่หาย พยุงตัวเปิดตู้เสื้อผ้าพรางถอนหายใจ มีแต่ชุดสีชมพูหรือไม่ก็ชุดเจ้าหญิงกระโปรงฟูฟ่อง ซึ่งมันขัดกับสไตล์การแต่งตัวของเธอสุดๆ เธอชอบใส่เสื้อโอเวอร์ไซส์เสื้อวินเทจหรือเสื้อยืดธรรมดาส่วนใหญ่สีดำขาว 

     ตัดสินใจเลือกเสื้อสีชมพูตัวใหญ่ กับกางเกงชิโน่ขาสั้นสีครีม หลังจากทำธุระเสร็จแล้วก็ลงมาทานอาหารเช้ากับครอบครัว วันนี้แม่จะเริ่มสอนพยัญชนะกับเธอครึ่งวันเช้า ส่วนบ่ายเธอขอไปห้างหาซื้อของต่างๆแม่เธอจะเป็นคนพาไปเอง

     การสอนเป็นไปอย่างราบรื่นไม่ติดขัดคนเป็นแม่นึกเอะใจ ลูกเรียนรู้ช้าไม่ใช่หรอ? หรือเธอเข้าใจผิดมาตลอด? เธอคาดการณ์ว่าต้องใช้เวลามากกว่านี้ในการสอน แต่นี่เธอสอนไปลูกเธอก็จำได้ไวหนิ ซองอึนปัดความสงสัยนี้ไปอย่างรวดเร็ววันนี้เธอมีนัดกับลูกของเธอว่าจะไปห้างอย่ามัวคิดไปเรื่อย



     ร่างผอมเพรียวสวยหุ่นดีจูงมือลูกสาวเข้ามาในห้าง สายตาของเด็กน้อยแทนที่จะจับจ้องไปที่ตุ๊กตาเจ้าหญิงหรือเสื้อผ้าน่ารักเหมือนทุกที แต่กลับจับจ้องไปยังโซนเสื้อผ้าวินเทจ เด็กน้อยจูงมือคุณแม่ของเธอเข้าร้านเสื้อผ้าวินเทจทำหน้าตาสดชื่นมีความสุข



     สองแม่ลูกช่วยกันเลือกเสื้อผ้า ได้เสื้อโอเวอร์ไซส์สีดำ3ตัวสีขาว3ตัว สีเขียวเข้ม สีเหลือง สีเทา สีละ1ตัว ชุดเดรสสีฟ้ากับ สีเหลืองสีละ1ตัว เสื้อ t-shirtสีดำ2ตัว เสื้อเชิ้ตคอวีสีม่วงอีก1ตัว รวม14ตัว



     กางเกงชิโน่ขาสั้นสีดำ2ตัว กางเกงขาสั้นพลีทสีเทา2ตัว กางเกงขาสั้นเอวยางยืดสีนํ้าเงิน3ตัว กางเกงขาสั้นผ้าเดนิมสีฟ้าเข้ม2ตัว กางเกงยีนขาตรงสีดำ3ตัวกางเกงขายาวจีบสีดำ2ตัว
SLIM CHINOSหรือว่าชิโนทรงเข้ารูปสีขาว3ตัว กางเกงJERSEY JOGGERSสีนํ้าตาล3ตัว รวม20ตัว



     สายตาซองอึนมองมาที่ลูกสาวด้วยความแปลกใจ ลูกของเธอไม่ซื้อเสื้อผ้าสีชมพูสักตัวแต่เปลี่ยนไปซื้อสีอื่น แล้วก็สไตล์การแต่งตัวที่เปลี่ยนไป มันเกิดอะไรขึ้นหรือผลจากการความจำเสื่อม? สองแม่ลูกช่วยกันแบกเสื้อผ้าที่มันเยอะออกมาไว้ที่รถและค่อยเดินเข้าห้างใหม่



     คราวนี้เดินมาโซนร้านรองเท้า มีโซเริ่มเดินดูรองเท้าโดยมีพนักงานคอยเดินประกบให้คำแนะนำ ไม่ขาด ตัดสินใจเลือกรองเท้าแตะ1คู่ รองเท้าผ้าใบสีดำและสีแดงอย่างละคู่ รองเท้ากีฬาอีก1คู่



     'ด้วยพัฒนาการการเจริญเติบโตของเด็กเท้าคงจะขยายใหญ่ขึ้นไว ดังนั้นซื้อไปแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว ถ้าซื้อรองเท้าไปเยอะไม่นานก็คงใส่ไม่ได้' มีโซพยักหน้าให้กับความคิดของตัวเอง



     เดินมายังร้านขายเครื่องดนตรี
มีโซขอแม่ซื้อกีต้าร์โปร่งตัวหนึ่งคนเป็นแม่หรือจะต่อต้านคำร้องขอของลูกสาวตัวน้อย ตอนนี้ตามใจมากกว่าเมื่อก่อนซะอีก



     ลูกของเธอชอบอะไรเธอชอบด้วย ลูกอยากได้อะไรเธอพร้อมประเคนให้เรียกได้ว่าตามใจสุดๆ


     มาถึงร้านคอมพิวเตอร์ซองอึนก็ซื้อคอมพิวเตอร์ที่ดีที่สุดให้ลูก



     ‘ตามใจลูกมากเลย’ เหลือบสายตามองแม่ของตน เชื่อเขาเลยไม่เคยคิดว่าจะเจอกับตัวคุณแม่สาวสวยสายเปย์



     ระหว่างกำลังรอกีต้าร์จากคนขายที่เดินหากระเป๋าสำหรับใส่กีต้าร์



     “คุณแม่หนูอยากออกกำลังกาย” ส่งสายตาแน่วแน่ว่าเธอจะออกกำลังกายจริงๆไม่โอ้เอ่



     “ได้จ้ะ” คุณแม่เมื่อเห็นสายตาของลูกสาวก็แพ้ให้กับลูกสาวสุดที่รักตามเคย คราวนี้เธอซื้อสเก็ตบอร์ด กระสอบทราย ลูกบาสเกตบอล



     บอกได้เลย การถือของเข้าบ้านนั้นยากลำบากมาก ต้องเรียกคนมาช่วยกันถือ ส่วนคอมพิวเตอร์ทางร้านจะส่งให้พรุ่งนี้