[EXO] Love's Drama HunHan #ละครรักแท้hh

ลำดับตอนที่ #2 : ละครบทที่2??”?

ละครรักแท้บทที่2〰

 

 

 

 

ลู่หานตื่นขึ้นมาในตอนสายของอีกวันพร้อมอาการปวดหัวอย่างรุนแรงจากอาการแฮงค์ ใบหน้าหวานสะบัดไปมา เขายังอยู่ในชุดเดิม ใบหน้ายังคงฉาบไว้ด้วยเครื่องสำอาง ครั้งแรกในรอบสิบปีที่เขาทำตัวขี้เกียจไม่ยอมอาบน้ำก่อนเข้านอน

 

คำพูดของเซฮุนยังคงวนเวียนอยู่ในหัวทั้งคืนแม้กระทั่งตอนนี้เองก็ตาม ยอมรับว่าใจสั่นตอนที่อีกคนอ้อนวอนให้เขากลับไป แต่เพราะอดีตมันเลวร้ายเกินกว่าที่เขาจะกลับไปได้อีก คำพูดประชดประชันเลยออกจากปากของเขาโดยอัตโนมัติเพื่อใช้ปกป้องหัวใจตัวเอง
 

 

หลังจากลากตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัวจนตัวหอมฟุ้ง ข่าวเช้าในโทรทัศน์ก็คือสิ่งที่เขาเลือกจะให้ความสนใจ
 

 

-ปาปารัสซี่สามารถจับภาพขณะที่ไอดอลสุดฮอตโอเซฮุนประคองนางเอกในละครอย่างลู่หานที่เมามายไม่ได้สติขึ้นรถออกไปจากคลับดัง บางทีคู่นี้อาจจะมีเคมีเข้ากันมากกว่าคู่จิ้นในละครเรื่องอื่นๆก็เป็นได้ ส่วนจะมีซัมธิงรองหรือไม่ขอให้จับตาดูกันต่อไป-
 

 

มือเรียวคว้ารีโมตมากดปิดแทบจะทันที อาการปวดหัวที่ยังคงคั่งค้างอยู่ในหัวเพราะพิษแอลกอฮอล์เริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้งหลังเห็นข่าวบ้าๆนั่น นิ้วมือขยุ้มเข้าไปบนกลุ่มผมที่ถูกหวีเป็นทรงจนยุ่งเหยิง ก่อนจะปารีโมตทีวีที่วางอยู่ใกล้ๆทิ้งลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี
 

 

ติ๊ด!!
 

 

คิ้วเรียวพันกันยุ่งเพราะข้อความที่ส่งมาจากเบอร์ที่ไม่คุ้น
 

 

'กุญแจรถคุณอยู่ที่ผม ถ้าไม่มีรถมากองถ่ายบอกผมนะครับจะไปรับ...โอเซฮุน'
 

 

เล็บมือจิกเข้ากลางฝ่ามือจนแดงซ่าน ปากเล็กถูกฟันขาวกัดจนห้อเลือด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมโอเซฮุนถึงไม่เลิกตอแยเขาซักที ทั้งที่จบกันไปตั้งนานแล้ว หรือเพราะตอนนี้เขาเป็นนางเอกแถวหน้าไม่ใช่นักศึกษาธรรมดาเหมือนเมื่อก่อนเลยคิดจะสนใจกันขึ้นมา แค่คิดลู่หานก็แสะยิ้มออกมาอย่างสมเพชคนอย่างโอเซฮุนเต็มที
 

 

"พี่วินดี้มารับลู่ด้วยนะคะ รถถูกทิ้งไว้ที่คลับตั้งแต่เมื่อคืน" ลู่หานกรอกเสียงลงไปอย่างเนือยๆ มือน้อยก็ควานหานมในตู้เย็นออกมาดื่มแทนอาหารเช้า

 

(แหมมีคนหล่อมาส่งทั้งที เรื่องรถก็ทิ้งไว้นั่นแหละค่ะไม่ต้องเป็นห่วงเนอะ) น้ำเสียงระริ้กระรี้ของผู้จัดการส่วนตัวทำให้ลู่หานต้องเบะปากออกมา ผู้หญิงทั้งเกาหลีจะหลงเสน่ห์โอเซฮุนกันหมดเลยหรือไง 

 

"เมาหรอกค่ะ ไม่ได้อยากให้มาส่งซักหน่อย แค่นี้ลู่ก็เป็นข่าวจนเสียหายไปหมดแล้ว"

 

(กรี๊ด!!เสียหายที่ไหนกันล่ะคะ คนเขาเชียร์กันทั้งประเทศ ละครก็ถูกจับตามอง รับรองว่าออกอากาศเมื่อไหร่เรตติ้งกระฉูดแน่นอน)

 

"รีบมารับนะคะ ลู่ไม่อยากไปสาย"
 

 

ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับหรือปฎิเสธลู่หานรีบชิงวางสายก่อนทันที ลมหายใจถูกถอนออกมาเฮือกใหญ่ เขาล่ะเบื่อจริงๆ ต่อไปคงโดนจับตามองจนกระดิกตัวทำอะไรไม่ได้แน่ แต่น่าแปลกที่ครั้งนี้smไม่ออกมาปฏิเสธเหมือนทุกครั้งเวลาโอเซฮุนมีข่าวกับสาวๆ คงไม่ได้สร้างกระแสให้ละครเป็นที่สนใจหรอกนะ ถ้าเป็นจริงล่ะก็เขายอมชูฮกเลย การตลาดของsmดีมากจริงๆ
 

 

 

 

ลู่หานเดินเข้ามากองถ่ายด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยมั่นใจนักเพราะสายตานับสิบคู่ที่กำลังจับจ้องมาที่เขา ยิ่งเดินเข้าไปบริเวณกองถ่ายมากเท่าไหร่สายตาที่จ้องมองมาก็มากขึ้นเท่านั้นจนต้องควักเอาแแว่นตากันแดดขึ้นมาสวมปิดบังแววตาที่กำลังฉายแววประหม่า

 

"คุณลู่หานมายังไงครับ กุญแจรถคุณอยู่ที่ผมนะครับ"
 

 

คนตัวสูงที่ลู่หานไม่อยากเจอมากที่สุดเอ่ยทักทายออกมาพร้อมหมุนกุญแจรถของไปมาบนนิ้วยาว

 

"ฉันมีผู้จัดการส่วนตัวค่ะ ขอกุญแจคืนด้วยค่ะ"
 

 

ใบหน้าสวยหวานปั้นหน้าบึ้งตึงก่อนจะแบมือขอกุญแจรถคืนจากอีกคน แต่ได้รับเพียงเสียงหัวเราะร่าของเซฮุนที่ดูจะชอบอกชอบใจที่แกล้งให้เขาอับอายและอารมณ์เสียได้สำเร็จ เสียงซุบซิบดังจอแจเป็นบริเวณกว้าง อาจเพราะเพิ่งมีข่าวด้วยกันไปหยกๆทุกคนเลยให้ความสนใจมากขึ้น
 

 

"รถยังจอดอยู่ที่คลับอยู่เลยครับ เดี๋ยวเลิกกองผมขับรถไปส่งนะครับ"
 

 

ตาคมขยิบตาส่งให้อย่างท้าทาย ก่อนจะส่งจูบที่เต็มไปด้วยเสน่ห์แล้วเดินผิวปากออกไปคุยกับผู้กำกับต่ออย่างอารมณ์ดี

ตากลมโตเหลือบมองรอบตัวก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาปกติอีกครั้ง ดูท่าแล้วเขาคงต้องเตรียมมือปวดหัวและรับมือกับโอเซฮุนตลอดระยะเวลาที่ถ่ายทำ โอเซฮุนไม่เลิกราวีเขาแน่
 

 

"ฉากนี้เป็นฉากที่ลู่หานต้องเข้านั่งแทนที่อดีตคนรักของเซฮุนที่หนีไปนะครับ"

 

ผู้กำกับปาร์คจัดแจงอธิบายฉากที่กำลังจะเริ่มถ่ายทำอย่างละเอียด ร่างสูงยังคงลอบมองคนตัวเล็กที่ตั้งอกตั้งใจอ่านบทอยู่บ่อยครั้ง เสี้ยวหน้าสวยหวานที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจนดูเหมือนนักเรียนม.ปลายทำเอาเซฮุนแทบลืมหายใจ ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่เขาเคยฉกชิมความหวานอยู่หลายครั้งก็ดูยั่วยวนเสียจนอยากจับมาบดจูบ จมูกรั้นที่รั้นเหมือนนิสัยเจ้าตัวไม่มีผิดทำเอาเขาอยากบิดมันเล่นเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง นัยน์ตากวางคู่สวยที่เขาชอบมองก็ฉายแววกร้าวขึ้นกว่าแต่ก่อน เขายังชอบมองลู่หานเสมอ ไม่ใช่เพราะอีกคนสวยขึ้นหรือดังขึ้น แต่เป็นเพราะใบหน้าหวานยังคงติดอยู่ทุกห้วงความคิดในความทรงจำ

 

"คุณลู่หานต้องแสดงออกมาให้ดูประหม่าเพราะสายตาที่เซฮุนมองมาอย่างไม่ชอบใจนะครับ อย่าแสดงอาการท้าทายแบบนั้นสิครับ"

 

"ส่วนคุณเซฮุนต้องมองคุณลู่หานแบบไม่ชอบใจที่เขามานั่งแทนที่คนรัก อย่าใช้สายตาหวานแหววมองแบบนี้สิครับ"
 

 

ผู้กับกำปาร์คถึงกับกุมขมับเพราะพระเอกนางเอกแสดงเหมือนกำลังจีบกันอยู่ยังไงยังงั้น
 

 

"แบบนั้นดีแล้วครับ คุณลู่หานต้องแสดงเหมือนคนเก็บกดเพราะมีปมเรื่องครอบครัวแบบนั้นล่ะครับ ถูกแล้วครับ"
 

 

เสียงชมที่ดังออกจากมอนิเตอร์ทำเอาคนตัวเล็กพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ลู่หานยอมรับว่าวันนี้เขาไม่เป็นตัวเองเท่าไหร่ แสดงได้ไม่ดีเท่าที่ควรเพราะถูกสายตาเจ้าเล่ห์ก่อกวนให้เสียสมาธิอยู่ตลอดเวลา มีหลายฉากที่ต้องใกล้ชิดกัน เซฮุนแสดงนอกบทอยู่หลายครั้งจนเขาเอือมแต่ก็ไม่อยากโวยวายให้คนทั้งกองจับผิดอีก
 

 

"ย๊าส์!!โอเซฮุน ฉากนี้ไม่ต้องใช้มือโอบเอวฉันก็ได้" ลู่หานกดเสียงต่ำขู่อีกคนลอดไรฟันออกมา เซฮุนยักไหล่อย่างไม่ยี่หร่ะจนเขาต้องกระทุ้งศอกใส่ข้างลำตัวอีกคนบ่อยครั้ง

 

"ผู้กำกับชอบใจจะตายดูหน้าสิ ยิ้มแป้นเลยที่เราเข้าขากันได้ดีกว่าที่คิด"

 

"โอเซฮุนกรุณาเอามือออกจากเอวฉันด้วยค่ะ"

 

"ต่อหน้าคนเยอะเขินอะดิ เมื่อก่อนเธอชอบนั่งตักให้ฉันกอดเอวจะตาย"
 

 

เซฮุนมองมาที่คนตัวเล็กอย่างล้อเลียนจนลู่หานต้องเบือนหน้าหนี เขาเกลียดรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเซฮุน เกลียดแววตาเจ้าเล่ห์ของเซฮุนด้วยเช่นกัน มันทำให้เขารู้สึกเป็นรองอีกคนอยู่เสมอ
 

 

"มันก็แค่อดีต ตอนนี้แม้แต่หน้านายฉันยังไม่อยากมองเลย"

 

"กลัวตกหลุมฉันอีกครั้งอะดิ?"
 

 

ปากเล็กเบะออกอย่างเคยตัว เซฮุนเคยมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองยังไงก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ 
 

 

"โนจ้ะ ฉันจะไม่ตกหลุมรักผู้ชายที่ดีแต่เปลือกเป็นครั้งที่สองแน่"

 

"โอ๊ะโอแต่แววตาเธอมันฟ้องว่ากำลังหวั่นไหวกับฉันอยู่นะ แค่2ปีเธอยังลืมคนที่รักหมดใจอย่างฉันไม่ได้หรอก"
 

 

 

คัท!!
 

 

ลู่หานแทบอยากเข้าไปกราบขอบคุณผู้กำกับปาร์คที่ช่วยให้เขาหลุดพ้นจากความอึดอัดเพราะประโยคเมื่อครู่ของเซฮุน ร่างกายที่ชิดติดกันรีบกระเถิบออกมาก่อนที่คนตัวเล็กจะรีบลุกออกไปเพื่อเลี่ยงการต่อบทสนทนาที่ชวนอึดอัดใจ




."ลู่หานเดี๋ยวฉากต่อไปเราต้องแสดงออกทางสายตาว่ารู้สึกดีกับเซฮุนนะ" เสียงตะโกนดังขึ้นช่วงพักกองจนเจ้าของชื่อต้องหันไปมองอย่างสนใจ จริงๆก็คงไม่ได้มีแค่ลู่หานที่สนใจพนักงานที่กองถ่ายรวมถึงพระเอกอย่างเซฮุนเองก็สนใจไม่น้อย

"รู้สึกดีแบบไหนคะ?แบบเพื่อนหรือมากกว่านั้น?" ลู่หานวางบทละครลงบนตักแล้วเงยหน้าขึ้นถามอย่างสงสัยก่อนจะรีบเสไปมองทางอื่นหลังประทะกับสายตาคมกริบที่จ้องมาก่อนหน้านั้นแล้ว

"แบบคนแอบรักสิครับ ผมมั่นใจฝีมือคุณนะครับอย่าทำให้ผมผิดหวังล่ะ" ผู้กำกับปาร์คหันมาตอบอย่างอารมณ์ดีแต่ทว่าสายตากลับเต็มไปด้วยความคาดหวัง "อย่าทำหน้าแบบนี้สิครับ มันไม่ยากเลยแค่จ้องตาเซฮุนผมว่าคุณก็แสดงออกมาได้อย่างอัตโนมัติแล้ว"


ลู่หานถอนหายใจออกมาอย่างลำบากใจ สายตาที่ผู้กำกับปาร์คมองมาทำให้รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกยิ่งถูกเซฮุนมองมาด้วยสายตากรุ้มกริ่มยิ่งรู้สึกอัดอัดเหมือนหายใจไม่ออกนึกอยากถอนตัวออกไปให้สิ้นเรื่องสิ้นราว


"คุณลู่หานเก่งจะตายแต่ถ้าอยากซ้อมต่อบทกับบผมสองคนก่อนก็ได้นะครับ ผมยินดี" 

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเกรงใจ" ลู่หานตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา เกลียดสายตาเจ้าชู้ที่เซฮุนใช้มอง ทำไมจะดูไม่ออกว่าเซฮุนคิดจะทำอะไร ถ้าเมื่อก่อนนเซฮุนพยายามเข้าหาเขาได้ครึ่งนึงของตอนนี้ก็คงดีไม่น้อยและถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆเขาก็คงเป็นแค่ลู่หานคนธรรมดาที่จงรักภักดีหลับหูหลับตารักโอเซฮุนต่อไป


มันก็แปลกดีไม่น้อยที่รู้ทั้งรู้ว่าความรักที่ได้จากเซฮุนไม่เคยมีอยู่จริงแต่เขากลับมีความสุขกับความสัมพันธ์จอมปลอมนั้นตั้งหลายปี


"ผมยินดี ผมคาดหวังกับละครเรื่องนี้มากนะ มันต้องเป็นละครที่ดีที่สุดของผมเพราะอะไรรู้มั้ยครับ?" เสียงทุ้มต่ำหยุดพูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งทำหน้าบูดใกล้ๆ

"ฉันไม่อยากรู้ คุณไม่จำเป็นต้องฉันหรอกค่ะ" เสียงหวานเอ่ยปฏิเสธแต่ช้าไปเพราะตอนนี้ร่างสูงโปร่งกว่า180เซ็นติเมตรหยุดยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว นัยน์ตากวางกลอกไปมากวาดมองผู้คนรอบตัวด้วยความหวาดระแวงกลัวว่าความลับที่เก็บซ่อนไว้จะถูกเปิดเฉย แน่นอนว่าหลายคนกำลังยุ่งอยู่กับการจัดเตรียมฉากต่อไปแต่ก็มีจำนวนไม่น้อยที่กำลังมองมาทางเขากับเซฮุนด้วยความสนใจ

"เพราะเธอไงเสี่ยวลู่" เซฮุนกระซิบเบาๆก่อนจะยักคิ้วอย่างท้าทายเมื่อดวงตาหวานเยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นความแข็งกร้าว

"อันที่จริงไม่ต้องซ้อมบทก็ได้เนอะ เธอก็แค่มองฉันเหมือนวันแรกที่เราเจอกัน"


"อย่าพูดเหมือนเราสนิทกันสิคะคุณเซฮุน"


เซฮุนเหยียดยิ้มพร้อมกับยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ น้ำเสียงแข็งกระด้างแต่ดวงตากลับสั่นระริก ลูกกวางยังไงก็ยังเป็นลูกกวางอยู่วันยังค่ำและเป็นลูกกวางที่เป็นอาหารโปรดของเสือร้ายอย่างเขาด้วย


"สองปีที่ผ่านมาลืมฉันได้แน่เหรอ?" ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปกระซิบติดใบหูอีกครั้งก่อนจะหัวเราะร่วนออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อร่างเล็กบอบบางสั่นเหมือนลูกนก

"ทำไมหัวใจกับร่างกายเธอไม่เก่งเหมือนปากบ้างนะเสี่ยวลู่"

"อย่ามั่นใจนักเลยโอเซฮุน ขนาดผู้หญิงโง่ๆคนนึงที่นายคิดว่าเธออยู่ในกำมือนายมาตลอดยังกล้าทิ้งนายเลย"

"นับกว่าเก่งที่เปลี่ยนสีหน้าและอารมณ์ได้เร็วขนาดนี้สมกับเป็นนางเอกดาวรุ่งจริงๆ แต่เธอก็อย่าลืมนะเสี่ยวลู่เธอมันก็แค่แสดงละครหลอกตัวเองเก่งเท่านั้นแหละ" เซฮุนละใบหน้าที่คลอเคลียกับดวงหน้าสวยหวานมาเหยียดยิ้มสมเพชแล้วเดินกลับไปอ่านบทของตัวเองเงียบๆต่อ


คำถามที่ลู่หานเคยตอบตัวเองได้อย่างมั่นใจตลอดสองปีที่ผ่านมากลับมาวิ่งวนบนหัวให้สับสนและลังเลอีกครั้ง ตอนนี้เขาไม่กล้าตอบคำถามตัวเองว่าสามารถลืมเซฮุนได้สนิทใจได้จริงหรือ ใช่เขายังไม่ลืมและคงลืมไม่ลงแต่เขากล้าพูดได้เต็มปากว่าหมดรักอีกคนแล้วแน่นอน ไม่เคยมีคำว่ารีเทิร์นอยู่บนหัวเขาเลยตั้งแต่ตัดสินใจเดินออกมาจากวังวนความรักห่วยๆในวันนั้น โอเซฮุนผู้ชายที่หญิงสาวครึ่งโลกต้องการไม่มีค่าให้เขาเสียเวลาด้วยอีกแม้แต่วินาทีเดียว

ถ้าฉลาดนักถึงขั้นดูออกว่าเขายังไม่ลืมทำไมถึงไม่รู้ตัวว่าหัวใจของเขามันไม่ได้เต้นอยู่ในร่างกายสมบูรณ์แบบนั้นอีกแล้ว เขาเอาหัวใจของตัวเองคืนพร้อมๆกับขาที่ก้าวเดินออกจากชีวิตของเซฮุน



มันยากไม่น้อยที่ต้องมองเซฮุนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆเหมือนเมื่อก่อนแต่สายตากดดันจากผู้กำกับรวมถึงสายตาเย้ยหยันของเซฮุนทำให้ลู่หานต้องงัดฝีมือการแสดงทั้งหมดออกมา เขารับบทเป็นหญิงสาวที่มีปัญหากับที่บ้านและเป็นผู้หญิงธรรมดาๆที่แอบรักเพื่อนสนิทคนดังของโรงเรียนอย่างเซฮุน มันไม่ยากเลยกับการนั่งเท้าคางเหม่อมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาด้วยนัยน์ตาเป็นประกายถ้าคนนั้นไม่ใช่คนเดียวกันกับคนที่ทำให้หัวใจของเขาแข็งกระด้าง ลู่หานจำไม่ได้ว่าเขาNGไปกี่ครั้งกับฉากง่ายๆแบบนี้บางทีปลายปีนี้เขาอาจชวดรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมแห่งปีไปอย่างน่าเสียดาย

Windy:อย่าลืมไปเอารถนะจ๊ะพอดีพี่ไม่ว่างมาปูซานกับspecial one

ข้อความสั้นๆจากผู้จัดการส่วนตัวทำให้อารมณ์หงุดหงิดประทุขึ้นมาอีกครั้งเพราะรถที่ถูกจอดไว้ที่คลับเจ้าปัญหาตั้งแต่เมื่อคืน ปรายตามองร่างสูงสมส่วนควงกุญแจรถของตัวเองเล่นในมือก็พ่นลมหายใจทิ้งอย่างเหนื่อยล้า กวาดของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าอย่างลวกๆก่อนจะกระแทกเท้าไปหยุดหน้าคนเจ้าเล่ห์ที่ยืนพิงประตูรถยิ้มแป้นรอด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้


"ขึ้นรถสิเดี๋ยวไปส่ง" มือใหญ่ผายออกเชิญร่างเล็กอรชรที่กำลังหงุดหงิดขึ้นรถด้วยท่าทีสบายๆ

"เอากุญแจรถคืนมา"

"ก็บอกจะไปส่ง ขึ้นรถสิ" จบประโยคมือหนาก็ดันคนตัวเล็กเข้าไปในรถไม่สนใจเสียงร้องโวยวายแม้แต่น้อยก่อนจะล็อคประตูเสร็จสรรพแล้วเดินอ้อมรถมานั่งตำแหน่งคนขับ

"เผด็จการ เมื่อไหร่นายจะเลิกทำตัวเป็นเจ้าของชีวิตคนอื่นซักที" ลู่หานแหวออกมาเสียงดังเมื่อถูกบังคับให้ขึ้นรถอย่างไม่เต็มใจผิดกับเซฮุนที่กำลังยิ้มกริ่มฮัมเพลงคลอไปกับเพลงบัลลาดในรถอย่างอารมณ์ดี มุมปากกระตุกยิ้มร้ายเมื่อเห็นท่าทางฟึดฟัดในหางตา

"ไม่ต้องทำท่างรังเกียจขนาดนั้นหรอกน่า รถคันนี้ฉันไม่เคยพาใครขึ้นมานั่งหรอกจะมีก็แค่เธอคนเดียว"

 

 

 

 

"นี่ไม่ใช่ทางไปคลับหนิ" ตากลมสวยตวัดมองคนขับที่ยังยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี เส้นทางที่กำลังมุ่งหน้าไปอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ทางไปคลับที่มีรถเขาจอดอยู่แน่ มือเล็กจับประตูแน่นในใจร้อนรนจนนั่งไม่ติดเบาะ

 

"กลางวันแสกๆแบบนี้ไม่กลัวเป็นข่าวอีกหรือไงแม่ดาราดัง" 

 

"ไม่มีอะไรน่ากลัวเท่านายอีกแล้วโอเซฮุน ไม่พาฉันไปคลับก็จอดรถซะฉันหาทางไปของฉันเองได้" ลู่หานกระแทกเสียงใส่พลางพยายามเปิดประตูที่ถูกล็อคจนแน่นหนา มือเล็กสะบัดข้อมือให้หลุดจากมือใหญ่ของเซฮุนที่เอื้อมมาฉุดรั้งเอาไว้ ฟันขาวขบลงบนกลีบปากล่างจนแดงช้ำไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็ไม่เคยทันเล่ห์เหลี่ยมของปีศาจร้ายได้เลย ยิ่งเห็นเส้นทางที่คุ้นตาก็ยิ่งกระวนกระวาย ทางไปคอนโดเซฮุนไม่ผิดแน่

 

นึกโกรธตัวเองที่ยอมเชื่อใจอีกคนง่ายๆทั้งที่ควรรู้ดีกว่าใครว่าโอเซฮุนคนนี้นิสัยอย่างไร เอาแต่ใจตัวเองคือคำอธิบายตัวตนของโอเซฮุนได้ดีที่สุด 
 

 

ทำไมถึงได้วนกลับมาเจอกันง่ายๆทั้งที่ควรห่างกันให้มากที่สุด 

 

ทำไมถึงได้พยายามกลับเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเขาอีกทั้งที่ตัวเองเป็นคนทิ้งขว้างเขาก่อนแท้ๆ
 

 

เขาไม่เคยเข้าใจความคิดของโอเซฮุนเลยซักครั้งทั้งตอนเป็นแฟนกันหรือแม้แต่ตอนนี้เองก็ตาม

 

แม้ว่าตลอดเวลาที่เลิกลากันไปกว่า2ปีลู่หานจะได้ยินข่าวคราวอื้อฉาวของเซฮุนมามากแต่เขาก็ไม่เคยเห็นโอเซฮุนตกลงปลงใจคบหากับใครเป็นจริงเป็นจังเลยซักคนเดียว ไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเองว่าเป็นเพียงคนเดียวที่เคยคบหาจริงจังกับเซฮุนนานหลายปี อาจฟังดูดีที่เคยเป็นถึงแฟนสาวของโอเซฮุนไอดอลหนุ่มสุดฮอตแต่ใครจะรู้ว่าบนความอิจฉาที่หลายๆคนไม่รู้มีแต่คราบน้ำตาและความชอกช้ำ

 

เป็นเพียงคนในความลับที่หลับหูหลับตารักจนถึงวันที่หัวใจไม่มีที่ว่างไว้รองรับความเจ็บปวดอีกแล้ว
 

 

"เดี๋ยวค่ำๆจะพาไป"
 

 

แล้วเพราะอะไรไม่รู้ดลใจอีกนั่นแหละลู่หานถึงได้พยักหน้ารับคำอีกคนง่ายๆ 

 

 

รถยนต์ยุโรปราคาแพงจอดสนิทบริเวณที่จอดรถส่วนตัว คอนโดห้องเดียวบนชั้นสูงสุดเป็นของไอดอลหนุ่มทั้งหมด ไม่เคยมีใครได้เข้ามาย่างกรายนอกจากผู้หญิงตัวเล็กคนนี้คนเดียว โอเซฮุนก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงยอมให้คนๆนี้เข้ามาลุกล้ำในพื้นที่ส่วนตัวนานหลายปี เคยคิดว่าลู่หานก็เป็นเหมือนคู่ขาคนอื่นๆแต่เปล่าเลย ลู่หานเป็นมากกว่านั้น อาจจะเป็นความผูกพันธ์ที่ทำให้เขาอยากเห็นใบหน้าสวยหวานนี้ทุกเช้าตอนตื่นนอน 
 

 

"คิดถึงที่แห่งนี้บ้างมั้ย?มันมีความทรงจำของเราเต็มไปหมด" เซฮุนหันมาถามคนข้างตัวที่นั่งนิ่งไม่ยอมลงจากรถ ใบหน้าหวานนิ่งเฉยไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมานั่นทำให้คนถามหัวเสียไม่น้อย เขาเคยเดาความรู้สึกของลู่หานออกตลอดแต่ไม่ใช่ครั้งนี้ มันนิ่งจนไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจอยู่

 

"เลิกพล่ามอะไรที่มันไม่มีความจริงอยู่ในนั้นซักทีโอเซฮุน"

 

"อะไรบอกเธอว่าประโยคนั้นของฉันไม่มีความจริงอยู่ในนั้น"

 

"นายมันก็โกหกฉันมาตลอดนั่นแหละ ไม่เคยมีความจริงเลยซักครั้งทั้งคำว่ารักคำว่าคิดถึงปลอมๆของนายก็ด้วย"

 

"รู้ใจฉันเหรอ?"

 

"ความสัมพันธ์ของเรามันก็แค่ของปลอม" ดวงตากวางโศกหันมาตอบคำถามพร้อมส่งยิ้มบางๆที่ดูเสแสร้งที่สุดให้

 

เขาเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาๆที่ถูกเซฮุนขังไว้ด้วยคำว่ารักจอมปลอมบนหอคอยคอนโดหรู รอเวลาปรนเปรอหลังอีกคนกลับจากการไปสนุกกับคนอื่น
 

 

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเซฮุนมันเป็นแบบนั้นมาตลอดหลายปี

 

"เข้าห้องไปก่อน เดี๋ยวค่ำๆจะพาไปเอารถ" มือหนาสะกิดไหล่แคบที่รีบห่อทันทีที่มือสัมผัสโดน

 

ลู่หานหยุดยืนหน้าประตูห้องอย่างชั่งใจ ตากลมกลอกไปมาอย่างประหม่าในขณะที่ใจก็เต้นกระหน่ำจนไม่สามารถควบคุมให้นิ่งเหมือนปรกติได้ ห้องที่เขาเคยใช้ชีวิตอยู่นานหลายปี ห้องที่มีความทรงจำของเขากับเซฮุนมากมาย ห้องที่เขานั่งรอเซฮุนจนดึกดื่นทุกคืน 

 

041220

 

รหัสผ่านหน้าห้องทำให้ลู่หานต้องชำเลืองมองเซฮุนด้วยความแปลกใจอีกครั้ง รหัสผ่านเดิมที่เขากับเซฮุนช่วยกันคิดขึ้นมา 

 

"2ปีไม่ทำให้นายลืมรหัสผ่านคอนโดของเราหรอกใช่มั้ย?" เซฮุนหันมาสบตาถามคนตัวเล็กข้างกายที่ทำหน้าตาสงสัยท่ามกลางความเงียบที่โปรยลงรอบตัว

 

ลู่หานไม่ตอบเลือกเดินเข้าห้องไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม มีตุ๊กตาคิตตี้ ไอร่อนแมนและสไปร์เดอร์แมนวางอยู่บนโซฟาเหมือนที่เคยมีมาตลอด กรอบรูปคู่ตอนวันครบรอบ1ปียังแขวนอยู่ผนังห้องบนทีวีเหมือนเดิม ผ้าม่านยังเป็นสีชมพูกึ่งสีน้ำเงินไม่เปลี่ยนแปลง ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนทำให้ความทรงจำมากมายผุดขึ้นมาช้าๆ
 

 

"ฉันอยากได้ผ้าม่านสีชมพู"

 

"แหวะเลี่ยนตายห่า เอาสีน้ำเงิน"

 

"แต่ห้องนี้แต่งสีดำตามใจนายแล้วนะขอผ้าม่านตามใจฉันบ้างไม่ได้เหรอ?"

 

"สีชมพูมันเข้ากับสีดำที่ไหนล่ะ"

 

"แต่สีน้ำเงินมันทำให้ห้องมันมืดกว่าเดิมนะ"

 

"งั้นเอาสีชมพูครึ่งนึงสีน้ำเงินครึ่งนึงถ้าไม่โอเคก็ไม่ต้องติดผ้าม่าน"

 

"โอเคเอางั้นก็ได้ ดีล"
 

 

รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นที่มุมปากอย่างไม่รู้ตัว วันนั้นเขาเถียงกับเซฮุนคอเป็นเอ็นจนไม่ได้ทานข้าวเที่ยงสุดท้ายมันก็จบลงที่เขากับเซฮุนตกลงใช้สีชมพูและสีน้ำเงินอย่างละครึ่ง มันแปลกตานิดหน่อยหลังติดผ้าม่านเสร็จแต่กลับดูอบอุ่นในสายตาของเขา ผ้าม่านที่มีความเป็นตัวตนของเขาและเซฮุน
 

 

"นั่งลงสิ ทำตัวสบายๆเหมือนที่เคยทำมานั่นแหละที่นี่คือที่ของเธอเหมือนกัน" เซฮุนตบลงบนที่ว่างบนโซฟาขนาดใหญ่

 

"นี่ไม่คิดจะแต่งคอนโดใหม่หน่อยเหรอ?"

 

"ที่เป็นอยู่ก็ดีที่สุดแล้วนี่ ฉันชอบแบบนี้"

 

"ตอแหล นายเกลียดสีชมพูของฉันจะตาย"

 

"แต่สีชมพูคือสิ่งเดียวที่ย้ำเตือนว่านายเคยอยู่ห้องนี้มาก่อน"
 

 

ลู่หานแสะยิ้มเย้ยหยัน โอเซฮุนยังคงเก่งเรื่องทำให้หลอมละลายเสมอ หากไม่เคยเจ็บมาก่อนเชื่อเถอะว่าตอนนี้เขาอาจจะร้องไห้ด้วยความดีใจกับประโยคเลี่ยนๆเมื่อครู่ไปแล้วก็ได้

 

คนตัวเล็กเลือกที่จะเดินสำรวจคอนโดหรูแทนการนั่งพักเพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับโอเซฮุน ขางามพาตัวเองไปโซนห้องครัวที่มีแก้วน้ำซ้อนเรียงกันนับสิบๆใบ สกปรกคือคำเดียวที่คิดออก และโดยไม่รู้ตัวสองขาก็หยุดยืนอยู่หน้าเตียงนอนขนาดคิงไซส์ เตียงที่เคยมีเขานอนกอดก่ายอีกคนทุกคืน เตียงที่เขานั่งรออีกคนจนเผลอหลับไปก่อนหลายครั้ง เตียงนอนที่มีทั้งความทรงจำดีๆและแย่มากมาย รูปถ่ายต่างๆบนหัวเตียงยังไม่ถูกเคลื่อนย้ายหรือกำจัดทิ้งอย่างที่คิด รูปคู่ของเขากับเซฮุนยังติดอยู่เต็มหัวเตียงเหมือนวันที่ยังรักกัน
 

 

โอเซฮุนต้องการอะไรกันแน่
 

 

โอเซฮุนล้อเล่นกับหัวใจของเขาทำไม

 

โอเซฮุนเข้ามาวุ่นวายในห้วงความคิดของเขาอีกแล้ว
 

 

โอเซฮุนยังเป็นคนเดียวที่มีอิทธิพลกับหัวใจของเขาอยู่ดี
 

 

เดินเข้าถ้ำเสื้อก็คงไม่มีโอกาสได้กลับออกไปอย่างปลอดภัยแน่ ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกแต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเลือกเดินเข้ามาอย่างไม่ลังเล

 

 

 

 

*P.S*

หายไปนานจนรู้สึกผิด

เราไม่ทิ้งแน่นอนค่ะจะพยายามมาต่อให้บ่อยน้า

ขอบคุณอีกครังที่หลายคนยังรอเสมอ

ให้กำลังใจเราด้วยนะจะได้มีแรงฮึบมาต่อไวๆ

#ละครรักแท้hh