คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ขอบคุณที่ดูแล
เสียุััึ้นที่ผนั้านหนึ่อห้อนอน สิปปรที่ำลันั่ออแบบโปรแรมอยู่็้อแปลใเาูเวลาแล้วเห็นว่าึมา หิสาว้าห้อน่าะเ้านอนไปนานแล้ว
‘เอรินื่นมาทำอะไรหรือเปล่า’ เาส่้อวามไปหาเธอแล้ว็ลุ่นว่าเธอะอ่าน้อวามอเาอนไหน
‘มาหายา’ เธอพิมพ์อบลับมาทันที
‘เป็นอะไรหรือเปล่า’ เารีบถาม่อ
‘ปวท้อนิหน่อย’
‘เปิประูหน่อยไ้ไหม’ เาไม่รอให้เธออบแ่เินไปเาะประูเธอเบาๆ เพราะลัวว่าะรบวนห้ออื่น
พราววรินทร์เินมาเปิประู้วยุนอนลายเป็สีเหลือที่เาเห็นแล้ว้ออมยิ้ม
“ุน่ารัั”
นถูมหน้านิ่เพราะยัปวท้อไม่หาย
“ผมว่าเอรินปวท้อเพราะอาหารเย็นนี้แน่เลย ผมอโทษนะ” สิปปรพู้วยน้ำเสียสำนึผิ
“ะอโทษทำไม พี่เป็นนพานายไปินนะ อย่ามัวุยเลยหายาแ้ปวท้อให้หน่อยไ้ไหม ในล่อนั้นแหละ”เธอี้มือไปที่ล่อพลาสิที่มัะเ็บยานิ่าไว้
สิปปรมอหน้าหิสาวที่ีและมีเหื่ออามไรผมเาึหยุหายาแล้วรีบเินลับมาที่ห้ออัวเอเปลี่ยนุเป็นาเยีนส์เสื้อยืแล้วหยิบเสื้อลุมอีัวหนึ่ิมือมา็เินลับมาที่ห้ออหิสาว
“ุแห้อับโทรศัพท์อยู่ไหน” ายหนุ่มถามเธอ้วยเสียเ้มและริั
พราววรินทร์ี้ไปบนโ๊ะที่มีโทรศัพท์ับระเป๋าสะพายอเธอวาอยู่ ายหนุ่มหยิบโทรศัพท์หย่อนลระเป๋าออเธอแล้วยื่นให้หิสาวถือไว้
“เอาระเป๋ามาทำไม”
“็ะพาไปหาหมอเผื่อำเป็น้อใ้”
“ใรบอะไปหาหมอันล่ะ”
“เอรินอย่าื้อถ้าไม่ยอมเินไปเอผมะอุ้มไปนะ” ำู่อสิปปรไ้ผละันัเพราะว่าหิสาวยอมเินออมาาห้อ้าๆ ปล่อยให้เาเป็นนปิไฟและล็อห้อเอ
“เินไหวไหม” เามอ้วยสายาที่เป็นห่ว สิปปรเอาเสื้อลุมัวโอัวเอให้เธอใส่แล้ว็ัสินใอุ้มหิสาว
“ว้าย ปล่อยเี๋ยวนี้นะ” พราววรินทร์ร้อลั่น
“เบาๆ สิอยาให้นอื่นใื่นันหมเหรอ” พราววรินทร์เอ็ลัวใระออมาเห็นเธอใสสภาพที่เาำลัอุ้มอยู่เลย้อเียบไว้เธอไม่มีแระทะเลาะับเาในอนนี้อาารปวท้อทวีวามรุนแรนน้ำาแทบะร่ว
“ทนหน่อยนะอีแป๊บเียว” สิปปรับรถไป้วยแล้ว็หันมามอหิสาวเป็นระยะ้วยวามเป็นห่ว เาเห็นสีหน้าอเธอแล้ว็อสสารไม่ไ้
ทันทีที่รถอหน้าห้อุเินอโรพยาบาลที่เธอทำานอยู่เา็วิ่ลารถเรียพนัานให้เอารถเ็นมารอรับเธอ สิปปร่อยๆ ้อนร่าอเธอึ้นารถ่อนะวาลเธอบนรถเ็นอย่า้าๆ แล้วรีบเินามเธอเ้าไปยัห้อุเิน
“อ้าวน้อเอรินเป็นอะไรมาะ” พยาบาลที่ห้อุเินรีบเ้ามาูหิสาวที่เอามือุมท้อหน้านิ่ว
“ปวท้อ่ะพี่” หิสาวบอับพยาบาลที่เธอรู้ัและุ้นเยันี
“เี๋ยวพี่ามหมอให้นะ ลุึ้นเียไหวไหม” พยาบาล่วยพยุหิสาวให้ึ้นไปบนเียนอนแล้ว็หันไปสั่ผู้่วยพยาบาลให้โทร . ามหมอที่อยู่ในห้อพั
“ไหว่ะ” หิสาวพยายามลุารถเ็นนั่ไปยัเียนอนอย่า้าๆ
“มีใรมา้วยไหม”
“มาับเพื่อน่ะ”
“โล่อไปทีพี่นึว่าับรถมาเอ”
รอไม่นานหมอประำห้อุเิน็เินเ้ามารว
“าิรอ้านอ่อนนะะ” เบาภาบอับสิปปรทีู่ท่าทาร้อนในเธออสสัยไม่ไ้ว่าผู้ายนนี้เป็นอะไรับหิสาวันแน่
สิปปรนั่ระวนระวายอยู่หน้าแผนุิน เาอยารู้ว่าเธอเป็นอะไรมาหรือเปล่า มันเป็นวามผิอเาส่วนหนึ่ที่สั่อาหารโยไม่ไ้ถามเธอว่าทานเผ็ไ้มาแ่ไหน
พยาบาลนเิมเินออาห้อุเินแล้วรมาที่ายหนุ่มที่เป็นนพาเภสัรสาวมาโรพยาบาล
“เอรินเป็นอะไรมาไหม ้อนอนโรพยาบาลหรือเปล่ารับ” เาถามอย่าร้อนใ
“ไม่หรอ่ะ แ่ปวท้อเพราะทานอาหารรสั หมอียาแ้ปวและให้นอนูอาาร่อนสัั่วโมถ้าีึ้น็ลับบ้านไ้ ุะเ้าไปนั่เป็นเพื่อน้าใน็ไ้นะะ”
“อบุรับ” เรารีบเินเ้าไปทันทีที่พยาบาลพูบ
ายหนุ่มมอหิสาวที่นอนหลับาอยู่บนเียในห้อุเินแล้ว็ยิ่รู้สึผิ อนนี้หิสาวยันอนอยู่บนเีย้วยใบหน้าีาวมีเหื่อผุออมาามไรผม เาหยิบผ้าเ็หน้าในระเป๋าสะพายอหิสาวมาเ็เบาๆ
พราววรินทร์ลืมามอนัวโอนนี้หน้าอยู่ใล้เธอแ่ืบ หัวใเธอเ้นแรนแทบะทะลุออมานออ เธอแอบมอใบหน้าเาและนึื่นมในใ ปาอเาสีมพูเพราะเาไม่สูบบุหรี่ิ้วเ้มไ้รูปรับับวาสีน้ำาลเ้มและะที่แอบมออยู่นั้นายหนุ่ม็หันมาสบาเธอพอีหิสาวึรีบหลบ
“เป็นยัไบ้า ีึ้นบ้าไหม” เายื่นหน้ามาระิบใล้ๆ นเธอไ้ลิ่นหอมสะอามาาัวเา
หิสาวพยัหน้าเมอไปทาอื่น
“เอรินนอนพัเถอะ ผมะนั่อยู่้าๆ พยาบาลบอว่า้อนอนรอสัพั่อยลับไ้”
“ไปรอ้านอ็ไ้นะ เี๋ยวให้พี่พยาบาลไปเรีย”
“ไม่เป็นไรผมนั่นรนี้แหละ เอรินะ้อโทร. บอใรไหมว่าไม่สบาย” เาไม่แน่ใว่าเธอมีเพื่อนหรือรอบรัวที่้อบอหรือเปล่า แม้ะรู้ัันมาไ้หลายเือนแ่เา็ไม่เยเห็นเธอมีาิหรือเพื่อนมาหาที่ห้อเลยสัรั้
“ไม่มีหรอ อนอนพั่อนนะ” พราววรินทร์นอนหลับาแ่ในใ็ิไปถึมาราอเธอึ่อนนี้แ่านใหม่ไปแล้ว และนั่น็ือเหุผลที่เธอย้ายออมาอยู่ที่อนโมิเนียมเพียลำพั
สิปปรนั่เป็นเพื่อนหิสาวนรบเวลาาที่พยาบาลบอ เา็พาพราววรินทร์ลับไปที่ห้ออเธอ
“อบุมานะ” เธอล่าวอบุเาอย่าริใ
“อย่าพึ่พูอะไรเลย รีบเ้าไปนอน่อนเถอะ” นพูเินนำหิสาวไปที่ห้อนอนอเธอโยไม่สนใว่าเธอะอนุาหรือไม่
พราววรินทร์เินามเ้าไปแล้วล้มัวลนอนแม้ว่าอาารปวท้อะีึ้นบ้าแล้วเพราะยาีที่พึ่ีไปเมื่อั่วโม่อนแ่เธอ็ลัวว่าถ้าหมฤทธิ์ยาะลับมาปวอีถ้าเป็นอย่านั้นพรุ่นี้เธอไปทำานไม่ไหวแน่
“เอริน นอนเถอะ ผมรออยู่้านอ ถ้ามีอะไระโนเรียัๆ เลยนะรับ”
“อย่าลำบาเลย ลับไปนอนที่ห้อเถอะ” เธอลัวว่าถ้ามีนอื่นรู้ว่าเธอับเาอยู่ันามลำพัะทำให้ทั้เธอและเาอาะมอหน้าันไม่ิ
“อย่าไล่ันเลยนะ ผมเป็นห่ว รับรอเลยว่าเรื่อนี้ผมะไม่บอใรเ็าโยเพาะพี่โอห์ม” สิปปริว่าหิสาวะไม่อยาให้เรื่อนี้ถึหูอพี่ายอเาเพราะ
“ไม่เี่ยวับพี่ายนายหรอน่า ถ้าอยาอยู่็อย่าทำเสียันะพี่ะนอนแล้ว” พราววรินทร์หันหลัให้เาแล้ว็พยายาม่มานอน
สิปปรปิไฟห้อนอนแล้วแ้มประูไว้เล็น้อย่อนที่ัวเอะออนอนบนโฟาัวยาว เานอนไม่หลับและแอบเินไปูหิสาวอยู่เรื่อยๆ พอเห็นว่าเธอยันอนนิ่ เา็แอบออาห้ออเธอโยหยิบุแห้อและีย์าร์ิมือไป้วย
ายหนุ่มลับเ้ามาที่ห้ออีรั้ านั้น็ัารเทโ๊าร้านที่พราววรินทร์บอว่าอร่อย่อนที่ะเินไปูว่าเธอื่นนอนหรือยั
แสที่เล็ลอเ้ามาาห้อรับแทำให้นที่นอนัวเหมือนลูแมวอยู่บนเีย้อหยีา่อนะ่อยๆ ปรับสายาให้ินับแส
“ผมอโทษ ที่ทำุื่น”
“ี่โมแล้ว”
“7 โมแล้ว เอรินลุไหมไหว ผมว่าโทร. ไปลาาน่อนีไหมรับ”
“ไหวสิ ถ้าพี่ไม่ไปนอื่นยุ่ันน่าูเลย”
“แ่หน้าุูไม่่อยีเลยนะรับ ลาแ่รึ่วัน็ยัีนะรับ” สิปปรพูพร้อมับส่โทรศัพท์ให้ับหิสาว
พราววรินทร์รับโทรศัพท์มาแล้ว่อสายไปยัวิรัลพรึ่เป็นหัวหน้าแผนอเธอ
ายหนุ่มเินเลี่ยออมาเพราะอยาให้เธอุยไ้อย่าสะว เพียรู่หิสาว็เินามเาออมานอห้อ
“ลิ่นอะไรน่าินั”
“ผมไปื้อโ๊มารับ เอรินะินเลยไหมะไ้ินยาแล้วนอนพั ที่ทำานว่ายัไบ้า” เาถามทีเียวหลายำถาม
“็ไม่ว่าอะไรพี่วิให้ลาานไ้ แ่พี่ว่าะิน้าวินยา่อนถ้าีึ้น็ะไปทำานอนบ่าย ไม่อยาให้นอื่น้อเหนื่อยมาว่า”
“ินเลยไหม ำลัร้อนอยู่เลย”
“อไปแปรฟัน่อนนะ” พราววรินทร์พึ่รู้ัวว่าุยับเาทั้ที่ยัไม่ไ้ล้าหน้าแปรฟัน
“เี๋ยวผมะลับไปที่ห้อ เอรินนอนพันะเที่ยๆ ผมะเอาอาหารลาวันมาให้” สิปปรบอับพราววรินทร์เมื่อเธอทานโ๊และทานยาามที่หมอสั่นรบแล้ว
“อือ อบในายอีทีนะ”
พราววรินทร์ลับเ้าไปนอนพัหลัาที่ายหนุ่มออไปาห้อแล้ว อาารปวท้อยัมีอยู่บ้าหิสาวิว่าไ้ทานยาแล้วนอนพัอีสัรู่็ีึ้น
ายหนุ่มส่้อวามมาถามอาารอพราววรินทร์หลัาเวลาผ่านไปแล้ว 2 ั่วโม
‘ีึ้นหรือยัรับ’
หิสาวยิ้มแล้วรีบอบลับ ‘ีึ้นแล้วำลัะอาบน้ำ เี๋ยวะไปทำาน’ พอส่้อวามแล้วเสียเาะปะู็ัึ้น หิสาวรีบเินไปเปิทันที
“พี่ำลัะอาบน้ำ นายเ้ามา่อนไหม”
“ไม่ล่ะ เี๋ยวผมะลไปื้อ้าวร้านหน้าอนโฯ เอรินิน้าว้มุ้หรือ้าว้มปลาีล่ะ”
“้าว้มปลา็ไ้” เธอไม่ปิเสธวามมีน้ำใอเาเพราะรู้ว่าปิเสธยัไผ้ายนนี้็ไม่เยะฟั
“รับ”
“นายนี่รู้ใพี่ริๆ เลยนะ” พราววรินทร์นั่ทาน้าว้มปลาไม่ใส่้นหอมไม่ใส่ิแล้วเอ่ยม
“ผมำไ้เอรินไม่ินิ ไม่ิน้นหอม” สิปปรยิ้มอย่าภูมิใับำมอเธอที่ไม่่อยไ้ฟัมานั
หลัาอาหารลาวันและทานยาแล้วสิปปร็ไปส่หิสาวที่ทำาน่อนที่ัวเอะไปุยับอาารย์ที่ปรึษา
“เี๋ยวสอทุ่มผมมารับนะรับ ถ้าปวท้อ็อย่าฝืนนะผมเป็นห่ว” น้ำเสียและแววาที่ห่วใยอายหนุ่มทำพราววรินทร์รู้สึว่าัวเอนั้นโีเหลือเินที่ไ้มารู้ัับเา
“อือ นาย็ับรถีๆ นะ” หิสาวโบมือให้พร้อมรอยยิ้ม
สิปปรยิ้มอบ้วยหัวใพอโ เาเห็นหิสาวยิ้มให้เาไม่ใ่แ่รอยยิ้มาใบหน้าแ่เาเห็นว่าวันนี้วาลมโอเธอ็ยิ้มให้ับเ้า้วย
ความคิดเห็น