ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สามี ความโสดคืนให้แล้ว

    ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

    • อัปเดตล่าสุด 16 ต.ค. 67


    กรี๊ดดดดด!!!!

    “แม่ ทำไมพักหลังพี่กวินไม่กลับบ้านบ้าง”

    “นี่ ให้มันน้อยๆ หน่อย คุณเขาก็ต้องทำงานทำการ”

    “จะทำยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยหรือไงล่ะ ไม่รู้แหละ ปรางจะไปหาพี่กวินที่บริษัท จะไปดูให้มันรู้ไปเลยว่าทำงานอะไรถึงไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง”

    “ปราง แกสงบสติอารมณ์หน่อย ท้องแก่ใกล้คลอดอยู่นิ่งๆ เสียบ้าง”

    “แม่ก็พูดได้หนิ ผัวแม่ตายไปแล้วหนิ คิดเหรอถ้าผัวแม่ไม่ตายแม่จะยอมอยู่เฉยๆ เวลาผัวไม่กลับบ้าน”

    “อีปราง นั่นพ่อแก พูดจาอะไรให้มันดีๆ”

    “ไม่สนหรอก นี่ตาชวน เอารถออก ไปบริษัท”

    “ครับคุณปราง”

    ไม่ได้เห็นหน้าพี่กวินมาจะครึ่งเดือนแล้ว ไม่รู้ว่ามัวทำอะไรอยู่ที่ไหนโทรศัพท์ก็ไม่รับ แชทหาก็ไม่ตอบ ร้อยทั้งร้อยแบบนี้เซ้นส์ผู้หญิงมันบอก!

     

    -บริษัท-

    “พี่กวินอยู่ไหน!”

    เสียงเล็กตะคอกถามเลขาของผู้บริหาร

    “เอ่อ… พอดีว่าตอนนี้ท่านประธานกับลังคุยธุระอยู่กับ…”

    ไม่รอให้เลขาพูดจบเธอก็เปิดประตูเข้าไปที่ห้องทำงานทันที

    “เข้าไปไม่ได้นะคะคุณปราง ขอโทษค่ะท่านประธาน ดิฉันบอกแล้วว่าท่านกำลังคุยธุระแต่เธอยังฟังไม่ทันจบก็เปิดเข้ามาก่อน”

    ภายในห้องชายหญิงสองคนกำลังนั่งคุยกันอย่างสนิทสนม แบบนี้เหรอคุยธุระ

    “อีนี่ใครคะพี่กวิน”

    “ปราง พูดจาให้มันดีๆ หน่อย”

    “ทำไมคะ บอกว่าคุยธุระ ธุระบ้าอะไรนั่งคุยแทบจะขึ้นคร่อมกันอยู่แล้ว”

    “ปราง! หยุด!!”

    “พอเถอะวิน ไม่เป็นไร”

    ผู้หญิงคนนั้นพูดพลางจับไหล่ของชายหนุ่ม

    “อีนี่! เอามือออกไปจากผัวฉันเดี๋ยวนี้นะ!!”

    “อะไรกัน ไม่เห็นจะจำได้เลยว่าวินแต่งงานใหม่แล้ว แล้วนี่ แต่งงานเมื่อไหร่ล่ะ?”

    “จะแต่งหรือไม่แต่ง ไม่ใช่เรื่องของแกที่จะมาสอดรู้”

    “ตายจริง หยาบคายมากเลย หนูควีนยังดูเป็นผู้ดีกว่าอีกนะ เอาล่ะ วันนี้คุยแค่นี้ก่อน พี่กลับก่อนนะไว้เจอกัน”

    “ครับ ขอโทษด้วยที่ผมทำให้มาเจอเรื่องแบบนี้”

    “ช่างเถอะ ยังไงพี่ก็ไม่สนใจคำพูดของเด็กที่ไม่มีมารยาทหรอก ไปนะ ไว้ค่อยเจอกันวันหลัง”

    “ครับ”

    หลังจากที่หญิงสาวเดินออกไป ทำให้ชายหนุ่มเอามือกุมขมับ

    “เธอทำอะไรของเธอ?”

    “ทำอะไร ก็ด่าอีผู้หญิงไร้ยางอายไงคะ พี่เถอะค่ะทำไมไม่กลับบ้านแล้วมานั่งพลอดรักกับอีนั่นอยู่ที่บริษัททั้งๆ ที่ลูกเมียรออยู่ที่บ้านเนี่ยนะคะ”

    “ปราง พี่ว่าเดี๋ยวนี้ปรางชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ครั้งก่อนเข้ามาโวยวายที่ห้องประชุมก็ทีนึงแล้ว ไหนจะงานเลี้ยงอีก ถ้าไม่เห็นแก่หน้าพี่ก็เห็นแก่ครอบครัวพี่บ้างเถอะ”

    “ทำไมคะ การที่ปรางทำแบบนี้มันไม่เห็นแก่หน้าพี่ตรงไหน แล้วพี่ล่ะ เห็นหัวปรางบ้างไหมคะ แล้วการที่ปรางทำแบบนี้พี่ไม่คิดเหรอว่าปรางทำไปเพราะอะไร”

    “ขอเถอะปราง ไม่ว่าปรางจะทำเพราะอะไรมันก็ไม่สมควรทั้งนั้น”

    “ถ้าไม่อยากให้ปรางทำก็กลับบ้านสิคะ”

    “เฮ้อ…พี่มีงานต้องทำ ปรางกลับบ้านไปก่อนเถอะ แล้วอย่าเข้ามาก่อกวนที่บริษัทแบบนี้อีก”

    เขาไม่คิดมาก่อนว่าปรางจะมีนิสัยแบบนี้ ปกติแล้วคนท้องอารมณ์เปลี่ยนแปลงได้ขนาดนี้จริงๆ เหรอ…

    หลังจากเกลี้ยกล่อมหญิงสาวกลับบ้านแล้วเขาก็มานั่งขอโทษขอโพยพี่สาวยกใหญ่ นานๆ ทีพี่สาวของเขาจะกลับมาจากต่างประเทศมาเยี่ยมเขาสักทีนึงกลับต้องให้พี่สาวมาเจอเรื่องแบบนี้จนได้

    (ขอโทษเรื่องปรางอีกครั้งนะครับพี่เกรซ นานๆ ทีพี่จะกลับมาแต่กลับต้องมาเจออะไรแบบนี้)

    (ไม่เป็นไร ดูแค่นี้พี่ก็รู้แล้วว่ายังไงควีนก็ดีกว่าเป็นพันเท่า)

    ใช่ พี่สาวบินกลับมาเพราะเรื่องนี้ ทั้งคุณพ่อ คุณแม่ คุณปู่ รวมไปถึงพี่สาวของเขาเองก็ถูกใจควีนกันหมด

    “เฮ้อ…น่าปวดหัวจริงๆ”

     

    (“ออกมาเจอกันหน่อย”)

    ข้อความปรากฎอยู่บนหน้าจอมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดก่อนที่เธอจะทันได้ตอบกลับอะไร เธอก็สั่งให้คนขับรถเปลี่ยนจุดหมายปลายทางไปที่อื่นทันที

    “ลุงไม่ต้องอยู่รอ เดี๋ยวฉันจะให้เพื่อนไปส่งที่บ้าน”

    “ครับคุณปราง”

    หลังจากรถหรูขับออกไปแล้วเธอก็เดินตรงไปที่ร้านกาแฟเล็กๆ ก่อนจะเจอผู้ชายสวมชุดสูตรที่ดูดีนั่งรออยู่

    “มีอะไร”

    “ไม่อยากรู้เหรอ? เรื่องที่เธอให้ฉันไปสืบมา กว่าจะหาตัวแม่นั่นเจอ แทบพลิกประเทศ”

    “เจอมันแล้วสินะ”

    “อือ แต่ว่านะ ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นก็ท้องเหมือนกัน”

    “ว่าไงนะ?”

    “เท่าที่รู้ก็ท้องได้เกือบห้าเดือนแล้วล่ะนะ”

    “แบบนี้แสดงว่าลูกของนางนั่นก็เป็นลูกของพี่กวินนะสิ ถ้าเป็นแบบนั้น… ไม่ได้การแล้วพี่ไม้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องจัดการมันนะ จะให้พี่กวินรู้ไม่ได้ว่ายัยนั่นอุ้มท้องลูกพี่กวินอยู่”

    “มันไม่มีทางรู้หรอกน่า ขนาดฉันตามหาใช้เพื่อนฉันสืบไปตั้งเท่าไหร่ ใช้เวลาเป็นเดือนกว่าจะหาเจอ คนอย่างไอ้กวินหาไม่เจอได้ง่ายๆ หรอก”

    “แล้วพี่จะมั่นใจได้ยังไงพี่ไม้ ปรางว่าหาทางจัดการมันก่อนดีกว่า ถ้าพี่กวินรู้เข้า…”

    “เอาน่า เชื่อเถอะ มันไม่เจอกันง่ายๆ หรอก แล้วก็ขอเงินสักสามสี่แสนดิ พอดีพี่จะไปลงทุนที่คลับกับเพื่อน”

    “อะไรกัน ที่เคยๆ ให้หมดไปแล้วเหรอ”

    “ก็ต้องหมดแล้วดิ เงินแค่นั้นขนหน้าแข้งไอกวินมันไม่ร่วงหรอกน่า”

    “พี่กวินไม่ร่วงแต่ฉันเนี่ยแหละจะร่วง”

    “เงินของเธอหรือไง?”

    “ก็ใช่นะสิ ฉันยังมีของที่อยากได้อีกเยอะแยะ”

    “เธอก็ไปขอมันใหม่สิ ยิ่งลูกใกล้คลอดแล้ว มันคงให้เงินเธอใช้อีกเยอะ”

    “แต่แค่ครั้งนี้แล้วนะที่ฉันจะให้เงินก้อนนี้กับพี่ ถือว่าตอบแทนที่พี่หาที่อยู่มันได้แล้วกัน”

    พูดจบก็โอนเงินให้ทันที ท้องห้าเดือนเหรอ แต่ยังไงคนที่ได้อยู่บ้านหลังนั้นก็คือฉัน ฉันต้องหาทางจัดการตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนเปิดให้แสดงความคิดเห็น “เฉพาะสมาชิก” เท่านั้น
    ×