คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : White Confession - Ch 7
-White Confession Ch.7-
ซองยอลถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว
ว่าแต่ทำไมไม่มีใครอยู่บ้าน ปกติอูฮยอนจะต้องนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก แล้วไอ้แม่ชีหายไปไหน
อูฮยอน แกอยู่ไหน
นายมารับชั้นหน่อยสิ ชั้นอยู่ที่บ้านซองกยูฮยอง
ไปทำไร
พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อยอ่ะ มารับชั้นเร็วๆ เดี๋ยววันนี้ชั้นไม่ได้กลับบ้าน ไม่ได้กินเลือดแล้วจะซวย
เออรู้แล้ว
เป็นไรป่ะเนี่ยซองยอล
ป่าว
อืม ไม่ได้เป็นไรมาก แค่หงุดหงิดนิดหน่อย(หรอ)
ซองยอลเดินไปกดกริ่งหน้าบ้านซองกยูก่อนที่ซองจงจะออกมารับ
“สวัสดีฮะ ซองยอลฮยอง”
“พี่มารับอูฮยอนกลับบ้านอ่ะ”
“อ่อ เชิญเลยฮะ นอนอยู่ในห้องซองกยูฮยอง”
ซองยอลปิดประตูก่อนจะเดินตามซองจงไปที่ห้องซองกยู
อูฮยอนนอนอืดอยู่บนเตียงโดยมีซองกยูป้อนข้าวให้
“อูฮยอนเป็นไรหรอฮะฮยอง”
ซองยอลถามขึ้นด้วยความสงสัย อยู่มา 100 กว่าปีก็ไม่เคยป่วย(ป่วยได้ที่ไหน) แล้วทำไมเพื่อนเขาถึงมานอนซมแบบนี้
“พอดีอูฮยอนมาช่วยกันฮยองไม่ให้โดนกิ่งมะม่วงหล่นใส่อ่ะ เจ็บเลยเนี่ย”
“ไม่เป็นไหร่หรอกครับ แค่นี้นิดหน่อยเอง โอ้ย......”
อูฮยอนแกล้งทำเป็นเจ็บตอนที่ขยับตัว จริงๆปกติดีมาก แต่มันก็ต้องเล่นละครเพราะความจำเป็น
อย่าเล่นละคร ชั้นรู้นายไม่ได้เจ็บ
โธ่ คุณเพื่อนก็รู้เหตุผลดี รีบๆพากลับบ้านเถอะ นอนจนเมื่อยไปหมดแล้วแล้ว
“งั้นเดี๋ยวผมพาเพื่อนผมกลับไปดูแลที่บ้านดีกว่าครับ รบกวนฮยองมาทั้งวันละ”
“อ่าๆ ตามใจนายเลย นี้ลูกประคบสมุนไพรนะ เอาไว้ประคบแก้ปวดได้”
นี้บ้านหรือสถานพยาบาล มีทั้งเปลหาม ลูกประคบสมุนไพร
“อ่าครับ ขอบคุณนะครับ”
ก่อนซองยอลจะค่อยๆพยุงอูฮยอนกลับไปที่บ้าน
เมื่อถึงบ้านก็ทำกิจวัตรเหมือนปกติ ซองยอลจัดการรินเลือดก่อนจะเอามาให้เพื่อนได้ดื่มด้วย
“ไปดูรถมา เป็นไง”
“ก็ดี”
“แค่นี้?”
“แล้วให้บอกว่าไรอ่ะ ว้าว มันมีล้อหรอ”
น้ำเสียงซองยอลไม่ได้เล่นเหมือนประโยคที่พูดออกมาเลยซักนิด
“อ่าๆ ก็ดี”
“ไปนอนก่อนนะ บาย”
พูดจบก็วาร์ปหายไปเลย
บรืน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อ่าว นั้นมันรถมยองซูหนิ พึ่งเข้าบ้านเมื่อกี้เอง
ว่าไม่ได้กลับมาด้วยกันหรอ?
หรือว่าทะเลาะกัน
อ่า......อารมณ์เสียเพราะเรื่องนี้ชัว นัมมินจุนฝันธง
ซองยอลกลับขึ้นมาบนห้องก่อนจะรีบอาบน้ำให้รีบร้อยแล้วก็ไม่นั่งจ๋องอยู่บนเตียง
หงุดหงิด...................
น้อยใจ……………………
เสียใจ………………………
มันก็คงรวมๆกันอยู่แหละในตอนนี้
ตกใจแทบตายตอนที่รถหยุดกลางสนาม นึกว่าคนขับจะเป็นลมหมดสติไปกลางคัน เหอะ อุส่าเป็นห่วง กลับโดนไล่เหมือนหมูเหมือนหมา
“อย่าร้องไห้สิซองยอล ทำยังกะไม่เคยโดนใครดุแหละ”
ซองยอลพูดปลอบตัวเองก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
มยองซูคงไม่รู้สินะว่าบนโลกที่แสนโดดเดี่ยวใบนี้ มีแค่ไม่กี่คนหรอกที่ซองยอลจะรู้จัก จะเป็นห่วง
แล้วจะไปเรียกร้องอะไรหละซองยอล ในเมื่อนายไปเป็นเพื่อนของเค้าเอง ก็ต้องยอมสินะ
ช่างมันๆ นอนๆ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ในเมื่อเค้าไม่อยากให้ยุ่งก็ไม่ต้องยุ่ง
ราตรีสวัสดิ์
มยองซูถึงบ้านก็รีบขึ้นห้องไปเลยเหมือนกัน
ทำไมเขาต้องไปคิดถึงเรื่องบ้าๆพวกนั้นด้วยทั้งที่มันก็ผ่านมา 2 เดือนแล้ว เพราะเรื่องบ้าๆนั้นแท้ที่ทำให้ทุกอย่างวันนี้มันแย่ไปหมด
“พังหมด ชีวิต”
มยองซูได้แต่สบถเบาๆกับตัว
รู้แหละว่าพูดอะไรไปกับซองยอลบ้าง แต่ตอนนั้นมันขาดสติจริงๆ เหมือนหนังเก่าที่มาฉายใหม่ หนังห่วยๆเรื่องหนึ่งที่ทำให้เขาสติแตก จนลืมนึกถึงอีกคน
มยองซูเดินไปที่หน้าต่างเพื่อที่จะมองไปยังห้องซองยอล แต่ทว่าไฟมันปิดแล้ว ซองยอลนอนไปแล้ว
“ชั้นขอโทษนะ”
ก่อนมยองซูจะปิดไฟแล้วนอนเช่นกัน
วันต่อมา
ติ้งต่อง!!!!!
อูฮยอนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกรีบเดินไปหยิบก่อนจะเดินไปเปิดประตู
“อ่าว มยองซู มีไรหรอ”
มาก็ดี กำลังอยากจะถามเรื่องเมื่อวานพอดี
“บ้านนี้เค้านิยมใส่แว่นกันแดดหรอ”
“อืมๆ อย่านอกเรื่อง ตอบคำถามมาก่อน”
“มาหาซองยอลอ่ะ”
นั้นไง นัมมินจุนไม่เคยพลาด
“ซองยอลยังไม่ลงมาอ่ะ นายมานั่งรอในบ้านก่อนสิ”
ซองยอล มยองซูมา
ซองยอล ชั้นรู้ว่าแกตื่นแล้ว
ซองยอล ลงมา
ไม่!!!!!!!!!!!!!!
อืม ชัดเจน มันสองตัวมีเรื่องไรกันเมื่อวาน
“ซองยอลยังไม่ตื่นอีกหรอ”
มยองซูที่นั่งมาสักพักแล้วถามขึ้น
“น่าจะยังอ่ะ” มันตื่นแล้ว แต่มันไม่อยากเจอนายไง< อันนี้ในใจ
“อ่า...แล้วเมื่อไหร่จะตื่นอ่ะ”
“มีเรื่องไหร่หรอ”
“อ๋อ ปล่าวๆ”
“เมื่อวานไม่ได้กลับพร้อมกัน”
“เอ่อ................”
มยองซูถึงกับน้ำท่วมปากเลยทีเดียว
“เกิดไรขึ้น เล่ามา ไม่งั้นไม่ไปปลุกให้”
“อ่า......................”
“จะเล่าไม่เล่า?”
“อ่า.....................”
“งั้นก็ประตูเลย บาย”
พูดจบอูฮยอนก็ลุกขึ้นและจะเดินจากไป
“ชั้นไล่ซองยอลให้กลับบ้าน”
มยองซูตะโกนลั่น จนอูฮยอนที่เดินอยู่ชะงัก
“ไล่เพื่อนชั้น?!”
อูฮยอนหันกลับมาก่อนที่จะบิดหูมยองซู
“โอ้ย หยิกหูทำไม เจ็บ!!”
“แล้วใครใช้ให้ไล่เพื่อนชั้น”
โอ้ย อีตาบ้านี้ เคยรู้บ้างมั๊ยว่าแกคือผู้โชคดีที่ได้รับเกียรติในการมีแวมไพม์อย่างพวกเขาเป็นเพื่อนเลยนะเฟร้ย
“เห้ย ใจเย็นๆ”
โห แรงเยอะเป็นบ้า หูแทบฉีก
“คือแบบชั้นมีเรื่องเครียดนิดหน่อยมันเลยขาดสติอ่ะ นายใจเย็นก่อนอูฮยอน ใจเย็นๆ”
อูฮยอนปล่อยมือออกจากหูมยองซูไว้ก่อนจะกลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม
“เรื่องอะไร”
“มันยาวอ่ะ ถ้าจะให้อธิบาย คือว่าสองเดือนที่แล้วชั้นกับแ...............”
“เอาสั้นๆพอ”
“คือว่าชั้นเดจาวูอ่ะ แบบมันเดจาวูถึงเรื่องที่ไม่ค่อยดี เวลาเราไปอยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายกัน”
“อืม”
“อืมคือ โอเค?”
“เรื่องเดจาวูมันแย่ขนาดที่นายว๊ากเพื่อนชั้นเลยหรอ”
“ก็...........นะ”
มยองซูเกาหัวแกรกๆก่อนจะทำหน้ามึนๆ
เห็นแล้วก็น่าเห็นใจ
ซองยอล ลงมาคุยหน่อยมั๊ย มาฟังซักหน่อย
ไม่ บอกให้กลับบ้านไปก่อนเลย
ใจแข็งจริง
“งั้นเดี๋ยวชั้นไปดูให้”
อูฮยอนทำเป็นไปดูซองยอลที่ข้างบน ก่อนจะลงมาบอกมยองซูตามที่อีกคนฝากมา
“ซองยอลไม่สบาย นายกลับไปก่อนเลย วันนี้มันไม่น่าลงมา”
“เป็นไรมากป่าว ไหวมั๊ย ไปโรงพยาบาลมั๊ย”
“เออ ไม่ต้องหรอก นายกลับไปเถอะ”
แล้วมยองซูก็กลับบ้านไป
“ซองยอล นายมีคนเป็นห่วงด้วยรู้ตัวมั๊ย”
ซองยอลไม่สบาย ซองยอลเป็นอะไร
มยองซูก็ได้แต่ทายอยู่ห่างๆ ว่าแล้วก็ขึ้นไปเช็คขายเรื่องการแข่งขันดีกว่า ช่วงที่เขาหายไป มีอะไรใหม่ๆในวงการรถแข่งเยอะ มยองซูต้องคอยเช็คเสมอเพื่อไม่ให้ตกข่าว
นักแข่งอันดับ 1 จะไม่ยอมเป็นรองใครแน่นอน
ใครมอง?
มันกลับมาอีกแล้วความรู้สึกนี้
มยองซูลุกขึ้นไปตรงหน้าต่างก่อนจะแอบอยู่ข้างๆ รอบที่แล้วมองไปตรงๆอีกฝ่ายเลยรีบหลบ
นั้น.......ซองยอลหนิ..............
ไหนบอกว่าไม่สบาย.....................
แล้วตา..............................
มยองซูกระพริบตาถี่ๆอีกครั้ง ก่อนจะมองไปอีกที
ไม่มีแล้ว.....................................
เมื่อกี้ซองยอลจริงใช่มั๊ย.............ขอให้ใช่ด้วยเถอะ
ไม่ บอกให้กลับบ้านไปก่อนเลย
ตอนนี้ซองยอลยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้ามยองซูจ่ะๆ
มันยังเสียใจอยู่ แต่ทำไงได้ มีสิทธิ์ไปงอนป่ะละ
ซองยอลมองออกไปนอกน่าต่าง วิวก็ไม่มีไรเลย มีแค่บานหน้าต่างของคนบ้านข้างๆ
ในห้องนั้นมีการเคลื่อนไหวแล้ว มยองซูกลับบ้านไปแล้ว
โอ้ย อย่าไปอยากดู ซองยอลอย่า .................. ไม่ทันแล้ว ตอนนี้อยู่ตรงหน้าต่างแล้ว
ซองยอลมองไปยังคนที่นั่งเล่นคอมอยู่ แต่อยู่ดีๆคนตรงคอมก็หายไป
“ไปไหนว่ะ”
เออ ไม่ดูแล้ว ซองยอลเดินกลับมาที่เตียงก่อนจะนั่งจ๋องลงไปอีกรอบ
ชีวิตมันมีแต่ความเศร้าจริงๆ..........................................
ตาย นี้ไรท์เตอร์หรือเด็กเลี้ยงแกะ บอกจะลงก่อน 4 ทุ่มครึ่งเลยมา 1 ชม. (กราบขอโทษจริงๆ)
อากาศร้อนเลยชอบมาพิมดึกๆเย็นๆสบายๆ อย่าว่ากันนะครับบ แต่อย่างที่บอก ไม่หายแน่นอน ถ้าหายมาจิกได้เลย
ตอนนี้ช่างไร้เนื้อหาสาระจริงๆ ไร้ซึ่งไรทั้งนั้น ตอนหน้าๆ ไม่ไร้ซึ่งแน่นอน อิ้อิ้
ก็ไม่มีไรมาก อยากจะขอบคุณอีกครั้งที่อ่านกันอยู่นะครับ มีอะไรอย่าจะทึ้งหัก็บอกเลย เรายินดีรับฟัง :)
ฝันดีนะคะทุกคน บาย ♥
#ฟิคMaserati
ความคิดเห็น