คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : My Heart is Beating - Chapter 9
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าตึกที่สูงตระหง่านของบริษัทผลิตเครื่องใช่ไฟฟ้าอันดับหนึ่งของประเทศ โหห เป็นบุญของนัมอูฮยอนจริงๆครับที่ได้มีโอกาสมาเหยียบบริษัทยักษ์ใหญ่ขนาดนี้
“เดี๋ยวชั้นพานายขึ้นไปหาเพื่อนชั้นละกันนะ”
“อ่อ ได้เลยครับฮยอง” ถ้าให้ผมขึ้นไปเองคงเขินหน้าดู
พวกเราขึ้นมาถึงชั้นเกือบสูงสุดเลยครับ แล้วดงอูฮยองก็พาเดินไปยังห้องทำงานห้องหนึ่ง มันเป็นห้องทำงานที่ค่อยข้างใหญ่เลยครับ มีการประดับตกแต่งที่เรียบง่าย แต่ดูดี เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่เป็นโทนเข้มกับขาวครับ ดูจากขนาดห้องแล้ว ใหญ่ขนาดนี้ต้องเป็นคนระดับสูงแน่เลย
“ย่าห์ ไอ้กยู นายอยู่ไหนตอนนี้นายอยู่ไหนอ่ะ”
ทำไมผมรู้สึกคุ้นๆ กับชื่อ กยู นะ
“ชั้นออกมาประชุมข้างนอกอ่ะ มาถึงแล้วหรอ”
“ใช่ๆ แล้วก็พาเด็กที่จะมาช่วยงานแกมาแล้วด้วย”
“อีกประมาณชั่วมโมงนึงคงถึงอ่ะ”
“อืม โอเค แต่ชั้นคงไม่ได้อยู่เจอนายด้วยนะ มีประชุมด่วนเหมือนกัน”
“งั้นให้เค้านั่งรอในห้องชั้นได้เลย เดี๋ยวอีกสักชั่วโมงชั้นคงจะกลับเข้าไป ถ้าเค้าหิวอะไรก็บอกเค้าให้บอกแม่บ้านข้างนอกได้เลยนะ”
“โอเคๆ งั้นชั้นไปก่อนนะ”
“อืม ขอบใจมากเพื่อน”
“อูฮยอนอา ฮยองไปก่อนนะพอดีมีประชุมด่วน เดี๋ยวอีก 1 ชม.เพื่อนห้องจะมาถึง ถ้าระหว่างนี้นายหิวนายก็บอกแม่บ้านได้เลยนะ”
“โอเคครับ โชคดีนะครับฮยอง”
“อืม แล้วไว้เจอกันนะ”
ดงอูฮยองไปแล้ว เหลือเพียงแค่ผมคนเดี๋ยวในห้อง เอกสารนี้เยอะแบบมหาศาลเลยครับ ถ้าจะเป็นคนที่ยุ่งมากๆ ระหว่างนั่งรอขอสำรวจอะไรสักหน่อยละกัน จะได้เอาใจเจ้านายถูก ในห้องนี้ไม่มีรูปของเจ้าของห้องเลยครับ อ๋อ จะมีก็แต่รูปของเด็กผู้ชายตาขีดคนนึง ใส่เสื้อสีแดงเสื้อคลุมสีดำนั่งเล่นชิงช้าอยู่ แก้มน่าฟัดมากเลยครับ 5555 น่าจะเป็นรูปของเจ้าของห้องแหละ นั่นก็เป็นแค่รูปเดียวจริงๆครับที่มี มีถ้วยรางวัลมากมายเรียงกันอยู่บนชั้น คงต้องเป็นคนที่เก่งมากๆเลยละครับ อายุยังไม่มากก็ประสบความสำเร็จขนาดนี้ นัมอูฮยอนคงต้องขอฝากฝังเป็นศิษย์ซะแล้ว ไม่มีอะไรให้สำรวจแล้วครับ ผมก็กลับมานั่งตรงโซฟาเหมือนเดิม นั่งเล่นโทรศัพท์ตามประสาวัยรุ่นทั่วไป
แอ๊ด!
ประตูห้องเปิดออก สงสัยเจ้านายคนใหม่ของผมจะมาแล้ว
“สวัสดีครับ ผมเป็นคนที่ดงอูฮยองบอกว่าจะให้มาช่วยงานคุณอ่ะครับ...............เฮ้ย! นี้มัน ……….”
“อะไรจะบังเอิญขนาดนี้นะ เด็กน้อย”
อ๊ากกกก ฟ้าดินกลั่นแกล้งอูฮยอนหรือไงครับ ก็บุคคลตาขีดที่ยืนอยู่ข้างหน้าผมนี้เป็นคนเดียวกับที่หยิบแก้วชอคโกแลตเฟรปเป้ผมผิดไปไง
“จะยืนเอ๋ออีกนานมั๊ย? ”
“แล้วจะให้ผมนั่งตรงไหน?”
“มาตรงโต๊ะทำงานชั้น”
เหอะ ฟอร์มจัดจริง หน้าหมั่นไส้สิ้นดี
“เด็กแบบนี้จะทำงานไหวหรอ” ดูจากอายุแล้วน่าจะพอๆกับน้องผม เพราะเจ้าตัวใส่ชุดนักเรียนมา
“คุณอย่าพึ่งประเมินผมที่อายุสิ ขอให้ผมได้ลองทำงานก่อน” อืม พูดได้ดี
“แล้วถ้าไม่พอใจละ”
“ก็แค่บอก แล้วผมก็ไป จบ”
“อืม พูดได้ดีหนิ ว่าแต่ทำอะไรได้บ้าง”
“ผมทำได้ทุกอย่างเท่าที่คุณต้องการ”
“ทุกอย่างที่ชั้นต้องการงั้นหรอ?”
“คุณสั่งงานอะไรมา ถ้ามันไม่มากเกินความสามารถ ผมก็ทำได้หมดแหละ”
“สะดวกเมื่อไหร่บ้าง”
“หลังเลิกเรียนของทุกวัน แต่ถ้าวันไหนมาไม่ได้จะแจ้งไว้ก่อน”
“เสาร์อาทิตย์ละ”
“ถ้าคุณมีอะไรให้ช่วยก็ตามผมมาได้เลย แต่อาจจะคิดค่าล่วงเวลาเล็กน้อย”
“ส่วนอันนี้เป็นสัญญาของผม”
“ลูกจ้างอย่างนายมีสัญญาด้วยหรอ”
“ตอนผมทำงานให้ดงอูฮยอง ฮยองเค้าก็ต้องเซ็นเหมือนกัน ในสัญญาจะระบุทุกอย่างไว้ชัดเจน คุณก็อ่านซะ ถ้าไม่ถูกใจจะได้ไม่ต้องจ้าง”
ถึงจะดูเป็นเด็ก แต่กลับมีวิธีคิดที่ค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่จนน่าตกใจ
“คุณกลับไปอ่านแล้วคิดก่อนก็ได้ ถ้าคุณโอเคก็ค่อยบอกผม”
“อืม เป็นเงื่อนไขที่ดี”
“วันนี้เรายังไม่ได้ตกลงเรื่องสัญญากัน งั้นผมกลับก่อนนะครับ ถ้าคุณมีปัญหาเกี่ยวกับสัญญาตรงไหนก็โทรมาให้ได้ตามเบอร์ในนั้น”
“นายเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมมังวอนดงหรอ” เด็กคนนั้นใส่เสื้อนักเรียนเหมือนน้องผมเลย
“ใช่ ผมเรียนอยู่ม.ปลายปี 3”
“อ่อ” ชั้นเดียวกับมยองซูเลยแฮะ
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ”
“เดี๋ยว นายพักอยู่ที่ไหนละ นี้ก็เย็นนี้ เดี๋ยวชั้นไปส่ง” เย็นแล้ว การเดินทางกลับโดยระบบขนส่งสาธารณะคงลำบากน่าดู
“ Mecenatpolis ครับ” อ่า อยู่ที่นั้นหรอกหรอ
“งั้นเดี๋ยวชั้นไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเองได้”
“เดี๋ยวชั้นไปส่ง”
“ไม่ต้องครับ”
“เดี๋ยวชั้นไปส่ง”
“ก็บอกว่าไม่ต้อ............”
“ตามมา!”
โหยยย อะไรวะ นี้ขนาดยังไม่ได้เป็นเจ้านายลูกน้องกันก็สั่งละ คนไรขี้เก๊กชะมัด คงไม่รู้กันใช่มั๊ยครับ ว่าตอนที่คุยกันในห้องทำงานเนี่ย ไอ้แปะนั้นทำเป็นยืนอยู่ริมหน้าต่าง ทำตัวเป็นพวกพระเอกซีรี่ย์ มองออกไปข้างนอก พูดกับผมนี้แทบจะไม่ได้มองหน้ากันเลย แต่พอจะสั่งเนี่ย จ้องซะ นี้เห็นว่าอาจจะต้องทำงานรวมกันในอนาคตเถอะ ถึงยอมทำตาม ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในรถ BMV สีดำสุดหรู อืม คนรวยก็เงี่ย คิดดู ระหว่างขับรถยังเก๊ก -3- คิดว่าตัวเองเป็น cool guy หรือไงคร้าบบ
“คาด safety belt ด้วย เกิดรถชน ชั้นไม่อยากให้มีคนมาตายในนี้”
“…………………………” อูฮยอนอยากจะบ้า
“คาดเบาๆละ เดี๋ยว belt ขาด ”
“……………………….” ขอย้ำ อูฮยอนอยากจะบ้า
“เดี๋ยวคุณจอดตรงข้างหน้านะ ถ้าเลยไปเดี๋ยวมันจะเลยทางยูเทิร์นแล้วคุณจะออกไปถนนใหญ่ไม่ได้”
“ไม่ใช่คนขับรถ ไม่ต้องสั่ง”
อ๊ากก ก็หวังดีม่ะ อูฮยอนสุดจะทนละครับ
ผมปลด safety belt เรียบร้อย กำลังจะลงจากรถ
“นายชื่ออะไร”
“นัมอูฮยอน แล้วคุณละ”
“ชั้น คิมซองกยู”
“ขอบคุณที่มาส่ง”
“ปิดประตูรถเบาด้วยหละ เดี๋ยวประตูเป็นรอย”
ปังงง!!!
ผมนี้อัดสุดแรงเลยครับ โคตรจะหมั่นไส้เลย ไม่อยากจะคิดสภาพตอนเป็นลูกจ้าง แต่ก็ไม่อยากให้เสียชื่อดงอูฮยองอ่ะนะ ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ที่สำคัญที่สุดคือต้องใจฝึกงาน ถูกมั๊ยครับ ว่าแต่ซองกยูนี้มันคุ้นมาก เคยได้ยินที่ไหนนะ ช่างเถอะครับ นี้ก็ค่ำแล้ว กลับไปพักผ่อนดีกว่า
--------------------------------------------------------------------------
“อร่อยมาก”
“อืม...ขอบคุณ”
“อร่อยก็มากินบ่อยๆนะครับมยองซูฮยอง ผมยินดีตอนรับฮยองเสมอ”
“ชวนคนอื่นถามความสมัครใจพี่ยังซองจง”
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยหนิ มยองซูฮยองก็เพื่อนพี่ ทำไมกลัวหวั่นไหวหรอถ้ามยองซูฮยองมาบ่อยๆ”
“บ้า! หวั่นหวงหวั่นไหวบ้าไร กินข้าวไปเลย กินเสร็จแล้วล้างจานด้วย”
“มยองซูฮยองมาบ่อยๆนะครับ มาสอนการบ้านผมแบบนี้ทุกวันเลยยิ่งดี วันไหนที่ดึกนอนนี้เลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมเสียสละออกมานอนข้างนอกให้”
“ย่าห์ อีซองจง กินข้าวไปไม่ต้องพูดมาก นายก็ด้วย รีบกินรีบกลับห้องไปได้ละ”
เพิ่งเจอกันไม่กี่วันซองจงนี้ดูสนิทกับมยองซูมากกก มากจนน่าหมั่นไส้ พอกินข้าวเสร็จก็ไปกระหนุงกระหนิงล้างจานกันอยู่ 2 คน ระหว่างนี้ผมไปอาบน้ำดีกว่าแล้วจะได้ออกมานั่งทำการบ้าน
เสียงข้างนอกเงียบไปแล้ว สงสัยมยองซูกลับห้องไปแล้ว โอเค ไปทำการบ้านดีกว่า ว่าแล้วซองยอลก็ออกไปนั่งที่โต๊ะในห้องรับแขกแล้วก็เริ่มหยิบการบ้านขึ้นมาทำ
“ขอบคุณมากนะ สำหรับอาหาร”
0.0 เสียงนั้นมันใกล้มาก ใกล้จนผมได้ยินเสียงลมหายใจของใครอีกคน
“ อ่า....เอ่อ....ไม่เป็นไร...เอ่อ...นาย...เอ่อ ”
“ฝันดีนะครับ ซองยอล.........”
มันเป็นเหมือนเสียงกระซิบที่ดังอยู่ข้างหู ถึงจะเบา แต่มันชัดเจนมากในโสตประสาทของซองยอล
“น....นายก็ เออ...ฝันดีนะ............”
“ครับ”
“…………………………………”
ตู้มมม รู้สึกเหมือนหน้าตัวเองจะระเบิดออกมา อาการมือไม้สั่นมันกลับมาอีกแล้วครับ ปากกาที่อยู่ในมือร่วงลงไปกับพื้น หัวใจ ตอนนี้ผมไม่รับรู้อะไรแล้วนอกจากเสียงหัวใจของตัวเอง มันเต้นดัง แล้วชัดมาก ตึก ตึก ตึก.......................
มยองซูออกจากห้องผมไปตอนไหนก็ไม่รู้ เค้าจะรู้รึปล่าวว่าทำอะไรไว้กับคนที่นั่งเอ๋ออยู่ตรงนี้
สัญชาติญาณของผมมันไม่เคยผิดพลาดจริงๆ ทุกการกระทำ ทุกการแสดงออก สองคนนั้นอาจจะไม่รู้ว่าคนที่แอบอยู่หลังประตูคนนี้ รับรู้ทุกอย่างนะ..................
----------------------------------------------------
“หน้าบานมาอีกละ มีความสุขไรไอ้น้องชาย”
“ปล่าวๆ ก็ไม่มีอะไร ฮยองอ่านอะไรอยู่อ่ะ”
“สัญญาจ้างอะ พอดีจะหาคนมาช่วยทำงาน แกจะว่าไรมั๊ยถ้าชั้นพาเค้ามาทำงานที่คอนโด”
“ตามสบายเลยฮยอง แค่อย่ามาวุ่นวายกับส่วนของผมก็พอ”
“อืม....ว่าแต่ในรุ่นนายมีคนที่ชื่อ นัมอูฮยอน รึปล่าว”
“นัมอูฮยอนหรอ เพื่อนผมเอง”
“เค้าพักอยู่ที่นี้หรอ?”
“ใช่ๆ เค้าเป็นเพื่อนสนิทซองยอล ห้องอยู่ติดกับซองยอล แล้วก็สนิทกับโฮวอนด้วย แก็งค์ผมเอง”
“มีอะไรรึปล่าวฮยอง?”
“ปล่าวๆ แล้วพรุ่งนี้นายจะไปโรงเรียนยังไง”
“ไปเองเหมือนเดิมแหละฮยอง อูฮยอนกับซองยอลเนี่ยแหละที่ผมไปด้วย”
“’งั้นหรอ............งั้นพรุ่งนี้ฮยองไปส่งนายดีกว่า” จะได้ไปส่งอีกคนด้วย
“ตามใจฮยองละกัน ถ้าตื่นไหวนะ 55555 ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะชั้นเลย นี้ก็ทำเพื่อให้นายสบายนะเนี่ย”
“โอ้โห ซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง น้ำตาจะไหล ผมไปนอนละ ฝันดีฮะ”
นั้น วิ่งปรู๊ดไปละ ทิ้งให้ผมต้องอยู่กับงานอีกแล้ว
ปล่อยไอ้น้องชายไปเถอะครับ กลับมาดูสัญญาต่อดีกว่า ผมนั่งอ่านจนจบไปแล้วหละ เป็นสัญญาที่ครอบคลุม ละเอียด และชัดเจน ไม่น่าเชื่อว่าเด็กอายุแค่นี้จะคิดได้ขนาดนี้
1.ผมสามารถทำงานให้คุณได้ทุกอย่าง ทั้งที่ใช้แรงงานและใช่สมอง คุณสามารถใช้ผมได้ทุกอย่าง
2.ทุกวันหลังเลิกเรียน ผมสามารถไปช่วยทำงานได้ทุกวันหากคุณต้องการ หรือว่าคุณจะระบุวันมาก็ได้ เนื่องจากโรงเรียนเลิก 4 โมง ผมจะไปถึงที่ทำงานก่อนเวลา 5 โมง หากช้าหรือขาดงานโดยไม่บอกคุณ คุณสามารถตัดค่าจ้างผมได้
3.ในช่วงสอบคุณไม่สามารถรบกวนผมได้ การเรียนสำคัญต่อชีวิตผมในตอนนี้ (จะแจ้งให้ทราบล่วงหน้า)
4.ในวันเสาร์และอาทิตย์ คุณสามารถเรียกใช้ผมได้ กรุณาแจ้งล่วงหน้าด้วยครับหากจะเรียก
5.ในวันธรรมดาผมขอเลิกงานเวลา 3 ทุ่มนะครับ
6.สำหรับค่าจ้างนั้น คุณสามารถกำหนดอัตราได้ตามใจชอบ แต่ต้องไม่ต่ำกว่าอัตราของรัฐ
7.คุณสามารถติดต่อผมได้ทุกเวลาที่ต้อง สามารถปรึกษางานได้หากคุณไว้ใจ
*ผมจะทำงานให้ดีที่สุดเท่าที่ผมทำได้ จะทำให้เต็มที่ในทุกอย่าง หากคุณพึงพอใจในสัญญา กรุณาเซ็นต์ด้วยครับ*
นัมอูฮยอน
เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ อยากเห็นฝีมือซะแล้วว่าที่ดงอูบอกมามันจริงหรือโม้ สงสัยผมคงต้องเซ็นต์สัญญาแล้วแหละ
พ้างงง!!! คู่นี้แล้วนะ อิ้ ส่วนมยองยอลก็ฟินๆกันไป 5555555
เราค้นพบสิ่งที่ยากกว่าการแต่งก็คือการตัดพาร์ทแหละ บางตอนสั้น บางตอนยาว อย่าว่าเรานะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ เราสนุกมากกับการแต่ง ฮ่า สนุกไม่สนุกยังไงก็เม้นบอกกันด้วยนะ
ด้วยรักจากเรา ปิ้ววววววววววววว ♥
ความคิดเห็น