คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : My Heart is Beating - Chapter 8
ซองยอลคงนอนไปแล้วสินะ....... ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่คนอย่างคิมมยองซูหัวใจพองโตขนาดนี้ ได้กวนวันละนิดวันละหน่อยก็พอที่จะทำให้ชีวิตในแต่ละวันมีสีสันมากขึ้น
เค้าไม่ได้ตั้งใจจะกวนประสาทซองยอลหรอก ก็แค่อยากจะเห็นสีหน้า ที่ทำเหมือนเด็กอยากจะเอาชนะอะไรสักอย่าง ซองยอลรู้มั๊ยนะว่า
มัน........น่ารักแค่ไหน
ตั้งแต่วันที่พี่ชายของเค้าให้เอาโทรศัพท์ไปคืนซองยอล คนอย่างมยองซูก็ไม่ได้อยากเสียมารยาทหรอกนะ ก็มันอยากรู้นิ อยากรู้จักคนคนนี้ให้มากขึ้น
เริ่มจากอัลบั้มรูปภาพก่อนก็แล้วกัน
มีทั้งรูปเดี่ยวของซองยอล รูปถ่ายกับเพื่อนๆ รูปแอบถ่าย รูปน้องชาย รูปครอบครัว รูปวิว รูปขนม มีเยอะเป็น 1000 รูป ซึ่งผมก็ดูทั้งหมด บางรูปนี้ก็เล่นซะผมขำก๊ากเลยครับ ก็เล่นทำหน้า ทำหน้าเหมือนลิง เหมือนนกฮูก (นึกออกใช่มั๊ยครับ555)
แต่ก็มีหลายรูปครับที่ทำให้ผมเหมือนโดนสะกดเลย รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าหวาน มันเป็นยิ้มที่ร้ายกาจมากครับ
พอดูรูปจนหมด ผมก็กดเข้าไปดูปฎิทิน ดูซิ ว่าเจ้าของโทรศัพท์จะเกิดวันไหน ไล่เดือนไปเรื่อยๆ อ่า... 27 สิงหาคม เอ๊ะ มี note อะไรอ่ะ
" วันนี้เป็นวันเกิดของอีซองยอลเองแหละ ขอบคุณพ่อกับแม่นะ ที่ทำให้ผมได้เกิดมาเจอแต่สิ่งดีๆแบบนี้ วันนี้ซองจงทำเซอร์ไพรซ์ให้ผมด้วยแหละ ผมรักน้องของผมจริงๆ ส่วนอูฮยอนกับโฮย่า ทำซะน้ำตาแทบไหล มาแกล้งทะเลาะกันแบบนี้มันไม่สนุกเลย ;-; แต่พอเห็นเซอร์ไพรซ์ที่ 2 คนนั้นทำให้ก็พูดไม่ออกเลย ผ่านมาอีกปีแล้ว ความเป็นเพื่อนของเราก็จะยืนยาวแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่มีที่สุดนะ วันเกิดปีนี้ผมไม่ขออะไรมากหรอก ให้ทุกคนที่อยู่รอบๆตัวผมมีความสุขก็พอ พอทุกคนมีความสุข ผมก็มีความสุขไปด้วย อ่าสุดท้าย สุขสันต์วันเกิดนะ ซองยอลลี่!"
"แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะซองจงอ่า นายมีความสุขใช่มั๊ย? ฮยองก็มีความสุขเหมือนกันนะ น้องชายของฮยองโตขึ้นอีกปีแล้ว ตั้งใจเรียนนะซองจงอ่า ชีวิตมันอาจจะเหนื่อยไปหน่อย แต่นายก็มีฮยองคนนี้อยู่ข้างๆเสมอนะ โชคดีนะซองจง"
"ฮ่าาา วันนี้ผม อูฮยอน ซองจง แล้วก็โฮย่า เราไปเที่ยวสวนสนุกกัน สนุกเป็นบ้า ตอนแรกก็นึกว่าโฮย่าจะกล้าที่สุด ที่ไหนได้ ระหว่างที่ผมกับซองจงเล่นรถไฟเหาะกัน มันกลับพาอูฮยอนไปเล่นม้าหมุน 555555 เราได้เล่นหลายอย่างเลยแหละ เหมือนผมได้ย้อนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง หวังว่าครั้งหน้าเราจะได้มาอีกนะ มาบ่อยๆๆๆๆ เลย >_____<"
“ถึงวันนี้มันจะเศร้า ก็ไม่เป็นไรเนอะ ถึงพ่อและแม่จะไม่ได้อยู่ข้างๆผมในทุกๆวัน แต่ผมรู้ว่าพ่อแม่ก็รู้ว่าพ่อแม่รักผมกับซองจงเสมอ ผมก็ไม่เคยโกรธหรือคิดน้อยใจเลยนะ รู้มั๊ยฮะ ผมยิ่งรักพ่อกับแม่มากๆๆๆๆๆ ขึ้นไปอีก เดินทางกลับโดยสวัสดีภาพนะครับ ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลตัวเองและน้องให้ดีที่สุดเลยครับ ”
ในแต่ละช่องของปฎิทิน จะมีโน๊ตที่เป็นเหมือนไดอารี่ของซองยอล มีทั้งเรื่องสุข และเรื่องเศร้า แต่ไม่ว่ามันจะเศร้าแค่ไหน ก็จะจบลงด้วยดีเสมอ ซองยอลเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ให้ผมอ่านหมดก็คงไม่ไหวครับ มันมีมากกว่า 365 ช่อง ไหน ขอดูของเมื่อวานซิ เขียนอะไรไว้บ้างนะ
"มะรืนนี้ก็เปิดเทอมแล้ว ม.ปลายปีสุดท้ายแล้วนะซองยอล นายต้องทำให้ดีใช่มั๊ย ฮึ้บ! สู้ๆ พรุ่งนี้มีนัดไปซื้อของกับอูฮยอนแหละ รู้รึปล่าว วันนี้ตาซ้ายกระตุกทั้งวันเลย เปิดเทอมผมคงต้องเจอกับอะไรดีๆแน่เลย จะเป็นอะไรกัน? วิชาเรียนจะน้อยลง คุณครูจะเลิกบ่น หรือว่าจะเป็นเพื่อนใหม่? จะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ มาทำวันพรุ่งนี้และมะรืนให้ดีที่สุดดีกว่า เย้!"
ทุกตัวอักษรที่ออกมา สามารถสื่อได้ถึงตัวตนจริงของคนที่เขียนได้ชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งที่เห็น
น่ารักดีเนอะ เป็นไดอารี่ที่เขียนเหมือนเด็กประถมเลยว่ามั๊ยครับ
หลายคนบอกว่า ความรักมันเกิดขึ้นได้ทุกเวลาแหละ และบางทีมันอาจจะเกิดขึ้นเร็วโดยที่เราก็ไม่รู้ตัว ไม่รู้สาเหตุ ไม่รู้ที่มาที่ไป บางทีก็ดูเหมือนไม่มีเหตุผลสักนิด หรือดูเหมือนความฝันที่เกิดขึ้นชั่วข้ามคืน
กว่าจะรู้ตัวอีกที........ก็ตอนที่หลงรักเค้าคนนั้นไปแล้ว
------------------------------------------------------------------
เช้าวันต่อมาหน้า Mecenatpolis
"ฮยอง นั้นไง อูฮยอนฮยองมาแล้ว " อูฮยอนฮยองมาถึงแล้ว ครบแล้วก็ออกเดินทางโลดด
"ป่ะฮยอง ไป โรงเรียนกัน"
"เดี๋ยว ยังเหลืออีกคน"
ใครหรออีกคน ปกติก็มีแค่ผม ซองยอลฮยอง แล้วก็อูฮยอนฮยองหนิ
"นั้นไง มานู้นละ มยองซูอา !!!"
"โทดทีที่มาช้า"
อ๋อ ผมลืมมยองซูฮยองไปได้ไงน้าา
"ไม่เป็นไรหรอกนี้พึ่ง 7.25 ยังไม่ถือว่าสาย ไปกันเถอะ มยองซู ซองยอล ซองจง เดี๋ยวจะสายจริงๆ"
ตอนนี้พวกเราอยู่ในรถไฟฟ้าใต้ดินแล้วครับ คนแน่นเป็นบ้าเลยเลยฮะ สภาพตอนนี้คือฮยองทั้ง 3 ของผมนั่ง ส่วนผมยืน เป็นน้องที่เสียสละจริงๆ 555 ซองยอลฮยองนั่งตรง ด้านซ้ายเป็นมยองซูฮยอง ส่วนด้านขวา อูฮยอนฮยองนั่งหลับไปแล้วครับ
"เมื่อคืนนอนฝันดีมั๊ย?"
ทำไมมยองซูฮยองพูดแปลกๆ
"อืม......ฝันดี น..น...นายละ..
"นายฝันถึงชั้นบางรึปล่าว?"
"บ..บ..บ้า ถ้าฝันถึงนายก็ฝันร้ายอะสิ พูดไรแปลกๆ "
ว่าแต่ทำไมพี่ชายผมต้องก้มหน้าก้มตาด้วย นั้น หน้าก็แดง แดงไปถึงหูเลย ฮั่นแน่!
ไม่มีบทสนทนาอะไรหลังจากนั้น จนถึงสถานีปลายทาง พอลงรถปุ๊บ ซองยอลฮยองก็เดินมาหาผมเลย
"เป็นไรไปฮยอง เขินมยองซูฮยองหรอ?"
"น..นายพูดอะไร ขงเขินอะไรกิน เห็นมั๊ย เออ..อากาศมันร้อนเนี่ย"
ร้อนมากเลยครับ ผมนี้หนาวมาก
" พูดไรไร้สาระ น้องคนนี้นี่ ไปๆ รีบเดิน เดี๋ยวสาย"
หึๆ เกิดไรขึ้นระหว่าง 2 คนนี้ ทำไมผมไม่รู้นะ ไม่ได้ละ ซองจงคนนี้คงจะต้องสืบซะแล้ว
"กลางวันนี้เดี๋ยวมากินข้าวด้วยนะฮยอง วันนี้เยอินไม่มา"
"อืมได้ เจอกันที่เดิม ไปเรียนได้ละ ตั้งใจเรียนนะ"
เดี๋ยวก็รู้ครับ ว่ามันคืออะไรเป็นอะไร
กริ้ง!
พักเที่ยงแล้วครับ ได้เวลาเริ่มปฎิบัติการสักที ไม่รอช้าครับ ผมรีบเดินไปโรงอาหารเลย
อ่า ฮยองนั้นอยู่ตรงนั้นเอง
"สวัสดีฮะ โฮย่าฮยอง อูฮยอนฮยอง มยองซูฮยอง ผมขอทานข้าวด้วยนะ"
"มา ซองจง มานั่งข้างฮยองมา" ซองยอลฮยองเรียกผม
เรื่องอะไรจะไปแทรกกลางระหว่างมยองซูฮยองกัยซองยอลฮยองละครับ
"ผมไปนั่งข้างอูฮยอนฮยองดีกว่า"
อ่า ที่นั่งเหมาะสมแล้วครับ เริ่มกินข้าวโลดด
"วันนี้ไปนั่งเล่นที่ห้องนายก่อนได้ป่าว"
"ก็มาสิ อยากมาก็มา อูฮยอน โฮย่า วันนี้เลิกเรียนแล้วมานั่งเล่นห้องชั้นก่อนมะ"
"เอาดิๆ เดี๋ยวชั้นไปด้วย"
"ชั้นไปไม่ได้อ่ะ บ้านไกล เฮ้อ สงสัยชั้นต้องไปอยู่ที่ Mecenatpolis บ้างแล้วสินะ 555"
"วันหลังนายมานอนห้องชั้นสิ ช่วงนี้บูฮยอนฮยอง ไม่ได้เข้ามาคอนโดเท่าไหร่ "
"อะเคๆ ไว้วันหลังจะไปป่วนนะ 5555"
"ซองจงอา วันนี้นายจะกลับบ้านช้ารึปล่าว?"
"ไม่อ่ะครับ เดี๋ยวผมกลับเลย"
ใช่ครับ ต้องรีบกลับไปสืบ ฮ่าๆๆๆ
กริ้ง!
"ขออนุญาตินะแก" แล้วอูฮยอนฮยองก็ลุกออกไปคุยโทรศัพท์
"ครับฮยอง มีอะไรหรอครับ"
"อูฮยอน ช่วงนี้นายว่างมั๊ย?"
"ก็พอว่างอ่ะครับ ดงอูฮยองมีอะไรหรอ?"
"นายอยากทำงานแบบที่เคยทำรึปล่าว?"
"อยากสิครับฮยอง ช่วงนี้ผมพอมีเวลา"
"แต่รอบนี้ไม่ได้ทำกับฮยองนะ แต่ทำกับเพื่อนฮยอง โอเคมั๊ย"
"เพื่อนฮยองหรอ ได้ครับ ไม่มีปัญหาเลย ผมทำได้หมดแหละ"
"งั้นเดี๋ยวเย็นนี้มาฮยองไปรับที่โรงเรียนหลังเลิกเรียนนะ จะได้พาไปคุยเรื่องงาน"
"อ่าได้ครับฮยอง ขอบคุณมากนะคร้าบบบบบ รักที่สุดเลยย"
"5555 โอเค แค่นี้นะ"
"ครับ สวัสดีครับ"
"ซองยอล วันนี้ชั้นมีธุระอะ คงไปเล่นห้องแกไม่ได้แล้ว โทดทีนะ"
"เห้ย ไม่เป็นไร นายไปทำธุระเหอะ"
"โอเคๆ"
แล้วเวลาพักเที่ยงก็หมดลงครับ ผมแยกย้ายกับพวกฮยองแล้วก็กลับไปเรียนต่อ ทำไมเลขมันยากแบบนี้ครับ อีซองจงง่วงนอน -3-
กริ้ง!
เยสสส เลิกเรียนสักที เหนื่อยจริงๆ
"อูฮยอนอา โฮย่า กลับบ้านดีๆ พรุ่งนี้เจอกัน"
"อืม บายยย" สองคนนั้นไปแล้วครับ
"ส่วนนาย จะไปอยู่ที่ห้องชั้นก่อนใช่มั๊ย?"
"........." พยักหน้าหงึกๆ สองสามที
"รอน้องชั้นแปป"
"........." พยักหน้าหงึกๆ สองสามที
"แล้วจะกินอะไรมั๊ย จะได้ซื้อขึ้นไปเลย"
"........." พยักหน้าหงึกๆ สองสามที
"ฮยอง ผมมาละ" ซองจงมาแล้วครับ
"วันนี้การบ้านเยอะมากก แล้วที่ฮยองสอนเมื่อวานอ่ะ มันผิดเกือบหมดเลย ดีนะไม่เก็บคะแนน"
"หึหึ"
"หัวเราะอัลไล? นี่พกปากมาด้วยหรอ"
"ซองจงไปกันเถอะ เดี๋ยววันนี่มยองซูฮยองสอนเอง ดีมะ"
“จริงหรอครับ!”
“จริงสิ”
"จะเชื่อได้หร้อ ว่าจะสอนถูก นายอย่าม.....เห้ย!รอด้วยสิว่ะ"
ซองจงกับมยองซูมันไปแล้วครับไม่มีรอเลย =3= แหม คุยกันใหญ่ หัวเราะคิกคัก สนิทกันมากเลยน้อ
พอกลับถึงห้องนี้ผมก็กลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ไปเลยครับ
"ฮยอง ขอน้ำหน่อย"
"ฮยอง ขอลูกอมมะนาวด้วย"
"ฮยอง ปรับแอร์ให้หน่อย หนาว"
"ฮยอง เปิดไฟให้หน่อย มองไม่เห็น"
“ฮยอง หยิบหนั.................”
"ฮยองไม่ใช่แม่บ้านนะครับคุณอีซองจง"
ไอ้น้องบ้า ใช่อยู่ได้
"ก็มยองซูฮยองสอนเลขผมอยู่อ่า ช่วยกันหน่อยจิ"
"คร้าบบบ ว่าแต่เย็นนี้จะกินอะไรครับ?" นี้เห็นว่าเป็นการเรียนนะเนี่ย
"กิมจิชิเกะ" เป็นมยองซูที่ตอบ
"ใครถามนายมิทราบ"
"ก็ไม่ได้ระบุคนไม่ใช่หรอ?"
"จุ้น! พี่น้องเค้าจะคุยกัน"
"ฮยองจะว่ามยองซูฮยองทำไมอ่า ผมชวนพี่เคาทานข้าวเย็นเพื่อขอบคุณที่มาสอนเลขให้ ฮยองอ่ะ อย่าใจจืดใจดำไปเลย เดี๋ยวตีนกาขึ้นนะ"
"นี้สรุปแกเป็นน้องใครกันแน่ฮะ" เข้าข้างกันจริ๊งง
"น้าา ฮยองนะๆๆๆ ตามใจมยองซูฮยองหน่อย นะๆๆ"
"เออๆ ก็ได้ๆ รีบทำการบ้านละ"
ซองจงมันมุดหัวลงไปทำงานแล้วครับ แต่ไอ้อีกคนก็ยังหัวโด่ อยากจะจับมาฟาดซักทีนึง หน้าหมั่นไส้ชะมัด
อ้าว แล้วจะมองหน้าทำไมครับ?
จากแค่มอง ค่อยๆเปลี่ยนเป็นยิ้มช้าๆ..................
จะยิ้มให้ทำไมเนี่ย เขินเอ้ย...ตกใจหมด
วิ่งกลับเข้าครัวก่อนดีกว่าครับ วันนี้ทำกิมจิชิเกะ งั้นหยิบหม้อก่อนละกัน
เพล้ง!
ซองยอล แกเป็นอะไรรร มือไม้สั่นไปหมด หยิบอะไรก็ไม่ได้ ดีนะที่หม้อมันเป็นอะลูมิเนียม
"ฮยองเป็นไรป่าว" ซองจงมันตะโกนขึ้นมาทั้งที่ยังตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้าน
"อ่า....เออ....ม....ม...ไม่เป็นไรๆ"
โอ้ย เลิกมองได้แล้วมยองซูขอร้องเถอะ ไม่งั้นไอ้มือเจ้ากรรมคงไม่หยุดสั่น สมาธิกระเจิงไปหมดแล้วเนี่ย ใจเย็นซองยอล เป็นอะไรไป แค่มยองซูมองมาทำไมถึงกับควบคุมอะไรไม่ได้เนี่ย
“มอง อ....อะไร นี้อุส่า ต....ตามใจ ทำให้กิน..........”
ถ้ายังไม่เลิกมองนะ ก็ทำไม่ได้เว้ย ข้าวเขิ้วก็ไม่ต้องกินมันละ
“ฮยองฮะ ข้อนี้ทำไงหรอฮะ”
เฮ้อ ค่อยยังชั่ว มยองูเลิกมองผมละ ขอบคุณซองจงจริงๆ ที่เรียกขึ้นมาถูกจังหวะพอดี ไม่งั้นอย่างที่บอกครับ วันนี้คงไม่ได้กินข้าวกัน
คิดว่าอะไรมันจะถูกจังหวะขนาดนี้หรอฮยอง ฮึ..ปล่าวเลย ซองจงคนนี้จงใจต่างหากละ..........
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮาโหล ตอนนี้ทำไมยาวจัง 5555 ตอนแรกจะตัดพาร์ทหลังออกแต่มันก็สั้นไป ผลก็เลยยาวแบบนี้
เป็นไงกันบ้าง สนุกมั๊ย? เม้นบอกด้วยก็ดีนะ 55555 เราจะพยายามแต่งให้ดีที่สุด สัญญา
ก็ขอบคุณที่ยังคงเข้ามาอ่านนะคะ เรื่องนี้เราว่ายาวแน่เลย แต่ไม่ต้องห่วง สัญญาว่าจะลงให้ทุกวัน
ยังไงก็อ่านให้สนุกนะคะ ขอบคุณจริงๆ จากใจ ปิ้ววว ♥
ความคิดเห็น