ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter3〰??”?
~ผีน่ารัก~
วันนี้คือวันว่างของexo เมมเบอร์ต่างพร้อมใจกันพักผ่อนอยู่ที่หอพักไม่มีใครออกไปใช้ชีวิตข้างนอกเหมือนทุกที นั่นคงเป็นเหตุผลที่โอเซฮุนพาผีน่ารักมานั่งทานเนื้อย่างที่ร้านเล็กๆไม่ไกลจากหอพักมากนัก ร่างสูงสมส่วนเหมือนนายแบบถูกสายตาทั้งหมดจับจ้องตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน แม้จะไร้เครื่องสำอางฉาบอยู่บนใบหน้าแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสะดุดตาให้ทุกคนเหลียวมองอยู่ดี ชายหนุ่มรีบจับจองที่นั่งด้านในดูที่เป็นส่วนตัวที่สุดทันที ปรายตามองร่างโปร่งแสงที่คนอื่นไม่มีวันได้เห็นจิ้มเมนูนั้นเมนูนี้อย่างตื่นเต้น ใบหน้าหล่อเหลาสั่นไปมาอย่างเอือมระอาพลางถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
"เซฮุนเอาเซ็ตนี้ เซ็ตนี้ด้วย เอาหอยเซลล์ เป๋าหื้อด้วยนะ"
"ล๊อบเตอร์ก็น่ากินจัง เซฮุนสั่งให้หน่อยสิ"
ตาคมกริบเพ่งมองอย่างเอาเรื่องก่อนจะหันมาคลี่ยิ้มเมื่อป้าเจ้าของร้านเดินมารับออเดอร์ เขาสั่งเซ็ตเนื้อวัวเกาหลีกับเช็ตหมูสามชั้นและพวกอาหารชุดง่ายๆอีกเล็กน้อย พยายามเมินสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องหน้าเขาอย่างหงุดหงิด
"นายมันใจร้ายที่สุดเลย"
"จะงกอะไรนักหนาเงินที่นายใช้อยู่ทุกวันนี้ส่วนนึงมันก็มาจากเงินของฉันที่ทุ่มซื้ออัลบั้มกองเป็นตั้งๆ"
"ฮึ่ย!ฉันรวยนะ ออกให้ก่อนก็ไม่ได้เดี๋ยวตื่นขึ้นมาจะใช้คืนเองแหละ"
ร่างสูงไม่ตอบพลางยักไหล่ใส่อย่างไม่สนใจ ความจริงเขาจะสั่งมาให้สูญญากาศขี้โวยวายทั้งหมดก็ได้แต่ทุกคนเห็นว่าเขามาคนเดียวมันไม่ดูแปลกๆเหรอถ้าเกิดเขาทานอาหารมากมายขนาดนั้นหมด เขาไม่อยากเป็นเป้าสายตาเพราะฉะนั้นเขาจะสั่งมาในปริมาณปรกติที่มนุษย์ผู้ชายเขากินกัน
ผีหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ เบือนหน้าหนีสายตาของคนขี้เหนียวไปมองทางห้องครัวแต่แสงแฟรชจากโทรศัพท์มือถือก็ทำให้เขาหันมาสนใจไอดอลหนุ่มอีกครั้ง เซฮุนนั่งนิ่งก้มหน้าเล่นเกมส์ในสมาร์ทโฟนราวกับถูกตามติดจนชินและถูกแสงแฟรชสาดใส่เป็นเรื่องปรกติ ดวงตาหวานจ้องคนตรงหน้าอยู่พักใหญ่ด้วยความประหลาดใจ แฟนคลับบางคนกำลังตั้งอกตั้งใจถ่ายรูปเซฮุนอย่างเอาเป็นเอาตาย บางคนก็หวีดร้องน่ารำคาญหูส่งสายตากรุ้มกริ่มให้เซฮุน ลู่หานยกมือลูบขนกายที่ลุกชันของตัวเองเบาๆ เขาอึดอัดกับสายตาพวกนี้เป็นบ้าไม่รู้เซฮุนทนอยู่นิ่งๆได้อย่างไร
"นายไม่รู้สึกอึดอัดบ้างเหรอ?" ใบหน้าน่ารักเอียงคอถามอย่างสงสัย
เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างสูญญากาศ กวาดสายตามองรอบๆตัวที่รายล้อมไปด้วยแฟนคลับจนรู้สึกเหมือนถูกรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวอยู่กลายๆ ลมหายใจถูกถอนออกมาอย่างเบื่อๆ ก่อนจะยักไหล่ตอบผีขี้สงสัยเบาๆ "ชิน"
บรรยากาศในร้านเนื้อย่างกลับมาเป็นปรกติอีกครั้งหลังป้าเจ้าของร้านออกมากั้นฉากเพื่อความเป็นส่วนตัวของไอดอลหนุ่ม สูญญากาศยังคงเพ่งสายตามองคนตรงหน้าที่กำลังแย่งสามชั้นย่างเข้าปากอย่างหน้าไม่อาย วันที่สามแล้วที่เขาตามติดโอเซฮุนอยู่แบบนี้ ช่วงเวลาที่เซฮุนดูน่ารักที่สุดคือตอนนอนหลับสนิทแต่นอกช่วงเวลานั้นเขาหาความน่ารักน่าเอ็นดูของเซฮุนเจ้าของTop3ไอดอลที่มีแฟนคลับมากที่สุดไม่ได้จริงๆ ถ้าเป็นจงอินก็ว่าไปอย่าง
เซฮุนเงยขึ้นมองผีหนุ่มตรงหน้าแล้วลอบยิ้มบางๆ แน่นอนว่าลู่หานมองมาที่เขาด้วยความโมโห ตาหวานเยิ้มจ้องเขาราวโกรธแค้นกันมาแต่ชาติปางก่อน คิ้วเรียวขมวนมุ่นดูยุ่งเหยิง ปากอิ่มนุ่มที่เขาสัมผัสไปเมื่อคืนเบะออก แก้มใสๆนั่นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเพราะความโกรธ แต่ทว่ามันกลับดูน่ารักน่าหยิกมากในสายตาเขา เนื้อเกาหลีย่างจนสุกพอดีถูกคีบวางบนจานของผีที่เข้ามาป่วนชีวิตที่เคยสงบสุขของเขาให้วุ่นวายสามสี่ชิ้นก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานสามชั้นยางในจานตัวเองต่อเงียบๆ
ที่แย่งสามชั้นกินเพราะอยากให้กินเนื้อเกาหลีดีๆหรอก เป็นผีก็งี้ไม่เข้าใจอะไรซักอย่าง
"เซฮุนนายชอบกินชานมไข่มุกใช่มั๊ย?ซื้อให้ฉันกินหน่อยดิเดี๋ยวคืนเงินให้ทีหลัง"
"เลิกกินนานละ"
"ทำไมล่ะ?ฉันอยากลองกินนี่นา"
"มันติดเหล็กจัดฟัน" มือหนายังคีบหมูสามชั้นเข้าปากตัวเองต่อทำท่าทีเมินเฉยต่อคำถามของลู่หาน
"ก็ดีไงนายจะได้ไม่ต้องซื้อสองแก้วให้ใครสงสัย"
"เขาไม่สงสัยหรอกเว้ยว่าซื้อไปทำไมสองแก้ว เขาจะสงสัยว่าติดฟันแต่ทำไมยังกิน"
"ทำไมเขาสงสัยเยอะจัง คนพวกนี้น่ารำคาญเนอะ"
"เขาไม่สงสัยเยอะหรอก แต่นายอ่ะสงสัยอะไรนักหนา ถามมากจังวะ"
ลู่หานเหลือบสังเกตสีหน้าของเซฮุนอย่างสงสัย ใบหน้าหล่อดั่งสวรรค์สร้างเหวี่ยงนิดๆ ดูเหมือนว่าตอนนี้เซฮุนจะอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อย ตาโตหลุบมองต่ำไปที่จานของเซฮุนที่เต็มไปด้วยสามชั้นแล้วก้มมองจานตัวเอง เขาว่าเขารู้สาเหตุที่ทำให้เซฮุนอารมณ์เสียแล้วแหละ เซฮุนคงหงุดหงิดแน่ๆที่เขาเอาแต่แย่งกินเนื้อจนหมด
"อะ ให้" ผีน่ารักคีบเนื้อวางบนจานของไอดอลขี้โมโห
"อะไร?"
"เนื้อไง กินไปเถอัฉันแบ่งให้"
"หมายถึงเอามาให้ทำไม"
ปากบางคลี่ยิ้มเมื่อโอเซฮุนเริ่มคุยกับตัวเองด้วยประโยคที่ยาวขึ้น "งอนที่ฉันแย่งกินเนื้อใช่มั๊ยล่ะ? แบ่งให้กินแล้วนี่ไงเลิกทำหน้าบูดซักที"
เซฮุนวางตะเกียบในมือลงแล้วหันไปจ้องหน้าสูญญากาศที่ยิ้มกว้างทำท่าทางน่ารักด้วยสายตาเอือมระอา เขาสั่นหน้าเบาๆก่อนจะเรียกป้าเจ้าของร้านมาเก็บเงิน
"สรุปจะซื้อชานมไข่มึกให้กินมั๊ยอ่ะ?" ผีย่ารักช้อนตากลมโตขึ้นมองอีกคนอย่างอ้อนวอน
"ถ้าไม่ซื้อให้ก็คงบ่นทั้งวันใช่มั๊ยล่ะ?"
"ถ้าเซฮุนซื้อให้นะฉันจะอยู่เงียบๆเลยเอ้า พูดจริงๆ"
ลมหายใจถูกพ่นทิ้งก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงแทนคำตอบเพราะคุณป้ามาเก็บเงินพอดี ตากวางเป็นประกายวิบวับ รีบวิ่งไปเกาะแขนเซฮุนพร้อมฉีกยิ้มสดใสเมื่อป้าคนนั้นเดินออกไป
การกระทำแสนปุบปับของผีตัวป่วนทำเอาไอดอลชื่อดังอ้าปากเหวอเพราะตั้งตัวไม่ทัน สัมผัสนุ่มนิ่มข้างกายทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว มือหนาลูบหน้าอกตัวเองเบาๆ พยายามตั้งสติแล้วดันร่างเล็กบอบบางออกจากตัวก่อนที่ร่างกายจะไม่สามารถควบคุมได้ ขายาวรีบสาวเท้าเดินออกจากร้านไปมีผีน่ารักวิ่งตะโกนตามมาติดๆ ชายหนุ่มนับ1-10ในใจช้าๆแต่เหมือนจะไม่เป็นผลเขาไม่สามารถสลัดรอยยิ้มน่ารักเมื่อครู่ออกไปได้เลย
ทำไมผู้ชายถึงได้ดูน่ารักในสายตาเขาขึ้นมา
จริงๆจูบกับผู้ชายแถมเป็นผีอีกต่างหากก็ไม่ได้แย่นะ เขาคิดว่ามันดี เขาชอบมัน
"นี่โอเซฮุนอย่าเดินเร็วสิ ฉันตามไม่ทัน" เสียงหวานตะโกนไล่หลังมาเสียงดังในขณะที่ขาสั้นกว่าก็กำลังวิ่งตามหลังมาอย่างรวดเร็ว แก้มป่องๆกำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อนเพราะเหนื่อยจากการเดินกึ่งวิ่งมาเกือบกิโล เซฮุนหันไปมองเพียงชั่วครู่ใช้สายตาบอกให้รีบตามมาเร็วๆก่อนที่แฟนคลับที่ตามมาจากร้านเนื้อย่างจะเข้ามาประชิดตัว
"นายจะรีบไปตามควายที่ไหนเนี่ย" ทันทีที่ตามร่างสูงทันผีน่ารักที่กำลังอารมณ์เสียหน่อยๆก็รีบบ่นออกมาทันที
"ตามมาเงียบๆเถอะน่าถ้าไม่อยากให้ฉันเปลี่ยนใจกลับหอแทน" เซฮุนว่าออกมาเสียงเบาก่อนจะกระชับสแนปแบ็คที่สวมติดหัวมาด้วยให้แน่นขึ้นแล้วคว้าข้อมือเล็กของสูญญากาศที่ยังไม่เลิกทำหน้าบึ้งตึงวิ่งอีกครั้ง
ออกแรงวิ่งโดยไม่หยุดพักเลยไม่ถึง10นาทีทั้งคู่ก็ยืนหอบหน้าร้านชานมไข่มุกชื่อดัง เซฮุนเหลือบมองเสี้ยวหน้าหวานที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังเหนื่อยขึ้นสูงสุดแล้วลอบยิ้มน้อยๆกับตัวเอง ลู่หานคงเป็นผีที่โชคร้ายที่สุดในโลกแต่พอคิดว่าถ้าลู่หานเป็นผีที่มีพลังวิเศษก็คงไม่มาตามวอแวและเขาก็คงไม่มีโอกาสได้เห็นด้านอื่นๆของลู่หานแบบนี้แล้วก็อดดีใจที่อีกฝ่ายเป็นเพียงผีไร้ความสามารถไม่ได้ มือหนาดันแผ่นหลังเล็กเข้าไปในร้านก่อนจะหลุดขำเมื่อร่างโปร่งแสงสำรวจโต๊ะนั้นโต๊ะนี้อย่างสนใจเหมือนเด็กที่หลงมาโลกของเล่นอย่างไงอย่างงั้น
เซฮุนยิ้มทักทายอาจุมม่าเจ้าของร้านแล้วจิ้มเมนูโปรดอย่างบานาน่าช็อคโก้หลังได้ยินเสียงลู่หานตะโกนสั่งมาแต่ไกล
"นายสั่งกี่แก้วอ่ะ?1หรือ2?"
เซฮุนเหล่สายตามองสูญญากาศที่ยังตื่นเต้นกับร้านชานมไม่เลิกแล้วหันมาสั่งชานมไข่มุกเพิ่มอีก7แก้ว
"ทำไมไม่สั่งให้ตัวเองด้วยล่ะ จะแย่งฉันกินใช่ไหมล่ะ?" ร่างเล็กวาดวงแขนขึ้นมากอดอกพร้อมกับเพ่งสายตาดุมองเซฮุน
"ไม่ให้แย่งหรอก แก้วนี้ฉันจะจ่ายเองลงบัญชีไว้ได้เลย"
"หายไปนานเลยนะพ่อหนุ่ม งานหนักเหรอ?"
"ครับอาจุมม่า จัดฟันด้วยงานหนักด้วยช่วงนี้เลยหายไปนานแต่ร้านก็ยังขายดีนะครับ" เซฮุนตอบคำถามอย่างเป็นกันเองก่อนจะยื่นมือไปรับชานมที่สั่งไว้ทั้ง8แก้ว
"ทีฉันถามไม่เห็นตอบ" ลู่หานบ่นพึมพัมคนเดียวแล้วเดินนำหน้าไอดอลเย็นชาที่ไม่ยอมพูดกับตัวเองซักคำออกไปด้วยความหงุดหงิด
โอเซฮุนมองตามแผ่นหลังเล็กนั้นอย่างเอือมระอา ใช่ว่าตัวเขาไม่อึดอัดที่ต้องเอาแต่ทนฟังแต่โต้ตอบกลับไม่ได้ ยิ่งออกมาข้างนอกที่ที่มีคนคอยจับตามองทุกการกระทำยิ่งต้องระวังการแสดงทางสีหน้าและสายตา ใบหน้าหล่อเหลาสั่นไปมาก่อนจะเดินออกจากร้านตามร่างสูญญากาศที่กำลังเดินผิดทางไปติดๆ
หลังจากทำสงครามเย็นผ่านสายตาไม่นานก็กลับมาถึงหอพักพร้อมๆกับชานมไข่มุกที่ละลายตามอากาศและเวลา เซฮุนแจกชานมให้เหล่าฮยองก่อนจะถืออีกแก้วที่เจ้าของกำลังกระวนกระวายเดินเข้าห้องนอนไปเงียบๆ
"ไหนบอกจะไม่แย่งกินไงเมื่อกี้ฉันเห็นนายแอบดูดไข่มุกฉัน แก้วนี้ฉันจ่ายเองแท้ๆ"
"ฉันจ่ายเหอะ"
"ก็บอกลงบัญชีไว้ไงเดี๋ยวกลับมาเป็นคนจะคืนให้"
เซฮุนเงยหน้าขึ้นสบตากับผีน่ารักที่ตั้งใจโวยวายจนหน้าดำหน้าแดง ลมหายใจถูกพ่นทิ้งแล้วล้มตัวลงนอนเขาเลือกที่จะนอนพักผ่อนแทนการตอบโต้ที่ไม่รู้จะหาจุดจบได้เมื่อไหร่
"ป๊าฉันเป็นนายพล บ้านฉันรวย จ่ายคืนให้สองเท่ายังได้เลย" มือเล็กเขย่าขายาวไปมาและแน่นอนว่าคนขี้โมโหอย่างเซฮุนรีบผุดลุกขึ้นมาจ้องหน้าเขาตาเขม็ง
"คิดว่ากลับไปเป็นคนจะเข้าหาฉันง่ายแบบนี้เหรอ?ฉันเป็นใคร?โอเซฮุนexo เผื่อนายลืม" ดวงตาคมกริบกลอกมองร่างสูญญากาศตรงหน้าที่นั่งนิ่งไปหลังฟังประโยคเมื่อครู่จบ
"ใครจะลืมล่ะ นายดังขนาดนี้ต่อให้ฉันตื่นมาจะลืมความทรงจำที่นี่แต่ฉันมั่นใจว่าฉันจะจำนายในฐานะเซฮุนexoได้แน่"
"แล้วนั่นจะไปไหน?"
ลู่หานหันมามองตามเสียงทุ้มเข้มก่อนจะแสะยิ้มที่มุมปาก "ไปหาจงอิน ตื่นมาฉันคงไม่มีโอกาสดีๆแบบนี้อีกแล้ว ขอบคุณนะที่ช่วยเตือนสติ"
ลู่หานออกห้องไปแล้วพร้อมๆกับความหงุดหงิดงุ่นง่านในใจที่ประทุขึ้นมา ไอดอลหนุ่มถอนหายใจหยิบสมาร์ทโฟนที่ปิดเสียงไว้มาทั้งวันขึ้นมาเช็ค สิบกว่าข้อความมาจากฮยอนบินเพื่อนสนิทและอีกเกือบๆร้อยข้อความมาจากบรรดาคู่ขาเก่าๆซึ่งเขาไม่ได้สนใจจะเปิดอ่าน เซฮุนตอบตกลงตามคำชักชวนของเพื่อนสนิทแทบไม่ต้องคิด ไม่เห็นความสุขและความสนุกถ้ายังนอนโง่ๆอยู่หอต่อไป ลองฮยอนบินได้เอ่ยปากชวนแบบนี้คงมีของดีให้เขาได้เล่นสนุกแน่
จากเสื้อยืดสีขาวธรรมดาถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีดำแบรนด์โปรด กางเกงขาสั้นสบายๆก็ถูกเปลี่ยนเป็นสกินนี่รัดแน่นอวดเรียวขายาว ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงถูกเซ็ทขึ้นใหม่อย่างดี เช็คความเรียบร้อยหน้ากระจกอยู่นานก็กลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งเพื่อหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือ
"เที่ยวอีกละ นายไม่เบื่อบ้างหรือไง?"
เซฮุนชะงักเมื่อเจอผีร่างเล็กนั่งกอดอกชี้มาทางเขาอย่างคาดโทษก่อนหน้านี้เกือบ5นาทีเขายังเห็นนั่งเบียดจงอินอยู่ที่โซฟาอยู่เลย ขายาวเดินไปหยุดที่หัวเตียง หยิบมือถือและกระเป๋าสตางค์ที่วางข้างกันยัดใส่กระเป๋ากางเกง
"ย๊าส์โอเซฮุนนายเมินฉันอีกแล้วนะ"
"ถอยไปฉันจะออกไปข้างนอก"
"ไม่ให้ไปฉันขี้เกียจรอ"
มือหนาผลักไหล่ผีน่ารักตรงหน้าเบาๆหลังเจ้าตัวออกมายืนกางแขนดักหน้าไม่ให้เขาเดินออกไป
"ใครใช้ให้รอวะ?ตัวก็ไม่ได้ติดกันหนิ"
"เออตัวไม่ได้ติดกันแต่มันนอนไม่หลับเว้ย" ลู่หานตะคอกเสียงดังแขนที่กางออกเพื่อกั้นไม่ให้อีกคนออกไปตกลงข้างลำตัวตามแรงโน้มถ่วงช้าๆแต่ทว่าดวงตากลมโตกลับฉายแววความน้อยใจออกมาอย่างชัดเจน
"ไปนอนกับไอ้จงอินดิเมื่อกี้ยังเห็นไปนั่งเฝ้ามันอยู่เลย" เซฮุนประชดออกมาอย่างลืมตัวก่อนจะกระตุกยิ้มร้ายเมื่อใบหน้าน่ารักของอีกฝ่ายสลดลง "อ้อลืมไปไอ้จงอินมันนอนกับคยองซูนี่หว่า"
ลู่หานสบตากับไอดอลหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาตัดพ้อแต่แค่ชั่ววินาทีก็เปลี่ยนเป็นความแข็งกร้าว เรียวขางามขยับไปทางซ้ายเพื่อให้ร่างสูงได้เดินออกไปข้างนอกตามต้องการ
"ถึงจงอินจะมีคยองซูฉันก็ยังดีใจนะที่อย่างน้อยฉันก็เลือกชอบคนไม่ผิด"
เครื่องดื่มสีอำพันถูกกรอกเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่าแต่ทว่าความว้าวุ่นในใจกลับไม่พร่องลงตามความมึนเมากลับกันความรู้สึกแปลกๆที่รบกวนจิตใจมีแต่เพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย
"ทำไมช่วงนี้เครียดบ่อยจังวะ?"
เซฮุนละสายตาจากแก้วเหล้าในมือมามองหน้าเพื่อนสนิทก่อนจะส่งแก้วเปล่าให้เพื่อรอแอลกอฮอล์แก้วใหม่
"เป็นเหี้ยไรไม่รู้ว่ะ"
"เสี้ยน?" ฮยอนบินรับแก้วเปล่าจากเซฮุนมาชงเหล้าให้อย่างรู้ใจ
"ไม่ใช่ว่ะ ไม่ได้อยากขนาดนั้นแต่ถ้าได้ก็ดี"
"คืนนี้เอากี่คนดี?มึงดูผู้หญิงชุดแดงคนนั้นหุ่นโครตเอ็กซ์"
แอลกอฮอล์ดีกรีแรงถูกกระดกลงคอภายในครั้งเดียว โอเซฮุนพาร่างกายสมบูรณ์แบบของตัวเองเข้าไปกลางฟลอร์เต้นรำ ยกยิ้มน้อยๆที่มุมปากส่งให้สาวหุ่นดีในชุดเดรสสีแดงสดไม่ถึงนาทีหุ่นอวบอิ่มก็เดินเข้ามาให้สัมผัสถึงที่ มือใหญ่หยาบกร้านลูบไล้เอวคอดเบาๆก่อนจะเลื่อนต่ำลงไปขยำสะโพกอิ่มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้รังเกียจสัมผัสที่เขามอบให้
"หล่อสมคำร่ำลือจริงๆนะคะ"
เซฮุนหัวเราะเบาๆแล้วก้มลงกระซิบติดใบหูของหญิงสาวเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงในคลับ "เขาร่ำลือเรื่องอื่นของผมด้วยหรือเปล่าครับ จริงๆผมไม่ได้มีดีแค่หล่อนะ"
นิ้วเรียวสวยที่ถูกดูแลอย่างดีกรีดกรายลงบนแผงอกกำยำ หญิงสาวช้อนตากลมโตที่กรีดอายไลน์เนอร์คมกริบขึ้นจ้องใบหน้าคมคายอย่างยั่วยวน "ต้องพิสูจน์ก่อนนะคะถึงจะตอบได้ว่าเก่งสมคำร่ำลือรึเปล่า"
เซฮุนแสะยิ้มก่อนจะโอบเอวคอดกิ่วเข้ามาประชิดตัว ก้มลงสูดความหอมของน้ำหอมเคาท์เตอร์แบรนด์จากซอกคอขาวแล้วเคลื่อนย้ายจมูกโด่งขึ้นมาคลอเคลียกับใบหน้าเปื้อนเครื่องสำอาง
"ไปที่โต๊ะผมดีมั้ยครับ สงบและลับสายตาคน"
ไอดอลหนุ่มละใบหน้าออกห่างจากหญิงสาวพลางเดินกลับมายังโต๊ะของตัวเองโดยไม่รอฟังคำตอบจากอีกฝ่าย
ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธโอเซฮุน
1
2
3
"มาแล้วว่ะ มึงมันแม่ง"
เซฮุนหัวเราะเบาๆปรายตามองไปข้างหน้าก็เจอร่างอรชรกำลังเดินมาทางโต๊ะตัวเองจริงๆ แม้ในคลับจะมืดสลัวแต่เขากลับเห็นความต้องการผ่านสายตาของหล่อนอย่างชัดเจน ต่อให้เขาไม่เอ่ยปากชวนอีกฝ่ายก็ตามเขามาอยู่ดี ออกกำลังกายแก้เครียดซักยกสองยกคงดีไม่น้อย
ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงและไม่มีอาการเขินอายเหมือนสาวแรกแย้มริมฝีปากสีแดงสดกดจูบลงบนริมฝีปากของไอดอลหนุ่มผู้โด่งดังเรื่องลีลาบนเตียงที่ร้อนแรงทันที เกลียวลิ้นทั้งสองเกี่ยวตวัดอย่างหื่นกระหาย ฮยอนบินกระตุกยิ้มนั่งมองฉากรักเร่าร้อยตรงหน้าด้วยทาทีสบายๆ หญิงสาวที่ดูเหมือนจะมากประสบการณ์ยังคงแลกจูบนัวเนียกับเซฮุนต่อหาได้ใส่ใจแววตาดูถูกของฮยอนบินไม่ อารมณ์ตอนนี้พุ่งสูงจนยากจะหยุดและผู้ชายที่กำลังสวนลิ้นโต้ตอบกับเขาก็เป็นถึงโอเซฮุนexo ต่อให้คนทั้งคลับจะมองเขาด้วยสายเดียวกันเขาก็จะไม่หยุด
สะโพกอิ่มกดทับลงบนจุดกึ่งกลางลำตัวของร่างสูงอย่างจงใจ เซฮุนสอดมือเข้าไปวนเวียนลูบไล้ต้นขาเนียนลื่นมืออย่างเมามัน ยิ่งเห็นดวงตาอีกฝ่ายปรือเท่าไหร่เขาก็ยิ่งได้ใจ ไม่นานมือหนาที่สาละวนอยู่บริเวณขางามก็เลื่อนขึ้นมาทักทายอกอวบไร้บราเซียบดบังความนุ่มนิ่มอย่างถือวิสาสะ ปลายนิ้วแกร่งสะกิดยอดอกที่แข็งเป็นไตรออยู่ก่อนหน้านี้แล้วไม่ลืมลงน้ำหนักมือขยำก้อนกลมนุ่มหยุ่นจนได้ได้ยินเสียงครางหวานหูเล็ดลอดออกมา
"อื้อ เซฮุนอ่า"
ใบหน้าที่ผละออกจากกันแล้วเคลื่อนเข้ามาใกล้กันอีกครั้ง กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆถูกเป่ารดกันผ่านริมฝีปากที่เผยอออกอย่างเชื้อชวน กลีบปากที่ถูกลิปสติกสีแดงเคลือบจนมันวาวจู่โจมริมฝีปากบางของเซฮุนก่อนอีกครั้ง แต่ทวาไม่ทันได้แทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากก็ถูกฝ่ามือหนาที่อยู่ใต้ร่มผ้าของตัวเองผลักออก หญิงสาวมองหน้าไอดอลหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ ใบหน้าหล่อเหลาที่เคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสหวาบหวามเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
"นายเป็นอะไรเนี่ยโอเซฮุน"
"ขอโทษนะครับแต่กลับไปเถอะผมไม่มีอารมณ์ละ" เซฮุนถอนมือออกจากชุดเดรสของหญิงสาวก่อนจะสะบัดข้อมือไล่โดยไม่ได้สนใจใบหน้าที่แสดงความไม่พอใจออกมาแม้แต่น้อย
"นายมันห่วยแตกที่สุด" หญิงสาวชุดแดงกระแทกน้ำเสียงหงุดหงิดที่เต็มไปด้วยความโมโหใส่หน้าร่างสูง หล่อนยิ้มเย้ยหยันแล้วเดินปึงปังกลับไปยังฟลอร์เต้นรำเพื่อหาเหยื่อรายใหม่
"เป็นเหี้ยไรของมึง เซ็กส์เสื่อมแล้วเหรอวะ?"
เครื่องดื่มดีกรีแรงถูกสาดลงคออีกครั้งก่อนจะหันไปตอบเพื่อนสนิทที่ทำหน้าตาแปลกใจกับการกระทำของเขา
"ไม่รู้ว่ะ อารมณ์นะมีเว้ยแต่เอาไม่ลง"
ดวงตาคมยังคงมองตามร่างอวบอิ่มของหญิงสาว เขามีอารมณ์ใช่มีและต้องการปลดปล่อยมากแต่จู่ๆความต้องการเหล่านั้นกลับดับลงง่ายๆเพียงเพราะเสี้ยวหน้าหวานของผีน่ารำคาญลอยขึ้นมาในห้วงความคิด ทั้งน่ารำคาญและวุ่นวายพอๆกัน ขนาดหนีออกมามีความสุขข้างนอกยังตามมาหลอกหลอนกันอีก ใบหน้าคมคายสะบัดไปมาไล่ความฟุ้งซ่าน มือหนาคว้ากุญแจรถแล้วผุดลุกขึ้นหันไปร่ำลาเพื่อนแล้วเดินออกจากคลับไปอย่างไม่เข้าใจการกระทำของตัวเอง
ร่างเล็กของสูญญากาศยังคงนั่งหน้ามุ่ยรอเซฮุนอยู่ที่โซฟา ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปคำด่าก็ลอยเข้าหูฉอดๆแต่แปลกที่เขากลับไม่รำคาญมันเลยซักนิดกลับกันเสียงบ่นเหมือนป้าแก่ๆกำลังทำให้เขายิ้มไม่หุบ
"บ่นมากจัง รำคาญว่ะ" จบประโยคก็ประกบริมฝีปากกับผีน่ารัก เสียงอื้ออึงในลำคอของลู่หานไม่สามารถหยุดความต้องการตอนนี้ได้ ปลายลิ้นร้อนแทรกเข้าไปกวาดชิมความหวานที่ตัวเองเสพติดอย่างจาบจ้อง มือน้อยที่ทุบหน้าอกอยู่ก็เปลี่ยนมาขยำเสื้อยืดไว้แทน เซฮุนซอนไซรไปตามไรฟันเรียงสวยก่อนจะผละออกอย่างอ้อยอิ่งแล้วขบเม้มบริเวณกลีบปากล่างของอีกฝ่ายเบาๆ
"นะนี่มันอะไรกันเซฮุน" ร่างเล็กละล้าละล่ำถามหลังถูกปล้นจูบจนเผลอเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสที่แสนช่ำชองนั้นเข้า
"นายทำให้ฉันมีอะไรกับใครไม่ได้ มันน่าหงุดหงิดชิบหาย"
"เกี่ยวอะไรกันฉันเล่า"
"ทำไมจะไม่เกี่ยวว่ะ ก็จูบของนายมันดันดีกว่าจูบของผู้หญิงพวกนั้นซะอีก"
เซฮุนตอบคำถามของผีน่ารักแล้วพาตัวเองเข้าห้องนอนไป ทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า มือหนาพาดบนหน้าผากเพราะกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับกระทำที่แปลกๆของตัวเอง ชำเลืองมองประตูที่ไม่ได้ปิดสนิทก็พบว่ามันไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ลู่หานยังไม่เข้ามา เหลือบมองเตียงข้างๆแล้วยิ้มมุมปากบางๆฮยองที่น่ารำคาญหลับสนิทไปแล้ว พักนี้เขามีเรื่องวุ่นวายใจบ่อยๆจนแทบไม่มีได้อยู่พูดคุยหยอกล้อกับเมมเบอร์เหมือนเดิม ตั้งเมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขาเริ่มมีอาการแปลกๆแบบนี้ อาจจะตั้งแต่เมื่อ3วันก่อน วันที่เจอผีลู่หานวันแรก ผีที่ทำให้ความรู้สึกรวมถึงการใช้ชีวิตของเขามันวุ่นวายไปหมด
ห้องนอนยังคงเงียบกริบ เซฮุนพลิกตัวไปมาบนเตียงอยู่หลายตลบแต่ก็พบว่าตัวเองไม่สามารถข่มตาให้หลับได้เลย แค่นยิ้มสมเพชให้ตัวเองที่อยู่ๆก็ไม่ชินกับการนอนคนเดียวขึ้นมาทั้งที่นอนคนเดียวอย่างสบายใจมาตลอด เพราะอะไร?ถ้าไม่ใช่เพราะสูญญากาศไร้ความสามารถที่ตอนนี้คงนั่งบื้ออยู่ข้างนอก ทำไมเขาต้องรอให้อีกฝ่ายมานอนด้วยกัน ทำไมมีแค่เขาคนเดียวที่กระวนกระวายจะเป็นจะตาย ทำไมไอดอลชื่อดังอย่างเขาถึงต้องการอ้อมกอดอุ่นๆจากผีที่ไหนก็ไม่รู้ ทำไม ทำไม ทำไมใบหน้าของลู่หานถึงได้ตามหลอกหลอนเขาตลอดเวลาแบบนี้
ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงมองเข็มนาฬิกาที่กำลังหมุนเวียนไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ผ่านไปห้านาทีประตูที่เปิดทิ้งไว้ก็ยังไม่ถูกใครผลักเข้ามา 10นาทีผ่านไปในห้องนอนที่เขาเคยคิดว่ามันคับแคบมาตลอดก็ยังดูโล่งเกินไป ทำไมเขาถึงต้องการลู่หานมากจนต้องลุกขึ้นมานั่งรอแบบนี้ สมาร์ทโฟนราคาแพงยังคงส่งเสียงเตือนออกมาไม่หยุดแต่กลับไม่สามารถทำให้เขาสนใจมันได้เลยแม้แต่น้อย ถ้าเป็นปรกติเขาคงเลือกตอบใครซักคนแล้วออกไปสานต่อความสนุกที่ยังคั่งค้างไม่ถูกปลดปล่อยแต่เพราะตอนนี้เขาไม่ปรกติอย่างไรล่ะ โอเซฮุนคนนี้กำลังเป็นบ้าเพราะก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายมันเต้นเป็นจังหวะแปลกๆเวลาอยู่ใกล้กันกับผีน่ารัก
เขาคิดว่ามันเป็นอะไรที่บ้ามาก ใช่มันบ้าแต่เขากำลังเป็นแบบนั้นจริงๆ เขาอยากทำตัวติดกับผีลู่หานตลอดเวลา
ลู่หานเดินเข้ามาในห้องนอนที่ตัวเองใช้อาศัยหลับนอนมาตลอด3คืนด้วยความรู้สึกที่แปลกไปจากเดิม จริงอยู่ที่เขาชอบจงอินแต่เพราะจูบบ้าๆเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกดีแปลกๆ จูบจาบจ้วงของเซฮุนทำให้รู้สึกอึดอัดและลำบากใจบนความรู้สึกดีไปพร้อมๆกัน เขาไม่ได้ชอบผู้หญิงและแน่นอนว่าเขาชอบจงอินแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบผู้ชายอยู่ดีแล้วผู้ชายกับผู้ชายจูบกันมันเป็นเรื่องปรกติที่ใครๆก็สามารถทำได้เหรอ?เซฮุนไม่ได้ชอบผู้ชายแต่กลับจูบกับเขาไปถึงสองครั้งและเขาดันรู้สึกดีทั้งสองครั้ง ลู่หานเอาแต่ไตร่ตรองความคิดวุ่นวายที่รบกวนจิตใจตัวเองอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงเข้ามาในห้องนอน
สองขาหยุดชะงักเมื่อเจอร่างสูงนอนพิงหัวเตียง รสจูบหวานฉ่ำเมื่อครู่ลอยขึ้นมาให้รู้สึกวูบไหวและหน้าร้อนอีกครั้ง ลู่หานเดินขึ้นเตียงแล้วนอนหันหลังให้เงียบๆไม่มีบทสนทนาใดๆดังขึ้นทำลายความเงียบกลางดึก
"นึกว่าไปนอนห้องไอ้จงอินซะอีก"
เสียงที่ทำให้หัวใจเต้นเร็วผิดปรกติดังขึ้นหลังเงียบมานานเกือบๆสิบนาที มือหนาจับไหล่แคบให้หันมาอีกทาง ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้มืดสลัวโอเซฮุนคงเห็นใบหน้าที่กำลังแดงซ่านของเขาแน่ๆ
"หรือเข้าไปมาแล้วแต่เห็นมันนอนกอดคยองซูเลยปวดใจไม่มีที่ไปเลยกลับมานอนห้องนี้อีก"
"หุบปากเหอะน่า"
เซฮุนค้นพบว่าตัวเองลดความกระวนกระวายลงได้เพียงเพราะลู่หานเลือกนอนห้องเดียวกับเขาแต่เพราะท่าทางนิ่งเฉยทำให้เขาไม่สามารถเดาความรู้สึกใดๆออก บางทีลู่หานอาจจะไปนอนกับจงอินมาก่อนแต่เพราะเห็นจงอินอยู่กับคยองซูเลยเดินกลับมา กลับมาหาเขาที่เป็นที่พึ่งสุดท้าย การกระทำสุดหวานน้ำตาลเรียกพี่ของจงอินกับคยองซูไม่ได้ทำให้ลู่หานเลิกชอบจงอินได้เลย เขาแค่นยิ้มกับตัวเองอีกครั้งความรักของลู่หานที่มีต่อจงอินมันคงมากพอที่จะมองข้ามความเป็นจริงได้ แต่ก็นั่นแหละลู่หานจะชอบจงอินแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขา
ทำไมอยู่ๆถึงอยากเอาชนะไอ้จงอินขึ้นมาก็ไม่รู้
"นายไม่ง่วงบ้างเหรอ?ฉันได้ยินแบคฮยอนบอกว่านายออกไปฟันหญิง ไม่เหนื่อยเหรอ?" ลู่หานถามออกมาแต่ทว่าสายตากับไม่กล้าโฟกัสที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นตรงๆ
"เคยฟันหญิงเหรอถึงรู้ว่ามันเหนื่อย?"
"ไม่รู้หรอก แต่มันก็ควรเหนื่อยไม่ใช่เหรอ แบคฮยอนบอกว่าคืนนี้นายคงไม่กลับเพราะหมดแรง"
หน้าตาใสซื่อของสูญญากาศไร้เดียงสาทำเซฮุนหลุดขำออกมาเบาๆ น่าเอ็นดูคือคำที่ผุดขึ้นมาบนหัวในตอนนี้
"อันที่จริงมันก็ควรเป็นแบบนั้นแหละแต่เพราะนายไง เพราะนายคนเดียวเลยฉันถึงได้กลับหอมามือเปล่า"
ตากลมโตกระพริบปริบๆ คำตอบของเซฮุนทำให้เผลอนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ 'นายทำให้ฉันมีอะไรกับใครไม่ได้ จูบของนายมันดันดีกว่าผู้หญิงพวกนั้นซะอีก' ในเวลานี้ลู่หานไม่รู้จริงๆว่าควรจัดการกับหัวใจที่เต้นผิดจังหวะของตัวเองยังไงดี
รอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเซฮุนทำให้เขารู้สึกประหม่าจนต้องหันหลังหนีอีกครั้ง วงแขนยาวที่คุ้นเคยพาดลงบนเอวบางแล้วดึงเขาเข้ามาชิดกับอก ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น ลู่หานไม่รู้ทั้งความรู้สึกของตัวเองและเดาความรู้สึกของเซฮุนไม่ออกจริงๆ
ติดหมอนข้างเหมือนที่บอกก็ควรทวงหมอนข้างจากแบคฮยอนสิไม่ใช่กอดเขาแทนแบบนี้
การกระทำที่ไม่ได้คิดอะไรของเซฮุนกำลังทำให้อีกคนคิดไปไกล
"อย่าดิ้นสิ พรุ่งนี้ฉันมีงานเช้านะ" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเสียงเบา
"มันอึดอัดนี่นา นายเดินไปเอาหมอนข้างที่แบคฮยอนสิ"
"อี๋ไม่เอาหรอก นายไม่เห็นเหรอแบคฮยอนนอนน้ำลายไหลใส่หมอนข้างฉันด้วย สกปรกชะมัด"
เซฮุนออกแรงโอบรัดคนในอ้อมกอดมากขึ้นและลมร้อนที่เป่ารดบริเวณซอกคอทำให้ผีน่ารักนอนนิ่งเหมือนถูกสาปแบบนี้ มุมปากกระตุกยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทำไมกอดผีถึงได้รู้สึกดีกว่ากอดผู้หญิงนมโตหุ่นเอ็กซ์ที่จับตรงไหนก็เต็มไม้เต็มมือพวกนั้นซะอีก
"ข้ออ้าง"
"เงียบเถอะ ใครเขาอยากกอดผีกันถ้าไม่จำเป็นจริงๆ"
"ย๊าส์โอเซฮุน คำก็ผีสองคำก็ผีอยากโดนผีหลอกบ้างมั้ยล่ะ?" ลู่หานพลิกตัวกลับมาเผชิญหน้ากับไอดอลปากร้ายตรงๆ
"หึหึ คิดว่าทำอะไรได้บ้าง?"
"โอ๊ยยยยย" มือหนาลูบหน้าอกตัวเองเบาๆหลังถูกจู่โจมบิดยอดอกอย่างรวดเร็วไม่ทันได้ตั้งตัว
"ทำให้นายเจ็บได้ก็แล้วกัน"
"ร้ายนักนะ คืนนี้ไม่ต้องนอนเลยดีมั้ย?"พูดจบก็ออกแรงรั้งแผ่นหลังของผีปากดีให้ใบหน้าหวานซุกกับแผงอกกว้างของตัวเอง
"อื้อออื้อ มันอึดอัดนะ"
"ถ้ายังไม่เงียบฉันจะหากิจกรรมมาทำกับนายจนเช้าจริงๆด้วย นายก็รู้นี่ว่าอะไรเป็นกิจกรรมโปรดของฉัน" เซฮุนกระซิบข้างใบหูเล็กที่อยู่ต่ำลงไปเล็กน้อย แต่เพราะกลางดึกที่เงียบสนิททำให้ประโยคที่ควรจะได้ยินแค่สองคนมีผู้ได้ยินเพิ่มอีกสองคนคือคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงข้างๆ
"ไอ้เหี้ยฮุน มึงโดนผีหลอกอีกแล้วอ่อวะ?" แบคฮยอนลุกขึ้นด้วยท่าทางงัวเงียก่อนจะงมหาสวิตซ์เปิดไฟจนสว่างโร่
ลู่หานที่อยู่ในอ้อมกอดของคนตัวสูงรีบหลับตาปี๋เพราะกังวลจะถูกจับได้ทั้งๆที่ไม่มีใครมองเห็นเลยซักคน เซฮุนอมยิ้มน้อยๆกับท่าทางแสนน่ารักของสูญญากาศติงต๊อง
"ซูโฮฮยองไปเขย่าตัวมันดูดิ๊ เมื่อคืนมันก็โดนผีอำเว้ยหัวเราะลั่นเลย"
เพราะซูโฮฮยองกำลังเดินมาที่เตียงเขาจริงๆมักเน่ที่แกล้งหลับจำต้องแสดงละครเป็นคนงัวเงียไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ดวงตาคมที่ไม่ยังไม่ปิดลงเลยซักครั้งปรือขึ้นปรือลงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน ยกมือขึ้นมาถูไถขยี้เปลือกตาตัวเองช้าๆแล้วผุดลุกขึ้นมามองฮยองที่ทำตัววุ่นวายพอๆกับผีร่างเล็ก
"มีอะไรกันเนี่ย ดึกแล้วผมจะนอน"
"มึงโดนผีอำอ่ะ แบคฮยอนบอกได้ยินมึงพูดคนเดียวมาสองคืนละ"
เซฮุนถอนหายใจมองฮยองตัวนุ่มนิ่มที่กอดหมอนข้างแน่นก่อนจะสะบัดข้อมือไล่ให้นอนต่อ แบคฮยอนฮยองนี่น่ารำคาญจริงๆ ปากดี หูก็ดีด้วย
"ไม่มีอะไรหรอก ฝันป่ะ ผมบอกแล้วว่าอย่าทานเยอะอิ่มมากเกินไปจะทำให้ฝันเป็นตุเป็นตะ"
"แต่กูได้ยินจริงๆนะเว้ย มึงอย่าเถียง"
"ผมไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย ฮยองไม่ต้องห่วงหรอกน่าแต่ถ้ากลัวก็ออกไปนอนห้องรับแขกก็ได้ผมจะนอนคนเดียว โอเค๊?"
ไม่มีคำตอบจากแบคฮยอนมีเพียงความมืดที่ถูกซูโฮปิดไฟไล่และเสียงสะบัดผ้าห่ม ใบหน้าคมคายสั่นหน้าไปมาอย่างเอ็นดูแล้วมุดตัวหายไปในผ้าห่มอีกครั้ง
ร่างนุ่มนิ่มแถมมีกลิ่นหอมอ่อนๆถูกดึงเข้ามากอดอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ร่างเล็กในอ้อมกอดกำลังทำให้เขารู้สึกดีและประหลาดจนไม่เป็นตัวของตัวเอง
หมอนข้างจำเป็นทำให้เขาติดยิ่งกว่าหมอนข้างใบโปรดที่ถูกแบคฮยอนแย่งไปซะอีก
หรือลู่หานจะไม่ได้เป็นผีที่ไร้ความสามารถอย่างที่คิด
ผีบ้าอะไรทำให้ใจเต้นแปลกๆได้ ผีบ้าอะไรหลอกให้กลัวไม่ได้แต่หลอกให้รักได้
*P.S*
จบตอนแล้วหลังยืดยื้อมานาน555
เราอยากรู้ว่าเราดำเนินเรื่องเร็วเกินไปมั้ย?
คือจริงๆเรากะไว้แค่ไม่เกิน15ตอนเลยดำเนินเรื่องค่อนข้างเร็ว
แต่ถ้าใครอ่านแล้วงงบอกได้น้าเราจะดำเนินเรื่องให้ช้าลง
อยากให้ต่อเร็วๆต้องช่วยกันกดดันเรานะ555
@jintah94
#ผีน่ารักhh
*คอมเม้นซักนิดถ้าเธอชอบฟิคเรา*
จบตอนแล้วหลังยืดยื้อมานาน555
เราอยากรู้ว่าเราดำเนินเรื่องเร็วเกินไปมั้ย?
คือจริงๆเรากะไว้แค่ไม่เกิน15ตอนเลยดำเนินเรื่องค่อนข้างเร็ว
แต่ถ้าใครอ่านแล้วงงบอกได้น้าเราจะดำเนินเรื่องให้ช้าลง
อยากให้ต่อเร็วๆต้องช่วยกันกดดันเรานะ555
@jintah94
#ผีน่ารักhh
*คอมเม้นซักนิดถ้าเธอชอบฟิคเรา*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น