สะสมคำศัพท์

ลำดับตอนที่ #32 : [กริยา] ดุ ด่า ว่า กล่าว

โขกสับ

ก. ด่าว่าข่มขี่.

ค่อน ๑

ก. ติ, ว่าให้สะเทือนใจ.

ด่า	ก. ใช้ถ้อยคําว่าคนอื่นด้วยคําหยาบช้าเลวทราม.

เฉ่ง	ก. ชําระเงินที่ได้เสียกัน, ชําระเงินที่ติดค้างกันอยู่, โดยปริยายหมายความว่า
	ด่า ว่า หรือทําร้ายร่างกาย. (จ.).

ด่าทอ

ก. ด่า, ด่าตอบกัน.

ตอกหน้า

(ปาก) ก. ว่าใส่หน้าอย่างไม่ไว้หน้า.

ถากถาง

ก. ค่อนว่า, มีเจตนาว่าให้เจ็บใจ.

บริภาษ

[บอริพาด] ก. กล่าวติเตียน, กล่าวโทษ, ด่าว่า. (ส. ปริภาษ).

เปิง	ว. ยับเยิน, พัง, ทลาย, เช่น หลังคาเปิง ด่าเสียเปิง.

ว่า	ก. พูด, บอก, เช่น เขาว่า ที่นี่ฝนตกทุกวัน; ดุ เช่น อย่าเอะอะไป
	เดี๋ยวครูว่าเอา, ติ เช่น ดีแต่ว่าเขา; ดุด่าว่ากล่าว เช่น ว่าไม่ได้ ก็เลี้ยง
	ไม่ได้; ร้อง เช่น ว่าเพลง; จ้าง, ตกลงให้ทำการสิ่งใดสิ่งหนึ่งโดยให้
	ค่าจ้าง, เช่น ไปว่าขนมมาเลี้ยงแขก, ว่าจ้าง ก็ว่า; ใช้เป็นสันธาน
	เชื่อมประโยค เช่น พูดว่า คิดว่า หมายความว่า มีความเห็นว่า.
	(ปาก) ก. เป็นคำใช้แทนกริยาอื่นบางคำได้ เป็นต้นว่าใช้แทนคำว่า
	กิน เช่น ว่าเสียเรียบ ว่าเสียเต็มคราบ ใช้แทนคำว่า ทำ เช่น ว่าเสียเอง.

ว่าไม่ไว้หน้า	ก. ดุด่าว่ากล่าวผู้ใดผู้หนึ่งต่อหน้าให้ได้รับความอับอาย
	โดยไม่เกรงใจ.

ลอบกัด

ก. ทำร้ายลับหลัง, ด่าว่าหรือกลั่นแกล้งลับหลังให้เสียหาย.

สวด	ก. ว่าเป็นทํานองอย่างพระสวดมนต์ เช่น สวดสังคหะ สวด
	พระอภิธรรม; (ปาก) นินทาว่าร้าย, ดุด่า, ว่ากล่าว, เช่น ถูก
	แม่สวด.

สาดเสียเทเสีย	ก. ใช้สิ่งของสิ้นเปลืองไปเปล่า ๆ. ว. อย่างเจ็บแสบทําให้เสียหาย
	อย่างรุนแรง เช่น ด่าว่าอย่างสาดเสียเทเสีย.

อุบอิบ, อุบอิบ ๆ, อุบ ๆ อิบ ๆ	ว. อาการที่พูดหรือบ่นเบา ๆ เป็นต้น เช่น ด่าอุบอิบ
	พูดอุบอิบ ๆ บ่นอุบ ๆ อิบ ๆ, อุบ ก็ว่า.

อุบ ๒	ก. นิ่งไว้ไม่เปิดเผย เช่น เรื่องนี้อุบไว้ก่อน; ถือเอา, ริบเอา, เช่น
	อุบเอามาเป็นของตน, ไม่ยอมให้เปลี่ยนแปลง เช่น ที่รับปากไว้
	แล้ว อุบละนะ. ว. อาการที่พูดหรือบ่นเบา ๆ เป็นต้น เช่น ด่าอุบ
	บ่นอุบ, อุบอิบ อุบอิบ ๆ หรือ อุบ ๆ อิบ ๆ ก็ว่า.

เอ็ด ๒	ก. ทําเสียงดัง, ดุ, ดุเสียงดัง; แพร่งพราย; มักใช้ในความ
	ปฏิเสธว่า อย่าเอ็ดไป. ว. เอะอะ, อึกทึก.

เอ็ดตะโร

ก. ทําเสียงอึกทึกครึกโครม, ดุด้วยเสียงดังลั่น. ว. อึกทึกครึกโครม.