ด้วยรักอันธิกา

เวลา 9.20 น. ณ หน้าโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งย่านชานเมืองกรุงเทพ มีเด็กสาวอายุ 9ปี กำลังเดินตรงมาที่รถตู้สีดำที่จอดรออยู่ด้วยกิริยานิ่งๆเฉยๆไม่สนใจเพื่อนๆที่ตะโกนตามหลังมา 

เพื่อน: ยูจะไปจริงๆหรอ ไม่ไปกับพวกไอจริงดิ (เด็กชายวัยรุ่นอายุ14ปี5คน)

เด็กสาว: อืม แล้วเจอกันวันจันทร์ (เด็กสาวหันไปตอบและขึ้นรถไป)

เวลา 18.23 น. ปัง ปัง ปัง สิ้นเสียงปืนร่างของชายชุดดำคนสุดท้ายได้ล้ม เด็กสาวที่ถึอปืนได้ทิ้งตัวที่เต็มไปด้วยบาดแผลจากการต่อสู้ลงนั่งหน้าห้องที่ซ่อนน้องๆพี่ๆ และอีกห้องมีร่างน้องชายฝาแฝดกับร่างน้าสาวที่ไร้ลมหาใจซ่อนอยู่ ด้วยความเหนื่อยล้าแล้วในตอนนั้นเด็กสาวก็ได้ยินเสียงคนกำลังวิ่งเข้ามาเธอจึงยกปืนขึ้นมาด้วยมือที่สั่นและใจที่กลัว แต่คนที่เข้ามาคือเจ้าหน้าที่ตำรวจกับพ่อและบอดี้การ์ดที่ตามมาช่วยเธอจึงลดปืนลงและล้มตัวลงนอนกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้าและเจ็บแผล แล้วได้เรียกพ่อของเธอ ว่า ‘พ่อคะ’ แต่พ่อเธอไม่สนใจเธอและตรงไปหาพี่ชายคนโตที่หมดสติอยู่ข้างในห้องอย่างไม่ใยดีเด็กสาวเลย และพาพี่ๆน้องๆเธอไปไม่หันกลับมามองเธออีก เธอจึงเรียกพ่อว่า

 เด็กสาว:‘พ่ออย่าทิ้งหนู หนูเจ็บ’ 

พ่อ:แกฝึกมาแล้วนิ 

และเดินจากไป