คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : White Confession - Ch 6
-White Confession Ch.6-
บ่ายวันต่อมา
ตอนนี้ซองยอลกับอูฮยอนกำลังนั่งจัดสวนในขวดโหลอยู่ ช่วงนี้มีออเดอร์พอสมควร ทั้งสองจึงไม่ต้องนั่งแกร่วอยู่บ้านเฉยๆ
กริ้ง!!!!!!!!!!!!!
“โทรศัพท์แกอ่ะซองยอล รับดิ”
ซองยอลวางขวดโหลลงก่อนจะเดินไปรับโทรศํพท์ที่แผดเสียงอยู่
มยองซู
“ฮัลโหล”
ซองยอลกรอกเสียงหวานลงไปในสาย
“ผีเข้ารึปล่าวถึงได้พูดแบบนี้”
“อุส่าห์ตอบดีๆ ทำไมต้องกวนฮะ!!!!”
“ครับๆๆๆๆ ไม่กวนแล้วครับ”
“มีไร”
ซองยอลถามออกไปห้วนๆ มันหน้างอนมั๊ยละเนี่ย
“ที่เคยสัญญาว่าจะพาไปดูตอนซ้อม วันนี้ชั้นจะไปซ้อม ไปด้วยกันมั๊ย”
“ไปๆๆๆๆ!!!!!!”
คนอย่างซองยอลอยากจะงอนใครจริงๆจรังๆก็ทำไม่ได้ซักที่ ตอนนี้กลายเป็นตื่นเต้นเหมือนเด็กจะได้ไปสวนสนุกก็ไม่ปาน
“งั้นอีก 10 นาที เจอกันหน้าบ้านนะ บาย”
ติ๊ด!................
“อูฮยอนอา เดี๋ยวชั้นออกไปข้างนอกนะบ่ายนี้”
“อ่าว แล้วงาน? จะไปไหน บอกมาเลย”
“ทำตัวเหมือนป้าไปได้ จู้จี้ขี้บ่น ต่อไปนี้จะเรียกอูจุมม่า”
“ไม่ต้องมาว่าชั้นเลย จะไปไหน”
“ไปดูมยองซูซ้อมแข่งรถ”
“เออๆๆๆ จะไปไหนก็ไป เดี๋ยวชั้นทำงานเองก็ได้ เดี๋ยวนี้เห็นเพื่อนใหม่ดีกว่าเพื่อนเก่าสินะ”
“โธ่ๆๆๆๆ อูจุมม่า อย่าน้อยใจไปเลย ยังไงอูจุมม่าก็เป็นที่หนึ่งในใจเสมอ”
ก่อนจะลงมานั่งข้างอูฮยอนพร้อมกับเอาหัวถูแขนอูฮยอนไปมา
“พอๆๆๆ สยิว จะไปไหนก็ไป อย่ากลับเกินเที่ยงคืนละ”
“คับ อูจุมม่า”
พูดจบซองยอลก็วาร์ปไปที่ห้องนอน จัดการใส่คอนแทคเลนส์ให้เรียบร้อย ก่อนจะออกไปหน้าบ้านเมื่อถึงเวลานัด
รถ Maserati คันงามมาจอดรออยู่ที่หน้าบ้านเรียบร้อยพร้อมกับคนขับที่อยู่ข้างใน
“เชิญครับ คุณซองยอล”
มยองซูพูดก่อนจะยิ้มแมวๆให้ซองยอล 1 ที
ซองยอลเปิดประตูรถก่อนจะไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ
“ทำไมใส่คอนแทคสีนี้หละ”
วันนี้ซองยอลใส่คอนแทคเลนส์สีน้ำตาลอมดำ
“ทำไม สีนี้มันไม่สวยหรอ”
“ปล่าวๆ ชั้นว่านายใส่สีเทาแล้ว................ดูเซ็กซี่ดีนะ”
“อ่า...พูดบ้าไร ก็วันนั้นออกไปข้างนอกมันก็ต้องมีนิดนึงป่ะ”
“แล้ววันนี้แหละ”
“วันนี้ก็ส่วนของวันนี้สิ เอิ้วว พูดไรก็ไม่รู้ รีบไปเหอะเดี๋ยวจะเย็น”
“คร้าบบบบ”
แล้วทั้งรถสปอร์ตก็เคลื่อนตัวออกจากหน้าบ้านไปยังสถานที่ฝึกซ้อมที่อยู่ชานเมือง
“อยู่คนเดียวอีกแล้วหนอ.................”
อูฮยอนพูดกับตัวเองพลางค่อยๆคีบมอสเข้าไปตกแต่งในขวดโหล
ก็ยังดีที่ทำเสร็จเกือบหมดแล้ว งานที่เหลืออูฮยอนจึงทำคนเดียวไหว
หลังจากทำงานที่เหลือและเก็บอุปกรณ์แล้ว อูฮยอนก็ตัดสินใจว่าจะออกไปรดน้ำต้นไม้สักหน่อย เพราะวันนี้อากาศไม่ร้อนมาก
อูฮยอนเดินไปหยิบแว่นกันแดดสีดำมาใส่ เขาเลือกที่จะไม่ใส่คอนแทคเพราะคงไม่เจอใครตอนนี้ สนามหน้าบ้านของสองหนุ่มเป็นสนามเล็กๆที่มีดอกไม้กระถางจิ๋วๆเรียงรายกันอยู่ตามแนวรั่ว อูฮยอนเดินไปเปิดน้ำก่อนจะค่อยรดอย่างอารมณ์ดี
“คุณปิดน้ำ!!!”
“เสียงใครว่ะ?”
รอบตัวอูฮยอนก็ไม่มีใครหนิ
“คุณปิดน้ำก่อน คุณ!!!!”
“ใครอ่ะ!!!!!!!!”
อูฮยอนตะโกนออกมาเสียงดังลั่น รอบตัวเขาไม่มีใครเลย
แล้วก็มีผู้ชายคนนึงค่อยๆลุกขึ้นมากจากพื้น สภาพตอนนี้คือเปียกเกือบทั้งตัว ถ้าจำไม่ผิด นี้มัน ซองกยูฮยอง............
“อุ้ย!! แหะๆ คงไม่ทันแล้ว อ่า ผมขอโทษนะครับฮยอง แหะ”
ก่อนอูฮยอนจะรีบวิ่งไปปิดน้ำ
“โทษทีฮะ ผมมองไม่เห็นฮยอง”
ก็ซองกยูเล่นนั่งยองๆอยู่ที่พื้นแล้วรั่วมันบังหนิ อูฮยอนรดน้ำต้นไม้เพลินเลยไม่ได้มองว่าน้ำมันข้ามไปอีกฝั่ง
“ใส่แว่นดำขนาดนี้ ก็ไม่แปลกที่มองไม่เห็นแหละ”
“แหะๆ ผมขอโทษจริงๆ งั้นเดี๋ยววันนี้ผมจะทำอาหารให้เป็นแทนคำขอโทษละกัน”
“ไม่เป็นไหร่ๆ ชั้นไม่ได้โกรธไรนายหรอก อย่าคิดมากไปเลย”
“ไม่เอาๆ เดี๋ยววันนี้ซองกยูฮยองกับซองจงมาทานข้างบ้านผมนะ”
“นายสะดวกหรอ?”
“สะดวกสิฮะ อีกอย่างไอ้ซองยอลมันออกไปข้างนอกด้วย ทานคนเดียวมันเบื่อ มาทานด้วยกันนะฮะ”
“อืมๆ โอเคๆ งั้นเดี๋ยวชั้นกลับไปเลปี่ยนเสื้อก่อนละกันนะ เปียกหมดละ”
ซองกยูหันหลังก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน แต่ระหว่างที่เดินผ่านต้นมะม่วงต้นใหญ่ที่ปลูกอยู่ในบ้านซองกยู อยู่ดีๆกิ่งมันก็เกิดหักลงมา
“ฮยอง!!!!! ระวังหัว!!!!!!”
อูฮยอนรีบพุ่งเข้าไปที่ซองก่อนจะกอดซvงกยูให้ล้มลงพื้นหลบกิ่งมะม่วง
“อั๊ก!!!!!”
กิ่งมะม่วงตกลงมาใส่กลางหลังอูฮยอนที่ตอนนี้นอนคร่อมซองกยูอยู่บนพื้นเต็มๆ
ถึงมันจะไม่ได้เจ็บมากเพราะตัวเองเป็นแวมไพม์ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกเลยสักนิด
“อูฮยอน นายเจ็บมากมั๊ย!!”
ซองกยูที่อยู่ใต้ร่างอูฮยอนถามขึ้นพร้อมกับดวงตาเบิกกว้างเพราะยังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่อยู่
ดูจากขนาดกิ่งแล้ว น่าจะเจ็บอยู่พอสมควร
“อูฮยอน ได้ยินชั้นมั๊ย นายเจ็บมั๊ย”
ถ้าตอบว่าไม่เจ็บ...........ซึ่งมันก็จริง แต่มันก็จะดูเฟคเกินไปเพราะกิ่งก็ใหญ่อยู่
ไม่ได้ เดี๋ยวซองกยูจะรู้ว่าอูฮยอนไม่ใช่คนปกติ
“เจ็บ......นิดหน่อย.......ครับ.......”
เล่นละครสำออยสักนิดละกันนะ
ซองกยูค่อยจับตัวอูฮยอนให้นอนราบกับพื้นก่อนจะสั่งเจ้าตัวว่า
“นายห้ามขยับนะ เพราะไม่รู้ว่ามีส่วนไหนบาดเจ็บบ้าง เดี๋ยวชั้นไปเอาเปลพยาบาลในบ้านแปปนึก”
“ฮะ!! เปลพยาบาล..ฮยองมีของแบบนี้ในบ้านด้วย?”
คนไรว่ะ มีเปลหามอยู่ในบ้าน
“ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญ”
ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในบ้านและกลับมาพร้อมซองจงและเปลพยาบาล
อูฮยอนถูกหามให้เข้าไปนอนพักในบ้านของพี่น้อง 2 ซอง ตอนนี้อูฮยอนกำลังนอนอยู่บนเตียงซึ่งน่าจะเป็นเตียงของซองกยู
“เดี๋ยวนายนอนอยู่ที่นี้ไปก่อนละกัน ดูก่อนว่ามันเจ็บไรมั๊ย ส่วนเรื่องอาหาร วันนี้เป็นหน้าที่ชั้นละกันนะ”
ซองกยูพูดขึ้นมา
“เออ ไม่เป็นไรจริงๆฮยองผ.............”
“ฮยองอย่าดื้อสิครับ เชื่อผมเหอะ พักที่นี้ก่อนนะ”
เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยเนอะ พี่น้องคู่นี้
เออ แต่ก็ดีแฮะ นอนนิ่งๆสบายๆ มีอาหารกิน งั้นขอสำออยต่ออีกแปปละกันนะ
รถ Maserati สีดำจอดลงหน้าสนามแข่งที่อยู่ชานเมือง สนามนี้เป็นที่ฝึกซ้อมของนักแข่งรถในสังกัดของโฮวอน ซึ่งมยองซูก็เป็น 1 ในนั้นเช่นกัน
“ไหนอ่ะ F1 ไม่เห็นสักคันเลย”
“ตามชั้นมาสิ”
ก่อนที่มยองซูจะเดินนำซองยอลไปยังอู่เก็บรถที่อยู่ในตัวสนาม มยองซูจัดการปลดลอครหัสจนเรียบร้อยก่อนประตูของอู่จะค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ
“เชรดดดดด เท่ห์ชะมัด”
ตรงหน้าซองยอลตอนนี้มันคือรถ F1 คันสวยที่จอดสง่าอยู่ เคยเห็นแค่ในทีวี ใครจะคิดว่าของจริงจะเท่ห์ขนาดนี้
“มันจะยิ่งเท่ห์ท่าอยู่กับคนขับอย่างชั้นนะ”
“เหอะ ไม่เกี่ยว ยังมันก็เท่ห์อยู่ดีแหละ ไม่ว่าจะอยู่กับใคร”
“ตำนานนักแข่งรถ F1 ที่มีสถิติเป็นอันดับ 1 ของเกาหลีอย่าง แอลคิม คนนี้ เท่ห์พอป่ะละ”
“อย่าดีแต่อวด ไว้ชั้นจะตัดสินเองว่ามันเท่ห์รึปล่าวตอนนายขับ โอเค๊”
“งั้นนายออกไปรอที่สนามได้เลย”
ก่อนที่มยองซูจะใส่หมวกกันนอคและลงไปนั่งในเจ้า F1 คันงาม
ซองยอลเดินมาออกมายืนรออยู่ตรงจุดสตาร์ทได้สักพักนึงแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของรถสักที ได้ยินแต่เสียงเบิ้ลเครื่องยนต์ที่ดังออกมาเป็นระยะจากในอู่
ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังจะลาขอบฟ้าแล้ว แสงสีส้มสาดส่องไปทั่วสนาม ไม่นาน รถ F1 ก็ค่อยๆขับออกมาจากอู่
สำหรับซองยอลตอนนี้ ยอมรับได้เลยว่ายิ่งมยองซูลงไปนั่งประจำที่ มันยิ่งดูมีเสน่ห์ขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“นายพร้อมแล้วนะ”
ซองยอลถือนาฬิกาจับเวลาไว้ในมือ ก่อนจะตะโกนไปถามมยองซู
มยองซูพยักหน้าก่อนจะให้สัญญาณกลับมาว่าพร้อมแล้ว
“งั้น 3...........2.............1..........ไป”
บรืน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.........
เสียงเครื่องยนต์กึกก้องไปทั่วสนาม รถ F1 กำลังพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง สนามนี้เป็นสนามที่มีระยะทางยาวพสมควร มีทั้งโค้งธรรมดา โค้งหักศอก ทางตรง ให้นักแข่งได้ฝึกซ้อม
มยองซูเหยียบไปจนมิด นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้มาขับรถแข่งแบบนี้อีก
แต่ถว่า..............................
“นาย..นายฟังชั้นก่อน…………….”
“มยองซูชั้นรักนายนะ………………”
“มยองซูชั้นขอโทษ……………………”
“ของพี่ก็เหมือนของผม................”
ภาพความทรงจำเมื่อ 2 เดือนที่แล้วมันกลับเข้ามาในสมองของมยองซู
เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงล้อบดสนามดังลั่นก่อนที่รถ F1 จะจอดนึ่งอยู่กลางสนาม
“เฮ้ย!!! มยองซูนายเป็นไร”
ซองยอลที่ยืนรออยู่ที่เส้นชัยรีบวิ่งเข้าไปหามยองซูในสนามแข่งทันที
มยองซูยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่ในรถ
“มยองซู”
“มยองซู”
“มยองซู!!!!!!!!”
เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยิน ซองยอลจริงเดินไปเคาะหมวกกันนอค
โป๊กๆๆๆๆๆๆๆ
มยองซูค่อยๆปลดหมวกกันนอคออกจากหัว
“นายเป็นไ..............”
“อย่ามายุ่งกับชั้น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เห้ย นายเป็นอะไรไป นายโอเคมั๊ย”
ซองยอลเอามือไปจับหน้าผากของมยองซูโยลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าอุณภูมิตัวเองเย็นกว่า
“บอกให้ออกไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
สีหน้ามยองซูตอนนี้.................................
“ได้ งั้นชั้นไปละ..........”
ซองยอลเดินออกจากสนามไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนออกมาข้างนอกสนาม ก่อนจะหาที่ว่างแล้ววาร์ปตัวกลับบ้านไป
ในสนาม
มยองซูเพิ่งจะมีสติ หลังจากที่ซองยอลเดินออกไปแล้ว
“โธ่เว้ยยย แม่งเอ้ยยยยยย”
ก่อนที่ตัวเขาจะเอารถไปเก็บในอู่ และกลับบ้าน
โอ้ยย ขอโทษค้าบบ มาดึกมากก คือกลางวันร้อนจนไม่มีอารมณ์แต่ง
อูจุมม่าน่ารักมํ๊ย เราชอบอูจุมม่านะ 555 บีไลน์เวลาอยู่ด้วยกันก็งี้แหละเนอะ
ไร้สาระเช่นเคย โฮะๆ (แอบมีความซีเรียสเล็กน้อย) วันนี้โดนเจ้าของไร่ส้มทำให้หลงไป เลยมาพิมช้าเลย แง
ก็ขอบคุณนะครับที่ติดตามกัน พรุ่งนี้สัญญาไม่ดึกแบบนี้แน่นอน 55 เริ่มเข้มข้นแล้วอย่าลืมติดตามนะครับ บาย ♥
#ฟิคMaserati
ความคิดเห็น