ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สามี ความโสดคืนให้แล้ว

    ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8

    • อัปเดตล่าสุด 19 ต.ค. 67


    “ตายแล้ว น่ารักน่าชังมากเลยค่ะพี่ควีน ดั้งเอย คิ้วเอย จมูก ปากเอย นี่ลูกรักพระเจ้าชัดๆ เลยนะคะเนี่ย”

    “ใช่ สมบูรณ์แบบสุดๆ”

    “ไอกัน แกอย่าเอานิ้วไปจิ้มแรงแบบนั้นสิ เดี๋ยวแก้มขาวๆ แดงหมด”

    “ไม่ได้ทำแรงสักหน่อย แกเถอะหอมแก้มน้องครามจนผื่นขึ้นเต็มแก้มแล้วนั่นน่ะ”

    “อย่ามาเวอร์”

    สองคนนี้หยอกกันแบบนี้ตลอด ทั้งกี้แล้วก็กันต่างก็เป็นเด็กที่ทำงานให้กับร้านอาหารของเธอ สองคนนี้มักจะแวะมาเล่นกับหลานแบบนี้ประจำเวลาที่ว่างๆ ไม่มีลูกค้าหรือออเดอร์เข้ามา

    ลูกชายที่น่ารักของฉัน ฉันตั้งชื่อให้เขาว่าคราม ตั้งแต่คลอด ทั้งพ่อ เพื่อนสนิท รวมไปถึงคนในบ้านเองต่างก็พากันมารับขวัญหลานยกใหญ่ ทั้งกำไลข้อมือ ข้อเท้า รวมไปถึงชุดกับของเล่นที่เยอะเป็นกองจนเล่นได้ยันโตเลย ได้ข่าวจากพ่อเหมือนกันว่าลูกสาวของพี่กวินเองก็คลอดแล้ว ซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจแค่รับฟังผ่านๆ เพราะไม่มีทางที่พวกเราจะได้เจอกันอีก

    “เอ่อ พี่ควีนคะเห็นว่าใกล้ๆ นี้มีงานเปิดตัวรีสอร์ตใหม่ แล้วเขาก็อยากให้เราจัดชุดขนมไทยสักสามสี่อย่าง พี่คิดไว้หรือยังว่าจะทำอะไรบ้าง”

    “คิดไว้แล้วแหละ แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้ดีไหมนะ งั้นพรุ่งนี้เรามาลองทำกินเองกันดีไหม ปิดร้านสักวันแต่ไม่ต้องห่วงพี่จ่ายค่าแรงพิเศษเหมือนเดิม”

    “จริงๆ ไม่ต้องมีค่าแรงพิเศษก็ได้นะพี่ ปกติเงินเดือนที่พี่ให้ก็มากกว่าหนูรับจ้างเกี่ยวข้าวทั้งปีอีก”

    “จริง อันนี้กันเห็นด้วยกะไอกี้”

    “ไม่ได้หรอก เพราะพวกเธอต้องเสียเวลามาช่วยพี่ทั้งวัน เหนื่อยนะทำขนมไทยพี่บอกก่อนว่าขั้นตอนเยอะมาก”

    “จะแค่ไหนเชียวเนอะกัน”

    “ถ้างั้นเดี๋ยวพี่จดรายการของที่ต้องซื้อก่อน แล้วเดี๋ยวเย็นๆ เราปิดร้านไวก็ไปห้างกัน”

    ตกเย็นก็พากันไปเดินห้างเพื่อเลือกซื้อของสำหรับทำขนม ในพักหลังมานี้เธอรู้สึกได้ว่ามีคนคอยแอบตามเธอหรือเธออาจจะรู้สึกไปเอง ความรู้สึกเหมือนว่ามีคนคอยตามเธอนี้เป็นมาตั้งแต่ท้องใกล้คลอด จนตอนนี้คลอดลูกแล้วก็ยังมีความรู้สึกนี้อยู่ แต่ความรู้สึกแบบนี้จะมีเฉพาะตอนเธอออกมาจากบ้านเท่านั้น

    “คงไม่มีอะไรหรอกน่า”

    “อะไรนะคะพี่?”

    “อ้อเปล่าๆ เดี๋ยวพี่ไปเดินดูของตรงนู้นก่อน เราสองคนอยากกินอะไรก็หยิบๆ มาได้เลยนะ เดี๋ยวพี่จ่ายให้เอง”

     

    -ด้านของกวิน-

    กวินใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่บริษัทและไม่นานมานี้เขาก็ได้รู้ข่าวคราวบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับอดีตของภรรยา พักหลังมานี้เขาเริ่มคิดสงสัยว่าทำไมอดีตภรรยาของเขาถึงต้องหนีหายหน้าไป ถามครอบครัวของเธอทีไรก็ได้เพียงแค่คำตอบว่าไม่ทราบกลับมา

    มันก็จริงอย่างที่พ่อของเธอว่า ในเมื่อตกลงหย่ากันไปแล้วก็ควรเลิกยุ่ง เลิกแล้วต่อกัน ซึ่งจริงๆ เขาควรจะทำแบบนั้น แต่ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ เพราะเธอเล่นหายไปแบบไร้ร่องรอย

    ภาพถ่ายที่ถูกจัดใส่ซองสีน้ำตาลถูกนำส่งมาให้กวินโดยผ่านเลขาของเขาโดยตรง ไม่นานมานี้กวินได้จัางนักสืบเอกชนอย่างลับๆ สืบตามหาตัวของอดีตภรรยาว่ามีชีวิตความเป็นอยู่อย่างไร พักอยู่ที่ไหน

    แต่เดิมแล้วกวินก็ตามหาตัวอดีตภรรยามาตลอด แต่เหมือนยิ่งตามหาก็ยิ่งเจอแต่ความว่างเปล่าอาจจะเป็นเพราะครอบครัวของฝ่ายอดีตภรรยาต้องการปิดเรื่องที่อยู่ของลูกสาวไว้เป็นความลับจากเขาก็ได้ เขาเลยจ้างนักสืบเอกชนฝีมือดี

    ภาพถ่ายของอดีตภรรยาสาวสวยที่กำลังอุ้มเด็กทารกทำเอาหัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ในตอนนั้นที่เขาได้ฉุกคิดคำพูดของเพื่อนสนิทที่พูดขึ้นมาเรื่องที่มันเคยเตือนเขา ถ้าเขารู้ตั้งแต่เนิ่นๆ ว่าเธอตั้งท้องอยู่ละก็….เขาไม่มีทางจรดปลายปากกาลงบนใบหย่าแน่นอน

    “คุณนิ้ง ช่วยผมจัดการเรื่องเอกสารหน่อย พอดีผมต้องไปต่างจังหวัดสักสองสามวัน”

    “ได้ค่ะท่านประธาน เอ่อ….ท่านประธานคะแล้วก็นี่เป็นสเตทเม้นท์ของคุณปรางค่ะ ทั้งช่วงก่อนหน้ารวมไปถึงปัจจุบันคุณปรางมักจะโอนเงินจำนวนมาก ฉันคิดว่าควรมาแจ้งให้ท่านประธานทราบ”

    เขาเป็นคนขอให้เลขาคอยตรวจเช็คบัญชีที่เขาให้ไว้กับปรางเอง เพราะพักหลังเธอมักจะมาขอวงเงินเพิ่มจากบัตร แต่เขาก็ไม่เห็นว่าเธอจะเอาไปซื้ออะไร เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า สิ่งของต่างๆ พวกนั้นเขาก็ไม่เห็นมันเพิ่มขึ้น ซึ่งมันขัดกับจำนวนเงินที่เธอใช้จ่ายมากเกินไป

    เขาแค่เป็นห่วงกลัวว่าเธออาจจะถูกพวกมิจฉาชีพหลอกเอาเงินไปมากกว่า ถ้าเป็นแบบนั้น เขาจะได้จัดการให้

    “ขอบใจมาก”

    เขารับเอกสารมาก่อนจะเปิดและตรวจสอบดู ซึ่งจำนวนเงินมันก็มากจริงๆ นั่นแหละ ขนาดเขาที่เป็นเจ้าของบริษัทยังใช้เงินไม่มากเท่าเธอเลย หรือเธออาจจะถูกหลอกเอาเงินจริงๆ

    ไม่รอช้ารีบเซ็นเอกสารสำคัญก่อนจะรีบขับรถกลับบ้านในทันที

    “คุณผู้ชายทำไมวันนี้ถึงกลับมาไวละคะ?”

    “พอดีผมมีเรื่องต้องคุยกับปรางหน่อยน่ะครับ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”

    “เห็นบอกกับป้าว่าจะออกไปข้างนอกกับเพื่อนค่ะ”

    “แล้ววิเวียนล่ะ?”

    “ป้ากล่อมนอนไปเมื่อกี้เองค่ะ หลับไปก่อนคุณผู้ชายกลับมาไม่นาน”

    เขาไม่มีทางเลือกต้องโทรหาเด็กสาวเพื่อที่จะพูดคุยกับเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยเร็ว อีกทั้งเขาก็ยังมีเวลาไม่มาก เขาเพิ่งได้รับแจ้งว่าจะมีการประชุมสำคัญในอีกสองวันนี้ เท่ากับว่าเขามีเวลาอยู่ที่เชียงใหม่ได้ไม่นาน

    “ถ้าปรางกลับมาก็บอกให้โทรหาผมด้วยนะครับ แล้วก็ผมมีงานต่างจังหวัดอาจจะไม่ได้กลับมาสักสองวัน ฝากดูวิเวียนทีนะครับ”

    “ค่ะคุณผู้ชาย”

    ท่าทีรีบร้อนทำให้แม่บ้านแปลกใจ อีกอย่างยังถามหายัยปรางอีก ไม่รู้ว่าไปแอบทำอะไรไม่ดีเอาไว้อีกหรือเปล่า

    เสียงโทรศัพท์ที่ดังรบกวนหญิงสาวกับชายหนุ่ม ทั้งคู่ที่เพิ่งเสร็จกิจกรรมบนเตียงต่างพากันหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า แต่ก็ต้องตื่นมาเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังต่อเนื่องไม่หยุด

    “โอ๊ยย ฮัลโหล จะโทรมาทำไมนักหนาเนี่ย”

    กดรับโทรศัพท์ด้วยเสียงที่งัวเงียปนหงุดหงิด

    “แกอยู่ไหนเนี่ยทำไมยังไม่กลับมาอีกนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว”

    เมื่อได้ยินเสียงของแม่เธอพูดก็รีบดูนาฬิกาทันที บอกเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว

    “ปรางกำลังกลับแค่นี้แหละ”

    หลังจากวางสายก็รีบลุกไปอาบน้ำอาบท่ารีบแต่งตัวให้เรียบร้อย

    “รีบไปไหน”

    “ดูเวลาบ้างเถอะพี่ไม้ จะสองทุ่มแล้ว ถ้าพี่กวินกลับบ้านมาไม่เจอปรางจะทำยังไง”

    “ไหนเธอว่ามันไม่ค่อยกลับมาบ้านไง”

    “ก็กลับมาดูลูกนะสิ เร็วรีบลุกเข้า ไปใส่เสื้อผ้าแล้วไปส่งปรางที่บ้านหน่อย”

    ชายหนุ่มทำตามอย่างว่าง่ายเพราะเขายังต้องใช้ประโยชน์จากหญิงสาวอีกเยอะ ถึงยอมทำตามคำสั่งของเธอ

    พอกลับมาถึงบ้านก็เห็นแม่ของตัวเองนั่งอุ้มเด็กอยู่ในอ้อมแขน ระหว่างทางกลับมาบ้านเธอก็เห็นข้อความและสายโทรเข้าจากพี่กวินมากมาย เธอจึงไม่แปลกใจทำไมแม่ถึงโทรศัพท์ตามให้เธอกลับบ้าน

    “พี่กวินล่ะแม่”

    “เห็นบอกจะไปทำงานต่างจังหวัดสองวัน”

    “โอ๊ย! แล้วแม่จะรีบตามปรางกลับมาทำไมเนี่ย”

    “ก็ตามให้มาดูลูกของแกไง นี่ยัยปรางทำตัวดีๆ หน่อย ลูกของแกควรดูแลเองบ้าง นี่อะไร ออกจากบ้านตั้งแต่เช้ากลับมาอีกทีก็ค่ำ ถ้าฉันไม่โทรตาม แกก็ไม่คิดจะกลับมาบ้านเลยละสิ”

    “เลิกบ่นเถอะน่า ก็กลับมาแล้วนี่ไงส่งวิเวียนมาให้ปรางสิ”

    พออุ้มได้ไม่นานเด็กในอ้อมแขนก็ร้องไห้เหมือนจะขาดใจ ทำให้ต้องส่งเด็กกลับไปให้แม่ของเธออุ้มเหมือนเดิม เพราะแบบนี้เธอถึงไม่อยากอุ้มนะสิ อุ้มทีไรก็ร้องกรี๊ดจนแสบแก้วหูไปหมด

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนเปิดให้แสดงความคิดเห็น “เฉพาะสมาชิก” เท่านั้น
    ×