สามี ความโสดคืนให้แล้ว

ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 19

หนึ่งเดือนต่อมา

ถึงแม้บรรยากาศจะเริ่มเย็นลงหลังจากที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า แต่ในใจของควีนกลับร้อนรุ่มด้วยความเจ็บปวดและผิดหวัง เธอมองลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยความสงสารจับใจ

ครามดูเศร้าซึมจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมของเด็กน้อยผู้ร่าเริง ครามเก็บความหวังไว้แน่นว่าจะได้เจอพ่อของเขาในงานวันพ่อที่โรงเรียน จากเด็กที่เคยเกลียดกิจกรรมนี้กลับตั้งหน้าตั้งตานับวันเฝ้ารอว่าวันนั้นเมื่อไหร่จะมาถึงไวๆ

ทว่าสัญญาที่เคยทำไว้กับลูกชายกลับกลายเป็นความผิดหวังครั้งใหญ่

ควีนที่พยายามทนต่ออารมณ์เจ็บปวดในใจไม่ไหว จนในที่สุดเธอตัดสินใจโทรหากวินอีกครั้งหลังจากติดต่อเขาไม่ได้หลายวัน

แม้จะไม่อยากหวังอะไร แต่เธอจำเป็นต้องทำเพื่อลูก ชั่วขณะหนึ่งที่เธอรู้สึกว่ากวินอาจจะรับสาย และมีคำอธิบายอะไรสักอย่าง แต่กลับกลายเป็นเสียงผู้หญิงที่ดังขึ้นแทน

“กวินหลับอยู่ค่ะ เขาคงไม่กลับไปที่นั่นหรอกนะคะ รบกวนเลิกติดต่อมาได้แล้วค่ะ มันรบกวนการพักผ่อน”

เมื่อได้ยินเสียงนั้นควีนเหมือนโดนลากไปตบจนหน้าชา หัวใจของควีนเหมือนถูกบีบเค้นด้วยความโกรธและรู้สึกเจ็บปวด เธอวางสายทันที พร้อมตัดสินใจเด็ดขาดในใจว่าจะไม่ให้กวินเข้ามาทำร้ายหัวใจของลูกชายเธออีก

วันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุด ควีนกับครามนั่งเงียบๆ อยู่ที่ห้องนั่งเล่น ภาคินที่เพิ่งกลับมาจากกรุงเทพฯ ก็รีบแวะมาหาครามตามสัญญา พร้อมนำของเล่นที่เคยบอกว่าจะซื้อให้มาฝาก ภาคินหวังว่าครามจะแสดงความดีใจมากกว่านี้ แต่เมื่อครามรับของขวัญไปกลับไม่มีท่าทีร่าเริงเหมือนทุกที แถมยังทำหน้าตาเศร้าแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ภาคินจึงนั่งลงข้างๆ และถามอย่างอ่อนโยน

“ครามเป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ ทำไมดูเศร้าจัง?”

ครามนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยเสียงเบาและเศร้าสร้อย

“พ่อไม่มาหาครามแล้วครับ พรุ่งนี้ก็จะมีงานวันพ่อที่โรงเรียน ครามคงต้องอายเพื่อนๆ อีก โดนล้อว่าไม่มีพ่ออีกแล้ว”

คำพูดของครามทำให้ภาคินรู้สึกเจ็บในใจ เขาไม่เคยรู้เลยว่าเด็กน้อยคนนี้ต้องเจอกับอะไรบ้างในโรงเรียน ความผิดหวังที่ซ้อนทับในใจของครามยิ่งทำให้ภาคินรู้สึกไม่สบายใจ เพราะเขาเป็นคนแนะนำโรงเรียนนี้ให้ควีนด้วยตัวเอง เขาเชื่อว่าโรงเรียนนี้จะดีที่สุดสำหรับคราม แต่ก็ไม่คิดว่าครามจะเจอเรื่องอะไรแบบนี้

หลังจากได้ยินคำพูดของคราม ภาคินจึงตัดสินใจขอคุยกับควีนเป็นการส่วนตัว เขาเริ่มต้นด้วยการขอโทษควีน แม้จะรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเขาโดยตรง แต่เขาก็รู้สึกเสียใจที่ครามต้องเจอปัญหานี้ ควีนมองภาคินด้วยรอยยิ้มบางๆ พร้อมพูดปลอบใจว่าเธอเข้าใจดี และไม่เคยโทษเขาในเรื่องนี้ เมื่อเห็นควีนแสดงความเข้าใจแบบนั้น ภาคินจึงเสนอความคิดของเขา

“ควีน ผมอาสาไปเป็นตัวแทนให้ครามในงานวันพ่อได้ไหมครับ ผมไม่อยากให้ครามต้องเศร้าแบบนี้อีก ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมอยากช่วยจริงๆ”

ควีนลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยความห่วงใย

“ถ้าคุณไปจริงๆ ข่าวลือระหว่างเราคงแพร่ไปทั่ว คนอาจจะเอาไปนินทาว่าคุณอีกก็ได้…”

แต่ภาคินส่ายหน้าอย่างหนักแน่น

“ผมไม่สนใจเรื่องพวกนั้นหรอกครับ ผมไม่แคร์คำพูดของใคร ผมสนใจแค่ครามเท่านั้น ไม่อยากให้เขาต้องรู้สึกแย่เพียงเพราะไม่มีใครไปงานวันพ่อด้วย”

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุย ครามก็เดินเข้ามา เขาได้ยินประโยคที่ภาคินจะไปงานวันพ่อด้วย ครามรีบปรี่เข้ามาด้วยความตื่นเต้น ดวงตาที่เศร้าหมองก่อนหน้านี้เริ่มเปล่งประกายขึ้นมานิดหน่อย

“อาภาคินครับ พรุ่งนี้อาจะไปเป็นพ่อให้ครามหนึ่งวันได้ไหมครับ ครามไม่อยากโดนล้อแล้ว”

ภาคินยิ้มและย่อตัวลงให้สายตาอยู่ระดับเดียวกับคราม เขาพยักหน้ารับอย่างอ่อนโยน

“ได้สิครับ อาจะไปเป็นพ่อให้ครามหนึ่งวัน ถ้าครามอยากได้สัญญา อาก็ให้ได้”

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พร้อมเอามือแตะไหล่ของครามอย่างอ่อนโยน

แต่ครามก็ยังมีความกังวลอยู่ในใจเล็กน้อย เขามองภาคินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังและคำถาม

“แล้ว…อาภาคินจะโกหกครามเหมือนพ่อไหมครับ?”

ภาคินยิ้มแล้วส่ายหน้า

“อาไม่เคยโกหกครามเลยสักครั้งใช่ไหม? อาให้สัญญาลูกผู้ชายกับครามแล้ว อาจะรักษาคำพูดเสมอ”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ครามจึงยิ้มออกมาอีกครั้ง ความสดใสร่าเริงที่ควีนคิดว่าหายไปเริ่มกลับคืนมาอีกครั้ง เธอมองภาคินกับครามด้วยความซาบซึ้งใจและรู้สึกขอบคุณจากใจจริง

“ขอบคุณนะคะ ครามไม่เคยตั้งความหวังกับอะไรมาก่อน แต่พอพ่อของเขาพูดให้ความหวังว่าจะมาแบบนั้น ทำให้เขาเฝ้านับวันรอมาตลอด”

วันถัดมาเป็นวันที่โรงเรียนจัดงานวันพ่อ ครามสวมชุดนักเรียนสะอาดเรียบร้อยและถือพวงมาลัยเล็กๆ ในมือ เขาเดินไปที่งานพร้อมกับควีนและภาคินที่ยืนเคียงข้าง ความตื่นเต้นและความสุขในดวงตาของครามทำให้ควีนรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างมาก เมื่อเดินเข้ามาในโรงเรียน เด็กๆ คนอื่นๆ ก็เริ่มมองครามด้วยความประหลาดใจ แต่ครามกลับไม่รู้สึกเขินอายอะไรอีกต่อไป เพราะก่อนหน้านี้ครามก็ไหว้แม่มาตลอดแต่เด็กคนอื่นๆ มีพ่อกันหมด

เมื่อถึงเวลาทำพิธีกราบไหว้พ่อ ครามนั่งคุกเข่าลงและยื่นพวงมาลัยในมือให้ภาคิน ใบหน้าของครามเต็มไปด้วยความสุขและความภาคภูมิใจ ภาคินรับพวงมาลัยนั้นด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและย่อตัวลงกอดครามเบาๆ ทำให้ครามรู้สึกถึงความรักและการยอมรับที่เขารอคอยมานาน

งานวันพ่อครั้งนี้จบลงด้วยความทรงจำที่ดีสำหรับครามและควีน เธอรู้สึกว่าครามได้ผ่านพ้นช่วงเวลายากลำบากไปได้อีกขั้นหนึ่ง ส่วนภาคินก็ได้ทำให้เธอเห็นถึงความตั้งใจและความรักที่เขามีให้ลูกชายของเธออย่างเต็มที่ เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน ควีนกล่าวขอบคุณภาคินอีกครั้ง

“คุณภาคิน… ขอบคุณมากนะคะ ควีนไม่รู้จะพูดยังไงให้คุณเข้าใจว่าซาบซึ้งใจแค่ไหน”

ภาคินยิ้มพร้อมตอบกลับด้วยความจริงใจ

“ไม่เป็นไรครับควีน ผมแค่อยากทำให้ครามมีความสุข แค่ได้เห็นเขายิ้มอีกครั้งและไม่ต้องลำบากในโรงเรียนผมก็พอใจแล้ว”

วันนั้นควีนได้เห็นว่าภาคินไม่ได้เป็นแค่เพื่อนหรือคนรู้จัก แต่เขาเป็นคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเธอและครามเสมอ