one shot one picec[ALL X LUFFY]

ตอนที่ 19 : นอกกาย...[LAWLU] 15+(50%)

คำเตือนจย้า: ฟีลดราม่าค่ะ จิตนิดหน่อย น่าจะพอถูๆ ไถไปได้ 555555555555555555555555

‘ฮ่าส์...’

‘ฮึ่ม...’

ลูฟี่ยืนกำมือแน่นอยู่หน้าห้องของตนเองนิ่ง ฟังเสียงเบาบางที่ดังทะลุออกมาจากบานประตูที่เป็นห้องของ’ พวกเขา’ เอง เป็นห้องที่เขากับแฟนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ในตอนนี้มันคืออะไร....?

เสียงแบบนี้ ดีความได้เพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้น ลูฟี่กัดริมฝีปากของตัวเองแรงๆ หนึ่งที ก่อนที่จะควักโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาแล้วโทรหาเพื่อสนิทหัวเขียวของตัวเอง รอสายอยู่นานก็ไม่มีใครมารับ จนครั้งที่สี่ก็มีคนรับสายสักที

‘ฮัลโหล? ลูฟี่’

“ซันจิหรอ”

‘อ่าหะ มาริโมะมันนอนอยู่’ ซันจิที่รับโทรศัพท์แทนแฟนตัวเองตอบกลับมาเสียงเรียบ พร้อมกับมีเสียงเบาลมดังมา ลูฟี่เดาว่าซันจิกำลังสูบบุหรี่อยู่เป็นแน่ ซึ่งเมื่อฝ่ายรับเป็นซันจิลูฟี่ก็ไม่กล้าที่จะเปิดปากพูดต่อไป เขาอ้ำอึ้งอยู่เล็กน้อยแอนที่จะกรอกคำพูดตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“อย่าลืมบอกให้โซโลเลี้ยงเนื้อฉันด้วยล่ะ! หมอนั้นบอกแล้วว่าจะเลี้ยงฉัน”

‘ฮ่าๆ โอเคๆ’

“แค่นี้ล่ะ....ไปหาโทราโอะแล้ว” ประโยคสุดท้ายลูฟี่กกัดฟันพูดอยู่เล็กน้อย จะไปหาโทราโอะได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเจ้าตัวกำลังมีความสุขอยู่กับใครก็ไม่รู้อยู่ในห้องของพวกเขาแล้ว แค่คิดหัวใจก็เจ็บเจียนจะบ้าตาย เป็นความเจ็บปวดที่เหมือนจะร้องไห้แต่ก็ร้องออกมาไม่ได้ มัน.....แย่มาก หัวใจถูกบีบรัดแน่นจนต้องยกมือขึ้นมาขย้ำมันไว้เพื่อบรรเทาความเจ็บ

ไม่ช่วยอะไรเลย.....

ทำไมโทราโอะถึงทำแบบนี้ ทำไมเขาถึงกล้าที่จะทำแบบนี้กับลูฟี่

หรือคำบอกรักที่พูดกรอกหูเขาทุกวันมันจะเป็นของปลอม.......ไม่ ไม่ใช่ สายตาโทราโอะไม่ใช่ของปลอมแน่นอน ความอ่อโยนนั่น มัน......เหมือนจริงเกินไป

“อึ่ก....” ลูฟี่กล้ำกลืนเสียงของตัวเอง กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เมื่อคิดถึงใบหน้าของอีกคน ราวกับเขากำลังจะตายให้ได้ในตอนนี้ มันเจ็บปวดเกินที่จะรับไหว ขาก้าวไม่ออก สมองตื้อไปหมด จะทำยังไงดีนะ ลูฟี่ยืนฟังเสียงที่ลอดออกมาอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกมา ในมือถือก็เช็คกล้องวงจรปิดไปด้วย แต่ก็ปรากฏว่ากล้องถูกปิดไปหมดแล้ว

“สมกับเป็นโทราโอะเลย” รอบคอบจริงๆ

ลูฟี่เดินออกมาจากคอนโดหรูของตัวเอง เขาเดินไปตามทางเรื่อยๆ ด้วยใบหน้าไร้สี ขอบตาเริ่มแดงระเรื่อก่อนที่จะมาหยุดยืนที่ซอกมุมของตึกข้างๆ แล้วปล่อยโฮออกมา

“ฮึก! ฮืออออออออออ!” หยาดน้ำตีใสไหลอาบแก้มขาว จมูกของเขาออกสีแดงเข้ม ลมหายใจเริ่มสะดุดตามแรงร้องไห้ แต่วินาทีนี้เขาไม่สามารถหยุดตัวเองได้จริงๆ มันตื้อ มันเจ็บบไปหมด ทำไม ทำไมกัน!

เขาจะทำยังไงดี? เขาควรที่จะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดี?

.

.

.

“ไงลูฟี่ กลับมาแล้วหรอ”

“อื้อ กลับมาแล้วโทราโอะ!” ลูฟี่เลือกที่จะกักเก็บความเจ็บปวดเอาไว้ ในสามชั่วโมต่อเขาจึงสามารถทำใจแล้วย้อนกลับมาเข้าห้อง พอเข้ามา เขาก็เห้นโทราโอะที่นั่งอ่านหนังสือการแพทย์อยู่ที่โซฟากลางห้องด้วยท่าทีสบายๆ และสวมใส่เสื้อผ้าสีดำเรียบๆ ลูฟี่พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดก่อนที่จะโผไปกอดอีกคนอย่างแรง

ไม่มีกลิ่นแปลกปลอม.....แต่กลิ่นครีมอาบน้ำชัดขนาดนี้แสดงว่าพึ่งอาบน้ำมา......สมกับเป็นโทราโอะเลย

เวลาจะทำอะไรก็ต้องทำให้ดีที่สุดสินะ? รวมกับอะไรแบบนี้ด้วยสินะ

“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปเตรียมอาหารก็แล้วกัน” แล้วพวกเขาสองคนก็แยกออกจากกัน ห้องแรกที่ลูฟี่เลือกที่จะไปก็คือห้องนอน มันไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากปกติเลย ต่อมาเข้าจึงเดินไปดูที่ห้องน้ำ มีร่องรอยการใช้งานไป คงจะเป็นโทราโอะ......เดี๋ยวก่อนนะ นี่มันคืออะไร? สายตาของเขาเหลือยไปเห็นขวดแปลกๆ ที่ตั้งอยู่ในมุมของตู้เก็บของที่เขาเผอิญไปเปิดพอดี

สบู่ทำความสะอาดจุดซ่อนเร้นของผู้หญิง?

“....”

ลูฟี่กัดริมฝีปากแน่นจนเลือดแทบจะออกมา พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแค่สองคนเป็นผ็ชายสองคนในห้อง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีอุปกรณ์เฉพาะของผู้หญิงโผล่เข้ามา.....มันชัดเจนแล้วสินะ

“ฮ่าๆ! ....ฮึ่ก....”

เรานี่มันโง่จริงๆ! ทั้งที่โทราโอะทำขนาดนี้แล้ว แต่ทำไมเราถึงยังรักเขาอยู่......? ลูฟี่ถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำพร้อมกับน้ำตานองหน้า โชคดีที่เสียงของฝักบัวกลบเสียงร้องไห้ของเขาไปจนหมด

ติ๊ง!

เสียงแชทโทรศัทพ์ดังขึ้น ลูฟี่นิ่งไปอยู่นานก่อนที่จะเอื้อมมันมาแล้วเปิดดูข้อความนั่น เป็นแชทที่เด้งมาจาดทวิตเตอร์ เขากดเข้าไปดูก่อนที่จะพบว่ามันเป็นข้อความจากคนที่ไม่รู้จัก แต่ประโยคที่อีกฝ่ายทักมาก็ทำลูฟี่ขมวดคิ้วอยู่ไม่น้อย เขาอ่านมันซ้ำอีกรอบก่อนที่จะกดตอบกลับ

โทราโอะทำผู้หญิงท้อง? นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

เหมือนทุกอย่างกำลังประเดประดังเขาเข้ามาพรวดเดียว วันนี้เพียงแค่วันเดียวก็ทำเขาแทบตายแล้ว แค่เหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันก็เดินพอ......ตอนกแรกที่ผู้หญิงคนนี้แชทมาเขาก็ไม่เชื่อหรอก แต่คลิปเสียงหล่อนส่งมา.....มันคือเสียงของโทราโอะแน่ๆ เขาไม่มีวันฟังผิดหรอกนะ

เขาใช้หัวทุยๆ ของตัวเองพิงพนักของน้ำไว้ ก่อนที่จะเกิดความคิดๆ นึงแวบเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว และลูฟี่เองก็ไม่ได้ปล่อยให้ความคิดนั้นบินหายไปไหน เขายืนพินิจพิเคราะห์ความคิดนั้นซ้ำไปมา ก่อนที่จะตกลงได้ เมื่อคิดได้ก็กดพิมพ์ข้อความแชทไปหาผู้หญอชิงคนนั้น ก่อนที่จะกดเบอร์โทรของใครอีกคนแล้วโทรหา

“.....ช่วยด้วย”

.

.

.

ต่อพน.ล่ะ