ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ละครบทที่1??”?
ละครรักแท้บทที่1〰
-ลู่หานคอนเฟิร์มรับเล่นละคร 'คุณแม่จำเป็น' ประกบ โอเซฮุนไอดอลหนุ่มอนาคตไกลที่โดดมารับบทนำเรื่องนี้แทนคิมจงอินที่ขอถอนตัวไปก่อนหน้านี้เพราะอาการบาดเจ็บที่เอว ละครเรื่องนี้ถูกจับตามองทันทีเพราะทั้งลู่หานและโอเซฮุนต่างเป็นซุปเปอร์สตาร์ดังอนาคตไกลทั้งคู่ ส่วนฝีไม้ลายมือจะดีแค่ไหนคงต้องให้ผู้ชมตัดสินใจกันเอง-
คิ้วเรียวขมวดเป็นปมหลังเห็นข่าวเช้าในโทรทัศน์ ก่อนจะคว้ามือถือราคาแพงต่อสายตรงหาผู้จัดการส่วนตัวทันที
"พี่วินดี้เรื่องละครตกลงยังไงคะ?ทำไมข่าวถึงลงว่าลู่ต้องประกบคู่กับโอเซฮุน ไหนคุยกันไว้ว่าลู่จะได้เล่นกับจงอินไง?" ลู่หานกรอกเสียงขุ่นถาม
"ใจเย็นๆนะลู่ พี่ก็เพิ่งทราบก่อนหน้าลู่เมื่อคืนว่าจงอินขอถอนตัว smเลยส่งเซฮุนมาเล่นแทน คือผู้กำกับเขาเองก็อยากได้ตัวเซฮุนอยู่แล้วด้วยแต่ก่อนหน้านี้คิวไม่ว่างไงคะ"
ตากลมโตกลอกไปมา ปากบางเบะออก คนงานชุกอย่างเซฮุนไม่มีทางถูกsmจับมาเสียบแทนใครแน่นอกจากเจ้าตัวจะเสนอตัวเอง แค่คิดว่าต้องเจอคนตัวสูงที่พยายามเลี่ยงมาตลอดลมหายใจก็ถูกพ่นออกมายาวเหยียด
"ถอนตัวตอนนี้ก็คงไม่ทันใช่ไหมคะ?"
"น้องลู่ไม่เอานะคะ เด็กดีของพี่ไม่ทำแบบนั้นนะคะ"
"โอเคค่ะ ฟิตติ้งวันพรุ่งนี้ใช่ไหมคะ?พี่ดี้มารับลู่นะ ขี้เกียจขับรถไปเอง"
"โอเคค่ะ ไม่เครียดเนาะ เซฮุนหล๊อหล่อไม่มีอะไรให้เครียดเลยนะคะ"
นิ้วเรียวยาวกดวางสายแทบไม่ทัน เขาล่ะเบื่อจริงๆ โอเซฮุนผู้รูปหล่อที่สาวๆทั้งเอเซียหลงไหลแต่ใครจะรู้ล่ะว่านิสัยจริงๆเลวทรามขนาดไหน
ผู้ประกาศข่าวบันเทิงยังรายงานข่าวของไอดอลหนุ่มโอเซฮุนอย่างต่อเนื่อง ลู่หานแสะยิ้มกับภาพตรงหน้า โอเซฮุนอดีตคนรักของเขา คนที่เขาเคยรักหมดหัวใจ คนที่ทำร้ายหัวใจเขาจนพังไม่เหลือชิ้นดี คนที่ทำให้เขาเสียใจเกือบตายและคือคนที่ทำให้เขามายืนบนจุดนี้ได้ คนที่ทำให้เขาก้าวเข้ามาในวงการมายาอย่างเต็มตัว
"คิดยังไงรับเล่นเรื่องนี้วะ?รู้ทั้งรู้ว่าคนต้องแม่งเม้าท์กันว่ามึงเป็นได้แค่ตัวแทนไอ้จงอิน" ชานยอลเอ่ยถามน้องชายที่นั่งเล่นเกมส์อยู่ห้องนั่งเล่น
"น่าสนใจดี"
"อะไรน่าสนใจ? ลู่หาน?"
ใบหน้าหล่อเหลาหันมากระตุกยิ้มร้ายก่อนจะหันกลับไปโฟกัสเกมส์ในหน้าจอต่อ
"ลู่หานที่สวยๆดังๆตอนนี้อะนะ"
ตาโตเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าเหยื่อที่น้องชายหมายปองคราวนี้เป็นถึงนางฟ้าลูกครึ่งจีนเกาหลีที่โด่งดังมากตอนนี้
"ไม่ใช่เล่นๆนะมึง มึงจะสอยนางฟ้าเลยเหรอวะ?"
"ก็ลองดู ฮยองก็รู้เรื่องแบบนี้ผมไม่เคยพลาด"
ชานยอลได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างระอากับความเจ้าชู้ของน้องชาย โอเซฮุนเป็นเสือร้ายของวงการไอดอลและวงการนักแสดง ฟาดไอดอลตัวแม่และนางเอกแถวหน้ามาเพียบ เล็งเหยื่อคนไหนไว้ไม่เคยพลาด เหยื่อบางคนเป็นฝ่ายเข้าหาเซฮุนก่อนด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าโอเซฮุนคือแบดบอยตัวพ่อ หล่อ ร้าย เจ้าชู้ มีสเน่ห์ และโด่งดังไปทั่วเอเซีย สาวๆจะอยากเข้าหาคงไม่ใช่เรื่องแปลก บางคนเข้าหาเพียงเพราะติดใจรสชาติเซ็กส์ที่ร้อนแรง บางคนก็เข้าหาเพียงเพราะหวังเกาะกระแสความดังของเซฮุนเท่านั้น แต่ถึงจะเจ้าชู้เอาไม่เลือกก็ไม่เคยมีใครได้อยู่ในใจยกเว้นคนในอดีตเมื่อสองปีก่อนเพียงคนเดียว
ลู่หานวันนี้ต่างจากเมื่อสองปีก่อนลิบลับ สาวน้อยอ่อนหวานเมื่อในอดีตกลายเป็นดาราสาวสุดฮอต สวย เฉี่ยว เปรี้ยวครบ เหตุผลที่โอเซฮุนเสนอตัวเล่นเรื่องนี้คงเพราะเหตุผลนี้เหตุผลเดียว เขาอยากเจอลู่หาน อดีตคนรัก คนเดียวที่เป็นเจ้าของหัวใจ คนที่เขาเคยสั่งห้ามไม่ให้เป็นดาราและคนที่เขานอกกายนับครั้งไม่ถ้วน
.
.
.
.
.
ปากเล็กเบะออก ตวัดตามองค้อนอีกคนอย่างขุ่นเคือง ยังเป็นโอเซฮุนที่เอาแต่ใจเหมือนเดิมไม่มีผิด
เพราะรอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่มองมาทำให้ลู่หานเริ่มรนรานอีกครั้ง ตาโตกลอกไปมาก่อนจะลดฝ่ามือที่ลูบไล้ใบหน้าอีกคนลง
.
.
.
.
.
เวลา7นาฬิกา คนสวยที่นั่งอยู่บนรถท่ามกลางการจราจรที่ติดขัดเริ่มร้อนรนเพราะใกล้ถึงเวลานัดเต็มที ลู่หานไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นนางเอกผู้ไม่ตรงเวลาตั้งแต่วันแรกที่เข้ากอง ใบหน้าที่ถูกเครื่องสำอางแต่งแต้มจนสวยงามเริ่มบูดบึ้ง คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมจนวินดี้ผู้จัดการส่วนตัวต้องเหลือบมองอยู่บ่อยครั้ง
"อ๊ะนั่นไง นางเอกของเรามาแล้ว" ร่างบางระหงส์สูดลมหายใจลึกเข้าเต็มปอดก่อนจะก้าวเดินตรงไปยังจุดที่ผู้กำกับกวักมือเรียกด้วยท่าทางที่แสนมั่นใจแม้ลึกๆจะแอบหวั่นใจอยู่มากก็ตาม
"ฉันไม่ได้มาสายไปใช่ไหมคะผู้กำกับปาร์ค" ถึงจะถูกสายตาของร่างสูงมองมาอย่างไม่ปิดบังแต่ลู่หานก็แกล้งเมินหันไปทักทายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆกันแทน
"ไม่ครับๆ คุณสองคนยังไม่เคยร่วมงานกันใช่ไหมครับ ผมจะแนะนำให้รู้จัก นี่คุณโอเซฮุนไอดอลที่โด่งดังในฐานะนักแสดงอีกคน ส่วนนี่คุณลู่หานนางเอกสุดฮอตค่าตัวแพงที่สุดในเวลานี้"
"ยินดีที่ได้รู้จักและพบกันอีกครั้งนะครับคุณลู่หาน"
ลู่หานแสะยิ้มมองไปยังมือหนาที่ยื่นออกมาทักทายอย่างชั่งใจก่อนจะช้อนตาโตขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่เคยทำให้เขาคลั่งไคล้มาก่อน
"ทั้งที่พยายามเลี่ยงคุณมาตลอด สุดท้ายวันนี้ก็มาถึงจนได้สินะ แม้จะไม่ยินดีที่ได้เจอกันอีกแต่ฉันจะทำยังไงได้ล่ะคะ"
ผู้กำกับปาร์คกลอกตามองทั้งคู่ไปมา แม้จะไม่เข้าใจที่ทั้งสองคุยกันนักแต่ก็พอจะจับใจความได้ว่าทั้งคู่รู้จักกันมาก่อนและคงมีความพันธ์ที่ไม่ดีต่อกันแน่นอน แล้วแบบนี้ละครครอบครัวของเขาจะออกมาอบอุ่นได้อย่างไร แค่เริ่มต้นก็มีอุปสรรคเสียแล้ว
"ผู้กำกับปาร์คไม่บอกฉันล่วงหน้าเลยนะคะเรื่องเปลี่ยนตัวพระเอก"
"คือผมเองก็เพิ่งทราบว่าคุณจงอินขอถอนตัวเหมือนกันครับ"
"ไม่อยากแสดงกับผมหรือไงครับคุณลู่หาน?"
ตากลมโตตวัดมองอีกคนอย่างท้าทาย ถ้าโอเซฮุนอยากเปิดศึกกับเขา ลู่หานก็พร้อมรบเหมือนกัน ไม่มีอีกแล้วลู่หานคนเดิมคนที่สงบปากสงบคำมาตลอด
"ถ้าบอกว่าใช่คุณเซฮุนจะถอนตัวจากละครเรื่องนี้เหรอคะ?"
ใบหน้าสวยหวานแกล้งเอียงคอถามอย่างสงสัย มุมปากบางของร่างสูงกระตุกยิ้มร้ายอย่างมีเลศนัยจนลู่หานชักหวั่นใจ
"ผมจำเป็นต้องทำแบบนั้นเหรอครับ?ทั้งๆที่ผมเคลียร์คิวเพื่อมารับเล่นละครเรื่องนี้เพราะคุณแท้ๆ"
"แต่ละครเรื่องนี้เป็นแนวครอบครัวนะคะ ฉันเกรงว่าเราจะแสดงออกมาไม่อบอุ่นจนคนดูไม่อินแค่นั้นเอง"
"นักแสดงที่ดีต้องมีสปิริตนะครับ แสดงกับใครก็ตามไม่ว่าคุณจะโกรธจะเกลียดเขาแค่ไหนคุณก็ต้องเข้าถึงบทบาทของตัวละครให้ได้ แม้ว่าคุณจะไม่ชอบขี้หน้าผมแต่ถ้าคุณเป็นนักแสดงที่ดีจริงคุณต้องทำให้คนดูเชื่อให้ได้นะครับว่าคุณรักผม"
ใบหน้าคมเข้มเหยียดยิ้มพร้อมยักคิ้วให้อย่างท้าทาย ก่อนจะพาร่างกายสมบูรณ์แบบเดินไปหาที่อ่านบทเงียบๆ ทิ้งให้คนสวยกำหมัดแน่น ใบหน้าสวยหวานบึ้งตึง คิ้วเรียวขมวดเป็นปมจนหน้าผากย่น เขาจะรับมือกับโอเซฮุนไหวจริงเหรอ?
บรรยากาศวันฟิตติ้งละครเต็มไปด้วยความมาคุ แม้ไม่มีใครปริปากพูดออกมาแต่ทุกคนก็คงรับรู้ได้ถึงความบาดหมางใจของพระเอกนางเอก หลายคนต่างเดาหาสาเหตุกันเป็นตุเป็นตะ บ้างก็ว่าลู่หาน ไม่พอใจที่เปลี่ยนพระเอกกระทันหัน บ้างก็ว่าลู่หานอยากแสดงกับคิมจงอินมากกว่า บ้างก็ว่าเซฮุนคงทำตัวเจ้าชู้รุ่มร่ามใส่จนลู่หานเอือม แต่ที่ทุกคนเดาไม่ถูกก็คือ สองคนนี้เคยคบหาดูใจกันมาก่อนต่างหาก
งานปาร์ตี้เล็กๆในวันเปิดกองถูกจัดขึ้นที่คลับหรูแห่งหนึ่งย่านชานเมือง แอลกอฮอล์แก้วแล้วแก้วเล่าถูกเทเข้าปากอย่างไม่กลัวเมาเพียงเพราะถูกสายตาคมจ้องมาอย่างท้าทาย จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่อีกวัน ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เริ่มไหลวนอยู่ทั่วร่างกายหลายคนออกไปวาดลวดลายกลางฟลอร์เต้นรำ หนุ่มสาวที่เบียดเสียดกันอยู่กลางฟลอร์ทำให้ร่างบางต้องเบือนหน้าหนี แม้จะไม่ค่อยได้มาสถานที่แบบนี้บ่อยนักแต่ก็พอจะทราบดีว่าไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนแปลกหน้าที่เพิ่งเคยเจอหน้ากันครั้งแรกจะสามารถจูบกันได้ แต่ลู่หานก็ไม่ชินกับวัฒนธรรมแบบนี้อยู่ดี
จากคนที่เคยยัดเยียดกันจนเต็มห้องรับรองแบบวีไอพีบนชั้นสองบัดนี้เหลือเพียงหนุ่มสาวเพียงสองคนนั่งดวลเหล้ากันอยู่เงียบๆ จากที่เคยนั่งห่างกันเป็นวาก็ขยับมาชิดจนตัวแทบติดกัน เสียงเพลงที่ถูกเปิดเสียงดังทำให้ประสาทการได้ยินเสียงลดลง วิธีเดียวที่จะสามารถสื่อสารกันรู้เรื่องคือการกระซิบ
"ทำไมถึงมาเป็นดารา?จำได้ว่าผมเคยสั่งห้ามไม่ให้คุณเป็น"
เสียงกระซิบและลมร้อนที่เป่ารดซอกหูขาวทำให้ขนกายลุกชันจนต้องใช้มือลูบแขนเรียวไปมา
"ทำไมฉันจะเป็นไม่ได้ล่ะคะ ตอนนี้เราเลิกกันแล้วนี่นา"
"ผมไม่เคยตอบรับคำบอกเลิกของคุณนะ มีแค่คุณที่เลิกกับผมฝ่ายเดียว ผมยังไม่ได้เลิกกับคุณซักหน่อย"
ปากเล็กเบะออก ตวัดตามองค้อนอีกคนอย่างขุ่นเคือง ยังเป็นโอเซฮุนที่เอาแต่ใจเหมือนเดิมไม่มีผิด
"ตามสบายค่ะ แต่ฉันชัดเจนว่าเลิกกับคุณแล้ว"
"มีใหม่แล้วหรือไง?ผมยังไม่มีเลยนะ"
ลู่หานแทบสำลักแอลกอฮอล์ออกมาเพราะคำพูดของเซฮุน แค่นหัวเราะเสียงดังก่อนจะใช้ฝ่ามือขาวลูบไล้ใบหน้าหล่อเหลาของอีกคน
"ไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแต่ไม่เคยขาดคู่นอนหรือเปล่าคะ?ระวังโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์บ้างนะคะ วันก่อนอ่านข่าวเรื่องไอดอลABสีกันจนเป็นโรค คุณเซฮุนเป็นคนแรกที่ฉันนึกถึงเลยนะคะ"
"คุณรู้ดีกว่าใครว่าผมปลอดโรค จริงมั๊ยครับ?"
เพราะรอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่มองมาทำให้ลู่หานเริ่มรนรานอีกครั้ง ตาโตกลอกไปมาก่อนจะลดฝ่ามือที่ลูบไล้ใบหน้าอีกคนลง
"เป็นโชคดีของฉันค่ะที่บังเอิญไม่เก่งเรื่องบนเตียงเลยไม่ได้สีกับคุณบ่อยๆ"
เซฮุนนึกขำกับคำพูดแก่นเซี้ยวของลู่หาน แม้เจ้าตัวจะพยายามพูดจาฉะฉานแสดงออกว่าตัวเองเข้มแข็งและมั่นใจแค่ไหนแต่ดวงตากลับกำลังสั่นระริกเพราะความประหม่า ใบหน้าหล่อสั่นไปมาอย่างเอ็นดู
"กับคนอื่นผมป้องกันทุกครั้งน่า มีแค่คุณคนเดียวที่ผมไม่เคยป้องกันเลยซักครั้ง"
ใบหน้าหวานร้อนผะผ่าวไม่รู้ว่าด้วยฤทธิ์ของน้ำเมาหรือคำพูดอาบยาพิษของคนตัวสูงกันแน่ นิ้วมือถูกประสานเข้าด้วยกันวางอยู่บนตักแน่น พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปอีกเฮือกใหญ่
"ต้องขอบคุณคุณเซฮุนนะคะที่ยังอุตส่าห์เป็นห่วงฉันว่าจะติดโรคไปด้วยถึงได้ป้องกันซะดิบดีแบบนี้ แต่ทำไมไม่บอกฉันบ้างละคะ ฉันจะได้ซื้อคอนด้อมเตรียมไว้ เซฟอีกขั้นปลอดภัยหายห่วงกว่าแน่นอน"
"ตอนนี้ก็ได้นะครับถ้าคุณคิดถึงบทรักที่ร้อนแรงของผม"
มือหนาของเซฮุนเริ่มรุ่มร่ามบนเอวบางของคนตัวเล็กที่ไม่รู้ตัวว่าเผลอปล่อยให้อีกคนใช้วงแขนยาวพาดโอบเอวไว้ตอนไหน มือเล็กแกะมือปลาหมึกของเซฮุนออกอย่างสุภาพก่อนจะกระเถิบตัวออกห่างอย่างสงวนท่าที
"ต้องเสียใจด้วยนะคะ ฉันไม่ใช่สัตว์ที่นึกอยากเอาตรงไหนก็เอา"
"โอ๊ะโอที่โรงแรมก็ได้นะครับ หรือคอนโดผมรังรักเก่าของเราไง"
ตาโตปรายมองเซฮุนอย่างเอือมระอา คว้าเอากระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ลู่หานคงลืมไปว่าดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปเสียหลายแก้ว มือเรียวยกขึ้นกุมขมับก่อนที่จะถูกอีกคนประคองเอวไว้เพราะกำลังโงนเงนไปมาจากอาการมึนเมา
"เมาแล้วยังซ่าส์อีก"
ลู่หานสะบัดตัวออกจากวงแขนของอีกคน จะพยามเดินให้ตรงแต่ดูท่าแล้วเขาคงโดนเซฮุนหลอกมอมเหล้าเข้าให้แล้ว เขาประเมินโอเซฮุนต่ำไปจริงๆ
"ดื้อ มานี่จะไปส่ง"
ไม่ต้องรอให้คนตัวเล็กได้อนุญาตเซฮุนประคองลู่หานไปที่รถทันที คาดเบลท์ให้เรียบร้อยก่อนจะควักสมาร์ทโฟนขึ้นมาส่งข้อความบอกผู้กำกับ คนเมาที่ตอนนี้นอนคอพับคออ่อนอยู่บนรถเบนซ์ของเซฮุนพยายามปรือตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก แม้จะเมามายแต่ก็ยังพอมีสติ บอกตัวเองว่าจะไม่ยอมพลาดท่าเสียทีให้โอเซฮุนเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด
"คอนโดxxxชั้น49 โซนb ขับขึ้นไปจอดบนนั้นเลย เดี๋ยวคนเห็นเข้าฉันจะเสียหาย"
เซฮุนเหลือบมองคนเมาที่กำลังอวดเก่ง ก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างเอ็นดู
"ส่งแค่นี้พอเดี๋ยวเดินเข้าไปเอง ไม่ขอบคุณนะที่มาส่งเพราะไม่ได้ขอร้อง นายเสนอตัวมาส่งเอง"
"เดินจะล้มแหล่มิล้มแหล่ยังจะมาปากเก่งอีก จะประคองไปส่ง"
ลู่หานตวัดตามองอย่างขัดใจแต่ก็ถูกอย่างที่เซฮุนว่า โลกมันเอียงจนเขาไม่สามารถเดินให้ตรงทางได้ สุดท้ายเลยต้องยอมให้อีกคนประคองมาส่งที่ห้องอย่างเลี่ยงไม่ได้
"กลับไปได้ละ ถึงจะเดินไม่ตรงแต่นี่ห้องฉัน ฉันคลานเข้าไปยังได้"
มือเรียวสวยสะบัดไล่คนตัวสูงไปไกลๆ คลำกดรหัสเข้าห้องอย่างเก้ๆกัง ประตูเปิดอ้าออกพร้อมกับมือหนาที่คว้าต้นแขนเรียวของเขาเอาไว้ คิ้วเลิกขึ้นถามอย่างสงสัยก่อนจะสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของมือหนา
"อุตส่าห์มาส่งไม่คิดจะหากาแฟให้แขกดื่มก่อนหรือไง?"
"เหอะ อยากหรอ?กลับไปที่คลับสิ มีผู้หญิงแบบที่นายต้องการเพียบเลยล่ะ อ้อหรือจะโทรเรียกคู่ขาเก่าๆของนายมาใช้บริการก็ไม่เลวนะ ไปสิ"
"ถ้าต้องการแค่เธอล่ะ ทำยังไงดี?"
ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ สายตาคมจ้องมาอย่างมีเลศนัย ลู่หานรีบยกกระเป๋าขึ้นมาปิดบังหน้าอกไว้จนเซฮุนหลุดขำออกมา
"กลับไปซะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นของนาย"
"ฉันไม่เคยคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่าเลยนะ เธอแตกต่างจากผู้หญิงพวกนั้น"
คนตัวเล็กแสะยิ้มออกมา เขาแทบจะปานิ้วกลางใส่หน้าเซฮุนอยู่แล้วถ้าไม่รู้จักควบคุมอารมณ์เอาไว้ มือเล็กรีบคว้าประตูมาปิดแต่ก็ไม่ทันร่างสูงอยู่ดี เซฮุนจับบานประตูไว้ทัน
"ไม่เอาน่า baby please come back to me"
"Sorry I never look back"
"กลับไปซะโอเซฮุน ฉันไม่มองกลับหลังหรอกนะ มีเจ้าชายรออยู่ข้างหน้าโน่นแหนะ"
#ละครรักแท้hh
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น