[EXO]Oh my lovely ghost HunHan #ผีน่ารักhh

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter4

〰ผีนารัก~

เช้านี้ผีน่ารักตื่นขึ้นมาลำพังบนเตียงเล็กอีกแล้ว โอเซฮุนรวมถึงเมมเบอร์คงออกไปทำงานเหมือนเช่นทุกวัน ตาโตเพ่งมองฝ้าเพดานต่ออีกซักพักก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

 

เงาในกระจกสะท้อนใบหน้าอิ่มเอิบที่แดงอมชมพูน้อยๆ ลู่หานคลี่ยิ้มกับตัวเองบางๆพลางจับผมที่เริ่มยาวขึ้นนิดหน่อยมาทัดหู เห็นแก้มแดงๆของตัวเองก็อดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ เซฮุนกอดเขาแน่นทั้งคืนมันออกจะแปลกๆไปซะหน่อยถ้าจะบอกว่าเขารู้สึกดี ความรู้สึกเหมือนถูกปกป้องทำให้เขารู้สึกอุ่นใจมากกว่าทุกที ตากลมโตจ้องเงาสะท้อนในกระจกอยู่นานพร้อมๆกับรอยยิ้มที่ไม่ยอมจางหายไปจากใบหน้า

 

จริงๆโอเซฮุนก็น่ารักดีนะ

 

เวลาบนฝาผนังบอกเวลา11โมงกว่านิดๆร่างเล็กทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่หลังเข้าไปค้นหาอะไรกินในตู้เย็น นมช็อคโกแลตติดชื่อแบคฮยอนคืออาหารเช้าของวันนี้ ลู่หานกรอกมันเข้าปากก่อนจะตามด้วยขนมปังอีก3แผ่น เซฮุนไม่ได้บอกว่าวันนี้จะกลับกี่โมงเขาเลยกะเวลาไม่ถูกว่าสามารถทำอะไรได้บ้างสุดท้ายก็กลับเข้าห้องนอนคิดอะไรโง่ๆอยู่บนเตียงเหมือนเดิม
 

 

กลิ่นหอมของเซฮุนยังลอยอบอวลเต็มที่นอน จมูกรั้นถูไถกับหมอนนุ่มก่อนจะพลิกตัวมาจ้องฝ้าเพดานสีขาวเรียบๆต่อ ใบหน้าและคำพูดของเซฮุนวิ่งไปมาอยู่บนหัวตลอดเวลา พยายามสลัดมันทิ้งเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้เลยซักที ช่วงนี้โอเซฮุนมีอิทธิพลกับหัวใจเขาแปลกๆ คิมจงอินที่ว่าแน่ยังไม่สามารถทำให้เขาเวิ่นเว้อได้เหมือนโอเซฮุน
 

 

เขาอาจจะบ้ามากแน่ๆ
 

 

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
 

 

เสียงกดรหัสหน้าห้องทำให้ลู่หานดีดตัวขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว สิ่งแรกที่ทำคือใช้มือจัดผมที่มันฟุฟ่องให้เข้าที่ มือเล็กหยุดชะงักชั่วเพราะไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงทำแบบนี้แต่พอหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
 

 

มันอาจจะเป็นการตอบสนองของร่างกายหรือไม่ก็คงเพราะเขาไม่อยากดูแย่ในสายตาของบางคน แต่บางคนที่ว่าบางคนที่สามารถมองเห็นเขาได้มีคนเดียวและมันไม่ใช่คิมจงอิน ลมหายใจถูกพ่นทิ้งก่อนจะหลับตาลงช้าๆเมื่อเสียงฝ่าเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
 

 

"ตื่นสาย"
 

 

เสียงทุ้มเข้มและแรงยืดหยุ่นข้างๆทำให้รู้ว่าไอดอลหนุ่มกลับมาแล้วแต่ถึงอย่างนั้นลู่หานก็ยังหลับตาแน่น ในหัวมีแต่คำคำพูดเมื่อคืนลอยวนไปมาแค่เผลอคิดขึ้นมาหัวใจก็พลันเต้นแรงอย่างไร้สาเหตุ

 

เซฮุนบอกว่าจูบของเขาดีกว่าผู้หญิงพวกนั้นและเรานอนกอดกัน

 

ความอบอุ่นยังไม่จางหายและกลิ่นหอมอ่อนๆของเซฮุนก็ยังติดกายเขาอยู่ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนตอกย้ำว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ใช่แค่เพียงความฝัน ทุกอย่างคือเรื่องจริงรวมถึงความรู้สึกแปลกๆที่เป็นอยู่ตอนนี้ด้วยเช่นกัน

 

ความรู้สึกแปลกๆที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร?

 

"มีงานที่จีนวันพรุ่งนี้ อยากกลับบ้านมั้ย?"

 

คำว่าบ้านทำให้ผีแกล้งหลับรีบเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างรวดเร็วจนคนที่เอาแต่จ้องดวงหน้าหวานถึงกลับหลุดขำ ลู่หานดีดตัวลุกขึ้นอีกครั้งก่อนจะจ้องตากับอีกคนด้วยสายตาจริงจังกว่าครั้งไหน

 

"นายจะพาฉันกลับบ้านใช่มั้ย?"

 

"แน่นอนถ้านายอยากกลับ"
 

 

"แน่สิ ฉันคิดถึงป๊าคิดถึงม๊า คิดถึงบ้าน คิดถึงอาหารจีน" รอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้าสวยหวานก่อนที่เจ้าตัวจะล้มตัวลงนอนเตะขาไปมาบนอากาศเหมือนเด็กน้อยดีใจเวลาได้ของชิ้นโปรด เซฮุนยิ้มตามน้อยๆก่อนที่ใบหน้าจะกลับมานิ่งเฉยหลังคิดอะไรบางอย่างออก

 

"นายจะกลับมาที่นี่อีกมั้ย?"
 

 

คำถามของเซฮุนทำคนที่กำลังตื่นเต้นดีใจที่จะได้กลับบ้านตื่นจากภวังค์ความคิด ลู่หานเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลานั้นก่อนจะถอนหายใจทิ้งสุดความยาว ความเงียบเข้ามาปกคลุมไม่มีคำตอบจากผีน่ารักและไม่มีคำถามเพิ่มจากไอดอลหนุ่ม ทั้งสองปล่อยให้ความคิดโลดแล่นบนหัวไปเรื่อยๆท่ามกลางความเงียบที่โปรยลงรอบตัว
 

 

ไม่มีผีตามวอแวก็น่าจะดีไม่ใช่เหรอ?

 

แต่ทำไมถึงได้รู้สึกโหวงเหวงแปลกๆ

 

ไม่มีผีรออยู่ที่หอจะไปนอนที่ไหนกับใครก็ได้ ดีจะตายไปไม่ใช่เหรอ?

 

แต่ทำไมถึงไม่รู้สึกดีใจเลยซักนิด 

 

ถ้าไม่มีคนรออยู่ที่หอเขาจะยังอยากกลับหอเร็วๆเหมือนวันนี้อีกไหม?....โอเซฮุนตอบคำถามตัวเองไม่ได้เลย

 

ถ้าอยากให้กลับมาเกาหลีพร้อมกันอีกลู่หานจะยังอยากมาอยู่ไหม?ลู่หานจะยังอยากตามวอแวเขาอยู่ไหม?ถ้าจะพาไปกินเนื้อย่างดีๆพาไปซื้อชานมไข่มุกหลายๆแก้วจะยังอยากกลับมาอยู่ด้วยกันอีกไหม?ลู่หานจะกลับมาเป็นหมอนข้างจำเป็นให้เขาได้ไหม?

 

คำถามที่เขาอยากรู้แต่ไม่กล้าถามมันออกไป

 

 

ได้กลับบ้าน กลับไปหาปะป๊าหม่าม๊า คือสิ่งที่อยากทำไม่ใช่เหรอ?

 

ทำไมถึงไม่รู้สึกดีใจแบบที่ควรจะเป็น

 

ทำไมถึงรู้สึกไม่อยากจากที่ตรงนี้ไปไหนทั้งที่ไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่ที่คุ้นเคย?

 

เพราะคิมจงอินหรือเพราะอะไรกันแน่?...ลู่หานตอบคำถามตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

 

ถ้ากลับบ้านแล้วขอตามกลับมาอีกโอเซฮุนจะยังอยากให้เขาตามมาอีกไหม?ยังอยากให้เขาวอแวอยู่ไหม?ยังอยากนอนกอดเขาทุกคืนอยู่ไหม?

 

คำถามที่เขาอยากรู้แต่ไม่กล้าถาม

Loading30%






*P.S*

รอนานใช่มั้ยคะ?แถมมาน้อยอีก อนุญาตให้ด่าทอได้ตามใจชอบค่ะ5555

ตอนนี้เราเร่งตรวจคำผิดเซฮันกับสนุกับการแต่งเรื่องใหม่ด้วยเลยไม่มีเวลาแต่งเรื่องนี้เลย
แต่ถ้าทุกคนกดดันเราเราจะมาต่อให้นะ คึคึ

แล้วเจอกันใหม่นะคะ

#ผีน่ารักhh