คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : White Confession - Ch 5
-White Confession Ch.5-
รถสปอร์ตสีดำคันสวยจอดลงเมื่อถึงจุดหมาย
“ขอบคุณนะ มยองซู บาย”
ถึงจะไม่ได้คุยกันมาตลอดทาง แต่การขอบคุณก็เป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ
“อืม....”
“นาย.......โอเคนะ”
“อืม ชั้นไม่เป็นไร ฝันดีนะ”
ก่อนมยองซูจะขับรถกลับเข้าบ้านไป
ซองยอลไม่เคยเห็นมยองซูเป็นแบบนี้ และที่สำคัญ
ซองยอลไม่ชอบใจเอาเสียเลย.....................
อ๊อดด!!!!!!!!!!
เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังแสบแก้วหูจนซองยอลต้องตื่น นี้ก็ 4 วันแล้วที่ต้องอยู่แต่บ้านเพราะอากาศที่ร้อนเกินไป ซองยอลลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปอาบน้ำแปรงฟันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
ใส่คอนแทคด้วย วันนี้มีแขก
อูฮยอนที่รับรู้ว่าเพื่อนตัวเองตื่นแล้วส่งกระแสจิตมาบอก
ใครว่ะ มยองซูหรอ
นี้ก็ 4 วันแล้วนับจากวันที่ทั้ง 2 ไปเที่ยวด้วยกัน มยองซูไม่ออกจากบ้านไปไหนเลย ทำไมซองยอลถึงรู้นะหรอ? ก็เพราะเขาไม่เห็นว่าเจ้าตัวจะออกมาหาลูกชายสุดที่รักที่จอดอยู่เหมือนแต่ก่อนเลย คงจะยังไม่หายเฮิร์ทที่เจอแฟนเก่าสินะ
ป่าวๆ เดี๋ยวจะแนะนำให้นายรู้จัก
ไม่ใช่มยองซู..............................
ซองยอลรีบใส่คอนแทคเลนส์ให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างเพื่อมองไปยังบ้านข้างๆ
ทุกอย่างเหมือนเดิม มยองซูยังคงอยู่แต่ในบ้าน
ซองยอลจัดการปิดม่านให้เรียบร้อยก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง
“ใครอ่ะอูฮยอน”
ตอนนี้ไม่ได้มีเพียงอูฮยอนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าว กลับมีเด็กผู้ชายหน้าหนาวอีกคนนั่งอยู่ด้วย พร้อมกับกองชีทอีกกองหนึ่ง
“ลงมาแล้วหรอ ซองยอล นี้ซองจง ซองจงนั้นซองยอล”
“สวัสดีครับ ผมชื่อซองจงนะครับ”
ซองจงตอบก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วโค้งหัวแทบติดพื้นให้ซองยอลพร้อมกับรอยยิ้มหวาน
“อ่อ สวัสดีนะ เรียกซองยอลฮยองก็ได้นะ” ซองยอลยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของคนตรงหน้า
“ซองจงอยู่บ้านข้างๆอ่ะ วันนี้เอาอาหารมาให้ด้วย ชั้นก็เลยช่วยสอนการบ้าน”
“ใช่ครับ ผมอยู่บ้านข้างๆครับ พอดีเมื่อคืนบ้านผมแก็สหมด ไม่มีไรกินก็เลยมาขอความช่วยเหลือจากอูฮยอนฮยองอ่ะฮะ แล้ววันนี้ฮยองของผมก็ทำอาหารมาให้เป็นการตอบแทน ซองยอลฮยองอยู่ทานด้วยกันนะครับ :) ”
“ได้เลย อาหารนี้ใช่มั๊ย งั้นเดี๋ยวเอาไปใส่จานให้นะ”
ซองยอลหยิบถุงอาหารทั้งหมดก่อนจะเข้าครัวเพื่อเอาไปใส่จาน อาหารที่ได้มามีแต่อาหารสุขภาพทั้งนั้น ทั้งสลัดผัก เนื้ออกไก่ ปลาแซลม่อน ข้าวกล้อง ฮยองของซองจงต้องป็นคนที่รักสุขภาพแน่ๆ สุดท้ายมือกลางวันวันนี้ก็จบลงด้วยความสุขเช่นเคย ซองจงเป็นเด็กน่ารัก คุยสนุก บรรยากาศดีสุดๆไปเลย
“ผมกลับบ้านก่อนนะครับ บ่ายนี้ฮยองจะได้พักกัน”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ” อูฮยอนออกตัวอาสาเดินไปส่ง
“อย่าเลยฮะ วันนี้อากาศร้อน แค่นี้ผมก็รบกวนฮยองมากแล้ว ไปละคับ สวัสดีครับ”
ซองจงโค้งตัวพับเช่นเคยก่อนจะเดินไปที่ประตู
ติ้งต่อง!!!!!
“งั้นผมเปิดให้เลยนะฮะ”
ซองจงอยู่หน้าประตูพอดีจึงอาสาเปิดให้
“อ่าวฮยอง ผมกำลังจะกลับพอดีเลย”
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามารบกวนพวกพี่ๆเค้า”
ซองกยูที่จะมารับซองจงงกลับบ้านบ่นเล็กน้อยตามประสา
“ไม่เป็นไหร่หรอกครับ ไม่ได้รบกวนเลย”
อูฮยอนตอบขึ้น
“อ่า งั้นผมแนะนำให้รู้จักเลยละกันนะครับ ซองยอลฮยอง อูฮยอนฮยอง นี้ซองกยูฮยอง พี่ชายของผมเองครับ”
“สวัสดีครับผมซองกยู อายุ 28 นะครับ” ซองกยูตอบก่อนะจะโค้งน้อยๆ
“สวัสดีครับฮยอง” สองแวมไพม์หนุ่มโค้งตอบอย่างสุภาพ
“ขอบคุณมากนะที่ดูแลซองจง ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ”
“ครับฮยอง”
ก่อนที่พี่น้อง 2 ซองจะกลับบ้านไป
ว่าง..........ว่างอีกแล้ว............ไม่มีอะไรทำ
“โอ้ยย ว่างอีกแล้ว เมื่อไหร่อากาศจะหายร้อน อยากออกนอกบ้าน รถแกก็ดันอยู่ศูนย์อีก”
“เออหน่าไอ้ยอล อีกไม่นานก็ซ่อมเสร็จ อย่าขี้บ่นเหมือนป้าแก่ๆดิ”
“ใครจะรักสงบเหมือนคุณละ คุณนัมอูฮยอน”
บรืน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่น ซองยอลได้ยินก็รีบวิ่งไปตรงหน้าต่างก่อนจะชะโงกหน้าไปดู
เฮ้ย มยองซูหนิ!
เป็นการเห็นหน้าครั้งแรกในรอบ 4 วันเลยก็ว่าได้ ว่าแต่จะไปไหน?
15 นาทีผ่านไป
“อูฮยอน ชั้นออกไปข้างนอกแปป”
“ตอนนี้? แกจะบ้ารึกปล่าว แกขับรถไม่เป็น”
“ลืมไปแล้วหรอ ว่าเราไม่ใช่คนปกติ บายเพื่อน”
แล้วซองยอลก็หายไปจากห้องรับแขก
ก็เป็นแวมไพม์นี้ วาร์ปตัวได้ก็ขอใช้ทักษะนี้ซักหน่อย แล้วก็มีทักษะอีกอย่างคือสามารถรู้ได้ว่าคนที่ตามหาอยู่ที่ไหน ที่รอ 15 นาทีคือให้มยองซูถึงที่หมายแล้วจะได้วาร์ปไปถูก
ตอนนี้ซองยอลไปปรากฏตัวอยู่ในมุมที่ไม่มีคนของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่มยองซูมาเดินเล่นอยู่
ซองยอลเดินตามหามยองซูอยู่อยู่สักพักก่อนจะเจอเจ้าตัวเดินซื้อของอยู่ในซุปเปอร์มาเก็ต
“อ่อ มาซื้อของกิน สงสัยหมกตัวอยู่จนไม่มีอะไรกินละ”
ซองยอลพยายามเดินสะกดรอยตามอยู่ห้างๆไม่ให้มยองซูรู้ตัว ขืนเจอตอนนี้ต้องโดนหาว่าแอบตามมาแน่ๆ เสียฟอร์มหมด (ทั้งที่มันก็จริง -.......- ) ซองยอลเดินตามไปสักพักจนมยองซูซื้อของเสร็จเรียบร้อยและกำลังจะกลับ
สีหน้าเจ้าตัวก็ไม่ได้ดูเศร้าเหมือนพวกคนที่เฮิร์ทหนักจนต้องหมกตัวอยู่แต่ในห้องหนิ ช่างเหอะๆ รีบเดินตามไปดีกว่า
มยองซูกำลังเดินไปที่ลานจอดรถเพื่อจะกลับบ้านโดยมีซองยอลคอยตามอยู่ห่างๆ แต่ในระหว่างที่มยองซูกำลังจะข้ามถนน ก็ดันมีรถคันหนึ่งที่ขับมาด้วยความเร็วสูงและไม่มีทีท่าว่าจะจอดเลยทั้งที่เป็นสัญญาณไฟคนข้าม
“มยองซูระวัง!!!!!!!!!!!!!!!”
ซองยอลตะโกนสุดเสียงก่อนจะรีบพุ่งตรงไปที่มยองซู ด้วยความที่เป็นแวมไพม์ แวบเดียวเท่านั้นซองยอลก็ไปถึงตัวมยองซูก่อนที่จะพลักอีกคนในพ้นทาง
เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงยางรถยนต์บดพื้นถนนดังลั่นไปทั่วลานจอดรถ ก่อนที่รถ Mclaren 12C สีเทาจะจอดนิ่งสนิท อีกนิดเดียวรถคันนั้นก็จะชนซองยอลแล้ว
“ย่าห์ ขับรถประสาอะไรฮะ!!!!!!!!!!!!!!!”
ซองยอลตะโกนขึ้นมาอย่างหัวเสีย
ประตูรถถึงเปิดออก ก่อนคนขับรถจะค่อยๆเดินย่างกรายลงมา
ชายหนุ่มหน้าคมเจ้าของรถค่อยๆลดแว่นดำลงก่อนที่จะมองมาทางซองยอล
“จะเอาค่าทำขวัญเท่าไหร่”
“ชั้นต้องการคำว่า ขอโทษ!!!!!!”
“เหอะ ก็เดินซุ่มซ่ามไม่ดูเอง”
“แล้วนายอะดูแล้วหรอฮะ ก็เห็นอยู่ว่ามันไฟคนข้าม”
“อืม งั้นก็ขอโทษ”
ผู้ชายคนนั้นพูดแบบใครฟังก็รู้ว่าพูดส่งๆ แล้วก็กำลังจะเดินขึ้นรถ
“ย่าห์ กลับมาพูดใหม่เลยนะ ขอโทษแบบนี้อย่าขอโทษดีกว่า”
“อย่าไปเถียงให้เสียเวลาเลยซองยอล กลับบ้านกันเถอะ”
มยองซูลุกขึ้นมาจากพื้นแล้ว ก่อนจะเดินมายืนอยู่ข้างซองยอล
คำพูดของมยองซูเหมือนจะทำให้คนที่กำลังจะขึ้นรถไปชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมา
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ.................มยองซูฮยอง”
“จุนยอง..............”
เมื่อได้เห็นหน้าของอีกฝ่าย มยองซูก็ชะงักไปเล็กน้อยเช่นกัน
“แล้วนี้........คนใหม่หรอครับ เดี๋ยวนี้พี่เปลี่ยนรสนิยมแล้วหรอ”
“อย่ามาปากเสียแถวนี้”
ซองยอลตอนนี้กำลังเอ๋ออยู่เล็กๆ สองคนนี้รู้จักกัน?
“อื้ม ถ้าจะจริง ชอบไม้ป่าเดียวกันแบบนี้ก็ไม่บอก ฮาอินนูน่ารู้คงเสียใจ”
ฮาอิน............หรือว่ามยองซูเลิกกับฮาอินเพราะเหตุผลนี้?
“ฮึ จะรู้สึกยังไงชั้นไม่ได้สนใจอยู่แล้วหนิ แล้วนายละ เป็นไง มีความสุขดีมั๊ย”
“ผมมีความสุขจนแทบจะสำลักเลยแหละ”
“’ขอให้นายมีความสุขจนแทบจะสำลักแบบนี้ไปเรื่อยๆละกันนะ ลาก่อน”
พูดจบมยองซูก็หันหลังและเดินออกไป ซองยอลก็ค่อยๆเดินตามไป แต่ยังไม่ทันไปได้ไกล
“เรามาแข่งกับอีกรอบมั๊ยฮยอง”
มยองซูชะงักฝีเท้า ก่อนจะตอบอีกฝ่ายโดยที่ไม่หันไปมอง
“ชั้นเลิกแข่งรถแล้ว”
“ว้า......ถ้าจะจริง ที่บอกว่า เจ้าของสถิติที่ดีที่สุดโดยไม่มีใครเทียบได้อย่างแอลคิม เลิกแข่งรถเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว”
“ไม่จริง!!!!!”
“งั้นก็พิสูจน์สิว่าฮยองไม่ได้เลือกแข่งรถเพราะผู้หญิง จะมีการแข่งขันในอีก 2 เดือนหน้า”
มยองซูค่อยๆหันกลับไป ก่อนจะเดิมกลับไปหาอีกฝ่าย
“ได้ เจอกันในสนามแข่ง”
คำประกาศกร้าวของมยองซูเป็นเหมือนเสียงสัญญาณในสนาม สำหรับเหตุการณ์ปัจจุบัน มันเป็นสัญญาณบอกว่าศึกวันนี้พอแค่นี้
แต่สำหรับช่วงเวลาต่อไป มันเป็นสัญญาณที่บอกว่า ศึกใหญ่กำลังจะเริ่ม...............
รถ McLaren ขับออกไปแล้ว ส่วนมยองซูและซองยอลก็กลับมาที่ Maserati คันเดิม
“แอบตามชั้นมาหรอ”
มยองซูเริ่มเปิดการสนทนาก่อน
“ปล๊าว! ก็ออกมาซื้อของอ่ะ”
“หรอ แล้วออกมายังไง?”
“ก็ขึ้นรถไฟฟ้ามาอ่ะ ”
ช่วงเวลานี้ซองยอลขอแถก่อนละกันนะ
“ก็เลยมาเนียนกลับด้วยตอนนี้?”
“อะ....อะ....อืมๆ ขอกลับด้วยละกันนะ”
“ขึ้นมาขนาดนี้และ ไม่ต้องขอแล้วมั้ง”
“แฮะๆ ขอบคุณนะ เออ ว่าแต่ 4 วันที่ผ่านมานายหายไปไหนมาอ่ะ”
“คิดถึงหรอ?”
“เหอะๆ ปล่าว แค่ไม่มีคนพาไปเที่ยว :( ”
“ห่วงเที่ยวว่างั้น?”
ซองยอลไม่ตอบแต่พยักหน้าหงึกๆแทน
“ชั้นไม่สบายนะ ไข้ขึ้น”
4 วันที่ผ่านมา มยองซูไม่สบายหนัก 2 วันแรกนี้ไข้ขึ้นสูงมาก แค่ออกจากห้องนอนยังลำบากเลย มยองซูจึงไม่ได้ออกไปไหน
“อ๋อ ชั้นก็นึกว่านายเฮิร์ทเรื่องแฟ........อุ้ย”
ไม่ทันแล้วมั้ง ซองยอลอยากจะตบปากตัวเอง
“นายคิดแบบนั้นหรอซองยอล?”
“อ่า..........อืม........”
“55555 ชั้นไม่ได้เฮิร์ทหนักขนาดที่จะหมกตัวอยู่ในห้องหรอก ไม่มีแล้วแหละคำว่าเฮิร์ท”
มยองซูจะเฮิร์ททำไม ในเมื่อทุกอย่างมันจบไปแล้ว
“อืม ค่อยสบายใจหน่อย”
“ยอมรับมาเถอะว่าห่วง”
“โอ้ย ตลก ก็แค่บอกว่าอยากออกไปเที่ยว”
“จะเชื่อก็แล้วกันนะ”
“ไม่ต้องมี จะ นายเชื่อไปเลย ว่าแต่นี้จะไปไหนเนี่ย ไม่ใช่ทางกลับบ้านหนิ”
ซองยอลจำได้ว่านี้ไม่ใช่ทางไปบ้าน แต่เป็นทางเข้าเมือง
“อ่อ ลืมบอก ขอชั้นไปทำธุระแปปนึงนะ ไม่นาน”
“อืม ได้เลยๆ”
จนในที่สุดรถของมยองซูก็มาถึงคอนโดหรูแห่งหนึ่ง
“นายไปทำธุระส่วนตัวตามสบายเลย เดี๋ยวชั้นรออยู่ข้างล่าง”
ซองยอลพูดก่อนทำท่าจะเดินออกไป
“ไปด้วยกันแหละ มันไม่ได้ส่วนตัวขนาดนั้น”
หลังจากนั้นมยองซูก็เดินไปที่ลอบบี้ของคอนโด
“ช่วยติดต่อคุณโฮวอนให้หน่อยนะครับว่า มยองซู มาหา”
“ได้ค่ะ สักครู่นะคะ”
พนักงานสาวตอบรับก่อนจะโทรศัพท์ขึ้นไปหาคนข้างบน
“คุณโฮวอนปลดลอคลิฟท์ให้เลย เชิญคุณมยองซูเข้าไปได้เลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ลิฟท์พาทั้งสองขึ้นไปยังชั้น 28 ชั้นนี้มีเพียงห้องเดี๋ยว เป็นห้องใหญ่เหมือนเพนท์เฮ้าส์ มยองซูเคาะประตูเบาๆสักพักก่อนจะมีคนมาเปิดประตู
“ว่าไงไอ้น้องชาย”
“สวัสดีฮะโฮวอนฮยอง”
“นายกับเพื่อนเข้ามาในห้องก่อนสิ”
ชายคิ้วหนาท่าทางใจดีที่ชื่อ โฮวอน พาซองยอลและมยองซูมานั่งอยู่กลางห้อง
การตกแต่งห้องไม่ต่างจากบ้านของมยองซูเลย เป็นธีมรถแข่ง มีถ้วยรางวัลมากมายวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด
“นายสบายดีนะ” โฮวอนถามมยองซู
“ผมสบายดีฮะ เพื่อนผม ซองยอลฮะ ซองยอลนี้โฮวอนฮยอง”
“สวัสดีฮะ” ซฮงยอลโค้งน้อยๆให้โฮวอน
“อืม สวัสดีนะ ว่าแต่นายมาหาชั้นมีอะไรหรอมยองซู”
“2 เดือนหน้าจะมีการแข่งขันใช่มั๊ยฮะฮยอง”
“อืมใช่ ชั้นก็กำลังคัดนักแข่งในสังกัดอยู่เหมือนกัน ตั้งแต่นายออกไปเนี่ย ก็ไม่มีใครสู้สังกัดคู่แข่งเราได้เลย”
“ผมจะลงแข่งเอง”
“ว่าไงนะ?....นายจะลงแข่ง นายเพิ่งหายไม่ใช่หรอ”
“ผมสบายดีแล้ว ผมจะเป็นตัวแทนสังกัดเราลงแข่งเอง”
“ได้ๆ ยินดีต้อนรับกลับสู่สนามแข่งนะ แอลคิม ”
“ครับ ผมขอกุญแจรถด้วยนะฮยอง ไว้ว่างๆผมจะไปซ้อม”
“ได้เลยๆ รอสักครู่นะ”
โฮวอนเดินเข้าไปในห้องทำงานก่อนจะหยิบกุญแจรถมาให้มยองซู
“ชั้นดีใจนะที่นายกลับมาแข่งอีก”
“ครับฮยอง งั้นผมกลับก่อนนะ เย็นแล้ว บายครับ”
“อืม มีไรก็มาหากันได้นะไอ้น้อง โคตรคิดถึงเอ็งเลย”
“คร้าบบบบ อ่อ ลืมบอก ฝากบอกสังกัดนู้นด้วยนะ ว่าผมจะลงแข่งกับ คิมจุนยอง ”
“ได้เลย กลับบ้านดีๆ”
หลังจากทำธุระเสร็จทั้ง 2 ก็เดินทางกลับบ้าน
“มยองซู ถามหน่อยสิ”
หลังจากสงสัยมานาน แต่ไม่ได้ถามเพราะเห็นมยองซูคุยธุระสำคัญ
“นายไม่ได้ใช่คันนี้ขับหรอ?”
คือรถที่นั่งอยู่ตอนนี้ก็แรงพอสมควร จากประสบการณ์ที่มยองซูขับ 180 ในวันนั้น ซองยอลก็เลยสงสัยนิดหน่อย
“ลูกรักชั้น ชั้นไม่เอาไปแข่งหรอก”
“แล้วนายขับรถไรแข่งอ่ะ”
“นายรู้จักรถ Formula 1 มั๊ย”
“ฮะ Toyota ?”
“ ฟอ มู ล่า รู้จักมั๊ย รถ F1 อ่ะ”
“อ๋อ ที่คันยาวๆป่ะ แล้วนั่งได้คนเดียว รู้จักๆ เคยเห็นในโฆษณา”
“นั้นแหละ ชั้นเป็นนักแข่งรถ F1”
“เชรดดดดดดดดดดดดดดดด พูดจริงป่ะ”
“อืม”
มยองซูพยักหน้าน้อยๆ
“โห่ววว โคตรเท่ห์!!!!!”
ไม่พูดปล่าว ซองยอลชูนิ้วโป่งสองนิ้วมาตรงหน้ามยองซูพร้อมทำตาโตใส่
“ไว้เดี๋ยวพาไปดูตอนซ้อม”
“จริงนะ นายพูดแล้วนะ”
“อืม”
พูดจบรถก็มาถึงบ้านพอดี ซองยอลเปิดประตูลงจากรถไปแล้ว
“ขอบคุณนะมยองซู”
“อืม ว่าแต่นายออกมาซื้อของใช้มั๊ยวันนี้”
“ซื้อของ.......อ่...อ่อ ใช่ๆๆๆ ซื้อของๆ”
“เป็นห่วงกันก็บอกมาเถอะ”
“ตลก บอกว่าซื้อของ”
“แล้วไหนละของ ไม่เห็นมีเลย เป็นห่วงก็บอก ไปนะ บาย”
“ย่าห์ มยองซู!!!!!!!”
ไม่ทันไรมยองซูก็ซิ่งกลับไปจอดรถในบ้านเรียบร้อยแล้ว
ลงจากรถมายังมีการหันมาแลบลิ้นใส่อีก!
“เหงือกบ้านเชีย”
“แล้วไงครับ คุณอูฮยอน”
“ออกไปตามมยองซูก็ไม่บอก”
“เหอะตามบ้าอะไร ไปนอนละ บายยย”
“กินเลือดก่อนมั๊ย อารมณ์ดีจนลืมเลยนะ”
“ตาย แฮะๆ โทดที”
ก็คนมันอารมณ์ดีหนิหนา
เออ....ว่าแต่ทำไมอารมณ์ดีว่ะ ซองยอลก็ไม่รู้
ช่างมัน อารมณ์ดี ก็คืออารมณ์ดี จะเพราะอะไรก็ช่างมันเถอะ
เนอะ!
มาแล้ว ฮรือ เราขอโทษ มันแอบกาก เรานึกมุขเปิดตัวจุนยองได้แค่นี้ ;-;
หากเห็นเราบรรยายจงได้นางฟ้ามากกก โปรดอย่าสงสัยและหมั่นไส้ เราเมนจงงี่ อิอิ #หลบเท้า
หลังจากคิดมานานว่าจะให้มยองขับรถแข่งแบบไหน ก็มาลงที่ F1 (ช่วงปีใหม่เราไปดูสนามแข่งที่บุรีรัมย์มา 555)
สำหรับ McLaren สามารถไปดูคันจริงได้ที่พารากอนเลย จอดตรงข้ามโชว์รูมโรลส์รอยด์ ข้างบันไดเลื่อน (รถงามมาก)
นี้โฆษณารถหรอ 5555 ก็ไม่รู้จะเขียนอะไรถึงทุกคน แค่อยากจะบอกว่าขอบคุณมากที่ติดตามนะคะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันตอน 6 ถ้ามีข้อติยังไง คอมเม้นไว้เลยนะคับ บัยย ♥
#ฟิคMaserati
ความคิดเห็น