คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 17
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
วันนี้เป็นวันที่เพื่อนสนิทของเธอทั้งสองคนจะมาเที่ยวในวันหยุดสุดสัปดาห์ แถมครามเองก็ตื่นแต่เช้าเพราะอยากจะไปรับน้าทั้งสองคนด้วยตัวเอง ครามเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายมาตั้งแต่เด็กแล้ว ทำให้ควีนเลี้ยงครามในวิธีการของตัวเองโดยที่ไม่เหนื่อยมากจนเกินไป
“วันนี้น้ามีของเล่นมาฝากครามด้วยแหละ ไม่รู้ว่าเด็กแถวนี้จะอยากได้หรือเปล่าน๊า”
“ต้องอยากได้แน่นอนอยู่แล้วครับน้าวาว”
“งั้นเรากลับบ้านไปแกะของเล่นกันดีกว่า”
เมื่อน้าหลานสองคนนี้มาเจอกันทีไร จากในรถที่เคยเงียบสงบตอนนี้ก็มีแต่เสียงพูดคุย และเสียงหัวเราะดังไปหมด ฉันก็อดไม่ได้ที่จะขำตาม วาวกับน้ำแข็งทั้งสองคนต่างก็เป็นลูกสาวคนเดียว ไม่มีพี่หรือน้อง แต่พอรู้ว่าฉันท้องก็ดีใจกันใหญ่ ถึงขนาดที่ซื้อของใช้เด็กแรกเกิดสำหรับผู้ชายและผู้หญิงมาพร้อมกันทั้งคู่ เพราะในตอนนั้นยังไม่รู้เพศของลูก
พอกลับมาถึงบ้านทั้งสามคนก็นั่งเล่นกันอยู่ไม่นานก็พากันไปกินข้าวและช่วยงานฉันที่ร้านอาหาร วันนี้ที่ร้านก็จะคึกคักเป็นพิเศษเพราะมีผู้ช่วยมาเพิ่ม ร้านอาหารจะแน่นมากเวลาเที่ยงวันและช่วงเย็น
ภาคินเองวันนี้ก็มากินอาหารกลางวันที่ร้านเหมือนเดิมแถมยังสั่งขนมกลับบ้านไปฝากให้แม่อีกเช่นเคย
“วันนี้ที่ร้านดูคึกคักเป็นพิเศษนะครับ”
“ใช่ค่ะ พอดีเพื่อนควีนมาหาครามเลยมาช่วยที่ร้านด้วย”
ไม่รู้ว่าพากันมาช่วยกันทำงานหรือมาสร้างความวุ่นวายกันแน่ ควีนมองตามก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
“อาภาคิน วันนี้มากินข้าวเหรอค้าบ”
“ใช่ครับคนเก่ง แล้ววันนี้คนเก่งของอากินข้าวหรือยังเอ่ย”
“กินแล้วครับกับน้าวาวน้าน้ำแข็งแล้วก็แม่ด้วย”
“เก่งมากครับ”
“วันนี้อาจะอยู่เล่นด้วยกันไหมค้าบ”
“วันนี้อาต้องไปทำงานครับ อยู่เล่นด้วยไม่ได้”
“ตอนเย็นจะมากินข้าวไหมค้าบ”
“มาสิครับ”
“งั้นตอนเย็นครามจะอวดของเล่นใหม่ที่น้าวาวซื้อให้ด้วยครับ”
“โห จริงเหรอ งั้นอาต้องรีบมาเร็วๆ ใช่ไหม?”
“คิกๆ ใช่ค้าบ”
ภาคินมองตามเด็กที่วิ่งออกไปเล่นของเล่นต่อ ทุกวันนี้เขามากินข้าวที่ร้านและเล่นกับครามจนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว
“คุณก็อย่าตามใจเจ้าครามมากสิคะ”
“ไม่หรอก ผมก็ไม่ได้มีธุระที่ไหน”
นอกจากการทำงาน การประชุมแล้ว ครามก็เป็นเหมือนกิจวัตรใหม่ในชีวิตของเขา เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้มาเล่นกับครามที่นี่ แล้วก็มีความสุขที่ได้เจอแม่ของครามด้วย
“ขอบคุณนะคะ เพราะคุณมาเล่นด้วยทุกวัน ครามเลยไม่ค่อยเหงา”
“ครับ แต่ว่าอาทิตย์หน้าผมคงมาไม่ได้แล้ว”
“ทำไมละคะ?”
“ผมต้องไปคุยงานที่กรุงเทพ อีกเป็นเดือนเลยกว่าจะได้กลับมา”
“แบบนั้นควีนก็รายได้หายไปวันละสองมื้อเลยสิคะเนี่ย ส่วนครามต้องร้องไห้แน่เลยค่ะ”
“แต่ว่าผมจะคอยโทรหานะครับ แล้วก็จะสั่งขนมให้ไปส่งที่บ้านด้วย พอดีคุณแม่ผมเขาชอบมากน่ะครับขนมไทย”
“ค่ะ”
“ผมไปนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นผมจะแวะมาใหม่”
มองตามเขาที่เดินออกจากร้านไป ไม่รู้ว่าเป็นมายังไงตั้งแต่วันงานที่รีสอร์ตวันนั้น เธอก็ได้เจอกับเขาตลอด อันที่จริงตัวเธอก็รู้ว่าเขาก็คงชอบเธออยู่บ้าง เพราะการกระทำของเขามันแสดงออกชัดเจนเลยว่าชอบ แต่เธอก็พยายามที่ไม่สนใจ เพราะผู้ชายมันมักจะเปลี่ยนไปได้อย่างง่ายดายเสมอ ไม่มีอะไรที่มันมั่นคงตลอดไปหรอก
“คนนี้เหรอ ที่ครามชอบเล่าให้ฉันฟังบ่อยๆ หล่อเหมือนกันนะเนี่ย”
“อือคนนี้แหละ หล่อไม่พอ รวยอีกต่างหาก”
เขาจะไปกินอาหารร้านหรูๆ ก็ได้ แต่เขากลับมากินที่ร้านของเธอทุกวัน จนชาวบ้านแถวนี้เขาก็รู้แล้วเอาไปพูดกันทั่ว ว่าชายหนุ่มเจ้าของรีสอร์ตกำลังตามจีบเธออยู่ เธออยากจะปฏิเสธข่าวลือแบบนั้นอยู่หรอก แต่ก็เคยลองทำไปบ้างแล้ว ชาวบ้านก็ยังเอาไปพูดเหมือนเดิม จนเธอเหนื่อยที่จะแก้ต่างเลยปล่อยให้เลยตามเลยไป
“เสน่ห์แรงไม่เบานะคะเนี่ย”
“แกเถอะ ล้อแต่ฉัน กับอลันนี่ยังไง”
สองคนนี้เจอกันตอนที่วาวอาสาไปรับครามที่โรงเรียนเมื่อปีก่อน ไม่รู้ไปคุยกันยังไงวาวถึงขั้นคลั่งรักอยากย้ายมาอยู่ที่เชียงใหม่ให้ได้เลย
“ก็ไม่ยังไง แค่คุยๆ กันเฉยๆ”
“แต่เขาดูจริงจังอยู่นะ แค่คุยแน่เหรอ?”
“ไม่รู้สิ แกเคยบอกเองนี่ ใจผู้ชายเปลี่ยนกันง่ายจะตาย ฉันอยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้แล้วค่อยตัดสินใจ”
“ฉันพูดแบบนั้นก็จริงนะ แต่ฉันก็ไม่อยากให้แกพลาดโอกาสเจอคนดีๆ อลันถึงเขาจะดูเป็นคนเจ้าชู้จริงๆ แต่เท่าที่เคยเจอกันมา เขาก็ดูเป็นคนดีอยู่นะ”
“แกบอกตัวเองบ้างเถอะ มาบอกแต่ฉัน เลิกนิสัยเอาผัวเก่ามาตั้งเป็นกำแพงได้แล้ว ฉันรู้ว่าแกทนและเจ็บมามาก ถ้าเจอคนดีๆ ฉันก็อยากจะให้แกลองเปิดใจดูบ้าง”
“ไม่เอาหรอก ฉันอยู่กับครามสองคนตอนนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว”
“แต่ถ้ามีสามคนจะมีความสุขมากกว่าเดิมนะ”
“ไม่เอาหรอกย่ะ”
“ฮ่าๆ ไปกันเถอะ วันนี้ฉันกับยัยน้ำจะโชว์ฝีมือการทำอาหารให้แกกับลูกค้ากินเอง”
“แบบนั้นลูกค้าประจำฉันหายหมดพอดี”
ระหว่างนั้นฉันก็แอบคิดอยู่นะ ว่าการที่เขาเข้าหาเธอแบบนั้นเขาต้องการอะไรอีกกันแน่ คนมีเงินนะดับนั้นจำเป็นต้องมาตามแม่ม่ายลูกติดอย่างเธอต้อยๆ ด้วยเหรอ
“คุณหนูวันนี้ป้ากับตามสมขอใช้รถไปรับลูกชายได้ไหมจ๊ะ”
“สายลมจะกลับมาแล้วเหรอป้านิ่ม”
“ใช่จ๊ะ ป้าจะไปรอรับที่สนามบิน”
“ได้สิคะ งั้นเดี๋ยววันนี้ควีนจัดปาร์ตี้ฉลองเล็กๆ ให้ดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณหนู”
“ได้ยังไงล่ะคะ สายลมก็เหมือนน้องชายควีน เรียนจบทั้งทีก็ต้องจัดงานฉลองกันสักหน่อยสิคะ”
“ป้าเกรงใจ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ป้ารีบไปรับสายลมเร็วค่ะ เดี๋ยวทางนี้ควีนจัดการเอง”
ฉันรีบดันป้านิ่มให้ไปที่รถ วันนี้จะได้จัดงานปาร์ตี้เล็กๆ ฉลองที่เจ้าสายลมเรียนจบสักหน่อย อีกอย่างเจ้าลูกชายตัวแสบก็ชอบงานปาร์ตี้สุดๆ
“ใครวะแก”
“สายลมน่ะ พวกแกไม่น่าจะเคยเจอ ลูกชายป้านิ่มเพิ่งเรียนจบ เห็นว่าจะกลับมา”
“งี้ก็ต้องฉลองแล้วป๊ะ”
“ถูกต้องค่ะ เราไปเตรียมอาหารเย็นกัน ส่วนกี้กับกันวันนี้เคลียร์ออเดอร์ที่ค้างเสร็จเราปิดร้านได้เลยนะ แล้วก็เข้ามาในบ้านช่วยพี่เตรียมอาหารหน่อย”
“ได้ค่ะพี่ควีน”
ควีนไม่ได้เจอสายลมมาหลายปีแล้ว เจอล่าสุดก็ตอนที่เขาอยู่มัธยมปลาย อีกอย่างสายลมค่อนข้างเก็บตัวโซเชียลอะไรก็ไม่ค่อยเล่น ถึงแม้จะเล่นรูปโปรไฟล์ก็ตั้งเป็นตัวการ์ตูนหรือภาพสีดำ ก็เลยไม่รู้ว่าหน้าตาตอนนี้เป็นยังไงแล้ว
สายลมได้ทุนไปเรียนหมออยู่ที่ต่างประเทศ ไม่เคยกลับมาที่บ้านเลยสักปี แต่ก็ยังติดต่อครอบครัวของเขาเสมอ ป้านิ่มเองทีแรกก็ไม่อยากให้ลูกชายไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเพราะว่าเป็นห่วง แต่ก็เพื่ออนาคตที่ดีของสายลมเองป้านิ่มเลยต้องยอม
ความคิดเห็น