คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : White Confession - Ch 1
“อูฮยอน ตื่นได้แล้วแก วันนี้ต้องเอาของไปส่งลูกค้า”
“ห้าว.........แกก็ไปส่งเองสิ.....ง่วง”
"ถ้าลูกค้าไม่ได้สั่งโหลใหญ่ขนาดนี้ชั้นก็ไปเองไหว อีกอย่างชั้นก็ขับรถไม่เป็น ตื่นเหอะขอร้อง นะอูฮยอน นะๆๆๆๆ"
ซองยอลกระโดดขึ้นไปบนเตียงก่อนจะเขย่าตัวอูฮยอน
"ก็ได้ๆๆๆๆๆๆ ทำอาหารเช้าให้ด้วยนะ"
"ได้เลย"
1 เดือนแล้วในบ้านหลังใหม่ของแวมไพม์หนุ่ม 2 คน ทั้ง 2 จัดสวนในขวดโหลขาย ถึงจะได้เงินไม่เยอะก็ไม่ใช้ปัญหา มีหุ้นตั้งหลายตัวที่เป็นของพวกเขา ไหนจะทรัพย์สินที่สะสมมาตลอด 100 กว่าปีผ่านมาอีก ดังงานจัดสวนในขวดโหลก็เป็นเพียงงานอดิเรกของพวกเขา
"แกมีแผนที่ใช้มั๊ย ไปอยู่ญี่ปุ่นมาตั้ง 50 กว่าปี กลัยมาเกาหลีอีกทีเปลี่ยนไปเยอะเลย"
"เดี๋ยวกด navigator ให้ นายไม่ต้องห่วง"
จริงๆอูฮยอนและซองยอลเป็นแวมไพม์สัญชาติเกาหลี แต่ด้วยความที่หน้าตายังคงอยู่ที่ 25 ทั้ง 2 จึงต้องคอยย้ายประเทศไปเรื่อยๆ 2 คนนี้ไม่ใช่พี่น้องแต่เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากๆ จริงอยู่ด้วยกันมาตลอด จนปัจจุบันก็ 100 กว่าปีแล้ว
"รถใครว่ะแก โคตรสวยเลยอ่ะ เปิดประทุนด้วย"
ระหว่างที่กำลังขับออกจากหมู่บ้าน ซองยอลก็เห็นรถยนต์คันที่ไม่คุ้นตาขับสวนเข้ามา
"หมู่บ้านตั้งใหญ่ จะไปรู้มั๊ย หยุดมองรถแล้วมาตั้ง navigator ก่อนเลยแก"
"อ่าๆ"
หลังจากที่ทั้ง 2 ไปส่งของให้ลูกค้าเรียบร้อยก็แวะไปห้างสรรพสินค้า ไปซื้อของ ไปเดินเล่น แวมไพม์อย่างพวกเขามองภายนอกก็ดูเหมือนคนปกติทั่วไป มีเพียงตาเท่านั้นที่เป็นสีแดง แต่ปัจจุบันมีการพัฒนาแล้ว คอนแทคเลนส์สามารถแก้ปัญหาข้อนี้ได้ ไม่เหมือนเมื่อ 100 กว่าปีก่อนที่ไม่มีแม้แต่แว่นกันแดด จะออกไปไหน ก็ลำบากแบบสุดๆ
เมื่อซื้อของเดินเที่ยวเล่นพักผ่อนจนพอใจแล้วทั้ง 2 ก็พากันกลับบ้าน
"เฮ้ยแก นั้นมันรถสปอร์ตคันเมื่อเช้าหนิ!"
ซองยอลชี้ไปทางรถ Maserati Grand Cabrio สีดำคันงามที่จอดอยู่ในโรงรถของบ้านข้างๆ
"สงสัยเพิ่งย้ายมาใหม่ แต่ก่อนบ้านนั้นไม่มีคนเช่า"
"ชั้นว่าเจ้าของรถต้องรุ่นพอๆกับพวกเราแหละ ดูจากรสนิยมแล้ว"
"อืมชั้นก็ว่างั้นแหละ ไป รีบเข้าบ้าน วันนี้ดงอูฮยองส่งไลน์มาบอกว่า 'ของ' ลอตใหม่จะมาส่ง"
ทั้งสองคนเข้าไปในบ้านก่อนจะกินข้าว อาบน้ำอาบท่าจนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะลงมานั่งรอรับ 'ของ' ที่จะมาส่ง
ฟรึ่บ!!!!!!!
"สวัสดีครับฮยอง"
"นี้เลือด 62 ขวดสำหรับพวกนายสองคนในเดือนนี้ ถ้าไม่พอหรือยังไงก็บอกนะ"
ดงอูปรากฏตัวขึ้นกลางห้องพร้อมลังเหล็กใยใหญ่ ดงอูเปิดกล่องออกมาก่อนจะมีไอเย็นโพยพุ่งออกมา ข้างในปรากฏขวดบรรจุเลือดมากมายสำหรับแวมไพม์หนุ่ม 2 คน
"ขอบคุณครับ"
ซองยอลจะยกลังที่แสนหนักขึ้นอย่างง่ายดายก่อนจะเอาไปเก็บด้วยความรวดเร็ว
"1 เดือนที่ผ่านมา สบายดีนะ"
"ครับฮยอง พวกผมสบายดี" อูฮยอนตอบขึ้น
“พวกเราเกิดที่นี้ เรื่องภาษา วัฒนธรรม ไม่มีปัญหาครับ” ซองยอลเสริม
"พวกนาย 2 คนก็อยู่กันมา 100 กว่าปีแล้ว เบื่อบ้างรึยัง?"
"ก็นิดหน่อยอ่ะครับ แต่ก็โอเค" ซองยอลพูดขึ้นมา
"พวกนายยังจำได้ใช่มั๊ยว่ามีสิ่งที่สามารถหยุดความเป็นอมตะได้.....นั้นก็คือความรัก....."
"จำได้.....ครับ แต่พวกเรายังอยากเป็นแบบนี้อยู่"
"พวกนายกลัวความรักหรอ"
"ปะ ปะ เปล่า นิครับ"
"งั้นพวกนายก็ลองเปิดใจดูบ้างนะ ชั้นแค่อยากจะบอก"
"อ่า....ครับ"
"ชั้นไปแล้วนะ มีอะไรก็ติดต่อมาได้ บาย เด็กๆ"
พอพูดจบดงอูก็หายวับไปเลย มันเป็นหนึ่งในความสามารถพิเศษของพวกแวมไพม์ ตอนนี้ก็เหลือเพียง 2 หนุ่ม
“แกคิดยังไงกับเรื่องที่ฮยองบอกอ่ะอูฮยอน”
“พวกเราอยู่แบบนี้...........ก็ดีแล้วหนิ ใช่ม่ะ”
อูฮยอนยิ้มน้อยๆ 100ปี ที่ผ่านมา อยากผูกมิตรกับใครก็ไม่กล้า เพราะกลัวความสูญเสีย 100ปีที่ผ่านมา ถ้าไม่มีกันละกัน มันคงเหงาเหลือเกิน
“ถ้าวันนั้นมันมาถึงซักที เราก็จะอยู่ด้วยกันไปอีก 100 ปี 1000 ปี ชั้นสัญญา”
“อืม ชั้นก็สัญญา”
“แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่มันมาถึง สัญญากับชั้นนะว่าแกจะไม่ปิดบัง”
“อืม ชั้นสัญญา ไปนอนเถอะแก ดึกแล้ว เดี๋ยวชั้นเอาเลือดใส่แก้วให้ อย่าลืมลองคอนแทคสีใหม่ที่ซื้อมานะ ว่ามันปิดสีตาเราได้รึปล่าว”
“อืม ขอบใจแกมาก”
ซองยอลจัดการรินเลือดใส่แก้วให้ตัวเองและอูฮยอน ทั้ง 2 เหมือนแวมไพม์ทั่วไปที่ต้องดื่มเลือดทุกวัน เพื่อดับอาการกระหาย เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลลงคอช้าๆ ดวงตาเปล่งประกายสีแดงออกมาแสดงว่าได้รับการเติมพลังเรียบร้อยแล้ว เลือดที่พวกเขาได้มานั้นมาจากคลีนิกที่ถูกกฎหมาย จึงไม่ต้องกังวลถึงปัญหาได้ๆทั้งสิ้น เมื่อดื่มเสร็จก็แยกย้ายกันไปนอนพักผ่อนตามปกติ
ซองยอลมองตัวเองในกระจก ตอนนี้ดวงตาของเขาปราศจากคอนแทคเลนส์แล้ว ซองยอลเกลียดนัยน์ตาสีแดงสดคู่นี้ เพราะแค่ใครเห็นก็ต่างพากันหวาดกลัว และเรียกเขาว่าตัวประหลาด เขาจำได้ดีว่าสมันเมื่อ 100 ปีก่อน เมื่อเขายังเป็นเด็ก เมื่อไม่มีตัวช่วยแบบทุกวันนี้ เขาไม่สามารถออกไปเล่นกับคนอื่นได้เลย เพราะตาของเขา จนวันหนึ่งซองยอลแอบหนีออกไป แต่ผลที่ได้รับคือ เด็กๆคนอื่นกลับเรียกซองยอลว่าตัวประหลาด มันเป็นเหมือนบาดแผลที่ฝังลึกในใจจนถึงทุกวันนี้
จะเคยมีใครเห็นบางมั๊ยว่าภายใต้นัยน์ตาสีแดงน่าเกรงขามนี้ มันสื่ออะไรกัน…………………..
บรืนๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!...............
เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่นปลุกให้ซองยอลตื่นขึ้นมา
“ใครมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย”
ซองยอลบ่นพึมพำก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างและเปิดผ้าม่านดู
บรืนๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!..............
ต้นเสียงดังสนั่นก็คือรถยนต์ Maserati คนสวยที่ซองยอลเห็นเมื่อวาน แต่วันนี้ไม่ได้มีแค่รถ กลับมีเจ้าของอยู่ในนั้นด้วย เหมือนว่าเจ้าของกำลังตรวจเช็คเครื่องยนต์หรืออะไรซักอย่างที่อยู่ เขาใส่เสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงขาสั้นสีครีม ผมสีดำขลับยุ่งนิดๆ ผิวขาวที่ถึงจะมีรอยเขม่าเปื้อน แต่ก็ยังคงเปล่งประกาย
“โคตรเท่ห์อ่ะ”
ซองยอลได้แต่พึมพำเบาๆกับตัวเอง ก็ดูตัวเค้าเองสิ รถก็ขับไม่เป็น จะไปไหนก็ต้องไปอ้อนอูฮยอนตลอดเวลา ซองยอลยืนดูชายหนุ่มคนนั้นเช็คเครื่องยนต์คลอกับเสียงสตาร์ทรถอย่างเพลิดเพลิน
จนจังหวะหนึ่งชายหนุ่มเจ้าของรถก็หันขึ้นมามองข้างบน
“เชี่ย!!!!!”
ซองยอลรีบปิดผ้าม่านก่อนจะหลบไปข้างหน้าต่าง
ดวงตาสีดำนิลอันแสนเฉียบคมมองตรงมาที่ซองยอล ถึงมันจะเป็นเวลาแค่แปปเดียว แปปเดียวจริงๆ แต่มันเด่นชัดในสมองของซองยอลมากๆ
ดวงตาคู่นั้น....................................
มันยังคงวนเวียนอยู่ในสมองของซองยอลตลอดเช้านี้
“ลูกรัก ย้ายมาบ้านใหม่วันเดียวก็ป่วยเลยนะ”
คิมมยองซู ตัดสินใจย้ายจากคอนโดหรูที่ย่านคังนัมมาอยู่ที่หมู่บ้านที่อยู่ชานเมืองด้วยเหตุผลบางอย่าง ลูกรักที่ว่า ก็รถ Maserati คันโปรดของเค้าแหละ กะจะเอาไปขับเล่นซะหน่อยดันมาพังซะงั้น แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของมยองซูเลย ด้วยความที่อยู่ในวงการความเร็วมาตั้งแต่เด็ก เรื่องแค่นี้ไม่ต้องพึ่งศูนย์ซ่อมให้เสียเวลา
“รอบหน้าพ่อสัญญาว่าจะไม่เหยียบเกิน โอเค้?”
มยองซูหยิบหยิบอุปกรณ์มากมายออกมาก่อนจะลงมือรักษาอาการป่วยของลูกชายสุดที่รัก
ใครมองว่ะ?.................
คนเรามันจะมีความรู้สึกพิเศษที่ไม่สามารถอธิบายได้เหมือนกันว่ามันมาได้ไง ความรู้สึกที่รู้สึกเหมือนตัวเองถูกแอบมอง
มยองซูหยุดซ่อมรถยนต์ก่อนจะมองขึ้นไปยังหน้าต่างชั้น 2 ของบ้านข้างๆ
ใช่......เขาถูกแอบมอง
ที่หน้าต่างนั้นมีผู้ชายคนนึงยื่นจ้องมองเขาอยู่ ถึงเจ้าตัวจะรีบหลบไปหลังผ้าม่านไวแค่ไหน
แต่ นัยน์ตาสีแดงสด มันถูกบันทึกไว้ในสมองของมยองซูเรียบร้อยแล้ว
“วันนี้มีออเดอร์ป่ะ อูฮยอน”
ซองยอลที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินลงมาจากที่ห้องรับแขกก่อนจะทานอาหารเช้า
“ไม่อ่ะ วันนี้ว่างๆ พักผ่อนได้”
“งั้นชั้นไปเดินเล่นรอบหมู่บ้านดีกว่า วันนี้แดดไม่ค่อยแรงด้วย”
“อืม เดินดีๆละ ระวังพวกหมาด้วย เดี๋ยวมันจะเห่า เออ แกอย่าลืมใส่คอนแทคด้วย”
“ห้ะ!! นี้ไม่ได้ใส่อยู่หรอ”
“แดงแจ๋เลยแก อย่าลืมใส่ก่อนออกจากบ้านละ”
“ชิพหายยย!!!!!!”
“อะไรของแกซองยอล”
“ปล่าวๆ ไม่มีอะไร ก่อนนะ”
จะไม่ชิพหายได้ไง ถ้าเค้าไม่ได้ใส่คอนแทค ก็แปลว่าคนคนนั้นอาจเห็นสีตาจริงๆของเขาไง
“โอ้ยยย ขอร้องเถอะ อย่าให้เห็นเลย”
ซองยอลรีบใส่ (ยัด) คอนแทคเลนส์ใส่ตาแล้วจริงออกมาเดินเล่นในหมู่บ้าน
“คุณอยู่บ้านข้างๆหรอครับ!”
ใครทักว่ะ? คงไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นหรอกนะ ซองยอลค่อยๆหันไปตามเสียงเรียก
เหอะๆ ชุดเดิมเลย เป๊ะ...........................
“ผมพึ่งย้ายมาใหม่อ่ะครับ ผมชื่อคิมมยองซูนะครับ :)”
“ผมชื่อ.......อีซองยอลครับ อ่า..ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ไม่ทราบว่าคุณอายุเท่าไหร่หรอครับ ผมจะได้ใช่ภาษาถูก”
“อ่า ผม 25 ครับ”
แต่ถ้าตามความจริงๆ ก็ประมาณ 100 กว่าปีได้
“อ่อ เท่ากันเลย งั้นขอพูดแบบกันเองนะ”
“ได้เลยๆ นายพึ่งย้ายมาอยู่ใช่มั๊ย”
“ใช่ๆ”
“รถนายสวยดีนะ” ชั้นโคตรชอบบบบบบบบบ < อันนี้ซองยอลต่อในใจ
“ลูกรักชั้นเลยแหละ สนใจมานั่งมั๊ยละ”
“มันเสียอยู่ไม่ใช่หรอ?”
“รู้ได้ไงอ่ะว่ามันเสีย”
“ก็ชั้นเห็นนายซ่อ...............เห็นนายสภาพตัวมอมแมมแบบนี้ดูเหมือนจะซ่อมรถมาหน่ะ..............”
เกือบไปแล้วซองยอล เกือบหลุดแล้วไงว่าแอบมองเค้าอยู่
“อ่อ ตอนแรกก็นึกว่านายแอบดู ว่าแต่ตัวชั้นมอมแมมขนาดนั้นเลยหรอ”
“ก็......นะ”
ทั้งคราบเขม่า คราบน้ำมันเครื่อง สภาพมยองซูตอนนี้ไม่เหมือนเจ้าของรถสปอร์ตคันหรูเอาซะเลย
“เดี๋ยวชั้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแปปนึงแล้วเดี๋ยวจะพานายไปเที่ยว จะได้ทำความรู้จักเพื่อนบ้านซะด้วยเลย”
“อ่าๆ ได้ๆ ว่าแต่มันไม่เสียหรอ”
ซองยอลชี้ไปยังรถสปอร์ตคันสวยที่จอดอยู่ในโรงรถ
“ซ่อมเรียบร้อยแล้ว นายเข้าไปนั่งรอข้างในบ้านชั้นก็ได้นะ”
“อืม ขอบคุณนะ”
ซองยอลเดินเข้ามาในบ้านของมยองซู บ้านหลังนี้ไม่ได้ใหญ่มาก ดีไซน์ก็คล้ายๆบ้านของเขาคือเน้นความโมเดิร์น ภายในบ้านตกใจด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์รถแข่งเยอะแยะมากมาย ยกตัวอย่างเช่นเก้าอี้ที่ทำจากยางรถยนต์ และหน้าฬิกาที่มีรูปทรงเหมือนหน้าปัดคันเร่ง มีประกาศนียบัตรมากมายใส่กรอบติดไว้บนผนัง รวมถึงถ้วยรางวัลหลายใบบนหลังตู้ ถ้าทางเพื่อนบ้านของเขาจะไม่ใช่แค่คนที่รักในความเร็วอย่างเดี๋ยวแล้วแหละ น่าจะเป็นนักแข่งด้วย เพราะมีชุดนักแข่งรถแขวนโชว์อยู่ พร้อมหมวกกันนอค ชุดนั้นดูเหมือนเป็นชุดของมยองซูตอนเด็กๆ เพราะขนาดที่เล็กจนเจ้าตัวไม่น่าใส่ได้ แล้วรูปถ่ายที่แปะอยู่ข้างๆ เด็กชายฟันหลอที่ยืนยิ้มถือถ้วยรางวัลอยู่บนแท่นที่ 1
“ไปกันเหอะ ชั้นอาบน้ำเรียบร้อยละ”
มยองซูตอนนี้ใส่เสื้อแขนยาวสีขาวไม่มีลายกับกางเกนยีนส์ เนื้อตัวสะอาดสะอ้านไร้คราบเขม่าแล้วเดินควงกุญแจรถลงมาจากชั้น
“นายเป็นนักแข่งรถหรอ?”
“ใช่........ชั้นเป็นนักแข่งรถ”
อู้ยยย ไร้สาระจัง แหะๆ ชอบกันมั๊ย ลองเปลี่ยนบาง ทูคิมเป็นแวมไพม์บ่อยละ ลองให้บีไลน์เป็นบ้างดีกว่า
เรื่องนี้เราจะเน้นมยองยอลนะค้าบบ (มีกยูนัมเล็กน้อย) คือเรื่องที่แล้วเราว่าเราวางผิดไปหน่อย ลองมาเน้นดีกว่า
ก็ขอบคุณสำหรับคนที่ติดตามมาจากเรื่องที่แล้ว คาดว่าเรื่องนี้น่าจะสั้นกว่า ไม่ยืดเยื้อ (พัฒนาแล้วครับ อิ้)
เราไม่ขอคอนเฟิร์มเหมือนเรื่องที่แล้วละกันว่าจะลงทุกวัน แต่จะขอเป็นลงทุกตอนที่มีคุณภาพนะฮริ้วว (แต่ไม่หายนาน)
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค้าบบบบ บับบายย ♥
ปล.ฝาก #ฟิคMaserati ด้วยนะเย้เฮ้วววววว
ความคิดเห็น