คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 1/2
“หนูวิวเป็นอะไรมามั้ยพาย?”
ุรนิภาถามลูสาวเรื่อเอมาวีร์ ท่านเพิ่ทราบว่าภีมวัน์ออาบ้านไปลาึเพราะ้อรีบนำัวหิสาวส่โรพยาบาล ่อนที่เ้าัวะนั่รถแท็ี่ลับมาอนเ้ารู่ในสภาพที่อ่อนเพลียอย่าเห็นไ้ั ายหนุ่มนั่ทาน้าว้มับภาริาเพียรู่เียวึอัวไปนอนพัเอาเรี่ยวเอาแรบนห้อ่อ
“พี่ภีมบอว่าเป็นไ้หวัให่่ะแม่ แ่ไม่หนัมา อีออาโรพยาบาลไ้”
“่อยโล่ใหน่อย” ท่านผ่อนลมหายใเพื่อลายวามัวล
“วันนี้พายอเ้าานสายนะะ ะไปเยี่ยมวิวที่โรพยาบาล่อน”
ล่ออาหารสอล่อถูแม่บ้านยมาวาไว้บนโ๊ะอาหาร ุรนิภาลอบยิ้มับลูสาว ภีมวัน์มอบหน้าที่พนัานส่อาหารำเป็นให้ับภาริา ายหนุ่มเป็นห่วนป่วยนไม่เป็นอันหลับนอน แม้ระทั่ลับมาถึบ้าน็มิวายห่วเอมาวีร์ หาเอาอาหารไปส่เอให้ถึมือหิสาวไ้ภีมวัน์ไม่รอ้า ทว่าใบหน้ามเ้มนั้นอิโรยเินทน ายหนุ่มไม่สามารถลาสัารไปูแลหิสาวไ้ มีแ่ะป่วยามันไปถ้าหาเาไม่ยอมนอนพั
“ไปเถอะ ่วยพี่เาหน่อย ถ้าพี่เาไปเอ้อเพิ่มเียผู้ป่วยในห้ออีเีย”
“ให้พี่ภีมนอนเหรอะแม่”
“ใ่ นอนให้น้ำเลือนะ...ไม่ใ่นอนหลับ” ุรนิภาพูิล พลาหัวเราะเบาๆ ับลูสาวนเล็
อาหารเ้าาโรพยาบาลมีเพีย้าวสวยับแอ่อนๆ และผลไม้สำหรับนป่วย แม้ะไม่ถูปานที่อบทานอาหารรสัเ่นเธอ แ่็้อฝืนใินเพื่อรอท้อ่อนทานยาหลัอาหารที่พยาบาลนำเ้ามาเรียมไว้ให้ อาารมึนศีรษะาพิษไ้ทุเลาลพร้อมับอุหภูมิอร่าายที่เริ่มที่
๊อๆ ๆ ...เสียเาะประูัึ้นพร้อมับร่าเพรียวระหอภาริาที่เินผ่านเ้ามาในห้อพัผู้ป่วย
“เป็นไบ้า อาหารอโรพยาบาลอร่อยถูปารึเปล่า?” ภาริาทัทายนป่วยที่ำลันั่มออาหาราโรพยาบาล สีหน้าอหิสาวูยาเ็มที
“ุพาย สวัสี่ะ มันูืๆ ไม่น่าทานเลย ้อฝืนใทานเพราะ้อทานยาหลัอาหาร” เอมาวีร์อบามร ในเมื่ออาหารที่อยู่รหน้าเธอเป็นเ่นนั้นริๆ ะอุปโลน์ว่าเป็นอาหารเลิศรส็เห็นทีะัับสิ่ที่าเห็น
“แน่ล่ะ เป็นปิออาหารโรพยาบาล ัน็เลยเอาอาหารเ้ามาให้วิวแทน อนแรนึว่าะมาไม่ทันแล้วะอี พี่ภีมอนันแย่”
ล่ออาหารสอล่อถูเอออาถุระาษ ภาริาเปิฝาล่อแล้ววาลบนโ๊ะ ส่วนอาหารอทาโรพยาบาล็ถูเธอยออไปวาไว้บนเาน์เอร์ภายในห้อแทน เหลือไว้เพียานผลไม้นาเล็ให้ผู้ป่วยไ้รับประทานหลัทานอาวเสร็
“อบุมานะะ ท่านรอเสิร์ฟรถึโรพยาบาลเลย”
“ท่านรอที่ไหนัน ันับวิว็เป็นเพื่อนร่วมรุ่นมหาวิทยาลัยเียวัน เรา็เพื่อนันนี่ ไว้เป็นท่านรออนทำาน็พอ” ภาริายิ้มว้า
รอประธานสาวปล่อยให้นป่วยไ้ทานอาหารเียบๆ เห็นหิสาวทานอาหารไ้็พลอยอิ่มใแทนพี่ายที่ำับนัหนาว่าให้เฝ้าเอมาวีร์นว่าะทานยาหลัอาหารเสร็ เธอึำ้ออู้านเ้ามาส่อาหาร่อนะลับเ้าไปทำานที่สำนัพิมพ์ ส่วนนสั่าร็นอนหลับเป็นายอยู่ในห้อนอนอย่าสบายใเิบ และยัไม่มีวี่แววำหนาระเ้ามาเยี่ยมนป่วยแ่อย่าใ
“ุพายไปทำานีว่า่ะ มานั่เป็นเพื่อนันแบบนี้เิมีเอสาร่วน้อเ็นทุนะรอเอานะะ” เอมาวีร์อเป็นห่วภาระหน้าที่อหิสาวไม่ไ้
“ถ้าพวเาอยาไ้ลายเ็น็้อรอสิ แ่ั่วโมเียวเอ ถ้ารอไม่ไ้ันะให้ลับไปนั่รอ นอนรอที่บ้านแบบไม่้อมีำหนลับเ้าทำานถาวร” นพูไม่ไ้ริัมานั ทว่านฟัลับไม่ิเ่นนั้น
“อย่าเพิ่ิมาสิวิว ันพูเล่นหรอน่า นอย่าภาริาไม่ไล่ใรออถ้าไม่มีเหุผลที่เหมาะสม อย่ามา็แ่เิไปเียนใบลาออที่ฝ่ายบุลเท่านั้น” ภาริาบอหิสาว
“โล่อเลย่ะ” เอมาวีร์หัวเราะเบาๆ เมื่อสิ่ที่เธอิไม่เป็นวามริ ่อมมโนอเธอำลัลับมาทำานอีรั้ หลัาับไปเพราะพิษไ้
“ทานยาเถอะ อาหารที่บ้านันถูปาวิวมา ทานะเลี้ยเลย อนเที่ยพี่ภีมมาส่อาหารให้เอ”
“ไม่รบวนีว่า่ะ แ่มื้อเ้า็เรใุพายแย่แล้ว”
“ไม่้อเรใหรอ ีเสียอีันะไ้หัอู้านบ้า ั้แ่เรียนบมา็ไม่เยเ้าออฟฟิศสายเลยนะ นี่เป็นรั้แรเลย ส่วนเรื่อพี่ภีม ให้เาทำไปเถอะ เี๋ยววิวหายป่วย็้อไปูแลเาอยู่ี”
ริอย่าที่ภาริาบอ พอเธอหายป่วย็้อลับไปทำหน้าที่เป็นทั้ผูู้แลและเบ๊อเา ทว่าอนนี้เอมาวีร์ไม่ไ้อยู่ในสภาพที่สามารถรับผิอบหน้าที่ึ่นเอปารับำับุรนิภาไ้
“แล้วท่านประธานล่ะะ?” สีหน้าอเธอเริ่มแสวามเป็นัวล
“อ้อ แม่น่ะเหรอ แม่็ไม่ว่าอะไร เ้าใว่ามันเหุสุวิสัย ไม่้อัวลนะ รีบทานยาแล้วนอนพัเยอะๆ ะไ้หายไวๆ”
เมื่อยาเม็สุท้ายถูลืนลอนหม ภาริาึอัวลับออฟฟิศทันที ส่วนนป่วยอย่าเธอ็ทิ้ายลหลับานอนพัอีรา อาเป็นเพราะฤทธิ์ยา้วยระมัึทำให้เอมาวีร์มีอาาร่วึมมาว่าปิ หนัาที่ไร้น้ำหนัเริ่มหนัอึ้นปิลในที่สุ
ความคิดเห็น