คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : White Confession - Ch 8
-White Confession Ch.8-
ไอ้ยอล มยองซูมาหา
ไอ้ยอล อย่าฟอร์มเยอะ
ไอ้ยอล ลงมา
ไม่!!!
วันต่อมาก็ยังคงเป็นแบบนี้อยู่ ไม่รู้มันจะโกรธไปถึงไหน
“ซองยอลยังไม่หายหรอ”
ส่วนอีกคนก็มานั่งรอเป็นชั่วโมงแล้ว
“อืม มันยังไม่หายอ่ะ มันอยากพักผ่อน”
“แล้วจะไม่ไปหาหมอหรอ?”
“ป่วยสามัญธรรมดา กินพาราเดี๋ยวก็หาย นายกลับบ้านก่อนเถอะ อีกไม่นานนายก็ต้องแข่งหนิ นายไปซ้อมเถอะ”
“แต่ว่า...........”
“ไว้ไอ้ยอลมันหายเดี๋ยวจะบอกนายคนแรก โอเคมั๊ย”
“อ่า..อืม งั้นกลับก่อนนะ”
แล้วมยองซูก็กลับไป เห้อ ไอ้ยอลหนิ เดี๋ยวจับตีก้นเลย
จะลงมามั๊ย มยองซูไปแล้ว
ยังไม่ทันขาดคำ ไอ้เพื่อนตัวดีก็วาร์ปมาอยู่ที่ห้องรับแขกเรียบร้อย
“นี่แหนะ”
อูฮยอนจัดการตบหัวซองยอลเบาๆ
“โอ้ยเจ็บ มาตีชั้นทำไมฮะ อูจุมม่า!!!!!”
“จะอะไรนักหนา ลงมาคุยกันเหอะ จะได้จบๆ”
“ไม่”
“ขอเหตุผล”
“ก็ถ้ามีคนบอกให้นายออกไป อย่ามายุ่ง ชอบป่ะละ”
“แล้วไม่อยากฟังคำอธิบายเลยหรอ”
“ไม่”
โอ้ย ไอ้นี้หนอ ตอนก็สงสารมันที่โดนพูดไม่ดีใส่ แต่ตอนนี้เริ่มสงสารมยองซูแทน
“มยองซูเป็นห่วงนายนะ”
“.......แล้วไง.......”
“ก็ไม่แล้วไงอ่ะ แต่ชั้นว่านายควรจะมาฟังเหตุผลของมยองซู”
“แล้วถ้าเกิดมันเป็นแค่คำแก้ตัวละ”
“ไม่หรอก”
“นายรู้ได้ไง อูฮยอน”
“ก็ชั้นฟังมาแล้ว”
“งั้นก็เล่าให้ชั้นฟังสิ”
“นายฟังด้วยหูของนายเองดีกว่า”
“โหว ไรว่ะ เดี๋ยวนี้ไม่ช่วยเพื่อนเลยนะ งั้นวันนี้ก็อืดอยู่คนเดียวไปละกันนะอูจุมม่า บาย”
พูดจบซองยอลเกินเบ้ปากน้อยๆก่อนจะเดินขึ้นห้องไปแล้วก็ไปนั่งจ๋องเหมือนเดิม
“มยองซูเป็นห่วงนายนะ”
จริงหรอ เป็นห่วงจริงๆหรอ.........
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนที่ได้ยินคำคำนี้แล้วมันรู้สึกแปลก
มันหวิวๆยังไงก็ไม่รู้.......................
บรืน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มีเสียงรถอีกแล้ว ซองยอลเดินไปที่หน้าต่างบานเดิมก่อนจะมองไปที่โรงรถของบ้านตรงข้าม
หึ จะออกไปหาใครอีกสินะ เออ ไปเลย ไปดีๆ
แล้วอู่ดีๆคนที่นั่งอยู่ในรถก็ทำท่าเหมือนจะเงยหน้าขึ้นมา
“เชี่ย!!!!!!!!!!!”
ซองยอลรีบหลบออกจากหน้าต่างทันที
จริงๆไม่ได้ตั้งใจแอบมองนะ แค่ได้ยินเสียงแล้วมาดูเฉยๆ............
ในเมื่อซองยอลยังไม่สบายอยู่ รอไปคงไม่มีประโยชน์ วันนี้มยองซูตัดสินใจที่จะไปซ้อมเหมือนเดิม
ใครมอง?
ไม่รู้มันเป็นความสามารถพิเศษหรือพรสวรรค์ที่ฟ้าประทานรึปล่าว มยองซูถึงมี sense ว่าตัวเองถูกแอบมองอยู่
มยองซูหันไปยังทิศทางที่ตัวเองเดา
ถูกซะด้วย..............ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่ก็เห็นผมไวๆ
ไหนบอกไม่สบายไง.............อ่า รู้แล้ว
ก่อนจะขับรถออกไปยังสนามแข่งดังเดิม
วันนี้มยองซูนัดรุ่นพี่ของเขาไว้ นั่นก็คือโฮวอน ในการทำงานโฮวอนก็คือเจ้านายของมยองซู เขาเป็นเจ้าของสังกัดที่มยองซูอยู่ แต่พอนอกเวลา โฮวอนก็เป็นเหมือนพี่ชายคนสนิทของเขา ที่ไม่ว่ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาได้เสมอ หลายคนอาจจะสงสัยว่ามยองซูเข้ามาสู่วงการความเร็วได้อย่างไร บ้านของมยองซูทำธุรกิจเกี่ยวกับรถยนต์ ทำให้มยองซูมีความสนใจเกี่ยวกับรถเป็นอย่างมาก และคุณพ่อคุณแม่ก็สนับสนุน ต่อมาไม่นานพ่อของเขาก็พามยองซูมาหา ลุงโฮดง พ่อของโฮวอนฮยอง ซึ่งเป็นเจ้าของสังกัดรถแข่ง สุดท้ายมยองซูก็ถูกปลุกปั้นจนกลายมาเป็นนักแข่งอันดับ 1 ของเกาหลี
มยองซูจอดรถ Maserati ของตัวเองก่อนจะเดินไปหาฮยองที่โตมาด้วยกันที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ที่โรงรถ
“มาแล้วหรอ แอลคิม”
“ไม่ได้ยินคนเรียกแบบนี้นานๆก็เขินเหมือนกันนะฮยอง 5555”
“แล้ววันนี้นัดชั้นมามีอะไรหรอ”
“ผมอยากจะให้ฮยองช่วยจับเวลาให้หน่อยอะ แล้วก็ดูให้ด้วยว่าผมขับโอเคมั๊ย ไม่ได้ขับมานานดริฟท์แล้วมันหมุน”
“อืม ได้เลย เดี๋ยวชั้นดูให้”
“ขอบคุณครับ”
มยองซูเดินไปหยิบหมวกกันนอคใส่ให้เรียบร้อยก่อนจะลงไปนั่งในรถ F1
“3..........2..........1........ไป”
ถึงจะหายไป 2 เดือนแต่สำหรับคนที่ฝึกมาเกือบทั้งชีวิตก็ไม่ได้ฝีมือตกลงเป็นอย่างได้ วันนี้ดูเหมือนว่ามยองซูจะดริฟท์ได้ดีขึ้น ทุกอย่างกลับมาแล้ว แอลคิมคนเดิมกลับมาแล้ว เว้นเสียแต่ว่า.............. พอเข้าโค้งหักศอก
เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เห้ย ไอ้มยองซู”
รถแหกโค้งนิดหน่อยก่อนที่จะจอดนิ่งอยู่ในสนาม
โฮวอนรีบวิ่งไปหาน้องชายของเขาทันที
“เฮ้ย มยองซูเป็นไรอ่ะ เมื่อกี้ก็โค้งได้ปกติหนิ”
“ฮยอง.........ผมยังไม่ลืมมันอ่ะ...........”
“เอาหน่าๆ เดี๋ยวนายก็ลืม ตอบฮยองหน่อยได้มั๊ย......ว่าที่นายมาลงแข่งรอบนี้มันเกี่ยวกับเรื่องนั้น..........”
“ก็.........นิดนึง”
“นายคิดดีแล้วนะ”
“ผมคิดดีแล้ว”
ใช่ มยองซูคิดดีแล้ว จะได้พิสูจน์ให้ได้เห็น ว่าคำสบประมาทของ จุนยอง มันไม่จริง............
เช้าวันต่อมา
บรืนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
บรืนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“โอ้ยย ไรแต่เช้าเนี่ย”
ซองยอลดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวก่อนจะพยายามข่มตานอนต่อ
บรืนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อะไรกัน ปกติสตาร์ทไม่กี่รอบก็ออกจากบ้านไปแล้วหนิ นี่จะสตาร์ทอีกนานมั๊ย
.
.
.
.
.
.
.
.
โอเค สงบเหมือนเดิม นอนต่อๆ
บรืนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
บรืนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
บรืนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
บรืนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
บรืนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เฮ้ยย จะไรนักหนา ไม่ไหวแล้วว้อยย
ซองยอลเด้งตัวขึ้นจากเตียงก่อนจะไปหยิบแว่นดำมาใส่แล้วเดินไปที่หน้าต่างก่อนจะเปิดออกแล้วตะโกนลงไปสุดเสียง
“ย่าห์ จะสตาร์ทอีกนานมั๊ย นี่มันยังเช้าอยู่ คนอื่นจะหลับจะนอน แล้วมาสตาร์ทรถแบบนี้เกรงใจกันบ้างมั๊ย สตาร์ทแล้วก็ขับๆออกไปให้ไวเลย!!!!!!!!”
ซองยอลมองไปที่มยองซูที่นั่งจ๋องอยู่ในรถ
อยู่ดีมยองซูก็ยกป้ายขึ้นมาบังหน้าตัวเอง
บนป้ายมีลูกศรชี้ไปข้างบน
“อะไรว่ะ”
ซองยอลมองไปตามลูกศร ก่อนที่จะไปหยุดที่หน้าต่างห้องของมยองซู
ซองยอล ชั้นขอโทษ :(
ตรงหน้าต่างห้องมยองซูมีกระดาษเขียนคำว่าขอโทษแปะอยู่ตัวเบ้อเริ่ม
“ทำบ้าไรของนาย!”
“ซองยอลก๊าบ ผมขอโทษที่ไล่คุณวันนั้นนะก๊าบ ลงมาคุยกันเถอะนะก๊าบ”
ป้ายยังคงปิดหน้ามยองซูอยู่แต่มีเสียงเป็ดๆดังออกมา
“ไม่!!!”
“นะก๊าบบบ”
มยองซูลดป้ายลง ตอนนี้ที่หน้ามีกระดาษมาแปะทำเป็นเหมือนว่าร้องไห้เป็นสายธาร
“คึคึคึคึคึคึคึคึ”
ซองยอลหลุดขำออกมาเบาๆ ก็มันตลกหนิ มาทำปากเป็นเป็ดแล้วยังมีน้ำตาปลอมๆอีก
“หัวเราะแล้วหรอ”
“ป๊าว”
“ไม่เชื่อ”
“บอกว่าไม่ได้หัวเราะ”
“แล้วทำไมต้องหลบหน้ากัน งอนหรอ”
“งอนเงินอะไร ไม่ง๊อน ไม่สบาย”
บอกว่างอนก็เสียฟอร์มอ่ะสิ (อืม ไม่ได้งอนเลย)
“งั้นก็ลงมาเจอกัน”
“แล้วทำไมต้องลง”
“ก็ไม่ได้งอนไม่ใช่หรอ”
“เออ เจอกัน”
พูดจบก็ปิดหน้าต่างแรงๆ แล้วก็ไปอาบน้ำแปรงฟัน และที่สำคัญ ใส่คอนแทค
มยองซูมานั่งรออยู่แล้วที่โซฟา ตอนนี้กำลังนั่งคุยอยู่กับอูฮยอน
เออดี เข้ากับเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ
“มีไร”
ซองยอลพูดขึ้นก่อนจะไปนั่งฟังตรงข้ามกับมยองซู
“งั้นชั้นไปก่อนนะ บาย”
“อ่าว แกจะไปไหนของแกไอ้อูจุมม่า”
ซองยอลถามเพื่อนตัวเอง นี้จะทิ้งเขาไว้กับมยองซู?
“ซองจงชวนไปเที่ยวอ่ะ คุยกันดีๆละอย่าฆ่ากัน บาย”
“เฮ้ย ไอ้อูจุมม่า เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!”
แล้วอูฮยอนก็ทิ้งให้ซองยอลอยู่กับมยองซูสองคน...........
“มีไร”
“วันนั้นชั้นขอโทษนะที่ไล่นาย”
“อืม”
“นายคงจะโกรธมาก”
“ก็เออสิ อุส่าเป็นห่วงนึกว่าชอคหมดสติไปแล้ว แล้วดูนายทำกับชั้น ไล่กันแบบไม่แคร์เลยเนอะ นี้ชั้นไม่จับนายมากัดคอดูดเลือดให้หมดตัวก็ดีแค่ไหนแล้วฮะ ทำไรคิดถึงใจคนอื่นบ้างเซ่!!! ”
ซองยอลบ่นออกมายาวเป็นพรืด บ่นจนแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพูดไรไปบ้าง
“ตลก นายจะมาดูดเลือดชั้นได้ไง”
“เอ้า ไม่เชื่อก็ลองป่ะละ”
อยากลองป่ะละ กัดได้จริงๆนะเฟร้ยย
“55555555 กลัวแล้วครับๆ ว่าแต่ไหนบอกไม่งอน”
นั้น แวมไพม์ตายเพราะปาก
“..เออ..งอน กับเสียใจมนไม่เหมือนกัน”
“ชั้นขอโทษนะ วันนั้นมันเกิดมีเรื่องเครียดขึ้นมาอ่ะ”
“อืม”
“นายรู้จักอาการเดจาวูมั๊ย”
“อืม”
“นั้นแหละ ชั้นไปคิดถึงเรื่องๆหนึ่งที่มันเคยเกิดขึ้นกับชั้นตอนที่ขับรถ”
“มันแย่ขนาดที่นายจะสามารถไล่ตะเพิดคนๆนึงได้เลยหรอ”
“นายจำโค้งที่ชั้นหยุดรถได้มั๊ย”
“อืม โค้งหักศอกนั้นอ่ะนะ”
“ใช้ เวลาชั้นเข้าโค้งแบบนี้ที่ไร ภาพพวกนั้นมันก็จะเข้ามาในหัว”
“แล้วภาพไรละ”
“เมื่อ 2 เดือนก่อน...........ชั้นรถคว่ำตอนเข้าโค้ง”
“เห้ย จริงป่ะ เห้ย แล้วนายหายดียัง กระดูกกระเดี๊ยวโอเคมั๊ยเนี่ย”
ซองยอลที่ตอนนี้ลืมไปแล้วว่าน้อยใจอยู่รีบจับตามเนื้อตามตัวมยองซูทันที
โห รถคว่ำเลยนะ ไม่แปลกหรอกที่เดจาวู ตัวซองยอลก็นึกถึงเรื่องที่ตัวเองโดนล้ออยู่เป็นประจำ
“ชั้นสบายดีแล้ว คือตอนนั้นมันหงุดหงิดที่คิดถึงตอนที่ตัวเองรถคว่ำอ่ะ”
จริงๆมันก็ไม่ได้แค่นี้.................
“อืมๆ เข้าใจๆ มันก็ต้องหงุดหงิดเป็นธรรมดาเวลาที่ตัวเองอยากอยู่คนเดียวแล้วดันมีใครเข้ามายุ่มยาม โทษทีนะ”
“หายโกรธแล้วนะ”
มยองซูถามพลางยืนหน้ามาใกล้ซองยอลก่อนจะจ้องตากันเต็มๆ
ตึกๆ......................ตึกๆ..........................ตึกๆ...........................
ใครใช่ให้เข้ามาใกล้ขนาดนี้เนี่ย
“ตอบมาก่อน หายโกรธยัง”
มยองซูเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ใกล้อีก
ตึกๆ......................ตึกๆ..........................ตึกๆ...........................
“อ่า.....เอ่อ.....อืม....หะ หะ หายแล้วๆ”
ซองยอลรีบเด้งตัวออกจากมยองซูทันที
ทำไมหน้ามันร้อนๆ ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้
“ชั้นดีใจนะที่นายหายโกรธชั้นแล้ว ห้ามหลบหน้ากันอีกนะ อ่อ แล้วนายตัวเย็นๆอ่ะ ไม่สบายปล่าว”
“อ่า เป็นโรคเลือดอ่า”
มุกเดิม ใช่มา 100 กว่าปี เวลาที่ซองยอลเผลอไปจับใคร เมื่อกี้ก็ลืมตัว จับไปเต็มๆเลยครับ
“แล้วก็ขอบคุณนะที่เป็นห่วงกัน”
พูดจบมยองซูก็ลุกออกจาโซฟาแล้วเดินไปที่ประตู
“เดี๋ยวๆ บอกว่าเป็นห่วงตอนไหน?”
เออ พูดไปตอนไหนว่ะ ซองยอลก็จำไปไม่ได้
“คืนนี้ชั้นจะไปคังนัมอีก ถ้าอยากไปด้วยเจอกัน 1 ทุ่มโอเคนะ บาย”
“เดี๋ยวๆ ชั้นไปห่วงนายตอนไหนว่ะ เห้ย เดี๋ยว”
ไม่ทันแล้วมยองซูออกไปแล้ว
ก็ดีไปคังนัมไปปลดปล่อยสักนิดสักหน่อย ว่าแล้วซองยอลก็กลับขึ้นไปบนห้องพักผ่อนตามเคบ
“ก็เออสิ อุส่าเป็นห่วงนึกว่าชอคหมดสติไปแล้ว แล้วดูนายทำกับชั้น ไล่กันแบบไม่แคร์เลยเนอะ นี้ชั้นไม่จับนายมากัดคอดูดเลือดให้หมดตัวก็ดีแค่ไหนแล้วฮะ ทำไรคิดถึงใจคนอื่นบ้างเซ่!!! ”
“....................................................................”
นั้นไง พอว่างก็คิดออกเลยว่าพูดไรออกไป โอ้ย อยากจะทึ้งหัวตัวเอง พูดอะไรออกไปเนี่ยย -0-
พูดจบก็เอาหน้าซุกกับหมอน
จะอาย............หรือจะเขินดีเนี่ย
งุงิงุงิ ตอนนี้เราอยากให้มันดูฟรุ้งฟริ้ง (ถึงแม้เราจะบรรยายได้ไม่ฟริ้งพอ เราขอโทษคับ)
แหะๆ มาลงช้าอีกแล้ว //ทึ้งหัว มัวแต่ดู KCON เราขอโทษจริงๆเน่
ชอบมั๊ยเอ่ยตอนนี้ มยองง้อพี่ยอลสไตล์นักแข่ง 55555 หวังว่าจะชอกันนะค
ช่วงนี้อากาศร้อนใกล้ตาย ยังไงก็ดูแลตัวเองกันด้วยนะคะ อ่านให้สนุกนะคะ บาย ♥
#ฟิคMaserati
ความคิดเห็น