ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สามี ความโสดคืนให้แล้ว

    ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

    • อัปเดตล่าสุด 14 ต.ค. 67


    “ใช้ไม่ได้ หย่ากันโดยที่ผู้ใหญ่ไม่ยินยอมได้ยังไง แบบนี้แล้วพ่อจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นทำไมยัยหนูไม่มาปรึกษาพ่อก่อน”

    “พ่อคะ หนูกับพี่กวินเราปรึกษากันและคุยกันเรียบร้อยแล้วค่ะ และควีนเห็นด้วยแล้วก็ยอมรับการตัดสินใจของพี่กวิน”

    “แล้วแบบนี้มันถูกต้องแล้วเหรอยัยหนู แบบนี้มันไม่ให้เกียรติครอบครัวของเราเลยนะ”

    “คุณพ่อคะ ควีนว่าสำหรับเขาครอบครัวเราคงไม่มีเกียรติมานานแล้วค่ะ อย่าลืมสิคะว่าการแต่งงานนี้เกิดขึ้นเพราะอะไร”

    “พ่อขอโทษนะยัยหนู พ่อผิดเอง”

    “ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ควีนอยากใช้ชีวิตในแบบของควีน ควีนไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวนั้นอีก แล้วควีนก็อยากย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด ได้ไหมคะพ่อ”

    “จะไปอยู่ให้มันลำบากทำไมล่ะ ยัยหนูก็อยู่ที่นี่กับพ่อไม่ดีกว่าเหรอ”

    “ไม่เอาค่ะ ควีนอยากพักผ่อนสมองสักปีสองปี เผื่อว่าจะคิดอะไรดีดีออกบ้าง ตอนนี้ควีนยังหาเป้าหมายในชีวิตของควีนไม่เจอเลยว่าตัวเองอยากทำอะไรกันแน่ พ่อให้เวลาควีนได้ไหมคะ”

    “ก็ได้ แต่ยัยหนูต้องพาแม่บ้านหรือใครก็ได้ไปกับยัยหนูด้วยล่ะ อยู่คนเดียวพ่อเป็นห่วง แล้วพ่อจะไปหายัยหนูบ่อยๆ”

    “ค่ะ”

    คิดเอาไว้แล้ว ถ้าปรึกษาครอบครัวอาจจะไม่มีการหย่าเกิดขึ้นก็ได้ พ่อของฉันเองคงคัดค้านหัวชนฝาและทางครอบครัวพี่กวินเองก็คงไม่ยอมรับเรื่องนี้แน่ๆ จะบอกว่าทางครอบครัวนั้นเองก็เอ็นดูฉันมาก ฉันเองก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองขนาดนั้น ตอนนี้พวกเขาเองก็คงจะเปลี่ยนไปแล้ว…

     

    อีกด้าน

    หลังจากกลับมาจากสำนักทะเบียนพี่กวินก็เอาแต่อุดอู้อยู่ในห้องทำงาน ไม่ยอมออกมากินข้าวกินปลา คงจะเสียใจมากล่ะสินะ ที่ได้หย่ากับเมียแต่ง

    “ปราง ทำแบบนี้มันดีแล้วเหรอลูก ถ้าเกิดวันหนึ่ง…”

    “หุบปากเดี๋ยวนี้นะแม่ แล้วก็อยู่ไปเงียบๆ แบบนี้นั่นแหละ ถ้าฉันไม่พูด แม่ไม่พูด แล้วใครมันจะพูด!”

    “เออๆ แม่ถือว่าแม่เตือนเอ็งแล้ว ถ้าหลังจากนี้เกิดอะไรขึ้นก็ถือว่าแม่ช่วยเอ็งเต็มที่แล้ว”

    “แม่ขึ้นไปดูเจ้านายแม่หน่อยสิ ไม่กินข้าวกินปลาตั้งแต่กลับมาแล้ว ไม่รู้จะอาลัยอาวรณ์อะไรนักหนา ลูกเมียก็นั่งรอกินข้าวหัวโด่อยู่นี่ ยังจะเสียดายอะไรอีก”

    “เอ็งก็อย่าหลงระเริงให้มันมากนัก คุณกวินกับคุณควีนเขาแต่งงานกันมานาน เอ็งจะมาพูดแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ เพราะเรื่องมันเกิดเพราะเอ็ง ข้าไม่น่าพาเอ็งมาอยู่ที่นี่เลย”

    “เอะอะเสียงดังอะไรกัน”

    “เอ่อ เปล่าค่ะคุณกวิน มาทานอาหารเถอะค่ะ เลยเวลาอาหารมานานแล้วเดี๋ยวจะปวดท้อง”

    “อือ”

    “พี่กวินคะ ทำไมพี่ลงมาช้าจัง ปรางกับลูกรอกินข้าวจนหิวหมดแล้วเนี่ย”

    พูดพร้อมลูบท้องที่ตอนนี้เริ่มนูนออกมาแล้ว เมื่อพูดเรื่องลูกทีไรพี่กวินจะให้ความสนใจตัวเองเสมอ

    “ทีหลังก็กินก่อนไม่ต้องรอ”

    “ชิ พรุ่งนี้พาปรางไปซื้อชุดคลุมท้องหน่อยสิคะ ท้องเริ่มออกแล้วด้วย”

    “ให้คนขับรถพาไปเถอะพี่ไม่ว่าง”

    ในเมื่อแผนลูกอ้อนของเธอเริ่มไม่เป็นผล เลยเลือกที่จะนั่งทานอาหารไปเงียบๆ

    “รสชาติอาหารวันนี้ไม่เหมือนเดิมเลยนะ”

    เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากตักอาหารบนโต๊ะได้เพียงสามสี่อย่าง จำได้ว่าก่อนหน้านี้รสชาติอาหารมักจะถูกปากเขาเสมอ

    “เอ่อ… ก่อนหน้านี้คุณควีนเป็นคนจัดเตรียมอาหารเองกับมือ ถึงแม้เธอจะเคยบอกสูตรอาหารแล้วแต่ป้าก็ทำได้ไม่เหมือนเธอสักที ขอโทษด้วยนะคะ”

    “งั้นเหรอ”

    ที่แท้ อาหารที่เขากินมาตลอดห้าปี ก็เป็นฝีมือของเธอ เขาคิดว่าเธอเอาแต่นั่งๆ นอนๆ ไม่ทำอะไรเลยเสียอีก

    “ชิ อาหารที่แม่ทำก็อร่อยเหมือนกันนี่คะ รสชาติก็เหมือนๆ กันนั่นแหละค่ะ”

    ว่าจบร่างสูงใหญ่ก็วางช้อนแล้วเดินออกจากบ้านไปทันที

    “พี่กวิน พี่กวินอิ่มแล้วเหรอคะ แล้วนี่จะไปไหนคะ ทำไมไม่บอกปรางบ้าง”

    เสียงเล็กตะโกนตามหลังทำให้เขาเริ่มหงุดหงิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเธอท้องอยู่อารมณ์อาจจะอ่อนไหวง่าย เพื่อความปลอดภัยของเด็กในท้องเขาต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ

    “จะไปทำงาน”

    พูดจบแค่นั้นเขาก็ขับรถออกไปทันที พลางทำให้คิดอดีตภรรยา ที่เวลาเขาเดินออกจากบ้านเธอไม่เคยถามจู้จี้จุกจิกเขาเลยสักครั้ง แถมยังเตรียมข้าวของทุกอย่างให้เสร็จสรรพก่อนออกจากบ้าน

    “ไงไอเสือ วันนี้ลมอะไรหอบมา”

    “ไม่รู้”

    “แปลกๆ ปกติไม่เห็นจะเคยทำหน้าอมทุกข์บ่อยขนาดนี้ ทำไมเลิกกับเมียแล้วสินะ”

    “อือ”

    “นั่นไง รักห้าปีจบลงเพราะตันหาของตัวเองแท้ๆ สมน้ำหน้าดีไหมวะ ฮ่าๆ”

    เพื่อนๆ ของเขาต่างพากันล้อเลียน แน่นอนสิ มันก็น่าให้ล้ออยู่หรอก แต่งงานมาห้าปีไม่เคยทะเลาะกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว แถมเวลาเขาออกมาสังสรรค์กับเพื่อนก็มีแค่การโทรถามว่าจะกลับบ้านไหมแค่นั้น

    ถ้าเขาบอกว่าไม่กลับเธอก็เข้านอน แต่ถ้าเขาบอกว่าจะกลับเธอก็นั่งรอ ไม่ว่าเขาจะกลับเกือบสว่างเธอก็รอ บางครั้งเขาก็แอบรู้สึกผิดอยู่บ่อยครั้ง

    “น้องควีนเป็นไงบ้างวะ”

    “ไม่รู้ ตอนเซ็นใบหย่าก็ไม่อิดออด ไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว” เพื่อนของเขาเอ่ยขึ้น

    “น้องเค้าคงจะทนมึงสุดๆ แล้วใช่ไหมวะ งามหน้านักมึงเนี่ย คิดได้ไง ไปเอาลูกแม่บ้านจนท้อง”

    “พอเถอะ อย่าไปซ้ำเติมมันให้มากกว่านี้เลย ดูแค่นี้ก็รู้แล้วมั้งว่ารักน้องเขาเข้าให้แล้ว”

    เขายอมรับว่าเขารักชีวิตความเป็นโสดจริงๆ และบางครั้งก็แอบไปมีเล็กมีน้อยบ้าง แต่เขาดันพลาดเองที่ทำให้เด็กคนนั้นท้อง แต่เขามั่นใจว่าป้องกันแน่ๆ

    “ก็นะ ก็คงทำได้แค่มีความสุขกับครอบครัวใหม่”

    “อือ”

    เจเดน เอเดน มีน ติน ต่างพากันส่ายหัวให้กับเพื่อนสนิทของตัวเอง ทำตัวเองแท้ๆ ตอนนี้กลับมานั่งเลียแผลที่ตัวเองดันเป็นคนทำขึ้นมาเอง พวกเขาเองก็ไม่มีใครคิดเหมือนกันว่ามันจะหย่ากับน้องเขาได้

    “แล้วจะเอาไงต่อ” เจเดนเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบกันมานาน

    “จะเอาไงได้ ก็ต้องรอคลอดแล้วก็นั่งเลี้ยงลูกกันยาวๆ” มีนพูดสมทบ

    “แล้วมึงคิดป้ะ ว่าบางทีน้องควีนเองก็อาจจะท้องเหมือนกัน?”

    เป็นไอตินที่พูดขึ้น ทำเอาตัวเขาเองและเพื่อนในวงต่างพากันมองหน้ากัน

    “เอ้า มองอะไรวะ ก็พูดตามหลักความเป็นจริง ถ้ามึงเป็นคนพูดเองว่ามึงป้องกันตลอดน้องคนนั้นยังท้องได้ มึงจะคิดบ้างไหมล่ะว่าน้องควีนเองก็อาจจะท้องบ้าง”

    “ไม่มีทาง ควีนกินยาคุมตลอด เขาไม่ปล่อยให้ตัวเองท้องหรอก”

    “เอาอะไรมามั่นใจวะ กูจะบอกอะไรให้ในฐานะหมอนะ ไม่มีอะไรที่มันคุมกำเนิดได้ร้อยเปอร์เซ็นต์”

    ไอตินพูดอย่างมั่นใจ

    “ไอห่าติน มึงก็พูดให้มันขวัญเสีย ถ้าน้องควีนจะท้อง น้องคงจะท้องตั้งแต่ปีแรกแล้วมั้ง”

    “ก็ถ้ามึงมั่นใจว่ามึงใส่ถุงป้องกันตลอด แล้วน้องเค้ากินยาคุมตลอด ก็อาจจะป้องกันได้ แต่ถ้า…”

    คำพูดของเพื่อนเขาทำเอาเขาฉุกคิดขึ้นมา เมื่อก่อนเขาป้องกันก็จริง แต่พักหลังมานี้มีบ้างที่เขาไม่…

    “อะไรเป็นอะไร หย่าแล้วก็เท่ากับว่าจบ เอาเวลาไปคิดเรื่องปู่มึงดีกว่า ถ้าเขากลับมาแล้วรู้ว่าลูกสะใภ้สุดที่รักหย่าแล้ว จะทำยังไงดีกว่า”

    “นั่นดิ กูเห็นปู่มันโมโหครั้งเดียวก็พอแล้วว่ะ ครั้งนี้มึงหาเหตุผลดีแล้วใช่ป่ะ”

    “อือ”

    แน่นอนว่าปู่ของเขารักแล้วก็หวงแหนควีนยิ่งกว่าหลานแท้ๆ อย่างเขาเสียอีก ทีแรกเขาก็ไม่คิดว่าควีนจะยอมหย่าให้เขาง่ายๆ แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้
     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    ดูอีบุ๊ก

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนเปิดให้แสดงความคิดเห็น “เฉพาะสมาชิก” เท่านั้น
    ×