คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : White Confession - Ch 3
- White Confession Ch.3 -
หลังจากส่งของให้ลูกค้าเรียบร้อยทั้ง 3 คนก็ไปหาข้าวกลางวันกินและไปซื้อของใช้ต่างๆ
“อยากดูหนังอ่ะ” อยู่ดีๆซองยอลก็พูดขึ้นมา
“หนังไรของแก” อูฮยอนที่กำลังงงกับเพื่อนตัวเองอยู่
“แกดูๆ เรื่องนั้นๆ เขี้ยวสยอง โคตรน่าดูอ่ะ”
สองคู่หูนี้เป็นพวกชอบดูหนังสยองขวัญ ยิ่งหนังแวมไพม์ฝังเขี้ยวอะไรนี้โคตรจะชอบเลย ภายนอกดูหวานๆ แต่ข้างในนี้ขอบอก กล้าสุดๆ
“เออว่ะ น่าดู มยองซู ดูด้วยกันป่ะ” อูฮยอนหันไปสกิดมยองซูที่มองอยู่ทางอื่น
“เรื่องอะไรอ่ะ”
“เขี้ยวสยอง”
“เอ่อ.....ดูเรื่องอื่นมั๊ย ชั้นว่าเรื่องนี้มั.............”
“กลัวหรอ”
“อย่าป๊อดดิ”
เป็นหนุ่มสปอร์ตก็ไม่ได้แปลว่าจะชอบดูหนังสยองขวัญนะ แต่โดนสองคนนั้นพูดแบบนี้ก็ต้องทำใจดีสู้เสือไว้
“จะดูก็ดู เดี๋ยวไปจองที่ให้ วันนี้เลี้ยงหนัง”
“โห้ยย เท่ห์ว่ะ สปอร์ตเหมือนรถเลย” อูฮยอนพูดขึ้นพร้อมตบบ่ามยองซูเบาๆ
“รีบไปซื้อเหอะ เดี๋ยวคนเยอะ” ซองยอลรีบดันหลังมยองซูทันที
หลังจากซื้อตัวหนังซื้อป๊อปคอร์นเรียบร้อยก็ถึงเวลาเข้าโรง
โชคชั่งเข้ามยองซูจริงๆ แทบจะไม่มีคนดู โรงหนังว่างมากกก มยองซูตอนนี้คือโคตรกลัวเลย
เกิดมานอกจากหนังที่เกี่ยวกับความเร็วแล้วมยองซูก็ไม่ได้ดูอีกเลย ไม่รู้ว่าคนหน้าหวานสองคนที่นั่งอยู่ข้างดูกันได้ไง เลือดสาดแบบสุดฤทธิ์ มยองซูจะประสาทกินแล้ว สงสัยต้องหาทางออก
“อูฮยอน ซองยอล ชั้นไปเข้าห้องน้ำแปปนะ”
ก่อนจะเดินออกจากโรงหนังแล้วไปนั่งรออยู่ข้างหน้า
รอดแล้วมยองซุ รอดแล้ว
หลังจากนั่นไม่นานหนังก็จบ ไฟในโรงก็กลับมาสว่างอีกครั้ง
“เชี่ยแล้วซองยอล”
“ไมว่ะแก”
“คอนแทค...คอนแทคแกหายไปข้างนึง........”
อูฮยอนพูดก่อนจะยกโทรศัพท์ที่เปิดกล้องหน้าเรียบร้อยให้ซองยอลดู
“ชิพหายย หลุดตอนไหนเนี่ย!!!!”
ตอนนี้ซองยอลเหมือนพวกมนุษย์ประหลาดเลย ตาสีน้ำตาลเข้มข้าง แดงแจ๋ข้าง
“ดีนะที่มยองซูไม่อยู่ สงสัยเมื่อกี้ขยี้ตาแรงเกินไป”
“อ่ะ นี้แว่น ดีนะที่ชั้นติดกระเป๋ามา”
อูฮยอนยื่นแว่นตากันแดดสีดำให้ซองยอล ก่อนที่จะใส่มัน
“มยองซู ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้อ่ะ” อูฮยอนทักมยองซูทีนั่งอยู่หน้าโรงหนัง
“โทษทีอ่ะ พอดีท้องเสียเลยไม่ได้ไปดูต่อ”
ท้องไม่ได้เสียหรอก จริงๆใจเสีย
“แล้วซองยอลจะใส่แว่นตาทำไมอ่ะ”
“อยากเท่ห์บ้าง เห็นพระเอกใส่แล้วอยากเท่ห์”
“อ่าๆ จ่ะๆ กลับบ้านกันเหอะเย็นแล้ว”
ตลอดทางกลับบ้านซองยอลก็ยังนั่งเก็กหล่อยู่กับแว่นกันแดดอยู่ ไม่ว่ามันจะมืดแค่ไหนก็ไม่มีท่าทีจะถอด
“ถอดแว่นเหอะ เห็นแล้วอึดอัดแทน” มยองซูพูดขึ้นมาก่อน
“บอกว่าอยากเท่ห์”
“หรือว่านายแอบร้องไห้ในโรงหนังเลยใส่แว่น”
“ตลก”
คิดได้เนอะ ซองยอลอยากจะทึ้งหัวตัวเอง จริงๆนี้คือมองไม่เห็นไรเลย เป็นเงาดำๆ แต่มันถอดไม่ได้ไง
“งั้นก็ถอดไง”
“ไม่”
“งั้นก็แปลว่าแอบร้องไห้”
“บอกว่าอยากเท่ห์ไง!!!”
โอ้ย ไอ้นี้ เดี๋ยวจับดูดเลือดซะเลย คือทำไมกวนประสาทแบบนี้ เมื่อวานยังหงิมๆอยู่เลย
แล้วรถก็ติดไฟแดง
“’งั้นขอพิสูจน์หน่อยละกัน”
เวรแล้วไง ไอ้อูฮยอนก็ดันหลับอีก ช่วยตื่นมาช่วยกันหน่อยเถ้อะ
อูฮยอน ตื่นมาช่วยชั้นหน่อย มยองซูจะถอดแว่นชั้น
อูฮยอนตื่นสิว่ะ!!!!!!
ซองยอลพยายามจะส่งกระแสจิตไปหาอูฮยอนที่หลับอยู่
“ไม่เอา!!!!!!”
มือของมยองซูมาถึงแว่นแล้ว
ไอ้อูฮยอน ช่วยด้วยยย ตื่นสิแก
ฮัดชิ้ว!!!!!!!!!
อยู่ดีๆอูฮยอนก็จามออกมาดังลั่นจนมยองซูสะดุ้งและเลิกสนใจแว่นตา ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่งัวเงีย
“เออ มยองซู เรื่องรถเมื่อเช้าขอบใจมานะ ชั้นขอเบอร์นายหน่อยสิ เผื่อวันหลังมีปัญหาจะได้ติดต่อไป”
“งั้นชั้นขอเบอร์นายสองคนด้วยนะ”
“อืม ได้เลย”
ระหว่างที่กำลังแลกเบอร์กัน
ตื่นเต้นดีมั๊ย แบบเฉียดฉิวเนี่ย
อูฮยอนส่งกระแสจิตไปหาเพื่อนตัวเอง จริงๆก็ตื่นตั้งแต่ครั้งแรกแล้วแหละ แต่อยากแกล้ง
ไอ้เพื่อนบ้า ไอ้เพื่อนเลว ไอ้เพื่อนนิสัยมั๊ยดี
สุดท้ายการเล่นสงครามกระแสจิตของทั้ง 2 คนก็จบลงเมื่อมาถึงบ้าน
สองหนุ่มเข้ามาบ้านแล้วเรียบร้อยกซองยอลรับหน้าที่ไปรินเลือดเหมือนเดิมก่อนจะมานั่งอยู่กลางห้องรับแขก
“มันก็ดีเนอะ ที่พวกเรามีเพื่อนเพิ่ม”
อูฮยอนเริ่มเปิดหัวข้อสนทนาก่อน
“แต่ว่าการจากลา...................”
“อย่าเพิ่งไปคิดถึงมันเลยซองยอล ใช่ชีวิตให้มีความสุขก็พอ”
พูดจบก็ดื่มเลือดก่อนจะแยกย้ายกันไปนอนพักผ่อน
“ซองยอล อย่าออกไปนอกบ้านสิลูก”
“ยอลอยากไปเล่นกับเพื่อนๆ ออมม่า ยอลเบื่อที่ต้องอยู่แต่ในบ้าน”
“อยู่ที่นี้ไปแหละลูก ที่ดีปลอดภัยที่สุดสำหรับเรา”
หญิงสาวคนนั้นพูดจบแล้วก็เดินกลับเข้าไปในครัว
“ออมม่าไม่อยู่แล้ว แอบออกไปดีกว่า”
เด็กน้อยซองยอลค่อยๆก่าวลงจากเรือนก่อนจะวิ่งออกไปนอกบ้าน
“ว้าวววววววววว”
ตอนนี้ต้นไม้กำลังออกดอกบานสะพรั่งเต็มไปหมด เด็กน้อยซองยอลรีบวิ่งไปยังลานกว้างที่มีเด็กวิ่งเล่นอยู่
“ขอเล่นด้วยคนสิ”
ซองยอลสะกิดเด็กผู้ชายตัวอ้วนที่อยู่ข้างหน้า
“เห้ย!!! ประหลาด ออกไปๆๆๆ”
“อะไรกัน ขอเล่นแค่นี้ก็ไม่ได้”
ก่อนจะเดินไปหาเด็กผู้หญฺงอีกคน
“เธอ เธอ ขอเราเล่นด้วยคนสิ”
“กรี๊ดดด ออกไปนะ ออมม่า ช่วยหนูด้วย ฮรือ ออมม่า”
เด็กผู้หญฺงตรงหน้าร้องไห้เสียงดังลั่น ซองยอลจึงเข้าไปปลอบ
“อย่าร้องสิ กลัวเราทำไม”
“ออกไปจากลูกชั้นเดี๋ยวนี้นะ!!!!!”
ผู้หญิงคนหนึ่งคาดว่าจะเป็นแม่ของเด็กหญิงคนที่นั่งร้องไห้อยู่ วิ่งเข้ามาก่อนจะตวาดเสียงดังลั่น
“ทำไมแกตาสีแดง ออกไปจากลูกชั้นเดี๋ยวนี้นะตัวประหลาด!!!!!”
สักพักก็มีกลุ่มคนอีกหลายคนวิ่งเข้ามารุมซองยอล
“เห้ย ตัวประหลาดนี้หว่า”
“ชั้นว่าสัตว์ประหลาด”
“ไม่ใช่มนุษย์อ่ะแก”
กลุ่มเด็กๆและพ่อแม่มารายล้อมซองยอลเต็มไปหมด ทุกคนมองซองยอลด้วยสายตาชิงชัง
“ตัวประหลาด”
“ตัวประหลาด”
“ตัวประหลาด”
“ตัวประหลาด”
“ตัวประหลาด”
“ตัวประหลาด”
“ตัวประหลาด”
“ตัวประหลาด”
“ตัวประหลาด”
“ออมม่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ซองยอลเด้งตัวลุกขึ้นมาจากเตียง เหงื่อฝุดพรายเต็มใบหน้า
นี้เค้าฝันร้ายอีกแล้วหรอ..................
วันวานที่ไม่น่าจดจำ ทำไมมันถึงกลับมาวนเวียนอยู่ในสมอง
ซองยอลล้มตัวลงนอนอีกครั้งก็นอนไม่หลับ เค้าจึงลุกจากเตียงแล้วเดินไปยังหน้าต่าง
วันนี้เป็นช่วงคืนเดือนแรม ร่างกายของเขาจะอ่อนแอกว่าปกติเล็กน้อย ไม่แน่พอร่างกายอ่อนแอ จิตใจก็เลยอ่อนไหวตามด้วย ซองยอลมองดาวบนท้องฟ้าที่ส่องแสงแข่งกันก่อนจะมองไปที่หน้าต่างของอีกบ้าน
ไฟยังไม่ปิดหนิ มยองซูยังไม่นอน
ไหนๆก็นอนไม่หลับโทรไปหาหน่อยละกัน
“ฮัลโหล”
“เอ่อ..มยองซู ชั้นซองยอลนะ”
“อ่าว ยังไม่นอนหรอ”
“อืม ชั้นนอนไม่ค่อยหลับอ่ะ ”
“ไมอ่ะ หนังวันนี้มันติดตาหรอ วันหลังกลัวก็บอก ชั้นไม่ล้อนายหรอก”
“ตลก กลัวบ้าอะไร ใครกันแน่ที่กลัว”
“เหอะๆ ใครก็ไม่รู้ไม่กล้าถอดแว่นพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้กลัวจนร้องไห้ตาบวม”
“เอิ่มก็บอกไงว่าอยากเท่ห์”
“งั้นมีเครียดหรอ เลยนอนไม่หลับ”
“………..อืม ก็คงงั้นอ่ะ”
“กลัวพรุ่งนี้ตื่นมาตาบวมเพราะร้องไห้ในโรงหนังหรอ”
“เอิ่ม อย่ามาตลก บอกว่าไม่ได้ร้อง”
“อ่าๆๆๆๆ ยอมก็ได้ครับ หายเครียดบ้างรึยัง”
“อืม”
“มยองซู แค่นี้นะ ไม่กวนนายละ ดึกแล้ว กู๊ดไนท์”
“อืม ฝันดีนะ”
ซองยอลกดวางสายก่อนจะล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง
ถึงจะสบายใจแล้ว แต่มันก็ยังมีหนึ่งคำถามที่ยังไม่ไปไหน
“นายจะมองพวกเราเป็นตัวประหลาดมั๊ย มยองซู..............................”
วันนี้ไฟทุกดวงในบ้านของมยองซูถูกเปิด ภาพจากหนังยังคงติดตาอยู่บางส่วน คืนนี้คงต้องนอนเปิดไฟ
มยองซูเก็บของและอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขากำลังนั่งเล่นคอมอยู่
กริ้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โทรศัพท์บ้านดังขึ้น
“ฮัลโหล”
“เอ่อ..มยองซู ชั้นซองยอลนะ”
เสียงของซองยอลฟังดูไม่ดีเท่าไหร่เลย
“อ่าว ยังไม่นอนหรอ”
“อืม ชั้นนอนไม่ค่อยหลับอ่ะ ”
“ไมอ่ะ หนังวันนี้มันติดตาหรอ วันหลังกลัวก็บอก ชั้นไม่ล้อนายหรอก”
“ตลก กลัวบ้าอะไร ใครกันแน่ที่กลัว”
“เหอะๆ ใครก็ไม่รู้ไม่กล้าถอดแว่นพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้กลัวจนร้องไห้ตาบวม”
“เอิ่มก็บอกไงว่าอยากเท่ห์”
“งั้นมีเครียดหรอ เลยนอนไม่หลับ”
“………..อืม ก็คงงั้นอ่ะ”
“กลัวพรุ่งนี้ตื่นมาตาบวมเพราะร้องไห้ในโรงหนังหรอ”
เห็นอีกฝ่ายยังเครียด มยองซูก็เลยแซะต่อ
“เอิ่ม อย่ามาตลก บอกว่าไม่ได้ร้อง”
“อ่าๆๆๆๆ ยอมก็ได้ครับ หายเครียดบ้างรึยัง”
“อืม”
น้ำเสียงของซองยอลตอนนี้ดูสดชื่นคิดมาแล้ว
“มยองซู แค่นี้นะ ไม่กวนนายละ ดึกแล้ว กู๊ดไนท์”
“อืม ฝันดีนะ”
ซองยอลวางสายไปแล้ว มยองซูก็กลับมาสนใจคอมพิวเตอร์ดังเดิม
กริ้ง!!!!!
“ฮัลโหล”
“มยองซู ทำไมนายย้ายบ้านแล้วไม่บอกชั้น”
“ฮาอิน..........เธอรู้เบอร์นี้ได้ไง”
เขาพึ่งย้ายมาไม่กี่วัน แล้วฏ็ไม่เคยให้เบอร์ใครไปนอกจากซองยอลและอูฮยอน
“ข้อนั้นมันไม่สำคัญหรอกมยองซู ชั้นขอโทษ ขอโทษจริงๆ นายกลับมาเถอะนะ”
“เสียใจ อย่าโทรมาอีกเลย”
“มยองซู ชั้นรู้ว่านายโก..............”
“ลาก่อน”
ตู้ดๆ.......ๆ.........ๆ.........ๆ............
มยองซูกดตัดสายไปเรียบร้อย ก่อนปิดคอมพิวเตอร์แล้วเข้านอนทันที
ตี๊ดๆ ตี๊ดๆ ตี๊ดๆ ตี๊ดๆ
เสียงเครื่องวัดชีพจรที่กำลังทำงานอยู่ดังก้องไปทั่วห้องคลอไปกับเสียงออกซิเจน กลิ่นแอลกอฮอล กลิ่นยาตีกันไปหมดจนชวนเวียนหัว
เจ็บ........
ปวดไปทั้งตัว..............
มยองซูอยากจะลืมตาก็ทำไมได้ เหมือนมีใครเอามือมากดตาไว้
แกร็ก!!!
เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ
ใครกัน?
“พี่หลับอยู่ใช่มั๊ย หลับสบายมั๊ย ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจะดูแลทุกอย่างของพี่เอง แล้วผมจะมาใหม่”
เสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะตามด้วยเสียงประตู
อยากได้ยอลแสบซ่า ได้เลยค่ะ เราจัดให้ กิกิกิกิ บีไลน์นี้สุดยอดแห่งความแสบเลยว่าม่ะ 555555
คือ่านคอมเม้นแล้วเราอยากจะให้คำสัญญาว่า 'จบแน่นอน' ไม่ต้องกลัวหายนะคับบบ
ส่วนที่บอกว่าวันนี้อาจจะไม่ได้ลง.........เค้าแต่งได้ สมองแล่น เค้าก็ลง อิ้ สำหรับ 2 วันก็นานแล้ว หายเป็นอาทิตย์ไม่มีแน่
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้เนื้อค่อนข้างเยอะว่าเรื่องที่แล้ว เราอยากลองแต่งให้มันดูมีไรมากขึ้น จึงออกมาเป็นแบบนี้
เหมือนเดิมเลย มีอะไรก็คอมเม้นโลดๆๆๆ เราจะได้ปรับปรุงนะ
ก็ขอบคุณมากๆนะคะที่มาอ่านกัน :) ขอให้สนุกนะค้าบบ
#ฟิคMaserati
ปล.ตอนหน้าเตรียมอันนยองตัวละครใหม่ได้เลยครับ
ความคิดเห็น