คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : ผู้ป่วยติดเตียง
ผมไม่แน่ใว่านอนอยู่รนี้มานานเพียใ
ในห้อเียบับแบแห่นี้ เสียพัลมเพานั๊อแ๊ๆ สม่ำเสมอ ในห้วัหวะน่ารำานั้น
อาเป็นเพียเสียเียวที่ัึ้นอย่าสม่ำเสมอในีวิอผม
ี่หมื่นล้านรั้ไม่อาะนับถ้วนไ้ สัมผัสไออุ่นปลายมูเป็นเพียสัาเียวเ่นันที่บ่บอว่าีวิสับปะรัเยัำรอยู่
ผมไ้แ่ภาวนาให้มัุรามาพราลมหายใที่ไร้วามหมายนี้หมลไปเสียที
ร่อรอยฝนปราที่หน้า่าระอม่อบานเียวที่ปลายเีย
ผนัอิแะเทาะร่ำร่ามีรอยล้ำาวามื้นเป็นหย่อมๆ ลิ่นอับเื้อราลอยึ้นมาปะปนาในอาาศ ้านนอน้ำนอื้นแะ
ฝนำลัโปรยปรายไม่าสาย ที่นี่ฝนเือบลอเวลา ผมนอนมอหยาฝนปะทะบานหน้า่า
ัหวะระทบลระ ไหลเลื่อนลเป็นทา และึมไปามร่ออาาร้านนอ
เม็แล้วเม็เล่า ในมุมเยเท่าที่สายาอผมะสอรู้ไ้
ร่าที่ไ้แ่นอนะพริบานั้นะมีวามหมาย่อใรเท่าใ
ผมไม่อาทราบ แ้มีวิทั้หมอาถูใ้ไปั้แ่รถันโปรอผมประสบอุบัิเหุ เรื่อราวทั้หมริเท็ประารใไม่ระ่าั
ทุอย่าที่ไ้ยินไ้ฟั ล้วนผ่านารถ่ายทอารันี...เี๋ยวบ่ายสอเธอ็เ้ามา
เินลาเท้าเ้ามาแบบเียบ ๆ ทำามหน้าที่ บ่นพึมพำประสาหิทึนทึ ใ้เวลาเพียไม่ี่นาที
แล้ว็าไป วนแบบนี้ทุสามั่วโม
รันีรเวลายิ่ว่านาฬิาเรือนใในโล
หุ่นอวบท้วมผิวล้ำในุลำลอ เินลาเท้าแรราไม่พูไม่า
เธอพลิัวผม้วยเรี่ยวแรอหิร่าให่ เหมือนผลัระสอบใบเื่อให้พ้นไปาบริเวเิม
แม้ไม่ไ้รุนแร แ่็ห่าไลาำว่าอ่อนโยนมานั
“ุเป็นแผลทับ
่อไปนี้ันะเปลี่ยนท่าทาใหุ้บ่อยว่าเิม ันะเ้ามาทุสอั่วโม ระหว่านีุ้วรทำสมาธิ
ฝึำหนลมหายใ” น้ำเสียนั้นไม่มีัหวะะโนสู่ำ ำพูอหล่อนระเรื่อยามหน้าที่
“ุเบื่อหรือ”
หล่อนเลิิ้ว เมื่อพิศมอใบหน้านั้น วาลมโนาแพ สมัยสาวๆ รันีเป็นสาวน้อยมำ
หาาไร้ริสรีที่พึมี ผมไม่แปลใที่หล่อน้าเิ่บนานเป็นสาวทึนทึเ่นนี้
อไม้ไม่มีลิ่นหอมะเรียผึ้แมลมาอมม็ยา
...วินาทีนี้
ผมหวนิถึเอมอร
เธอสวยหวานนุ่มนิ่ม
ร่าเล็สะโอสะออรรผิวาวเนียนละเอีย ฟันาวเรียสวยเมื่อพรายยิ้ม
วาลมโมูโ่รั้นรับหยัฝีปาิ้มลิ้ม น้ำเสียใสัวานราวระัแ้ว ยามพูยามเิมยามนั่ยามนอนล้วนวนมอนิ่มนวลทุัหวะ....ยเว้นเสียแ่เวลาบนเียอเธอับผม....
เสียหวีหวิวอลมฝนรรโแรึ้นาเมื่อั่วรู่
รอยเ้มบนผนัเ่านั้นยายเป็นวว้าึ้น ร่าล้ำอวบลาเ้าอี้พลาสิสีาวแลายเหลือล้ำริมฝาผนัอี้าน
เสียัราแรวนรำา เธอทรุายนั่ และวามือ้าหนึ่ลบนแนอเา
“ุอยาฟัหนัสือสัเล่ม
ันะเล่าให้ฟั” รันีเลื่อนายพิพนัเ้าอี้ ทรผมอเธอหยัศสีำสนิทเหมือนไหมเส้นให่อลอเลียบ่า
ยิ่ล้อมรอบให้ใบหน้าล้ำนั้นหม่นเศร้า ผมไม่อยาเห็นวามเศร้าโศในแววานั้น
ไม่ปรารถนาให้เธอเลื่อนายลาเท้าลาเ้าอี้แรราวนรำา
ผมไม่อยาฟัน้ำเสียเรียบเรื่อยไร้วามรู้สึ แม้ปอยผมที่ปลิวน้อย ๆ ามแรพัลมเสีย๊อแ๊นั่น็รบวนอารม์เสียเ็มประา
ผม้อารวามสบ...รันี
“ันะเล่าเรื่อพระราาผู้ยาไร้ให้ฟั”
หล่อนหลับาสัรู่ แล้วลืมาึ้น ัหวะที่วาำลับนั่นประสานับสายาอผม
ถ้าผมมอไม่ผิ มุมปา้าหนึ่อเธอำลัยึ้น เธอยิ้มเยาะผม
“ุำลัโรธ”
็รู้นี่
“ไม่อบนิทานหรือะ”
มือ้านั้นอรันียัวาอยู่บนแนผม เธอน้ำหนัมือลนิหนึ่่อนยันายึ้นาเ้าอี้
“ุเอมอรฝาให้ันอ่านหนัสือใหุ้ฟับ้า
เผื่อะลอารม์ุนเียวอุลไ้” รันีหมุนัวลาเ้าอี้ัวเ่านั้นลับไปวาที่เิม
เอมอรหรือ...เธอหายไปไหน
หายไปนาน ผมิว่าเธอลืมผมไปเสียแล้ว ผมรู้สึผิับเธอที่ในบาืนึสันั้น วามิเลิฟุ้่านไปในวามเียบและมืมนอนธาล
ผมผรุสวาทในใ “อีแพศยา” เอมอร็เหมือนผู้หิแรไม่มียาอายทั่วไป
เมื่อผัวเลี้ยไม่ไ้็มีผัวใหม่ หล่อนมันนาแมวป่าเลี้ยไม่เื่อ
หรือบาทีผมอาะเ้าใผิไป
เมื่อผมไม่สามารถหาเลี้ยเธอไ้
นน้อยในรทออผมระำลำบาหาเลี้ยัวเอให้รอไปวันๆ
ะให้เธอมีเวลาทำอาหารปิ่นโรสโอามาหาผมบ่อยๆอย่าไรไ้ ผมิมาเินไป
“เอาล่ะ
แล้วอีสอั่วโมันะมาเปลี่ยนอิริยาบถให้” ัหวะลาเท้าอรันีห่าออไป
เี๋ยว่อนรันี
ทำไมไม่เล่าเรื่อราวอเอมอรให้ผมฟับ้า รันีอย่าเพิ่ไป...เสียลูบิประูเปิัลิ
บานพับฝืสนิทัึ้นเสียหู หิร่าอวบลาเท้าเลื่อนายผ่านไปอย่าเียบเียบ
รันีาไปพร้อมำสัาว่าะลับมาใหม่ในอีสอั่วโม
ผมสัาว่าะบัับให้แววาแสอารม์สบนิ่ว่านี้
เผื่อรันีะยอมปริปาเล่า่าวราวอเอมอรบ้า หรือบาที ถ้าผมฝึนเอมาว่านี้
ผมะลอเปลี่ยนเป็นสายาหม่นเศร้าเว้าวอน หล่อนอาะเ้าใสภาพอารม์แปรปรวนอผู้ป่วยิเียไ้บ้า
แล้วเหุผลใเล่าที่รันีะไม่เ้าใสภาวะอารม์ึ้นลอผม
ในเมื่อเธอือนาพยาบาล
ความคิดเห็น