ข้าคือแม่นมขององค์ชายห้า

“ลูเซียน่า”

“เพคะ ? ”

“เจ้าจะอยู่กับข้าตลอดไปเลยมั้ย”องค์ชายห้าในวัยสิบปีเอ่ยถามข้า ข้าได้แต่ยิ้มเอ็นดูให้กับเขาแล้วไ่ม่ตอบคำถามนั้น 

“ชีวิตของเราล้วนไม่ยั้งยืนเพคะ หม่อมฉันไม่สามารถตอบรับคำพูดขององค์ชายได้”

“….ถ้าอย่างนั้น ข้าจะกำจัดทุก ๆ อย่างที่จะพาเจ้าไปจากข้า เช่นนั้นเจ้าจะได้อยู่กับข้าตลอดไป”องค์ชายโอบเอวของข้าเบา ๆ คำพูดนั่น…. ข้าไม่ได้คัดค้านอะไร ข้าเข้าใจดี กับเด็กที่มีที่พึ่งพิงเพียงหนึ่งเดียวเช่นเขา ไม่แปลกเลยที่เขาจะยึดติดกับข้าเช่นนี้

แต่ข้าไม่มีวันได้รู้เลยว่า คำว่ายึดติดของเขานั้นมันมากกว่าที่ข้าคิดแค่ไหน