สามี ความโสดคืนให้แล้ว

ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 18

ตกเย็นวันนั้นบรรยากาศที่บ้านของควีนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสนุกสนาน ส่วนภาคินที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส ร่างสูงใหญ่ของเขาดูอบอุ่นในสายตาของคราม เด็กชายที่ตั้งตารอคอยเพื่อนเล่นคนพิเศษของเขาทุกวัน

ภาคินมักจะมาเล่นกับครามบ่อยครั้ง เขาทั้งวิ่งไล่จับและเล่านิทานให้ฟัง ซึ่งทำให้ครามรู้สึกว่าเขามีเพื่อนเล่นที่คอยอยู่เคียงข้างเสมอ แม้ภาคินจะเป็นผู้ใหญ่ แต่เขากลับสนิทกับครามในแบบที่ผู้ใหญ่คนอื่นๆ ไม่สามารถทำได้

ด้านอลันก็มาที่ร้านอาหารด้วยเช่นกัน แต่เขาไม่ได้มาเพราะครามหรือควีน แต่เพราะวาว เพื่อนสนิทของควีนที่เขาตามจีบอยู่ การพบเจอแต่ละครั้งก็ทำให้อลันกับวาวต่างพยายามหยอกล้อและแซวกันไปมาอย่างน่ารัก คำพูดหวานๆ ที่หลุดออกมาจากทั้งคู่ ทำเอาทุกคนต่างหัวเราะและยิ้มไปตามๆ กัน

และในวันนี้ยังมีเหตุผลพิเศษอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการฉลองต้อนรับสายลม ลูกชายของป้านิ่ม แม่บ้านที่เคยเลี้ยงดูและดูแลควีนมาตั้งแต่เด็ก

สายลมเพิ่งเรียนจบและกลับมา ทำให้ควีนรู้สึกดีใจที่ได้จัดงานเล็กๆ ต้อนรับเขาเพื่อเป็นการตอบแทนที่ครอบครัวป้านิ่มคอยช่วยเหลือดูแลเธอเสมอมา ครามก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันเพราะเขาชอบงานปาร์ตี้มากที่สุด และเห็นว่าทุกคนมารวมตัวกันที่บ้าน เขายิ่งรู้สึกมีความสุขเข้าไปใหญ่

ในงานนี้คนที่ดูตื่นเต้นมากที่สุดคงจะเป็นเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่ง นั่นคือน้ำแข็ง หญิงสาวผู้เต็มไปด้วยความสดใสและขี้เล่น น้ำแข็งสังเกตเห็นสายลมตั้งแต่แรกที่เขาก้าวเข้ามาในบ้านและเอ่ยทักทาย ใบหน้าของเขาดูนิ่งและเงียบขรึม ราวกับผู้ชายที่มักใช้ชีวิตอยู่ในมุมเงียบๆ น้ำแข็งไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่เธอกลับรู้สึกสะดุดตาและสนใจสายลมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“สวัสดีครับพี่ควีน สวัสดีทุกคนด้วยนะครับ”

“ครับ ยินดีด้วยนะขอต้อนรับกลับบ้าน”

สายลมเอ่ยคำทักทายพวกเขาก่อนจะตรงปรี่ไปเล่นกับคราม และสนุกกับงาน

“ควีน… ผู้ชายคนนั้นเป็นใครเหรอ?”

น้ำแข็งกระซิบถามควีนด้วยความตื่นเต้นเล็กๆ เมื่อเห็นสายลม ควีนเห็นท่าทีของเพื่อนก็หัวเราะเบาๆ ก่อนตอบกลับไป

“เขาชื่อสายลม เป็นลูกชายของป้านิ่ม ที่ฉันบอกว่าพึ่งเรียนจบและกลับมาไง”

น้ำแข็งพยักหน้ารับคำ แต่สายตาจ้องมองตามสายลมไม่วางตา

ในขณะที่สายลมรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองเขาอยู่ตลอด เขารู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เพราะเขาเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวและไม่ค่อยสนใจเรื่องความสัมพันธ์หรือความรัก โดยเฉพาะผู้หญิงที่แสดงความสนใจชัดเจนแบบน้ำแข็ง เขายิ่งรู้สึกไม่สบายใจไปอีก

ขณะเดียวกัน ภาคินก็นั่งเล่นกับคราม และบอกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“คราม อาภาคินต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพแล้วนะ อาจจะไม่ได้มาเล่นกับครามสักพัก แต่ถ้าครามคิดถึงอา ให้โทรหาอาได้ตลอดเลยนะครับ กลับมารอบหน้า อาจะมีของฝากมาด้วย”

ครามทำหน้าเศร้า เด็กชายเริ่มแสดงท่าทีงอแงอย่างชัดเจนเพราะไม่อยากให้ภาคินไป

“ถ้าอาภาคินไป ใครจะมาเล่นกับครามล่ะครับ…”

ควีนเห็นท่าทีของลูกจึงเดินเข้ามาอธิบายกับครามอย่างนุ่มนวล

“คราม อาภาคินต้องทำงานหาเงินน่ะครับลูก จะว่างมาเล่นกับครามทุกเย็นไม่ได้ ลูกต้องเข้าใจนะ”

แต่คำพูดของเธอกลับทำให้ครามรู้สึกว่าควีนดุตัวเอง ครามรู้สึกไม่พอใจ เขาน้ำตาคลอและร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจจนควีนต้องพยายามปลอบใจอีกครั้ง ครามร้องไห้อยู่แบบนั้นแต่ไม่นานครามก็หลับไปเพราะความเหนื่อยล้าจากการร้องไห้

ภาคินมองควีนด้วยรอยยิ้มปลอบโยน ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบา

“ไม่ต้องห่วงนะควีน ผมจะรีบกลับมาให้เร็ว หลังจากงานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย”

ควีนพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอเองก็รู้ดีว่าครามติดภาคินมาก เพราะในระแวกบ้านนั้นไม่มีเด็กรุ่นเดียวกันให้เล่นด้วย ภาคินเปรียบเสมือนเพื่อนเล่นคนสำคัญของคราม เธอซาบซึ้งในความใส่ใจที่เขามีให้ลูกชายของเธอ และในที่สุดภาคินก็ตัดสินใจอาสาอุ้มครามที่หลับสนิทเข้าไปนอนในห้อง ควีนมองภาพนั้นด้วยความอบอุ่นในใจ เขาช่างใส่ใจและอ่อนโยนกับครามราวกับเป็นลูกของตัวเอง

หลังจากพาครามเข้านอนแล้ว ควีนก็ออกมาร่วมสนุกกับงานปาร์ตี้ต่อ ทุกคนยังคงพูดคุยและหัวเราะกันอย่างมีความสุข อลันกับวาวที่แอบจีบกันไปมาทั้งงานต่างก็คอยหยอกล้อกัน ทำให้งานปาร์ตี้เล็กๆ นี้สนุกสนานขึ้นไปอีก วาวเองก็ดูมีความสุขมากเช่นกันที่ได้เจอกับอลันในบรรยากาศที่สบายๆ เช่นนี้

เวลาผ่านไปจนถึงดึก แม่ของภาคินโทรมาตามให้เขากลับบ้าน ภาคินขอตัวบอกลาทุกคนและขอบคุณควีนที่ใจดีอนุญาตให้เขาเข้าร่วมงานเล็กๆ นี้ ก่อนจะเดินไปที่รถของเขา โดยมีควีนอาสาเดินไปส่งเขาถึงที่รถ

“คุณภาคิน ขอบคุณนะที่มาช่วยเล่นกับคราม” ควีนพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ผมแค่มีความสุขที่ได้มาที่นี่ ได้อยู่กับครามและทุกคน” เขาตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

“ผมจะรีบทำงานให้เสร็จแล้วกลับมาเร็วๆ นี้”

ควีนยิ้มรับและโบกมือลาเขา ก่อนที่ภาคินจะขับรถออกไป เมื่อเขากลับมาถึงบ้าน แต่ก็ดันมาเจอแม่ของเขายืนรออยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยสีหน้าที่แฝงความไม่พอใจเล็กน้อย

“ทำไมกลับบ้านช้าจัง แม่รอตั้งนาน” แม่ของภาคินบ่นน้ำเสียงน้อยใจ

“ขอโทษนะครับแม่ ผมไปกินเลี้ยงที่บ้านเพื่อนมา”

ภาคินเดินเข้าไปนั่งข้างๆ พร้อมกับพูดขอโทษ

“ถ้าแม่ไม่โทรตามก็คงไม่คิดถึงแม่เลยงั้นสิ”

“มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงละครับ ผมก็รีบกลับมาหาแม่แล้วนี่ไง”

แม่ของเขาหน้าสลดเล็กน้อย น้อยใจที่ลูกชายไม่ได้กลับมาไวเหมือนทุกที ภาคินก็แอบบ่นในใจ แต่เขาก็รู้ดีว่าแม่เป็นแบบนี้เพราะรักเขามาก เขาจึงพูดอย่างสุภาพ

“แม่ครับ พรุ่งนี้ผมต้องไปกรุงเทพ ไปดูแลธุรกิจที่นั่นสักพัก”

แม่ของเขาพยักหน้ารับรู้และเข้าใจในทันที พร้อมกับเอ่ยว่า

“ไปพักผ่อนเถอะลูก แม่จะจัดกระเป๋าให้”

คืนนั้นภาคินคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตลอดช่วงเย็น เขานึกถึงรอยยิ้มและความสุขของทุกคนที่ร้านอาหารของควีน ภาพของครามที่หลับในอ้อมแขนเขายังคงติดอยู่ในใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร ภาคินก็รู้สึกว่าเขาอยากกลับไปหาควีนและครามเสมอ