คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : My Heart is Beating - Chapter 6
วันนี้ทุกอย่างก็เป็นไปเหมือนเดิมครับ พอเรียนช่วงเช้าเสร็จก็ไปกินข้าวกลางเหมือน ก่อนที่จะมาเรียนช่วงบ่ายต่อแล้วก็เลิกเรียน
“ซองยอล วันนี้นายกลับคอนโดไปก่อนเลยนะ พอดีมีธุระนิดหน่อยอ่ะ”
“โอเคๆ ดูแลตัวเองดีๆนะอูฮยอน แล้วโฮย่าหละกลับไง?”
“ เดี๋ยวนั่งรถเมล์กลับอ่ะ ”
“ กลับบ้านดีนะๆ ” ผมโบกมือลาเพื่อนทั้ง 2 และกำลังเตรียมตัวจะกลับคอนโด
“ ไม่ถามกันบ้างหรอ? ” เรียกร้องความสนใจหรอ
“ กลับบ้านยังไงครับ คุณคิม มยอง ซู ”
“ กลับกับซองยอลอ่ะ ”
“ ห้ะ?! กลับกันชั้น? ”
“ เมื่อเช้ามาด้วยกันก็กลับด้วยกันสิ ”
“เหวอออ” อยู่ดีๆมยองซูมันก็จับแขนผมแล้วลากไปเฉ๊ย
ระหว่างทางเดินกลับคอนโด แทบจะไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างผมกับมยองซูเลย มยองซูก็ยังจับแขนผมอยู่อย่างนั้นแหละ จนมาถึงคอนโด
“นายอยู่ชั้นอะไรอ่ะ จะได้กดลิฟท์ถูก” ตอนนี้พวกเราอยู่ในลิฟท์แล้วครับ
“แล้วนายละ”
“ชั้น 7”
“ เหมือนกัน ” อ่า...มยองซูอย่าชั้น 7 หรอ ทำไมไม่เคยเห็นเลย
ติ้ง!
ถึงชั้น 7 แล้วผมก็เดินมาที่หน้าห้องของตัวเอง ทำไมมยองซูยังตามมาอยู่ หรือว่าห้องอยู่ข้างผม? ก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกครับ เสียบคีย์การ์ดเสร็จปุ๊บ ก็เปิดประตูเข้าห้องไป ยังไม่ทันปิดประตูก็มีมือเอื้อมมาจับประตูไว้ก่อน
“ขออยู่ด้วยแปปนึง อยู่ห้องคนเดียวเหงา”
ไม่พูดปล่าว ไอ้คนๆนั้นก็แทรกตัวเข้าในห้องผมเรียบร้อย
“ ใจคอจะไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาตเลย?”
“ หึหึ ”
“ หัวเราะอะไร? ”
“ ห้องนอนผู้ชายอะไร อย่างกะห้องเด็กผู้หญิง ”
ก็ห้องที่ว่านี้วอลเปเปอร์เป็นสีชมพูอ่อนๆ จะว่าไปไม่ใช่แค่ห้อง ของใช้ในห้องถ้าสังเกตดีๆ มีแต่สีชมพูกับสีเหลืองทั้งนั้น บรรยากาศเหมือนห้องสาวน้อยสุดๆ
“ ย่าห์! ก็คนมันชอบสีชมพู แล้วจะทำไม เดี๋ยวปั๊ดไล่กลับเลย ”
มยองซูยังนั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่บนโซฟาห้องรับแขก ทำอย่างกะห้องตัวเองเชียวนะ
“ อยากกินเค้ก ” อยู่ดีๆไอ้หน้าแมวก็พูดขึ้นมา
“ ไปซื้อกินเองสิ ข้างล่างมีตั้งหลายร้าน ”
“ ไม่เอา ขี้เกียจ ”
“ แล้วจะมาบอกว่าอยากกินทำไมห้ะ? ” เมื่อเช้ายังดีๆอยู่เลย ทำไมตอนนี้ไอ้การกวนประสาทมันกลับมาอีกแล้ว
“ ทำให้กินหน่อย ”
“ ห้ะ? ว่าไรนะ ” ทำเค้กนะ ไม่ใช่ทำแซนวิช
“นายทำให้กินหน่อยสิ ทำเก่งหนิ ”
“เออ ก็ได้ๆ”
โชคดีที่ยังพอมีอุปกรณ์เหลืออยู่บ้าง ผมเพิ่งนึกได้ว่าวันนี้ได้สตรอเบอรี่มาจากมยองซู งั้นทำเค้กสตอเบอรี่ดีกว่า ผ่านไปไม่นาน ผมก็รังสรรค์ strawberry cheese cake ขึ้นมา ดูเหมือนคนที่จะอยากกินจะหลับไปแล้วมั้ง เงียบเชียว ห้องครัวกับห้องรับแขกมันอยู่คนละมุมกันอะครับ ผมเลยมองไม่เห็น
ผมเดินถือถาดที่มีเค้กอยู่มาว่างบนโต๊ะก่อนจะเดินไปเรียกคนที่บอกว่าอยากกินนักอยากกินหนา
“อ่าว ทำไมไม่อยู่ตรงโซฟาละ ห้องน้ำก็ไม่มี หายไปไหนเนี่ย”
ด้วยความที่ผมมัวแต่มองหามยองซู ก็เลยเดินไม่ระวัง
“เหวยยยยยยยยยย”
ผมก้าวไปเหยียบพรมแต่เกิดลื่นหงายหลัง ตอนนั้นตกใจสุดขีดเลย เอาว่ะเจ็บก็เจ็บ ผมหลับตาแน่นเตรียมพร้อมรับความเจ็บละ
ควับ!
ผมรู้สึกได้ว่ามีคนมารับตัวผมไว้ไม่ให้หงายหลังลงไป คนคนนั้นกอดผมแน่นมาก แน่นจนผมสัมผัสได้ว่าหัวใจของอีกคนมันเต้นแรงแค่ไหน
“ระวังหน่อยสิ ถ้านายเจ็บตัวขึ้นมาจะทำยัง ...........”
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ก่อนจะเจอกันสายตาที่ผมก็อ่านมันไม่ออก ทั้งดุ ทั้งเป็นห่วง ทั้งตกใจ สรุปมันคืออะไรกันแน่
“อ.....อ....เออ.........ปล่อยได้แล้ว ช.........ชั้น ยืนได้แล้ว..............”
ผมค่อยๆพยุงตัวเองให้ยืนขึ้น มยองซูไม่กอดผมแล้วแต่ก็ยังจับแขนผมอยู่
โอ้ยซองยอล ทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้ เหมือนมันแทบจะหลุดออกมาเต้นระบำอยู่แล้ว ไหนจะหน้าอีก ทำไมร้อนอย่างนี้นะ ทั้งที่เครื่องปรับอากาศก็ทำงานอยู่ ใจเย็นๆซองยอล เป็นอะไรไป
“ ชั้นทำเค้กเสร็จแล้ว .........เออ....อยู่บนโต๊ะอ่ะ นายกินได้เลยนะ เออ......แล้วก็ปล่อยชั้นได้ยัง.........”
“……………………”
“…………………….”
“ ไปกินเค้กกัน”
มยองซูปล่อยมือจากแขนผมแล้วเปลี่ยนไปจับมือแล้วลากผมไปด้วย ทำไมมือตอนที่มยองซูมันจับมือผมมันรู้สึกเหมือนมีกระแสอะไรไม่รู้แป๊บๆ ใจนึงก็อยากจะสะบัดออก แต่อีกใจนึงก็บอกว่า อย่าปล่อยเลย........
ไม่เอาซองยอล ไม่คิดๆ เดี๋ยวนายนั้นกินเค้กเสร็จแล้วก็กลับละ
“ ดงอูฮยอง !!! ” นั้นไง ตัวแสบของผมวิ่งมาละ
“ เป็นไงตัวแสบ อ้อนเป็นลูกหมาเลยนะ ”
“ ก็คิดถึงฮยองอ่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึงที่ซู้ดดด ”
ครับ ผม จางดงอู เองครับ ผมพึ่งกลับมาจากการไปดูงานที่อังกฤษ พอไอ้ตัวแสบรู้ข่าวว่าผมกลับมาก็รีบโทรมาหาผมเลยครับ บอกว่าคิดถึง ถึงผมจะไม่ได้เป็นญาติกับไอ้ตัวแสบที่ชื่อ นัมอูฮยอน แต่ผมก็รักมันเหมือนกับน้องแท้ๆคนนึงเลยนะ เพราะอะไรหรอครับ? ก็เพราะว่าเมื่อปีที่แล้วอูฮยอนมาช่วยทำงานที่บริษัทผม ในช่วงที่ผมหาเลขาไม่ได้ ถึงยังเรียนไม่จบม.ปลาย แต่ก็อูฮยอนเก่งและขยันมากๆนะครับ ทำงานดี เป็นเด็กดี ผมก็เลยดูแลมันมาอย่างดีโดยตลอด
“ ไปดูงานมาเป็นไงบ้างฮยอง ”
“ อืม ก็ดี ทุกอย่างไปได้สวยเลยแหละ แล้วช่วงที่ชั้นไม่อยู่ นายได้ไปทำงานใครรึปล่าว”
“อ่อ ปล่าวเลยฮะ ก็เรียนหนังสือปกติ”
“ช่วงนี้เรียนหนักรึปล่าวละ”
“ทำไมหรอฮยอง? มีงานให้ผมทำหรอ? ”
“ ตอนนี้ของชั้นยังไม่มีอ่ะ แต่ถ้ามีแล้วจะเรียกไปช่วยละกัน ว่าแต่คนเก่งของฮยองจะว่างมารึปล่าวน้า”
“โหววว ฮยองเรียกผมได้เลยนะ ผมทำให้ฟรีๆเลย ไม่คิดค่าจ้าง แต่ผมขอข้าว 3 มื้อนะฮยอง 555555555 ”
“เออ ให้มันได้ยังงี้สิว่ะ”
“ แต่วันนี้ฮยองเลี้ยงข้าวผมด้วยน้า นะๆๆๆๆๆ ” ใครที่เจอลูกอ้อนของอูฮยอนก็จำต้องแพ้ทุกรายละครับ
“ อ่าๆๆ เคๆ วันนี้เลี้ยงเต็มที่ อยากกินไร ตามสบาย”
“ คย๊า!! รักฮยองที่สุดเลยย ” บอกแล้วเด็กคนนี้มันน่ารัก ใครเจอก็ต้องเอ็นดู ผมว่าอูฮยอนคงไม่มีใครที่ไม่ชอบหรอกครับในโลกนี้ 5555555555
กริ๊ง!
“แปปนะอูฮยอน”
“ครับๆ”
“สวัสดีครับ ดงอูพูดครับ”
“กลับมาไม่มีบอกกล่าวเลยนะไอ้จาง”
“55555 ก็นึกว่าใคร คิดถึงก็บอกมาสิครับ”
“ วันนี้ตอนเย็นนายว่างรึปล่าว?”
“สำหรับเพื่อนคนนี้ผมว่างเสมอละคร้าบบบบบ”
“มาหาหน่อยดิ คิดถึง”
“อ้อนเป็นเด็กๆไปได้ 555 ได้ๆ ”
“งั้นเจอกันที่เดิมนะ นี้ยังจำได้มั๊ยว่าที่ไหน ไปอยู่อังกฤษตั้งนานแสนนาน”
“ Mecenatpolis ใช่มั๊ยครับ จำได้สิครับ แล้วเจอกันนะครับเพื่อน”
วันนี้คิวดงอูแน่นจริงจริ๊ง แหม คนมันฮอตครับ หายไปนาน มีแต่คนคิดถึงคะนึงหา
“อูฮยอน นายอยู่ที่ Mecenatpolis ใช่ป่ะ”
“ใช่ฮะ ทำไมหรอฮยอง”
“เดี๋ยววันนี้ชั้นไปส่งนะ พอดีมีธุระพอดี”
“ เยสสสสสสสสสสสสสสสสสส ฮยองนี้เป็นฮยองที่โคตรดีเลย ชาบู ”
“แล้วเลือกได้ยัง จะกินอะไร”
“ บิบิมบัม บิบิมบับ บิบิมบับ อยากกินมากกกก” ไม่พูดปล่าว ไอ้ตาเล็กมันเอาลินเลียปากแล้วยังทำตาเยิ้มใส่ผมอีก
อยากบอกมันเหลือเกิน ว่าอย่าไปเที่ยวทำอย่างนี้ใส่คนอื่น เดี๋ยวทุกคนก็หลงมันกันหมดหรอก 555555555
ฮาโหลล มีใครรออ่านอยู่บ้างมั๊ยเอ่ย 555555 สนุกมั๊ย ฟินกันมั๊ยเอ่ย เราพยายามแต่งให้ดีที่สุด5555
จะถึงวันเกิดพี่โฮวอนแล้ว ปรบมือ รีบแว๊บมาลงก่อนจะไปเทรนวันเกิด 5555
ขอบคุณมากๆๆๆๆนะคะที่เข้ามาอ่าน แล้วก็คอมเม้นด้วย อ่านแล้วแบบ รู้สึกมีกำลังใจ สมองแล่นไอเดียมา
งั้นไงก็อ่านให้สนุกนะคะ ขอบคุณมากนะคะ รัก ปิ้วๆ
ความคิดเห็น