ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ล้างบาป
ผมรู้สึัวและสุ้ื่นึ้นเมื่อใบปอยับัวลุึ้นไปอาบน้ำ
ิ๊ รื~ เสือมือถือสั่นึ้น ผมรีบหยิบมันึ้นมาอ่าน
-ไหนว่าะมารับไ นโห-
ผมรีบูเวลา นี่มันเือบทุ่มนึแล้ว
ผมรีบพิมพ์อบลับเธอทันที
-อโทษเพิ่ื่นรับ-
…. อ่านแล้ว แ่เธอไม่ยัอบลับมา ะอน ่าเถอะเี๋ยว่อยไป้อ็ไ้
ไม่นานใบปอ็ออมาาห้อน้ำผมเหลือบูเวลา เือบะ2 ทุ่มแล้ว
รืๆ~
มือถือผมสั่นไม่หยุ ใบปอเอ็เริ่มหันมามออย่าสสัยผมเลยหยิบมันึ้นมาูอีรั้
-มาหาหน่อย อนนี้เลย-
ผมะทำไี ใบปอ็ยัไม่ไปทำานผมะออไปอนนี้เธอ้อสสัยยหนัมาแน่
“เพื่อนวนไปไหนอีะ”
เธอเริ่มถามึ้นมา่อน
“พอีไอ้นัทมันวนไปื่มอีแล้วน่ะ ะเสร็หรือยัเี๋ยวไปส่ปอ่อน่อยไป”
“ไม่เป็นไร ายน์ไปเถอะเี๋ยวเสี่ยภาภูมิะมารับ” มารับที่บ้านเลยหรอเี๋ยวนี้ัเอาให่แล้วนะ
“เารู้ไหมว่าปอมีผัวน่ะ” ผมถาม้วยวามหุหิเหมือนโนไอ้แ่เหยียบมู
“ทำไม หึหรอ” ใบปอถามพร้อมเินเ้ามาโอบอ แล้วหอมแ้มผม
“ป่าว”
“หึ็บอว่าหึสิ ปอีใที่ายน์ยัหึปออยู่นะ” พูบเธอ็ผละไปแ่หน้า่อ
“ั้นผมไป่อนนะ” ผมพูบแล้วหันหลัเินออมาทันที ว้ารถไ้็รีบิ่ออมายับ้านหลัให่ ที่มีรถยน์ันหรูอใรออยู่ ผมรีบริ่ทันที ไม่ไ้นัใรมาทำอะไรหรอใ่มั้ยบุษบา ผมร้อนใทั้ส่้อวามไปทั้ริ่หน้าบ้านรัวๆ
-อยู่บ้านไหม ผมมาถึแล้วนะเปิประูให้ที- ผมส่้อวามไปย้ำๆ เธออ่าน แ่เธอไม่อบ
-เป็นอะไรโรธผมที่มา้าหรอ-
-อโทษ ออมาหน่อย-
-ั้นผมะนั่รอนว่าุะออมา-
ไร้วี่แววารอบลับหรือใรเินออมาาบ้าน ผมเลยนั่รออยู่อย่านั้นผ่านไปประมา10นาที ไอ้อาอบุษบา็เินออมามันเห็นผมแล้วทำท่าิระุม แล้วระุยิ้มเย้ยผม มันไม่ไ้ทำเรื่ออย่าว่าับหลานสาวัวเอใ่ไหม ผมยิ่ร้อนใหนัมารู้สึเป็นห่ว ทั้ที่็ไม่รู้ว่ามันเิอะไรึ้นันแน่
รื~ มือถือผมสั่นอีรั้ ผมรีบเปิอ่าน
-ลับไปเถอะ-
ไม่ริน่า ผมรีบถือวิสาสะ เินเ้าไปในบ้าน ทันที ไม่แร์ว่าไอ้อานนั้นมันะห้ามหรือว่าะ่อยผม ผม็ไม่สน มันลับยิ้มเย้ยผมแล้วเินึ้นรถสบายใ ส่วนผมหัวร้อนไฟแทบลุรีบเินึ้นไปบนั้นสอ ห้อนอนอเธอ ประูเปิอ้าอยู่ ภาพที่เห็นทำเอาผมแทบ็อ บุษบาที่นั่ันเ่าอยู่ับพื้น้าเียนอนนาิไส์ ในสภาพเปลือยเปล่าเนื้อัวแ้ำ เ็มไปหม เธอำลัร้อไห้ัวโยน มมือ้านึถือโทรศัพท์
“บุษ..”
เธอเยหน้าึ้นามเสีย วาเบิโพล เมื่อเห็นผมที่ยืนอยู่ ผมรีบึผ้าผ่มมาลุมัวเธอไว้
“ฮืออ โฮๆ” เธอสะอื้นไม่หยุผมไ้แ่อเธอไว้ไม่ล้าถามอะไร
“ออไป ฮือออ~” เธอ้มหน้าแล้วปล่อยโฮอีรั้ ผมยิ่อเธอแน่น
“อโทษที่มา้า” ผมะ่ามัน ไอ้นที่มันย่ำยี อไม้อผม ผมอเธอไว้นเธอ่อยๆหลับไป ผมอุ้มเธอึ้นไปนอนบนเีย แล้วนอนอเธอไว้ ไม่ปล่อย
23:00น
เธอลืมาึ้น แล้วเริ่มสะอื้น่อ ผมลูบผมเธอเบาๆ เธออผมลับ
"นาย..ลับไปะเถอะันอายไม่ไหวแล้ว ฮึ~" บุษบาพูพร้อมน้ำาไหลออมานาเธอ้ำไปหม
"บอให้ลับแ่อผมแน่นเลยแบบนี้หมายวามว่าไ" เธอ้มหน้าุแล้วรีบัมือลับแล้วึผ้าห่มหันหลัลับไปห่อัวไว้ ผ้าห่มมันสั่น เธอำลัร้อไห้ สินะ เ็บปวใมาที่โนแบบนั้น
"ผมะลบล้าให้เอ ราบาปที่มันทำับุ
"ลับไปเถอะันมันสปร อย่ามาเอันอีเลย"
"ทำไม้อ้อย่าัวเอแบบนี้้วยวะ ทั้ที่เป็นมันที่ทำให้เธอแปเปื้อน มัน่าหาล่ะ สมวราย แุ่บอว่า้อารให้มันหายไปาโลนี้"
เธอหันมา แล้วเอามือมาปิปาผมไว้ ิ้วที่มวนะนันอเธอ วาที่เยสใสอนนี้ลับเ็มไป้วยน้ำา
"นายไม่้อพูอีแล้ว"
"ุะปล่อยมันลับมาย่ำยีุอีั้นหรอ หรือุอบใ่มั้ย" ผมอยาะบปาัวเอแรๆที่พลั้ปาพูแรๆออไป
เธอสะุ้เฮือ แล้วหันลับไปร้อไห้อี ผมะทำยัไี ผทั้โรธเธอ ทั้โมโหไอ้เหี้ยนั้น อยา่ามันให้าย ๆไปะ
"เลิร้อไห้สัที ผมะล้าบาปใหุ้เอ"
ิ๊ รื~ เสือมือถือสั่นึ้น ผมรีบหยิบมันึ้นมาอ่าน
-ไหนว่าะมารับไ นโห-
ผมรีบูเวลา นี่มันเือบทุ่มนึแล้ว
ผมรีบพิมพ์อบลับเธอทันที
-อโทษเพิ่ื่นรับ-
…. อ่านแล้ว แ่เธอไม่ยัอบลับมา ะอน ่าเถอะเี๋ยว่อยไป้อ็ไ้
ไม่นานใบปอ็ออมาาห้อน้ำผมเหลือบูเวลา เือบะ2 ทุ่มแล้ว
รืๆ~
มือถือผมสั่นไม่หยุ ใบปอเอ็เริ่มหันมามออย่าสสัยผมเลยหยิบมันึ้นมาูอีรั้
-มาหาหน่อย อนนี้เลย-
ผมะทำไี ใบปอ็ยัไม่ไปทำานผมะออไปอนนี้เธอ้อสสัยยหนัมาแน่
“เพื่อนวนไปไหนอีะ”
เธอเริ่มถามึ้นมา่อน
“พอีไอ้นัทมันวนไปื่มอีแล้วน่ะ ะเสร็หรือยัเี๋ยวไปส่ปอ่อน่อยไป”
“ไม่เป็นไร ายน์ไปเถอะเี๋ยวเสี่ยภาภูมิะมารับ” มารับที่บ้านเลยหรอเี๋ยวนี้ัเอาให่แล้วนะ
“เารู้ไหมว่าปอมีผัวน่ะ” ผมถาม้วยวามหุหิเหมือนโนไอ้แ่เหยียบมู
“ทำไม หึหรอ” ใบปอถามพร้อมเินเ้ามาโอบอ แล้วหอมแ้มผม
“ป่าว”
“หึ็บอว่าหึสิ ปอีใที่ายน์ยัหึปออยู่นะ” พูบเธอ็ผละไปแ่หน้า่อ
“ั้นผมไป่อนนะ” ผมพูบแล้วหันหลัเินออมาทันที ว้ารถไ้็รีบิ่ออมายับ้านหลัให่ ที่มีรถยน์ันหรูอใรออยู่ ผมรีบริ่ทันที ไม่ไ้นัใรมาทำอะไรหรอใ่มั้ยบุษบา ผมร้อนใทั้ส่้อวามไปทั้ริ่หน้าบ้านรัวๆ
-อยู่บ้านไหม ผมมาถึแล้วนะเปิประูให้ที- ผมส่้อวามไปย้ำๆ เธออ่าน แ่เธอไม่อบ
-เป็นอะไรโรธผมที่มา้าหรอ-
-อโทษ ออมาหน่อย-
-ั้นผมะนั่รอนว่าุะออมา-
ไร้วี่แววารอบลับหรือใรเินออมาาบ้าน ผมเลยนั่รออยู่อย่านั้นผ่านไปประมา10นาที ไอ้อาอบุษบา็เินออมามันเห็นผมแล้วทำท่าิระุม แล้วระุยิ้มเย้ยผม มันไม่ไ้ทำเรื่ออย่าว่าับหลานสาวัวเอใ่ไหม ผมยิ่ร้อนใหนัมารู้สึเป็นห่ว ทั้ที่็ไม่รู้ว่ามันเิอะไรึ้นันแน่
รื~ มือถือผมสั่นอีรั้ ผมรีบเปิอ่าน
-ลับไปเถอะ-
ไม่ริน่า ผมรีบถือวิสาสะ เินเ้าไปในบ้าน ทันที ไม่แร์ว่าไอ้อานนั้นมันะห้ามหรือว่าะ่อยผม ผม็ไม่สน มันลับยิ้มเย้ยผมแล้วเินึ้นรถสบายใ ส่วนผมหัวร้อนไฟแทบลุรีบเินึ้นไปบนั้นสอ ห้อนอนอเธอ ประูเปิอ้าอยู่ ภาพที่เห็นทำเอาผมแทบ็อ บุษบาที่นั่ันเ่าอยู่ับพื้น้าเียนอนนาิไส์ ในสภาพเปลือยเปล่าเนื้อัวแ้ำ เ็มไปหม เธอำลัร้อไห้ัวโยน มมือ้านึถือโทรศัพท์
“บุษ..”
เธอเยหน้าึ้นามเสีย วาเบิโพล เมื่อเห็นผมที่ยืนอยู่ ผมรีบึผ้าผ่มมาลุมัวเธอไว้
“ฮืออ โฮๆ” เธอสะอื้นไม่หยุผมไ้แ่อเธอไว้ไม่ล้าถามอะไร
“ออไป ฮือออ~” เธอ้มหน้าแล้วปล่อยโฮอีรั้ ผมยิ่อเธอแน่น
“อโทษที่มา้า” ผมะ่ามัน ไอ้นที่มันย่ำยี อไม้อผม ผมอเธอไว้นเธอ่อยๆหลับไป ผมอุ้มเธอึ้นไปนอนบนเีย แล้วนอนอเธอไว้ ไม่ปล่อย
23:00น
เธอลืมาึ้น แล้วเริ่มสะอื้น่อ ผมลูบผมเธอเบาๆ เธออผมลับ
"นาย..ลับไปะเถอะันอายไม่ไหวแล้ว ฮึ~" บุษบาพูพร้อมน้ำาไหลออมานาเธอ้ำไปหม
"บอให้ลับแ่อผมแน่นเลยแบบนี้หมายวามว่าไ" เธอ้มหน้าุแล้วรีบัมือลับแล้วึผ้าห่มหันหลัลับไปห่อัวไว้ ผ้าห่มมันสั่น เธอำลัร้อไห้ สินะ เ็บปวใมาที่โนแบบนั้น
"ผมะลบล้าให้เอ ราบาปที่มันทำับุ
"ลับไปเถอะันมันสปร อย่ามาเอันอีเลย"
"ทำไม้อ้อย่าัวเอแบบนี้้วยวะ ทั้ที่เป็นมันที่ทำให้เธอแปเปื้อน มัน่าหาล่ะ สมวราย แุ่บอว่า้อารให้มันหายไปาโลนี้"
เธอหันมา แล้วเอามือมาปิปาผมไว้ ิ้วที่มวนะนันอเธอ วาที่เยสใสอนนี้ลับเ็มไป้วยน้ำา
"นายไม่้อพูอีแล้ว"
"ุะปล่อยมันลับมาย่ำยีุอีั้นหรอ หรือุอบใ่มั้ย" ผมอยาะบปาัวเอแรๆที่พลั้ปาพูแรๆออไป
เธอสะุ้เฮือ แล้วหันลับไปร้อไห้อี ผมะทำยัไี ผทั้โรธเธอ ทั้โมโหไอ้เหี้ยนั้น อยา่ามันให้าย ๆไปะ
"เลิร้อไห้สัที ผมะล้าบาปใหุ้เอ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น